Into the fray.

Boom, boom, boom, boom, steen, boom, boom, boom, mos. Serieus, was er dan niets interessants in dit hele vervloekte bos te vinden? Nar blies de pluk manen voor haar zicht weg: Natúúrlijk niet, want daar moest voor gegoocheld worden en Nar kon een boel, maar uiteraard niet toveren. Nar trok een grauwe grimas rond haar smoel en brieste luid, likte langs haar droge mondhoeken en stapte humeurig verder.
Boom, boom, boom, steen, boom. Fantastisch. Really faboulous. Maar niet vandaag. Nar snoof luidruchtig haar neus en stampte verder, zonder te letten op de arme flora en fauna die daar het slachtoffer werd. Poor they. Nar lebberde weer met haar tong langs haar inmiddels weer droog geworden mondhoeken. De vlindertjes fladderden vrolijk in het rond en liet vol trots hun gekleurde vleugeltjes zien. Nar trok een wenkbrauw op: Dat zij nou genoten van het waterige zonnetje... Nou was Nar ook een typisch een voorbeeld van het-is-ook-nooit-goed: Was het winter, zeurde ze om de zomer vanwege de kou. Was het zomer, klaagde ze dat ze het zo enorm warm had door haar roetzwarte vacht. Wel ja, misschien hoorde dat ook wel bij haar karakter, maar dat zou Nar zelf nooit toegeven.
Nar strekte haar poten één voor één uit en klapte drie keer haar kaken ruw op elkaar. Ze schudde haar kop zo dat de schedel rond haar hoofd luid rammelde. Ze draaide haar kop zo dat de schedel weer op z'n plek kwam te liggen en liep verder. Ze voelde een siddering over haar ruggengraat lopen toen ze de hinnik opving. Beware, I'm coming! Nar trok haar knietjes hoog op tijdens het lopen en kwam met een bedrieglijk vrolijk gezicht verder door het bos gesjouwd. Toen de hinnik echter maar bleef doorgaan, maakte de bizar vrolijke uitdrukking rond haar snoet plaats voor een chagrijnige grimas.
'JAJA! Vriend, ik ben nochtans niet doof!' snauwde ze in de richting van het geluid. Ze was immers geen hond die op commando aan gedribbeld kwam en een pootje gaf wanneer daarna gevraagd was: Nar was zelfs meer het type dat dan júist haar poot stijf hield.
Nar sjokte - iets trager - verder. Met de nodige tegenzin kwam ze bij het paard aan dat naar haar geblèrd had. Wel wel, was dit het? Nar keek naar een edel ogend wit dier. Ze gunde haar ogen de tijd zijn lijf verder te bestuderen. Het was een hengst, hij was wit - sneeuwwit - en had donkere ogen. Natuurlijk was hij ook groter dan haar, maar de zwarte merrie vond dat niet echt een belangrijk detail omdat het een feit was dat negen van de tien mormels groter dan d'r waren. Nar liet een goedkeurend geluid horen.
'Wel, waarom ben ik hier?' vroeg Nar vervolgens.

Nar brieste nuchter, stapte verder en liet haar alziend oog langzaam over de hengst glijden terwijl ze om hem heen cirkelde. Aha. Dit was hem dus, het mormel dat hem had geroepen. Als een varken dat gekeurd werd door de slager bestudeerde Nar zijn bouw. Ze trok haar wenkbrauw op bij het zien van de grijns en vroeg zich af waar ze die aan te danken had. Nar gromde kort bij het horen van zijn woorden.
'Ik hou er niet van als mormels bijdehand zijn, onthoud dat,' snauwde Nar hem direct terug. Wat dacht hij? Dat hij koning was van dit godvergeten stuk land? Welnu: Dan zou Nar hem héél subtiel terug op aarde brengen en vertellen dat hij dat níet was. Nar schudde haar kop en brieste luid. Uiteindelijk kwam ze weer voor hem staan, nam een behoorlijk dominante - misschien zelfs wel arrogante - houding aan en bekeek hem terwijl hij zijn kop omlaag deed. Nar was aangenaam verrast door dat gebaar en knikte goedkeurend.
'Welja, waar was ik? Ja, ik ben leidster van het zooitje dat zich de Horcrux noemt. Maar of je bent de concurrent, of je ego heeft je verteld dat mij een lor moet draaien of je wilt je bij me aansluiten,' ging Nar verder. Ze zwiepte hardhandig met haar staart, schudde de schedel weer beter rond haar oren en likte langs haar droge mondhoeken. Nar grijnsde toen ze zijn naam hoorde. Dood Wat moest zijn moeder gedacht hebben toen ze haar veulen de naam "Dood" gaf? Had ze direct, in één oogopslag, zijn hele karakter en toekomst doorzien? Nar grinnikte zacht.
'Je heet dood en je bent wit? Dat is, ongewoon. Je bent in ieder geval zo goed als enig in je soort, Mort.' Nar sprak zijn naam met nadruk uit, puur uit nieuwsgierigheid naar zijn reactie. Nar rolde met haar ogen toen hij begon over een 'goede eerste indruk'. God: Dat had hij sowieso al niet gemaakt. Verbitterd grimaste Nar en wendde zich vervolgens weer naar de parelwitte hengst toe.
'Ik ben niet dom, schat, dat idee had ik ook al. Maar wat kun jij me bieden wat ik nodig heb in mijn kudde?' zei Nar, elk woord van de laatste zin nadrukkelijk uitsprekend alsof ze tegen een achterlijke praatte. Ze richtte haar kogelzwarte ogen weer op de hengst, die haar met enige afwachting aanstaarde. Nar verplaatste haar gewicht op haar andere been, zette haar linker achterbeen op rust en wachtte koeltjes af. De hengst had zijn lidmaatschap bij de kudde zelf in de hand, want het juiste antwoord was gewoon genoeg.