Mutated duckbird

Een klein dier met een grote brede snavel, bek of hoe je het ook wilt noemen kwam op haar af gewaggeld. Hij liep wijdbeens en enigszins waggelend kwam hij voort. Verbazingwekkend snel naar de methode te zien waarop hij liep. Met één opgetrokken wenkbrauw inspecteerde ze het dier nauwkeurig. Hij had een soort van gigantische eenden snavel, een brede staart en deed haar denken aan een gemuteerde eendenvogel uit haar fantasie. Hij leek er immers fascinerend veel op, en misschien was hij het ook echt? Aan de manier te zien waarop hij op haar af kwam, alsof hij zich aangetrokken voelde moest ze onwillekeurig toch aan Amenia denken, zoals zij de eerste keer op haar af gekomen was. Ze sloot haar ogen en zuchtte eens diep, terugdenkend aan Amenia, zoals ze sinds haar dood, één week geleden wel vaker deed. Eigenlijk iedere dag minstens twee keer. Ze voelde zich ongewoon kaal zonder de prachtige zwarte raaf aan haar zijde of tussen haar oren. Ze voelde zich eenzaam en zelfs licht machteloos. Ze opende haar ogen en merkte dat het vogelbekdier voor haar gestopt was. Één wenkbrauw gleed langzaam omhoog terwijl ze het dier dit keer van dichtbij bestuurde. Hij had de snuit van een eend, maar dan groter, hij had het lijf van een mol maar de staart van een bever. Het dier was aardig klein gebouwd en hieruit vernam ze dat het een vrouwtje was. Ze trok, voor zover dat kon, haar schouders op en maakte aanstalten om verder te gaan wat ze ook een pas of vijf deed. Grote passen wellicht, waarna ze één blik naar achter keek. Uit die ene blik van één fractie van een seconde merkte ze op dat het dier haar gevolgd was, en na een blik naar ander zag ze het beest naast haar. Het deed haar denken aan Amenia, het dier voelde zich blijkbaar aangetrokken tot haar. Ravena’s lippen sierde plots een kleine glimlach een zeldzame glimlach. Die na ongeveer tien seconden weer verdween. Ze zakte door haar knieën en ging op de grond liggen op haar zij. Terwijl ze het gemuteerde eendenvogel ding strak in de gaten hield. Benieuwd wat hij zou doen als ze lag. Wat hij toen deed was wel het laatste wat ze verwacht had. Hij klom op haar rug en ging daar tevreden zitten. Ravena trok één wenkbrauw omhoog, en stond licht twijfelachtig op. Maar het dier bleef koppig liggen, hij woog amper een kilo, zij verbeterde ze zichzelf. Ze stapte door aardig voorzichtig, en aan de water rand zakte ze weer door haar knieën. Het dier gleed soepel van haar rug en ging in het water liggen. Mocht ze dit dier als vriend nemen zou ze haar niet iedere dag kunnen zien. Maar wat zou het ook? Ze moest gewoon genoeg water hebben om in te zwemmen. Ze keek het dier na terwijl het heen en weer zwom. Het was alsof het Ravena in de gaten wou houden voor het geval dat ze weg zou gaan.
,,Is het niet raar dat jij jezelf tot mij aangetrokken voelt?’’
Vroeg Ravena plots aan het dier. Ze schudde haar hoofd ze moest nu niet tegen het dier gaan praten, dat was complete onzin.
,,Ik noem je Amenia de tweede.’’
Zei ze voor ze er erg in had. Ze schudde haar hoofd, nee ze mocht nu niet om het dier gaan geven, het dier dat leek alsof ze al jaren optrok met Ravena. Amenia de tweede ging dicht bij Ravena in het water liggen en bleef haar aankijken. ‘Nou wat denk je ervan?’ Leek die blik te zeggen.


~V isual

MWUAHAHAHA~

Hmm, laatst was het best hectisch met Ravena, dacht Gemuteerde Teddybeer, terwijl ze door het Wilgenwoud stapte. Haar rug prikte nog van de palmboom die erop was gevallen. Haar partner was gestorven. Een raaf, niet dat je zo'n paar vaak tegenkwam. Een raaf die kon helpen met een kruisverhoor. Ravena leek ook al op raaf, en dat was het ironische eraan. Ze was bij het wilgenwoud aangekomen, waar ze die redelijk bijzondere merrie was tegengekomen. Ze moest stoppen met denken over een kruisverhoor, het werd minder lollig, elke keer wanneer ze eraan begon te denken. Haar hoeven slenterden over het veranderende landschap, en al snel rook ze een redelijk bekende geur. Toevallig, dat ze degene tegenkwam aan wie ze de laatste paar seconden haar filosofische gedachten aan had besteed. Ze was nog wel een eindje verder weg. De fantasiewereld was daarintegen redelijk aanwezig rondom haar. In een straal van 5 kilometer, maar waar had ze het eigenlijk over, ze moest doorgaan. Ze versnelde haar pas in een rustige draf, en betaalde de prijs van dubbel zo veel pijn in haar rug. Had ze maar niet een palmboom op haar moeten laten vallen. Elke keer wanneer ze er aan terug dacht werd de ervaring van de herinnering minder, het zicht, de geluiden die ze hoorde. De gedachten. Het werd langzaam versleten door de tijd. Verslonden was het meer toepasselijke woord. Ze zag uiteindelijk de schim van de merrie die ze eigenlijk maar al te goed kende in zicht komen. Het was inderdaad weer bij het wilgenwoud, het woud der wilgen. Het bos was het terrein van de goede kuddes, ze wilde hen niet storen, maar het wilgenwoud was net zoiets als het bos, alleen stonden er wilgen die als gordijnen alles verborgen. Ook was er een meer bij, de grond was daardoor vochtig genoeg om wilgen te hebben. Wat zou er gebeuren wanneer tweevoeters hier kwamen? Zouden ze de schoonheid van de wilgentakken begrijpen, de schoonheid van de natuur? Elk groen blaadje was een meesterwerk. Zouden ze het doorsnijden, als slechte paarden, die frustreert raakten door de wilgentakken die hun zicht versperden? Uiteindelijk had ze geen zin om hier verder over na te denken omdat ze bij Ravena was aangekomen. Dit keer geen raaf. Maar ze voelde iets anders. Wat was het? Ze keek in het water. Golfjes? Uiteraard van Ravena die ook in het water lag maar, er waren twee verschillende golfjes... Haar blik gleed langzaam naar de bron van de golfjes, waar een vreemd wezen in het water lag. Met grote ogen keek ze naar het onbekende ding. Nee, het was niet onbekend, ze had het wel eens vaker weg zien glippen voor haar neus, om zijn identiteit schuw en onbekend te houden. Dit wezen bleef echter, was dit een soort van opvolger van Amenia? Het was een vreemd wezen, met de bruine vacht, een eendensnavel en de staart van een beestje, hoe heette het ook al weer? Een bever, dat moest het zijn geweest. Staart van een bever, snavel van een eend, en een bruine vacht. Waar had ze deze beschrijving eerder gehoord? Ze opende haar denkbeeldige fauna-encyclopedie om het beest op te zoeken. Een otter? Nee, bever ook niet, het was ook al geen vogel. Wat voor beest was het? Was het wel een normaal beest? Hoe was het ontstaan? Hadden een bever, een eend en een otter zin in wat lol of zoiets? Wacht, had ze het niet eens gehoord op een van haar reizen naar andere gebieden buiten Dreamhorses, in de hoop op de vondst van haar ouders? Ja, er was een merrie die haar had geleerd over tweevoeters, een hengst die vertelde over planten, en nog eentje. Een hengst, spikkeltjes en een bruine vacht, maar toch met blauwe ogen. Hij vertelde over de meest vreemde zeldzame beesten. Beverstaart, eendenbek. Ja dit was zeker weten een van die beesten die hij beschreef, daarna had ze hem voor gek verklaard, maar hoe noemde hij het ding eigenlijk? "Vogelbekdier!" zei ze net iets te hard en te plotseling, terwijl ze een paar stappen richting het water deed, zodat ze aan de kant van het water stond. "Het is een vogelbekdier." zei ze toen, dit keer gericht op Ravena, en op een wat zachtere toon. "En hoi." grijnsde ze er achteraan. Ze wist niet of Ravena nog in een rouw was om haar vriendin de raaf die perfect kon helpen met kruisverhoren, maar Gemuteerde Teddybeer wist in ieder geval zeker dat het beestje dat ook in het water lag, een beetje gehecht raakte aan Ravena. Wat een dierenvriend. Los van het feit dat ze zelf een dier was, maar enfin, iedereen begreep wat ze bedoelde.

Het water kabbelde rustig heen en weer. Een geur kwam in haar neusgaten terecht. Ze tilde haar hoofd op, die rustig aan de kant van het licht warme water lag. En stond vervolgens op, eventjes schudde ze zich uit. Een bruine merrie met zwarte manen kwam hun richting uit. Ze had zwarte ogen en een wit kolletje. Ze had bruine benen en een sneb en was duidelijk neutraal. Ze was ongeveer even groot als Ravena, ze zaten tegen de twee centimeter schofthoogte verschillend, in hoogte en kleinte. Ravena schudde zich nogmaals uit, spetters vlogen in het rond en een kleine koudheid vulde zich in haar lijf eentje die snel weer verdween toen het waterige zonnetje achter de wolken verdween. Ze luisterde geduldig en kalm naar de woorden van de merrie, van wie dit al de derde keer was dat ze haar tegenkwam. De eerste was ook hier in het wilgenwoud, de tweede was aardig grappig geweest, toen met Fether. Nou ja grappig, het was niet bepaald grappig dat Amenia de eerste toen dood gegaan was.
,,Hallo Gemuteerde Teddybeer. Tja... Amenia de tweede is er ook...’’
Stelde ze het dier naast haar voor. Dat inmiddels ook uit het water geklommen was en nu naar de voor haar onbekende bruine merrie toe liep. Ravena trok één wenkbrauw op toen het dier tegen Visuals been op wilde klimmen om haar te onderzoeken, de hoop opgaf en de andere benen probeerde te beklimmen ook zonder enig succes. Ze leek verdomde veel op haar voorganger. Alsof dit Amenia de eerste was, maar dan in een ander lichaam en lijf. Ze keek Gemuteerde Teddybeer kalm aan, benieuwd of zij wat ging zeggen.
,,Wat kom je doen Gemuteerde Teddybeer?’’
Vroeg ze uiteindelijk maar, het was niet vijandig bedoeld, gewoon als een vraag. Een simpele vraag waar een antwoord van vijf minuten op kon volgen. Maar Ravena was van mening dat de merrie voor haar dit niet zou doen. Amenia de tweede was inmiddels tevreden het water in gekomen tot de conclusie dat de onbekende merrie haar nieuwe vriendin geen kwaad deed, zwom ze wat rond en deed haar vogelbekdierdingen. Dingen waar Ravena totaal geen verstand van had. Zou ze zichzelf nu naar vogelbekdieren vernoemen? Of zou ze het bij Ravena houden. Ja, dat leek haar het beste als eerbetoon aan de geweldige Amenia de eerste. Wie weet hoeveel Amenia's nog zullen volgen? Nog steeds was het raar dat Amenia het niet was die de merrie zojuist haar bekende kruisverhoor gegeven had. Het was raar dat het een andere Amenia was die dat gedaan had.

Het dier werd door Ravena 'Amenia de tweede' genoemd. Hmm, redelijk toepasselijke naam, aangezien het het tweede dier dat zich gehecht leek te raken aan Ravena was. Dus de reïncarnatie van een raaf is een... vogelbekdier. Interessante kwestie. Interessante kwestie waarmee ze in haar hoofd uren kon mee debatteren. Maar als raven als ze stierven een vogelbekdier werden, wat zouden paarden dan worden? Zou er een verschil zijn in diersoort als het paard goed of slecht was? Ze wist dat roofdieren vaak niet fraai zijn. Ze vond het geweldig om te weten als er een wolf een reïncarnatie van een duivels slechtzakje was, die duizenden paarden pijn had gedaan, en dat een paard een wolf met een beetje moeite wel tegen de grond kon krijgen. Jaa, zou fijn zijn. Zou fijn zijn als ze in die onzin geloofde van reïncarnatie. Toch was het wel een interessante kwestie. Again. Wat zouden tweevoeters worden? Ze verschilden net zoveel in karakter als paarden, en andere dieren uiteraard. Goede en slechte tweevoeters. Zouden er echt verschillen zijn? Zouden dieren niet een bepaald karakter hebben van nature? Zouden er ook goede wolven zijn? Lol, dan zou de hele reïncarnatie-theorie ontkracht zijn. Muhahaha, ze hield van haar filosofische debatten tegen haarzelf, ook al waren het meer discussies, argumenten en alles op een random rotzooihoop gegooid en zonder onderbouwde argumenten, of tegenpartijen tegen wie ze kon debatteren. Zo werd dat wel heel erg makkelijk. Ze voelde iets tegen haar been aanwoelen. Ze liet haar hoofd zakken, totdat ze merkte dat Amenia de tweede tegen haar benen aan het proberen op te klimmen was. "Naaaa, niet nog een kruisverhoor." zei ze, licht geamuseerd, terwijl ze geen spier bewoog om het beestje geen pijn te doen. Toen het merkte dat haar benen onmogelijk waren om tegenop te klimmen, gaf ze het op, en ging in het water liggen. ,,Wat kom je doen Gemuteerde Teddybeer?’’ Ze vroeg zich af waarom tegenwoordig iedereen haar Gemuteerde Teddybeer noemde (muhaha XD), en toen antwoordde Gemuteerde Teddybeer: "De meesten beginnen met raadsels, discussies, en al die andere dingen. Maar ik begin met: Ik wandel gewoon willekeurig overal en nergens, en hoop iets te beleven." Ze keek afwezig naar het vogelbekdier. Het was een eendenbeverdinges. En het was een vogelbekdier. GEEN VOGELBEKBEVER? Ze bedoelde maar: Het was een bever met een eend en een otter, liet het dan een eendenbekbever of een eendotterbever noemen, waar sloeg de naam vogelbekdier nou toch op? Ze zuchtte in een denkbeeldige vorm, dus zodat Ravena of het vogelbekdier het niet kon merken. Een vogelbekdier, hmm, wat had die hengst nog meer over zo'n soort gezegd? Ow ja, ze had hem voor gek verklaard na het zoveelste vreemde beest, het vogelbekdier was dus de laatste, en toen ging ze maar verder. Ze moest er maar achterkomen door het vogelbekdier te observeren. Meteen schreef ze op haar onzichtbare lijstje: Houdt van water. Okee, genoeg geleerd over het vogelbekdier. Het was eigenlijk een diersoort waar ze eigenlijk niets over wilde weten en ook helemaal niets mee wilde hebben. Eigenlijk zou ze er waarschijnlijk niet eens zo eentje hebben opgemerkt wanneer ze Amenia de tweede niet had ontmoet. Eng vogelbekdinges. Maar dat betekende dat er meerdere vreemde dieren waren in de wereld die menig nieuwsgierig paard wel ontmoeten wilde. Neeh, zij passte daarbij maar. Ze was veel te druk willekeurig ergens heen te stappen, zich te concentreren op de pijn in haar rug, en dingen te beleven.

De merrie was duidelijk druk aan het denken en aan het doen. En verrassend genoeg over hetzelfde onderwerp waarover Ravena steeds maar weer dacht, enkel wisten ze dit natuurlijk niet van elkaar. Dat zou een beetje raar zijn. Zou het niet fijn zijn om elkaars gedachte te kunnen horen of lezen? Om te weten wat een ander denkt en wat diegene van je vind. Of zou het je op den duur op je zenuwen gaan lopen werken? Het was waarschijnlijk geweldig om te horen of te lezen of wat dan ook dat iemand iets goed over je dacht, dit zou vriendschappelijke relaties kunnen opbouwen, maar als iemand iets slecht over je dacht, of je het zo opvatte dan zou het toch enkel vijandelijke relaties kunnen opbouwen. Nee, Ravena zou uiteindelijk als ze erover nadacht toch maar geen gedachte willen lezen, al hoewel ze nog steeds van mening was dat het soms fijn zou zijn. Het was inderdaad raar dat Amenia dood ging en ze twee dagen later een vogelbekdier vond dat zich nu al helemaal aan haar gehecht leek te zijn. Alsof dit echt Amenia was in een nieuw lijf. Maar toen Visual begon te praten stopte het dier met haar onderzoeken en liep ze terug naar het meertje met hetzelfde waggelende pasje. Ravena was gewend geraakt aan het pasje het afgelopen uur, maar nog steeds was het fascinerend om te zien hoe het dier zich met die pas zo snel voort bracht. Plots zwom het dier weg. Ravena trok één wenkbrauw omhoog. Oké, dit was Amenia in een ander lichaam sowieso niet. Dat kon gewoon niet. Nou… Lekkere vriendin was dat. Ach ja, ze mocht het zelf weten. Ravena kon haar ook niet verplichten om bij haar te blijven of niet.
,,Tja. En daar gaat ze weer. Toch maar geen Amenia de tweede ben ik bang.’’
Zei ze rustig, meer tegen haarzelf dan tegen de bruine merrie naast haar. Bij de woorden van de merrie keek ze haar eventjes misschien wel lichtelijk verbaasd aan, iets wat bijna niet te merken was. Al snel veranderde haar blik weer in die serieuze kalme en zelfverzekerde Ravena die ze meestal en bijna altijd was. Een Ravena met haar eigen gevoel voor humor dat onder de gene die haar kende best te waarderen viel wist Ravena te zeggen. Als je haar niet kende zou je het totaal niet kunnen waarderen en zou je misschien een hekel hebben aan dat norse kalme en zelfverzekerde gedoe. Maar degene die haar kende konden het meestal waarderen. Meestal tenminste.
,,Ja, dat kan natuurlijk ook nog.’’
Merkte ze droogjes op. Waarna ze zich helemaal naar de merrie toe draaide en haar een tijdje lang bleef aankijken zonder iets te zeggen, diep dacht ze na. Waarover? Ze had werkelijk geen idee, maar ze dacht na en ze dacht na. Waardoor een het leek eindeloze stilte viel.
,,Ja, om die reden ben ik hier eigenlijk ook.’’
Zei ze uiteindelijk maar om die eindeloze stilte die haar behoorlijk op haar zenuwen begon te werken te stillen.

Het bleek dat de nieuwe Amenia er toch maar vandoor ging. Nou, dat was een afknappertje. Jammer, ze had graag wat meer willen weten over zo'n beest. Eigenlijk was dat een leugen, ze snapte geen snars van die dingen en ze wilde er ook niets van snappen. Ze zou het niet echt nodig hebben in het verdere leven om de 'wondere dingen van het vogelbekdier' te kennen. Bovendien wilde ze niet elke dag achter zo'n beest aanlopen en 'observeren', wat waarschijnlijk een vertaling was voor 'vroeg opstaan en vervelen' was. Want dat was wel het laatste wat ze zou doen. ,,Tja. En daar gaat ze weer. Toch maar geen Amenia de tweede ben ik bang.’’ Visual knikte afwezig instemmend, terwijl haar bruine ogen afdwaalde naar de blauwe lucht. Oh jij blauwe lucht, waarom ben jij er nooit in volle schoonheid wanneer ik de zee bezoek, en leuke dingen overkom. Leg dat uit, alsjeblieft blauwe lucht. Visual blies een lok uit haar ogen, aangezien die voor haar blikveld terecht was gekomen, en haar blik gleed langzaam weer naar beneden als een paardenbloemstuifzaaddingetje op Ravena neer. Ravena maakte een sarcastische opmerking op haar 'kruisverhoor', maar Visual wist dat het typisch zo'n paard was, dus ze accepteerde het, zonder in discussie te gaan. Weer een stilte. Ze vond het niet pijnlijk, ze vond het niet vijandig, ze vond het te neutraal. Die stiltes die laten blijken dat er niemand anders was. Misschien was Ravena tegenover haar wel mentaal afwezig of zoiets. ,,Ja, om die reden ben ik hier eigenlijk ook.’’ De stilte was gebroken als een nog kleine wolvenpuppy verschrompelt onder de hoef van een Zephyr-achtig beest. Waarom? Waarschijnlijk was het gewoon te neutraal voor woorden, en moest de merrie er nog wat tussen brengen. Wacht, was zij niet degene die die te neutrale stiltes veroorzaakte? Hmm, daar zou ze echt eens mee moeten stoppen, met in gedachten verzinken. Ook al was elke verleiding tot fantasie voor haar niet langer dan 5 seconden. Ze moest de actuele tijd maar in de gaten houden. 1, 2, 3 seconden voorbij. Ach, ze had geen zin meer te wachten. Ze haalde haarzelf uit de modderpoel des fantasie en filosofie, en kwam weer mentaal aanwezig in de situatie. "Ach, misschien was het vogelbekdier niet echt je type, maar er zijn zat andere dieren op de wereld die allemaal kans hebben om de tweede Amenia te zijn." zei ze op een enigszins neutrale toon. Ze toonde geen medelijden of bespottingen. Ze had respect voor de raaf, maar het was nog steeds iets dat kwam en ging. Net zoals elk dier. Daarom had ze een neutrale mening erover. Ze keek weer naar de lucht. Ze moest eruit, ze moest even weg, erop uit. Ze had zin in avontuur. Met een leuk mario-avontuurtje waar de gemiddelde tweevoeter een maand-half jaar over doet, zodat ze blij was om terug te komen in bijvoorbeeld wat rustigere gebieden zoals deze. Ze vroeg zich af of Ravena nog wat te zeggen had, want zelf had ze dat niet, en ze zwiepte rustig met haar staart, wachtend op een antwoord van de zilveren merrie tegenover haar.

[korte post, moet inpakken, maar je hebt genoeg tijd te reageren Tot dinsdag ]

Ravena snoof eventjes, er vielen maar de hele tijd stiltes, ongemakkelijke stiltes en fijne stiltes. En eigenlijk begon ze een beetje de pest te krijgen aan deze ‘neutrale’ stiltes. Ze hield over het algemeen niet van druk praten en doen, maar ook niet van ongemakkelijk stiltes. Ze was gewoon een apart en lastig geval die je echt moest begrijpen wou je geen misverstanden hebben. Misverstanden kwamen namelijk verschrikkelijk vaak voor bij haar. Te vaak naar haar mening, maar dat lag natuurlijk allemaal weer aan degene met wie ze het misverstand had. Natuurlijk, het was allemaal hun fout. Zíj waren immers degene die haar niet begrepen, ja, dat was het gewoon. Het moest wel, eigenlijk had Ravena totaal geen zin om er nu helemaal over na te gaan denken en conclusies te trekken. Ze wou weer eens op reis, mee met de wind. Mee met de avonturen van de wind, avonturen die de wind haar brachten. Die de wind haar altijd brachten, ja, dat wou ze weer. Ze wou weer iets onderzoeken iets uitvinden en iets oplossen. Haar drang om uit te vinden en op onder zoek te gaan was verschrikkelijk groot. Ze was erin getraind dingen onderzoeken zonder dat iemand het wist. En ze deed het nog maar al te vaak, eigenlijk gewoon om de verveling te stillen, maar ze deed het. En zeker een of twee keer in de week, het was een gewoonte geworden. Een hobby, net als het haar gewoonte was. Iedere dag zeker een half uur languit en hard te draven over ruwe ondergronden. Het trainde haar conditie, maakte haar sneller, behendiger. Meer op de omgeving lettend. Ze trainde iedere dag haar conditie, snelheid en behendigheid. Ze snoof eventjes nogmaals en luisterde naar de woorden die de merrie zei. Ze knikte eventjes. Tuitte haar lippen en dacht na over een antwoord, maar er kwam gewoon niets nuttigs meer uit haar, gewoon helemaal niets nuttigs meers. Ze had geen antwoorden meer, ze keek lichtelijk duf en de vermoeidheid nam de overhand. Ze wou slapen, rusten en gewoon alleen zijn in alle rust. Ze moest uitrusten, en dat kon niet als de merrie er was. Maar ze wou de merrie niet wegwuiven, dat zou onbeleefd zijn tegenover de merrie die niks aan haar vermoeidheid kon doen. Misschien merkte de merrie haar vermoeidheid wel op en zou ze uit zichzelf weg gaan maar Ravena schatte die kans niet al te groot in. Er was nog maar één oplossing. Ze liep naar het water toe, en stak plotseling haar gezicht tot haar net onder haar oren zodat het water er niet in zou lopen in het water. Het kletste tegen haar aan. Toen trok ze haar hoofd uit het water. Water drupte van haar gezicht af en maakte een duidelijk geluid op het water een geluid dat werd gedempt toen ze weer naar V,isual toe liep. Ze schudde haar hoofd eventjes en haar manen zoals alleen paarden dat konden doen.
,,Ach… Een Amenia de tweede is ook niet persé nodig. Maar ik mag niet klagen.’’
Zuchtte ze lichtjes. Een gehuil klonk tot haar door, wolven gehuil. Ze negeerde het, er zou vast wel niets aan de hand zijn. Wat maakte het ook uit? Ze kon zichzelf prima verdedigen en de merrie voor haar met de naam V,isual vast ook. Daar ging ze vanuit tenminste, zo zag de merrie eruit, zo deed de merrie. Tenminste.



~Flutje~

V,isual zag aan Ravena dat de stiltes haar niet erg bevielen. De palominokleurige merrie met grijszwarte manen. Een uiterlijk die een paard niet veel kon tegenkomen, of had. Ze raakte weer weg in haar gedachten, en er brak nog zo'n stilte op die niemand beviel. Het was dat ze niets te zeggen had, maar tja. Wat was het eigenlijk, met sneeuwvlokjes en zandkorrels? En stenen. Het waren zulke nutteloze dingen dat je je kon afvragen wat het nut van die dingen waren. Ja, mooi landschap te creëren enzo, maar kon het geen functie hebben? Misschien was sneeuw wel de koude versie van regen, dan had het wel een functie. Wacht, maar hoe kon het dan zo'n perfecte vorm hebben als sneeuw had? Zandkorrels waren voor op de zee, daar kon de enorme zee, en alle golven mee spelen. Het werd meegesleurd, het was een soort achtbaan. En stenen waren voor de hardheid, om definitief te zijn. Hmm, toch binnen een paar tellen meteen de nuttigheid van nutteloze dingen opgenoemd. Haha, kon niet iedereen zeggen, right? Dus sneeuwvlokjes waren mooie regendruppels, zandkorrels waren speeltjes voor de zee, en stenen waren de dingen die de knopen kon doorhakken, of gewoon om metaforen mee te bedenken. Ach, wat wist zij? Zij was maar een paard. Wacht, wat was het functie van een paard? Ze wist dat paarden wel een functie hadden voor de zogeheten tweevoeters, maar een echte functie waar ze leefde? Paarden waren niet echt voer voor de roofdieren, maar waarvoor dan? Waarom konden ze overleven in het wild? De sterken overleven altijd, maar wat maakte paarden dan zo sterk? Wat was hun functie? Wauw, en binnen nog een paar tellen heeft ze bewezen dat paarden nuttelozer waren dan stenen, zandkorrels en sneeuwvlokjes. Yay voor haar. Ze voelde zich zoveel beter over haarzelf. Ze schrok uit haar gedachten, omdat die werden onderbroken door Ravena, die haar hoofd in het water stak. Watte? Waarom? Waarom staken paarden hun hoofd in... Ach, ze moest stoppen met vragen stellen aan haarzelf. Het was om wakker te worden. Was ze dan moe? ,,Ach… Een Amenia de tweede is ook niet persé nodig. Maar ik mag niet klagen.’’ "Een kameraad past goed bij je, ik zou het toch overwegen." zei V.isual, zich bedenkend hoe ze eigenlijk ervandoor kon gaan. Ze kon niet zomaar zeggen 'Oh je bent moe, ik ga wel verder', dat was zo vreemd en bovendien onbeleefd. Ze hoorde wolvengehuil, en zag haar kans. "Ik denk dat ik maar verder loop," zei ze, licht grijnzend. "Mijn wonden zijn niet geheel geheeld." Ze draaide zich weg van het gehuil dat een paar seconden nog weerklonk door het gebied, knikte vriendelijk naar Ravena, en begon te stappen richting Joost mocht weten waar. Haar ogen waren gericht op een boom die binnen een straal van 400 meter te vinden was, en bovendien ook nog recht voor haar was. Oftewel, ze keek naar een boom 400 meter verderop, terwijl haar manen van de ene naar de andere kant werd gewoesjt door de wilgentakken die over haar rug kriebelden. Naahh, het deed pijn in de wonden. Ze haalde even snel adem, kneep haar ogen dicht, maar opende een fractie later haar ogen weer open en ging verder, ditmaal om de wilgentakken te vermijden. Ze zagen er lief uit, maar dat waren ze niet! Gemene wilgentakken die haar altijd in de weg zouden zitten. Grr. Ze schuurde haar hoef tegen de grond, ze moest maar beter opletten. Misschien moest ze wel ook wat slaap inhalen, dat zou haar goed doen. Ze zuchtte, en schudde met haar hoofd om een lok uit haar blikveld te halen. Daarna liep ze tenminste 'gewoon' verder, op haar eigen V,is-manier.

[flutjuh moet eten, maar Raafjuh mag Vis achterna, ze is het topic nog nie uit ]