This loneliness

Langzaam stappend bracht de sneeuwwitte merrie haar lichaam voort, haar sierlijke lange manen waaide mee op de wind en je hoorde zacht het gras knarsen bij iedere stap die ze zette. Haar vacht had een lichtgele gloed wegens de zon die erop scheen. De vallei was groot, het was een beetje heuvel-achtig en begroeid met gras. Ergens rond het midden stroomde een rustige rivier. Ze zette voorzichtig haar rechterbeen in het water, ze aarzelde even of ze hem terug wou trekken maar liep verder. Toen ze tot haar knieën in het water stond, ze liet haar hoofd zakken en dronk wat water naar binnen, het was nog redelijk koud door de winter maar het was wel lekker met dit weer. Daarna liet ze zich door haar voorbenen zakken en daarna door haar achterbenen, ze rolde even door het water voor ze weer op stond. Ze stond even stil en liep daarna het water uit en schudde zich uit. Dream Horses, ze had nog niet heel erg veel van het gebied gezien maar door te reizen kwam ze steeds meer te weten over het prachtige gebied. Ze kende nog niet zoveel paarden, maar ze had zo'n gevoel dat ze vandaag weer iemand zou tegenkomen.

Ze spitste haar oren toen ze dacht dat ze iets had gehoord, het was maar een vogel die uit een boom vloog. Maar dankzij deze vogel had ze wel een mooie appelboom gevonden. Een grijns sierde haar lippen toen ze richting de boom liep, haar hoofd omhoog deed en een appel uit de boom pakte. Ze beet hem door, de helft had ze in haar mond terwijl de andere helft op de grond viel. Het was niet makkelijk om een appel in één keer op te eten, het was niet nodig ook. Toen ze de halve appel had doorgeslikt pakte ze de andere beet en begon er op te kauwen tot deze fijn genoeg was om doorgeslikt te worden. De restjes op de grond besteedde ze verder geen aandacht aan. Ze keek naar - de voor haar - rechterkant van de vallei, ze had zo'n voorgevoel dat er iemand aankwam. Iemand om mee te praten..als je lang alleen gezworden had heb je daar wel behoefte aan. Ze bleef stil en wachtte af.

// O P E N

Een mengsel van verveling en nieuwsgierigheid had haar ertoe gezet om het uit te proberen: Kon een paard sneller rennen dan de stroming van deze rivier? Al knagend op een takje had ze de stroming een tijdje gade geslagen. Bedenkend of het de moeite waard zou zijn om het überhaupt te proberen. Echter kwam ze alsnog tot de conclusie dat het haar niets uit zou maken wat de uitslag was; het zou de verveling tijdelijk verdrijven en daar ging het om.
Zo gedacht zo gedaan: Ze mishandelde een onfortuinlijke merrie, gooide deze in de rivier en huppelde het karkas vervolgens als een jonge pup achterna.
Het was een rustgevende bezigheid, simpelweg kunnen doen waar ze zin in had. Vol genot snoof ze de broeierige avondlucht op. Liet haar goudglanzende ogen met een vreemd tedere blik op het lijk rusten. Yap, ze moest absoluut vaker een vrije dag nemen, besloot ze spontaan, het koude gletsjerwater volgend.

Vrolijk de stroming volgend, kwam er plots een nieuwe paard-vormige vlek haar gezichtsveld binnendrijven. ‘Hummmhm?’ Alert sprongen de gescheurde, altijd naar de zijkanten hangende zwarte oortjes omhoog. De passen van de merrie vertraagde twijfelend terwijl haar ogen van het wegdrijvende lijk naar het merrietje verderop gleden. Uiteindelijk wijzigde ze haar koers en wandelde in hoog opgegooide bewegingen naar het witte schimmeltje. Interessant, ze was helemaal nat. Waarschijnlijk had ze gebadderd in hetzelfde water waar verrotte karkassen in dreven. Redelijk ironisch voor zo'n puur uitziend paardje.
Het leek wel alsof ze ergens op wachtte. Dit had haar interesse gewekt. Voor haar gevoel 'opeens' opdoemend uit het bos wat zich vlak naast de rivier geplant had, verscheen haar zwarte lichaam uit de schaduw.
‘Smaakt het, mevrouw?’ Een eeuwig lijkende glimlach streek haar mondhoeken, haar ogen tevreden samengeknepen. ‘Ik moet zeggen, die appels zien er heerlijk uit.’ De nonchalantie in haar stem weerspiegelde in haar bewegingen. ‘Maar árghh...’ een pijnlijk gejammer klonk uit haar keel terwijl ze een spontaan intrekkende beweging met haar hals maakte. ‘Zó jammer dat mijn ik mijn hals gekneusd heb waardoor ik het niet kan strekken.’ Een paar meer gepijnigde kreten later keek ze weer op naar de druipende witte merrie. Bijna vanzelf produceerde haar gouden ogen kleine, geëmotioneerde traantjes, haar blik verlangend op de appels in de boom plakkend. ‘En net nu ik zo´n zin heb in een sappig... rijp... appeltje...’ Langzaam gleden de pupillen naar de bruine ogen van het schimmeltje. ‘Zou jij...’ Langzaam kwam ze stap voor stap dichter bij de merrie, haar blik vasthoudend ‘Er misschien eentje voor deze... hóngerige merrie willen plukken?’

De appels waren verslavend, waarschijnlijk had ze daarom een twede appel uit de boom getrokken en stond ze nu op de helft daarvan te smakken. Haar voorgevoel was juist geweest. Een zwarte merrie verscheen uit de schaduwen, het leek iniedergeval zo. Het leek bijna één of ander magisch truucje van een paard van een andere wereld. Maar goed, die zeer kleine details maken natuurlijk niet uit. "Maar natúúrlijk." antwoorde ze de zwarte merrie, vreemde aftekeningen had ze op haar beide wangen. Een paar pisgele ogen staarde haar aan, een rare verschijning. Dát was het enigste wat ze over de merrie kon vertellen. Ze had enkele paarden gevraagd over de leiders van de andere kudde's en kreeg er uitleg over. Eén van die leiders was zwart met rare aftekeningen en pisgele ogen. Maar zou het deze merrie zijn? Zulke paarden kwam je niet dagelijks tegen, maar ze leek niet op een leider. Nú dan. Ze onderschatte haar echter niet, slechte paarden waren tot vanalles in staat. Ze keek de merrie aan die rare, pijnlijk uitziende bewegingen met haar nek maakte. Oke, raar waren ze niet maar een andere naam kon ze er niet aan geven. Raar, ja, ze kon een twede eigenschap van de merrie opnoemen. Enkele vraagtekens vlogen rond de merrie's hoofd, ze twijfelde over het feit of je je nek kon kneuzen. Ze was geen medisch expert en besloot er dan ook niet op in te gaan. Een kleine grijns sierde merrie's witte lippen toen ze vroeg of ze een appel voor haar wou pakken. Ze liet haar slanke maar gespierde hals zakken om de halve appel van de grond te pakken. "Dít is alles wat ik je te bieden heb." ze hield even haar hoofd schuin terwijl ze de halve appel nog tussen haar tanden hield. "Waarom zou ík m'n energie moeten verspillen om een appel voor iemand te pakken?" voordat ze sprak gooide ze de halve appel naar de merrie toe, daarna gleed haar blik naar de appelboom. Ze kón er natuurlijk één voor haar pakken. Ze stapte naar de appelboom toe en trok er een appel uit, stapte terug en legde de appel voor haar eigen hoeven neer. "Wat dacht je hiervan? Jij de appel en ik je naam?" natuurlijk was dit een kinderachtig iets, maar het was niet verkeerd om iets op deze manier te doen. Iets speels blonk in de bruine kijkers van de witte merrie.