Een kijk op het verleden | Desolate

‘‘Kende ik jou niet ergens van?’’

Het was namiddag. Warme zonnestralen braken tussen de lange, magere wilgentakken door. De jonge bladeren hadden een gelige kleur gekregen, de dikke rimpelige stammen van de wilgen stonden vredig in de zon. Muggen, vliegjes en al dat soort beesten leken wel glitters in het zacht-oranje licht en de grijze merrie genoot. Ze was met haar hoofd naar de zon toe gedraaid, haar witte manen wapperden zachtjes om haar hals heen. Ze voelde zich eenzaam, leeg van binnen maar heel even gaf het niet. Het was lente, enkele vogels vlogen loom van tak naar tak terwijl ze hard aan het zingen waren. Chaitanya trok een oogje open, liet het over het gebied glijden en sloot het weer. Vrede. Eenzaamheid. Vrede. Pijn. Ze voelde zich verdoofd, staarde naar het niets met haar ogen dicht en de poging om de beelden van drie weken geleden uit haar hoofd te krijgen mislukte. Opeens zag ze het weer voor zich, de enorme vlammen als een uit de hand gelopen vreugdevuur. Het was alleen geen vreugdevuur, het was de poort naar de Dood. Wacht, sinds wanneer was dat zo? Die vergelijking was toch nooit in haar opgekomen? Chaitanya sperde haar ogen geschrokken open, besefte zich dat het gemis waarschijnlijk erger werd. O nee, o nee dat kon ze niet hebben. Niet nu. De schurende pijn van haar geneesde brandwonden waren weg, maar die hadden een litteken achter gelaten. Ze kon de steken in haar hart weer voelen, die nooit weg zouden gaan - geen litteken die ze achter zouden laten - bij het idee van het enorme vuur dat haar familie opslokte... Het angstaanjagende gegil van de paarden, het afschuwelijke gekrijs van de mensen, van haar... Oh God, nee, niet aan denken niet aan denken. Chaitanya draaide zich om, verdoofd, liet haar ogen glijden door het gebied. Weg vredige gevoel, afleiding nergens te vinden. De merrie zuchtte gebroken, liet haar ogen opnieuw over het gebied glijden toen ze niets zag dat misschien voor afleiding kon zorgen, en staarde toen naar de lange schaduwen voor haar. Schaduwen, die waren er alleen als er licht was. Vlammen gaven ook licht... Oh, was het teveel gevraagd om nu een paard tegen te komen?

Een druppel vloog op en belandde in zijn manen, en eenzame druppel gevolgd door niks. Het was het beeld dat Desolate herkende in zichzelf. Hij stond beschut tussen de wilgen en een klein briesje blies tegen zijn vacht. De - nog jonge - zon deed grote moeite om dit wereldje te verlichten en te verwarmen. Maar hij genoot, zoals altijd, hij nam elk moment van de dag diep in zich op. Hij keek op en hoorde geritsel langzaam bewogen zijn oortjes naar voren; 'Hallo?'zei hij. 'Hallo?' Nogmaals, maar de stilte die antwoord gaf bekeerde de rust weer in hem. Hij was een lieve hengst die zich niet gauw uitsloofde; 'Rust was een gegeven die je moest behouden, en niet moest verpesten.' zei hij altijd. Hij at een verdwaald grassprietje op en luisterde met een halfoor naar wat de natuur te zeggen had.

Waarschijnlijk was het inderdaad toch niet teveel gevraagd. Chaitanya draaide zich weer langzaam om, liet haar ogen speurend over het gebied glijden. Voor haar bevond zich een vrij groot, breed meer, dat glinsterde in de donkeroranje zon. De nog jonge zon, die zich de hele winter lang had moeten verschuilen achter een deken van kouw. Chaitanya zuchtte geluidloos, kneep even haar ogen dicht en liet haar blik weer terug glijden. De kleuren van wedergeboorte, kleine bloemen en korte blaadjes die binnenkort zouden bloeien in de warmte die de Natuurgeesten hun zouden bieden. Toen opeens viel het haar op, een voskleurige hengst die in de hoek van haar ogen enkele woorden sprak. Een woord die twee keer werd opgenoemd. ‘Hallo?’ Chaitanya draaide haar hoofd, zette een stap naar voren. De wind streelde haar grijze vacht. Het dier had haar al opgemerkt, en Chaitanya vond het alleen maar prettig dat er nu gezelschap was. Maar de merrie bleef staan op een afstand, totdat de rust de hengst weer bekeerde en hij zijn hoofd liet zakken om eenzame sprietjes langs het water op te eten. Chaitanya sloeg haar bruine ogen af, keek weer op en wist dat de hengst voor haar een braveheart was. Ze had een badass nu dan ook niet kunnen hebben, en zo kwam de merrie langzaam in beweging en ging richting de hengst. ‘Goeiemiddag,’ fluisterde Chaitanya tegen het dier dat nu nog maar een paar meter voor haar stond, haar stem klonk vriendelijk. Om een of andere manier mocht ze deze hengst wel, alsof hij ook iets had meegemaakt maar zijn weg weer had kunnen vinden. Deels, misschien. Net zoals zijzelf. Chaitanya kneep pijnlijk haar ogen dicht toen ze weer aan haar verleden dacht en stond stil bij de rand van het water, waar ze zich een beetje overheen boog zodat ze zichzelf in de weerspiegeling ervan kon zien. Haar witte manen wapperden vredig rondom haar hals. Toen draaide ze zich wat meer naar de hengst toe en keek het dier vriendelijk, misschien zelfs een beetje vertrouwd aan. Ja, ze mocht hem.

Ik zag het ik zag het gewoon gebeuren ik was een moordenaar een moordenaar op de plaats van de omstanders, ik kon van alles doen: schreeuwen, rennen, vechten tegen het woeste water maar niks was een optie voor mij ik was bevroren door de onmacht en de angst. Certainly werd gemarteld, geduwd maar er was niks dat hij kon doen tegen de kracht van de rivier. Zijn vriend die hem op de vingers had getikt hem had getroost en met hem had gelachen. Met een paar minuten stond ik alleen voor mijn leven; ‘Het was een keuze van de natuur,’ zou hij gezegd hebben. Ik vergeef het niemand, nooit zal ik het vergeten..

‘Goedemiddag,’ hoorde de hengst plotseling een paard fluisteren en er verscheen een weerspiegeling in het water. En fijn hoofdje met iets wat grote ogen keek hem vragend aan. Het water kibbelde, en nog wat late winter blaadjes dreven voorbij. Het hoofdje oogde vriendelijk en ik was benieuwd naar het karakter wat er achter zat: ‘Nooit op het blote oog iemand vertrouwen,’ had de hengst van Certainly geleerd. Het had geholpen hij, alles wat hij van die dappere hengst had geleerd, hij was in diepere kuilen gestapt als hij niet naar zijn vriend had geluisterd. ‘Waarom die deftige praat zie ik er zo boosaardig uit?’ Hij keek naar haar in de weerspiegeling. Het gesprek was nog te klein om elkaar direct aan te kijken.

‘Hmm, ik denk dat het angst is, kijk, al een tijdje zwerf ik alleen en niemand antwoord mij. Dus het was even wennen dat iemand wat zei,’antwoordde de hengst. Hij merkte dat de merrie terug keek met toch enige nieuwschiergheid in haar ogen. ‘Ik ben niet iemand die de eerst de beste zijn levensverhaal verteld, ik vind altijd dat het nogal wat opschepperig over komt,’ vervolgde hij zijn verhaal. Hij keek terug in haar ogen dit keer recht zonder water, ze keek eerst rustig maar werd steeds angstiger. ‘Gaat het wel? Nare dromen?’ vroeg hij bezorgt. Ze voelde vertrouwt aan, net alsof hij haar al jaren kende, de blik in haar ogen gaven problemen aan die ze niet kon uiten, precies wat Desolate ook heeft..

‘Ken je het toevallig?’ vroeg de merrie iets wat twijfelend. ’Of ik het ken, poeh, nouja kennen is zo’n woord met grote betekenissen, kijk ik weet dat wat ik heb meegemaakt lang niet zo erg is als wat andere hebben mee gemaakt, nee ik noem het liever mee maken,’ zei de hengst, dit was weer zo’n antwoord wat Certainly ook had kunnen zeggen. Hij tikte mijn zijn hoef tegen zijn buik om een vlieg weg te jagen. De hemel boven ons begon langzaam roze te kleuren, hij kon een snik net niet onderdrukken met de gedachten aan Certainly. ’En nu alsjeblieft niet gaan denken dat ik zielig ben, wat ik heb meegemaakt is een kleine ingreep van wat andere hebben meegemaakt,’ zei de hengst, hij was een vriend kwijt geraakt zonder er zelf enig letsel van over te hebben gehouden, nouja,van binnen was een groot deel verloren gegaan aan water maar sommige hadden er van buitenaf meer last van. Hij keek langs de merrie om te kijken of zij ergens last van had, en merkte een aantal littekens op haar achterhand op. De hengst kon bijna niet verstaan wat de merrie zei maar maakte er uit op; hoe hij heette. ’Desolate,’ zei hij wat kortaf. ’Oo, sorry.’zei hij toen hij merkte dat hij zo kortaf was. Even gaf Desolate een ongemakkelijke stilte maar vulde hem snel weer op; ’En hoe mag ik jou noemen?’ was zijn antwoord op de stilte. En weer viel er een stilte, Desolate nam nu de tijd om te luisteren naar het antwoord van de merrie en deze ontmoeting te verwerken.

’Of ik het ken, poeh, nouja kennen is zo’n woord met grote betekenissen, kijk ik weet dat wat ik heb meegemaakt lang niet zo erg is als wat andere hebben mee gemaakt, nee ik noem het liever mee maken,’ antwoordde de hengst. ‘Als het voor jou wel zo erg is maakt het niet uit hoe erg het is wat anderen meemaken. Het is niet erg als de een iets als afschuwelijk ervaart wat nog niet eens in de buurt komt bij hoe erg anderen het hebben... Zolang respect maar aanwezig blijft,’ zei de merrie daarop. Chaitanya merkte op dat de hemel al langzaam roze begon te kleuren, de avond was aangebroken. Maar haar aandacht werd weer op de hengst gevestigd toen ze hoorde hoe hij snikte. ’En nu alsjeblieft niet gaan denken dat ik zielig ben, wat ik heb meegemaakt is een kleine ingreep van wat andere hebben meegemaakt,’ vervolgde het dier. ‘Je bent niet zielig, wat je mee gemaakt hebt kan zielig zijn...’ De merrie sloeg haar ogen weer af, zuchtte pijnlijk. ‘Ik ken het ook,’ mompelde de merrie er achter aan. ’Desolate.’ De hengst zei het nogal kortaf, maar voordat de merrie haar mond open kon trekken had de hengst zichzelf al geexcuseerd. De stilte was nogal ongemakkelijk. Net lang genoeg om de gedachtes van de merrie weer af te laten dwalen naar haar familie. Oh nee, dat was niet de bedoeling. Opnieuw speelden de enorme vlammen weer op, de vuurzee die aan de tipi's likten, die alle weerloze levens afnam... Chaitanya had kunnen helpen. Ze had zich kunnen omdraaien om haar angst te overwinnen. Maar was het haar mens niet altijd geweest die had gezegd dat een gezonde dosis angst niet overwonnen mocht worden? Of had dit echt te maken gehad met... Chaitanya kon er maar een conclusie uit trekken; ze was een schijterd. Een angsthaas. En net zo snel was ze weggerend. En dit had het haar gekost. Oh god.
Hoeveel een korte stilte wel niet kon doen. De hengst verbrak het door Chaitanya een vraag te stellen; ’En hoe mag ik jou noemen?’ ‘Mijn naam is Chaitanya,’ antwoordde de merrie. Ze had haar ogen nogsteeds naar de grond geslagen, durfde niet meer op te kijken en ze vroeg ook niets. Haar gedachtes waren namelijk alweer afgedwaald naar de gebeurtenis die haar haar hele leven had gekost. Nee, erger nog, alles om haar heen; helaas haar eigen leven niet eens.

‘Als het voor jou wel zo erg is maakt het niet uit hoe erg het is wat anderen meemaken. Het is niet erg als de een iets als afschuwelijk ervaart wat nog niet eens in de buurt komt bij hoe erg anderen het hebben... Zolang respect maar aanwezig blijft,’ zei de merrie. ’Ach ik snap het, ik snap helemaal wat je bedoelt, hoe vaak heb ik wel niet gehoord dat ik niet alleen maar aan andere moet denken? Hoe vaak is het bij mij wel niet gebeurd dat het juist daardoor fout afliep?’ zei de hengst, met een grote zucht in zijn stem. ’Maar ze kunnen je daar duizend keer op straffen of voor waarschuwen maar het zit gewoon je gene! Al denk ik trouwens niet dat mijn vader dat ooit gedacht heeft..’ zei de hengst met in de laatste zin een kleine twijfel. ‘Je bent niet zielig, wat je mee gemaakt hebt kan zielig zijn...’zei de merrie. ‘Ik ken het ook,’ De laatste zin zei ze wat pijnlijk en een schokkende gedachte raasde door haar ogen. ‘Chaitanya,’ antwoordde de merrie op zijn vraag. Een wat angstige schok ging door haar lichaam. ‘Ach, je hoeft je niet te schamen voor jou probleem. Misschien had je beter wat anders kunnen doen op dat moment, dat heb ik ook, maar het is nu te laat je moet geloven in de tijd,’ zei de hengst bevestigend, dit had hij geleerd na de dood van Certainly, maar gek genoeg vond hij dat hij het van de hengst zelf had geleerd.

.. Certainly was als twee paarden voor me geweest, mijn ouders. Mijn moeder was een bloed mooie merrie geweest die niet het woord vaste relatie kende. En mijn vader hij was gewoon een lafaard, die zich de leider van de kudde durfde te noemen. Eigenlijk was gewoon de hele kudde laf, of nee, bang dat was het , bang om uit de kudde gestuurd te worden door een lafaard. Behalve Certainly hij was cool, hij was stoer, hij was sterk, hij was mijn eerste echt voorbeeld, niet mijn vader. Ik groeide op bij mijn moeder met het gevoel als een ongelukje, de helft van de week sliep ik ook samen met Certainly. Tot op de dag dat ik 1 werd, ik was te wijs om een zoon van mijn moeder te zijn, zeiden velen. Ik besefte me op die dag dat mijn vader gewoon dom was, op een wandelingetje met Certainly kwamen we het er over eens dat we het hem moesten vertellen, dan maar geen leider. Zoals gewoonlijk wist mijn vader niet eens mijn naam, en noemde me maar: ‘Ehh, zoon..’ We waren nog geen vijf minuten bij hem of ze stonden al gevlucht op de hoogste top van de berg. En daar begon ons avontuur met velen lessen en verhalen die ik van Certainly had gehoord, en zo ook kwam het ongeluk..

’Ach ik snap het, ik snap helemaal wat je bedoelt, hoe vaak heb ik wel niet gehoord dat ik niet alleen maar aan andere moet denken? Hoe vaak is het bij mij wel niet gebeurd dat het juist daardoor fout afliep?’ zuchtte de hengst. ‘Hoe bedoel je?’ vroeg de merrie langzaam, maar de hengst vervolgde zijn verhaal alweer. ’Maar ze kunnen je daar duizend keer op straffen of voor waarschuwen maar het zit gewoon je genen! Al denk ik trouwens niet dat mijn vader dat ooit gedacht heeft..’ Chaitanya hield haar mond. Haar hoofd tolde te veel om Desolate helemaal te kunnen begrijpen. Heel even zweefde ze tussen verleden en heden, want dit gesprek haalde alle beelden weer voor zich. Maakte ze erger. Chaitanya bleef naar de grond staren, hoorde de hengst weer verder praten; ‘Ach, je hoeft je niet te schamen voor jou probleem. Misschien had je beter wat anders kunnen doen op dat moment, dat heb ik ook, maar het is nu te laat je moet geloven in de tijd.’ Chaitanya keek zuchtend op, haar ogen waren dof geworden. ‘Desolate, daar zeg je iets wat heel erg klopt. Alleen nu krijg ik er een machteloos gevoel van, omdat ik er nu niets meer aan kan doen...’ De merrie had het gevoel dat ze verwarring sprak, dus besloot ze maar het verhaal te vertellen. ‘Ik ben opgegroeid in een indianenstam. (er ging een pijnlijke steek door haar heen en Chai kneep haar ogen dicht) Om een lang verhaal kort te maken... Er brak een brand uit in de stam. Het angstaanjagende gehinnik en het hartverscheurende gegil... dat galmt na drie weken nogsteeds door mijn hoofd, het zal nooit meer weg gaan. Ik had kunnen helpen, had mijn angst kunnen overwinnen door het vuur in te gaan en te gaan helpen. Wat zou het schelen als ik mijn leven zou inruilen voor misschien wel tientallen andere levens? Maar inplaats van dat draaide ik me om en rende weg... Toen waren er tientallen levens gegeven voor mijn leven... En ik verdien het helemaal niet...’ Bij het laatste woord 'tientallen' sloeg Chaitanya's stem over en de laatste zin kwam er amper hoorbaar uit. Er liep een traan over haar kaak terwijl de merrie zich sterk probeerde te houden. Maar ergens kreeg ze het gevoel dat het misschien niet nodig was, bij Desolate. Dat ze hem kon vertrouwen. Maar zou ze iemand eigenlijk nog wel mogen vertrouwen na wat ze gedaan had?...

‘.. Wat zou het schelen als ik mijn leven zou inruilen voor misschien wel tientallen andere levens? Maar in plaats van dat draaide ik me om en rende weg... Toen waren er tientallen levens gegeven voor mijn leven... En ik verdien het helemaal niet...’ zei de merrie huilend. ’Ach, maar zo moet je er totaal niet over gaan denken, dat is gewoon je eerste reactie, je onderbewustzijn, als een ander paard daar was geweest op dat moment had hij precies hetzelfde gedaan. Bijvoorbeeld: je bent in discussie met iemand, maar als je dan even later weg loopt bedenk je opeens de geweldigste dingen om hem of haar te dissen, dat is gewoon zo, sommige paarden kunnen goed en snel reageren, en bij andere is er in gestampt om eerst te negeren. zei Desolate iets wat doordrukkend. De hengst was niet in staat om de merrie te troosten, niet omdat hij de merrie niet mocht of vertrouwde, integendeel zelfs, hij wist dat de merrie daar niet om vroeg, wie vraagt er immers om medelijden als je het tenslotte zelf heb gedaan, in jou ogen. ’Nee, neem maar van mij aan dat je baasje trots op je is geweest, en dat hij niets liever had dan dat jij nog leefde. vervolgde de hengst zijn verhaal bevestigend.’En nog het laatste wat ik tegen je wil zeggen, als je mijn peptalk niet aanvaart, je moet niet met je problemen leven de problemen moeten met jou leven, je gaat immers niet je hele leven in een grot zitten huilen, als je, je leven kan vervolgen met mooie dingen, die je misschien dankbaar zijn voor deze keuze..’ zei de hengst.

Desolate wist niet wat de toekomst hem te brengen had, wat hij wel wist is dat hij zou gaan leren van het verleden, en iets in hem zei dat Chaitanya een grote rol in zijn toekomst zou gaan spelen.

De hengst sprak dingen die klopten. Absoluut. Chaitanya zuchtte zachtjes. Dingen die ze nog nooit zo had bekeken. Langzaam begon ze door te tranen heen te glimlachen, terwijl ze weer op keek en naar de lucht staarde. Deze was dieprood gekleurd, de zon was inmiddels al achter de wilgen aan de andere kant van het meer verdwenen. Toen liet ze haar blik over het water glijden, zag de weerspiegeling van de lucht, maar ook de weerspiegeling van zichzelf met de hengst naast zich in het water. Chaitanya keek op, de hengst aan. ’... En nog het laatste wat ik tegen je wil zeggen, als je mijn peptalk niet aanvaart, je moet niet met je problemen leven de problemen moeten met jou leven, je gaat immers niet je hele leven in een grot zitten huilen, als je, je leven kan vervolgen met mooie dingen, die je misschien dankbaar zijn voor deze keuze..’ sprak hij. ‘Dankje, Desolate,’ zei de merrie zachtjes. Ze zag hoe de lucht werd weerspiegeld in de ogen van het dier.
Opeens kwam er een vraag in haar op, die direct de glimlach van haar gezicht haalde. Een laatste traan gleed over haar kaak, ook al was ze niet opnieuw weer gaan huilen. Ze was weggerend omdat ze bang was. Een gezonde dosis angst hoeft niet overwonnen te worden. Maar hoeveel angst was gezond? Had ze zich niet laten leiden door angst zelf, op dat moment? Dat veranderde direct de woorden van de hengst. Stel je nou voor dat ze diezelfde fout weer zou maken? Dat ze iemand in de steek zou laten omdat ze zichzelf zou laten leiden door angst?... De merrie zuchtte, maar sprak de woorden niet uit. Het verleden kun je niet veranderen, je moet er alleen van leren. Leer van gisteren, droom van morgen maar leef vandaag. De merrie keek weer op, staarde naar de overkant van het meer. Misschien moest ze maar gewoon achter dit antwoord komen door het te ervaren...
‘En jou? Hoe zit het met jou, Desolate?’ vroeg de merrie. Ze keek het dier weer aan, hield haar hoofd een beetje laag. ‘Heb jij je verleden ook kunnen accepteren?’ De hengst had een lief gezicht. Om een of andere manier voelde Chai zich ergens heel vertrouwd hier, met Desolate in haar gezelschap. Alsof ze hem al jaren kende. Alsof ze wist dat hij haar beter begreep als anderen ooit zouden doen.

Desolate was blij dat hij zijn woordje heeft kunnen doen, en hij dacht er nog eens goed overna. Hij luisterde naar Chaitanya, en besefte dat ze helemaal niet boos op hem was. ‘En jou? Hoe zit het met jou, Desolate?’ vroeg de merrie. Ze keek me weer aan, hield haar hoofd een beetje laag. ‘Heb jij je verleden ook kunnen accepteren?’ De hengst verkampten, nadat hij deze zinnen had gehoord. Het hele gesprek met Chai had hij al geprobeerd, om om dit onderwerp heen te draaien. Het was hem gelukt, tot nu toe. Hij had geen flauw idee waar hij mee moest beginnen, geen idee waarmee hij zijn verhaal moest vervolgen, en tenslotte geen idee hoe hij moest eindigen. Hij wist gewoon helemaal niet wat hij moest vertellen, het gesprek had hem geïnspireerd om zijn verleden te verlaten. Voor dit gesprek had hij net als Chai rond gedwaald, met zijn zorgen en zijn verbeteringen. Hij begon zich ook nu pas te beseffen dat hij dit allemaal had gezegd, hij die rond dwalende kalkoen. Het leek of alles hem opeens achtervolgde, de dood van Certainly, de lange zoektocht naar deze plek van dit moment, het plotselinge vertrouwen die hij zo snel in Chai had, het verhaal dat hij verteld. Het zweet brak hem uit. ‘Oke, Desolate denk rustig na, zo mooie merrie kan je niet in jou problemen laten zwemmen..’ zei hij tegen zichzelf, maar niet hardop. Hij nam even de tijd om weer op adem te komen en na te denken over wat hij zou gaan zeggen. Maar opeens, hij wist het, het verhaal dat hij gebruikt had als peptalk voor Chai, dat was zijn verhaal, nouja niet het hele verhaal gedetailleerd, maar het was zijn verhaal in andere woorden. De hengst slikte en opende zijn mond; ‘Nou eigenlijk Chaitanya, was dit mijn verhaal, nouja niet precies natuurlijk, maar het was mijn verhaal in andere woorden,’ zei de hengst wat twijfelend. Het was vaag, want bedoel hoe kan nou een peptalk jou verleden zijn. Nee je moest het begrijpen, of misschien zelf meegemaakt hebben, en de hengst wist dat Chaitanya dat kon.

Chaitanya had bijna direct spijt van haar vraag. De hengst verkampte, het zweet brak hem uit. De grijze merrie kneep haar ogen dicht, ze voelde haar dromenvanger zachtjes tegen haar hals aan tikken. Het voelde gerustellend. ‘Nou eigenlijk Chaitanya, was dit mijn verhaal, nouja niet precies natuurlijk, maar het was mijn verhaal in andere woorden,’ zei de hengst wat twijfelend. Het bleef even stil. ’Ach, maar zo moet je er totaal niet over gaan denken, dat is gewoon je eerste reactie, je onderbewustzijn, als een ander paard daar was geweest op dat moment had hij precies hetzelfde gedaan. Bijvoorbeeld: je bent in discussie met iemand, maar als je dan even later weg loopt bedenk je opeens de geweldigste dingen om hem of haar te dissen, dat is gewoon zo, sommige paarden kunnen goed en snel reageren, en bij andere is er in gestampt om eerst te negeren. Nee, neem maar van mij aan dat je baasje trots op je is geweest, en dat hij niets liever had dan dat jij nog leefde. En nog het laatste wat ik tegen je wil zeggen, als je mijn peptalk niet aanvaart, je moet niet met je problemen leven de problemen moeten met jou leven, je gaat immers niet je hele leven in een grot zitten huilen, als je, je leven kan vervolgen met mooie dingen, die je misschien dankbaar zijn voor deze keuze..’ Chaitanya opende wat aarzelend haar mond, en sprak even aarzelend haar verhaal uit. ‘Je... bent een heel belangrijk iemand uit je leven verloren... Maar ook al weet je wat diegene hiervan zou vinden, weet je dat diegene alleen maar wilt dat je je jonge leven vervolgt of... iets in die trant, toch heb je jezelf nog niet helemaal teruggevonden... Omdat het gewoon zo'n onmogelijke opgave is... Ook al zou diegene je er van kunnen overtuigen dat dat niet zo zou zijn,’ De merrie vroeg het niet, maar of het een conclusie was, was voor haarzelf ook niet helemaal duidelijk. Ze opende haar ogen weer, keek de hengst aarzelend aan, keek naar wat zijn reactie zou zijn. Stel nou dat ze totaal fout zat? Bij die gedachte kromp de merrie een beetje in een. Het zou haar verschrikkelijk lijken, om een of andere vage reden, dat iemand haar verhaal zou moeten raden - en het niet goed zou raden. Dat ze het met pijn toch zou moeten vertellen. En op dat moment zeker, omdat die ander alleen maar nieuwsgieriger zou worden. En je dan al helemaal niet zeker wist wat z'n reactie er op zou zijn. En je er dan niet meer omheen zou kunnen draaien, over op een ander onderwerp. Of dat diegene de indruk zou geven dat het 'm toch geen zier uit zou geven. Chaitanya staarde een beetje ongelukkig naar de overkant van het meer, zuchtte onhoorbaar. ‘Sorry als ik het fout heb,’ zei de merrie er zachtjes achter aan.

‘Je... bent een heel belangrijk iemand uit je leven verloren... Maar ook al weet je wat diegene hiervan zou vinden, weet je dat diegene alleen maar wilt dat je je jonge leven vervolgt of... iets in die trant, toch heb je jezelf nog niet helemaal teruggevonden... Omdat het gewoon zo'n onmogelijke opgave is... Ook al zou diegene je er van kunnen overtuigen dat dat niet zo zou zijn,’ zei de merrie met enige bevestiging. Het deed de hengst goed, dat ze meer zelfvertrouwen kreeg, dat dingen weer durfde te vragen zonder er eerst lang bij na te denken. En glimlach verscheen op zijn hoofd. ‘Sorry, als ik fout zit,’ zei Chai er zachtjes achteraan. ’Nee, nee, nee, ook al zat je fout wat dan nog, ik ben vegetariër net zoals elk paard trouwens, maar het doet er niet toe. Ik was juist zo trots dat je het durfde te vragen zonder er lang bij na te denken,’ zei de hengst, en traan verliet zijn ooghoek, een traan van geluk en trots een traan voor het leven. Het haalde de kleine hengst in hem naar voren, hij leek niet langer meer de grote hengst, hij kromp wel 10 centimeter. ’Je zit goed, ik ben mijn beste vriend verloren, aan water. Gewoon water wat overal stroomt, het klinkt gênant, maar ik was te jong om er tegen te vechten. Maar me leven oppakken zal altijd maar 90% voltooien..,’ zei de hengst, wat zachtjes. Hij keek naar de merrie, de bloedmooie merrie, dit keer niet zo als zijn moeder. De glinstering in haar ogen sprak boekdelen: Ze begreep hem. De eerste na een maand die hem begreep.

De reactie van de hengst luchtte de merrie op. Hij glimlachte. ’Nee, nee, nee, ook al zat je fout wat dan nog, ik ga je niet opeten - ik ben vegetariër net zoals elk paard trouwens -, maar het doet er niet toe. Ik was juist zo trots dat je het durfde te vragen zonder er lang bij na te denken,’ antwoordde de hengst. Het verbaasde Chaitanya dat er een traan over de kaak van de hengst liep. Ze keek op, moest een beetje glimlachen. ’Je zit goed, ik ben mijn beste vriend verloren, aan water. Gewoon water wat overal stroomt, het klinkt gênant, maar ik was te jong om er tegen te vechten. Maar me leven oppakken zal altijd maar 90% voltooien..,’ zei de hengst zachtjes. De hengst keek haar aan. ‘Als je het zo bekijkt... dan begrijpen we elkaar best goed. Jij bent je beste vriend verloren, omdat het niet anders kon.. en ik mijn familie, door iets heel stoms...’ De woorden van de merrie stierven weg. ‘Nee, wacht, nee, dat klinkt niet helemaal goed, maar... Oki ik denk dat je wel begrijpt wat ik bedoel,’ glimlachte de merrie flauwtjes. Ze sloeg haar ogen weer af, voor maar heel even, en keek toen weer op naar de wilgen aan de overkant, die vredig heen en weer wiegden in een koele avondbries. Dezelfde die aan deze kant van het water waaide, de lange, witte manen van de merrie deinsden rondom haar hals en haar dromenvanger glom in het avondlicht. Het werd lente, echt lente. Het begon een beetje nacht te worden, en de merrie voelde zich best wel gerustgesteld. Was het misschien expres zo gegaan, dat ze iemand was tegengekomen die haar zo goed begreep? Chaitanya glimlachte, besefte dat het misschien net wel zo was voor de hengst. Iemand tegengekomen die hem begreep... Of nouja, voor haar was Desolate niet echt een willekeurig 'iemand' meer... De merrie keek de hengst even aan, zijn vacht glom en was warm gekleurd door het avondrood. Ze besefte dat ze deze hengst inmiddels al - op z'n minst, eigenlijk - mocht beschouwen als een vriend. Een hele goeie. Wel anders dan een mens als vriend hebben, maar toch. Dit klopte, eigenlijk, net zo goed. Iets wat Chaitanya ook weer een beetje geruststelde.