I will see through your secret | open

Langzaam gleed één wenkbrauw omhoog toen ze zag hoe Amenia door de lucht heen vloog en over de kop ging. Alsof ze zich klaar maakte voor een ballet wedstrijd. Ravena schudde haar hoofd, kon het niet laten een kleine grijns te laten zien, die ze snel weer onderdrukte. Om de een of andere reden wou ze haar reputatie zonder 'grijns of glimlach' graag houden. Want immers was zij vanaf begin af aan serieus geweest. Niet echt snel in voor een grapje, maar toch werd ze gerespecteerd en gaven paarden om haar. In dit gebied aanzienlijk minder dat zeker. En blijkbaar in haar oude gebied ook steeds minder. Misschien door het feit dat ze steeds maar weer paarden verwonden of sterker nog vermoorde als zij de opdracht kregen haar te martelen, vervolgens te verbannen en daarna ook nog eens te doden. Ze keek Ravena kalm na, die nu hoogstwaarschijnlijk weer aan haar nest zou gaan bouwen. Eventjes ontglipte een zucht Ravena's mond. Ze had ontzettend veel aan de raaf gehad de afgelopen dagen. Ze had haar beschermd tegen alle paarden die haar aanvielen. Want de laatste tijd was ze niet zo geliefd meer, zacht uitgesproken, onder de paarden uit haar vorige gebied. Lang staarde ze naar de plek waar ze haar net nog zag verdwijnen. Langzaam maar zeker begon ze te beseffen dat er iets om iemand was die haar aan het begluren was. Ze voelde het gewoon als iemand haar bekeek. Geïrriteerd draaide ze haar zelf om. Plots oog in oog met een of andere zwarte merrie. Ze bekeek haar aandachtig, bij haar ogen stokte haar adem eventjes. Maar nog voordat Ravena iets kon zeggen was de merrie weg. Ravena knipperde een paar keer met haar ogen, haar mond nog open aangezien ze bijna iets zei. Dat... Was raar. Maar ze had haar toch echt gezien, ze had haar moeder gezien. En de blik van spijt en verdriet in die prachtige zwarte ogen was haar niet ontgaan. Een twinkeling van verdriet en spijt, aangezien ze het niet kon tegenhouden dat Ravena vermoord zou worden. Verbaast ging Ravena achter haar moeder aan, die ze nog net zag aan de horizon. Ze galoppeerde en galoppeerde, tot ze steeds dichterbij kwam. Toen haar moeder de hoek omging en daar verdween spitste Ravena haar oren. Er was iets raars aan de hand maar ze kon het niet plaatsen. Alsof haar moeder haar ging verraden, want zoals iedereen wel wist was Ravena ook aardig nieuwschierig, en hoe zelfverzekerd en kalm ze ook altijd was, ze voelde nu toch een kleine spanning aan haar knagen. Iets wat ze natuurlijk niet liet merken, ze was niet gek. Niet dat er een goede reden was om te laten zien dat ze weldegelijk licht gespannen was, zo was ze gewoon niet. Iets waar Ravena dan ook nooit een discussie over wou. Ze merkte haar moeder al snel op, verborgen in de schaduwen van het bos. Vandaar dat ze de hoek omging. Eerst keek Ravena eventjes verwoedt rond of er iets of iemand was die haar nog meer in de gaten hield. Toen stapte ze voorzichtig naar voren, bang dat haar moeder weer weg zou rennen voor haar. Bang dat haar moeder bang was om met haar in het gezelschap te zijn. Voor haar moeder stopte ze, zocht haar ogen en schonk haar moeder eventjes een van haar vreselijk zeldzame glimlachjes. Toen stonden haar mondhoeken weer strak bijna voordat je de glimlach kon zien. Weer zag ze de spijt en verdriet in de ogen van haar moeder. Ravena hield haar hoofd licht schuin. ’’Het is goed, ik weet wat ik doe.’’ Vertrouwde ze haar moeder, in de hoop dat deze simpele woorden haar gerust zouden stellen. Maar zoals ze al wel verwacht had liet haar moeder zich niet zomaar voor de gek houden. ’’Dat weet je niet, je weet niet wat ze van plan zijn. Ze willen…’’ Plots stopte ze met praten. Blijkbaar wou ze niet praten over deze ‘ramp’ van een gebeurtenis. ’’Vertel het. Je zou me er zo mee kunnen helpen.’’ Smeekte Ravena aan haar moeder, nog steeds met een weldegelijke zelfverzekerdheid en kalmte. Haar moeder was licht verwonderd over de kalmte en zelfverzekerdheid die haar dochter altijd had in zulke tijden. Ze hield altijd haar hoofd erbij, terwijl de moeder van Ravena zelf compleet in paniek zou zijn. Het was nog altijd een vraag van wie Ravena haar karakter geërfd had, aangezien beide ouders niet zo waren als Ravena. En beide waren ook groot en breed gebouwd. Soms twijfelde Ravena’s moeder wel eens of ze wel echt de dochter van haar vader was. ’’Ik weet het niet precies. Maar hij wilt een kleine invasie doen, dan stuurt hij heel veel groepen op je af tegelijk zo dat je niet meer kan ontsnappen. Ravena hij gaat je eerst martelen en dan gelijk vermoorden, hij laat de verbanning voor wat het is. Wil je daar profijt uit maken.’’ Een lange tijd was het stil, terwijl Ravena na dacht over dit nieuws. Ergens had ze gedacht dat het gewoon bleef bij kleine groepjes die haar één voor één aanvielen. Maar dat bleek dus heel anders te zitten. En vijf groepen tegelijk was een heel ander verhaal dan één groep van drie man. Wat dus ook een totaal andere aanpak nodig had. ’’Bedankt ma, ik denk dat ik de perfecte oplossing heb.’’ Eventjes liet ze een kleine grijns zien, een sinistere waarna die gelijk weer verdween. Haar moeder keek haar een paar minuten stil en wanhopig aan. Wetende dat het plan van haar dochter niet veel veiligs was. ’’Doe alsjeblieft voorzichtig.’’ Stamelde ze zachtjes, waarna ze haar neus tegen die van haar dochter aandrukte. Ravena grinnikte eventjes en werd toen weer serieus. ’’Altijd toch ma.’’ Zei ze kalm en quazi-serieus waarna ze weg draafde. In de verte kwam al snel een schim in beeld. Ravena haar oren waren licht naar achteren gericht, en zelfverzekerd en kalm stapte ze het laatste stukje op de merrie af. Bekeek haar eventjes schattend en zocht toen haar ogen. De merrie was zoals iedereen zo’n beetje groter dan haar. Maar dat zei niets in het geval van Ravena. De merrie had dezelfde kleur ogen als haar merkte Ravena op waarna ze haar ogen gezocht had. Geweldig, bezoek. Nu kon ze haar plan niet uitwerken. Ravena kuchte eventjes. ’’Je staat in mijn pad.’’ Merkte ze droogjes en nonchalant op.

~Ging wel lekker laten we zeggen ~