Standing ovation.

Het waaide hard; Aen had zijn oren naar achter geduwd om te voorkomen dat de harde wind in zijn oren zou blazen. Voor de rest was hij ontspannen, kalm en was hij in een goede bui. Aen had besloten om voor een kudde te gaan kiezen, omdat hij tóch weer een hechte groep wilde zoals hij vroeger altijd gehad had, dat was het enigste wat nog miste. Ergens waar je je terug kon trekken; je fijn en thuis voelde. Want nu hij nieuw was hier, leek het hem beter om toch in een kudde te gaan, hoe erg hij er ook tegen was voorheen. Gewoon om te kijken hoe het er nou aan toe ging in een kudde, wat er precies gebeurde en of er eventueel activiteiten waren.
Het enigste nadeel was dat Aen absoluut nog géén ervaring had met kuddes. Hij had er nog nooit ingezeten, nog nooit over gehoord. Eigenlijk wist hij alleen dat er een leider was, diegene besliste alles en kwam ook opdagen als paarden naar hun hinnikte. Right, Aen had gehoord dat er maar een neutrale kudde was; dus erg veel keuze had de bonte hengst niet. Utopia was de kudde waar hij voor gekozen had, hij wist dat de leidster Nanami heette en de kudde nieuw was. Voor hem was het het allerbelangrijkste dat hij in ieder geval de naam van de leidster wist. Aen liet zijn lichtblauwe kijkers even over het gebied glijden, zoekend naar een rustig en vertrouwd plekje waar hij uiteindelijk een hinnik naar Nanami kon laten horen; want hij was zeker over zijn besluit. Aen wilde zich aansluiten bij de Utopia.
Zodra hij het plekje had gevonden waar hij graag de leidster wilde ontmoeten, maakte hij een overgang naar draf en draafde erheen; eenmaal daar kwam hij tot stilstand. Eventjes keek hij nog rond, kijkend of er echt niemand anders in de buurt was. Vervolgens schraapte zijn keel, gooide zijn hoofd in de lucht en ondertussen liet hij meteen een krachtige hinnik horen; die ze zeker wel gehoord zou moeten hebben. Geduldig stond hij op zijn plaats, rook eventjes of er al een eventuele paardengeur het gebied binnen gekomen was; maar hij merkte nog níets op. Misschien dat ze van een hele andere kant af kwam en de geur juist niet zijn kant op kwam. Hmmz. Ze zou vast wel komen. Daar waren ze uiteindelijk voor, om paarden hun hinnik te beantwoorden en ze eventueel toe te laten in hun kudde. Niet dat hij er veel van wist, maar dat waren zijn bedenkingen ervan. Er zou vast wel íets van waar zijn. Toch?

& Nanami hiero. (:

Het was een warme dag, zeker voor in de Lente. Het zonlicht dat tussen het bladerdak heen scheen liet een glans achter op de merrie haar witte vacht. Ze verzorgde haar lichaam altijd goed en omdat ze wit was werd ze vaak vies, dus moest ze zich ook vaak wassen. In de zomer en lente had ze daar geen problemen mee, in de herfst en winter toch wel, zeker als het echt koud was. Het was moeilijk om je vacht goed te verzorgen als deze wit was, hij was nog redelijk schoon maar ze wou zich toch nog een keer wassen. Omdat het zo warm was. Daarom besloot ze naar de watervallen te gaan, een plaats waar ze zich makkelijk zou kunnen wassen en er niet voor kopje onder zou hoeven. Terwijl ze aan het lopen was weerklonk er een hinnik in haar oren, de zoveelste keer was het al. Ze had niet verwacht dat een kudde zo snel leden zou krijgen, ze had het écht niet verwacht. Maar daarom was ze misschien ook zo blij, misschien kreeg ze weer een nieuw lid erbij vandaag. Benieuwd draaide ze haar witte oortjes naar voren, soms draaide ze wat heen en weer omdat ze geluid hoorde, geluid dat vooral afkomstig was van vogels of kleine bosdieren. De hinnik was weer afkomstig van de plek waar ze heen wou, helaas kreeg ze de kans vandaag niet om zich te wassen. Ze zuchte. Ze spitste haar oren, ja, ze hoorde het goed het was het geluid van kletterend water, het geluid van een waterval. Ze wou bijna aandraven maar besloot dat toch maar niet te doen, ze wou geen onnodige energie verspillen. Dus stapte ze rustig verder. Het duurde dan ook niet lang of er waren geen bomen meer voor haar, wel een waterval die veel geluid maakte. Maar ook een hengst, een gevlekte hengst. Waarom wist ze niet, maar ze vond gevlekte paarden altijd al iets hebben, ze vond ze erg mooi en iets speciaals hebben. Zelfs al was het eigenlijk niets bijzonders. Ze stapte iets verder, het geluid dat ze maakte bij iedere stap veraadde haar. "Je riep om een lid van de kudde te worden, niet? Maar eerst, wat is je naam en waarom wil je in de kudde?" voor een keer zei ze alles achter elkaar zonder te wachten voor ze de volgende vraag stelde. Op de achtergrond hoorde ze het water neerplenzen, als ze net niet geroepen was stond ze zich naar nu heerlijk te roepen. Agh, hopelijk was het morgen weer zulk mooi weer.

Langzaam gleden zijn lichtblauwe ogen tussen de bomen door, vervolgens gleden ze richting het kletsende water en daar had hij zijn aandacht op gefocust. Niet wetend dat de merrie zijn kant op kwam, snoof hij eventjes kort en liet zijn hoofd zakken, waarna hij deze een aantal keer langs zijn voorbeen heen schuurde. Nijdig sloeg hij zijn staart tegen zijn lichaam, in de tijd dat het warme weer opbloeide, kwamen al die rot vliegjes weer en het werden er per dag alleen maar meer en meer helaas. Voor hem het enigste nadeel aan de lente en de zomer.
Pas toen hij een stem in zijn oren hoorde, draaide hij abrupt zijn hoofd en zijn lichaam de richting in van het geluid. Zodra hij een witte merrie zag, glimlachte hij kalm naar haar; dit zou wel de leidster van de Utopia zijn. Néé; dat was ze. Aangezien ze meteen over de kudde begon. Aen dacht even na, bekeek de witte merrie even kort en een brede grimas duwde zijn licht uitgedroogde mondhoeken omhoog. Hij herhaalde haar woorden nog een enkele keer in zijn hoofd, om antwoord te kunnen geven op de vragen die ze gesteld had. ''Daarvoor riep ik inderdaad. Ik ben Aen en ik wil in de kudde aangezien het de enigste kudde is waar ik bij pas. Voor de goede kudde ben ik te slecht, voor de slechte kudde te goed; vandaar dat ik voor de Utopia gekozen heb. En ik wil in de kudde omdat ik altijd in een grote groep geleefd heb en dat mis ik nu.'' Vertelde hij haar kalm; hij was absoluut niet nerveus en de woorden rolde makkelijk over zijn tong. Ontspannen zette hij zijn achterhoef op rust, zijn blauwe ogen keken in die van de merrie. Hmmz; hij moest toegeven dat het een móóie merrie was. Dat zeker. Aen schudde kort zijn hoofd, richtte zijn blik even op de helderblauwe lucht; geen één wolkje te zien. Het was een mooie dag, het was dus een goede keuze van hem geweest om haar nu te roepen. Vanmorgen had hij nog het idee dat er een buitje zou gaan vallen, maar die was gelukkig overgewaaid. Enkel en alleen het lichte briesje zorgde ervoor dat je soms wat verkoeling had; en natuurlijk het heerlijke frisse water overal. Grote hoeveelheden vogels vlogen sierlijk door de frisse lucht, lieten af en toe hun liederen horen en zorgde ervoor dat er een rustige sfeer in het gebied hing.
Aen haalde zijn neus een keertje op, liet zijn neusvleugels lichtelijk trillen en kneep zijn ogen kort samen, waarna deze weer op Nanami werden gericht. Het zou echt een opluchting zijn voor Aen als hij de kudde mocht joinen, had hij toch weer dat gevoel dat hij ergens een deel van uitmaakte; dat hij toch een béétje belangrijk was. Als je een solitair leven leidde, ging je je toch ook vervelen? Elke dag hetzelfde, dag in dag uit liep je maar een beetje rond. Je had dan toch helemaal níets te doen? Toen hij net Dream Horses binnen kwam had hij ook het idee om geen kudde te gaan joinen, maar uiteindelijk was dit toch iets waar hij aan gewend kon; waar hij niet meer zonder kon uiteindelijk. Gewoon een veilige plaats om je terug te trekken, dát had hij nodig. Nogmaals sloeg hij zijn staart tegen zijn lichaam aan, een rilling liep over zijn ruggengraat en kort sloeg hij een keer met zijn voorbeen op de grond, om wat vliegjes op zijn borst weg te jagen.

Kalm en rustig wachtte de witgekleurde merrie af op zijn antwoord, de vogels floten vrolijk en je hoorde affentoe het geritsel van de bladeren, wat vooral afkomstig was van hazen of egels. Het ging goed met Utopia, misschien zelfs té goed. Straks had ze helemaal geen vrije tijd meer over, de vrijheid die ze zo belangrijk vond. Maar goed, ze had het voor haar kudde over. Tenslotte was Utopia haar alles, Utopia was haar enigste en belangrijkste schat. Toen de gevlekte hengst sprak draaide ze haar oren naar hem toe, om zo nog beter zijn woorden op te vangen. Ze dacht even na, déze was wel een stuk moeilijker. Ze wou liever geen paarden aannemen die dachten dat ze te goed of slecht voor iets waren, daar had ze iets tegen. Maar misschien kon ze dat wel uit hem wissen, wie weet. Maar ze wou niemand teleurstellen, zeker niet de paarden die iets missen of ergens bij willen horen. Ze weet zelf précies hoe pijnlijk dat wel niet kan zijn. Maar goed, daar hoefde ze verder niet over te denken. "Je idee over te goed en te slecht bevalt me voor geen méter." sprak ze nors. Waarschijnlijk zou de Paint hengst denken dat hij niet was aangenomen, het zou wel zo logisch zijn. Ze wachtte nog even voordat ze verder sprak. "Tóch mag je jezelf nu een lid van Utopia noemen. Je bent nu nog een Newcomer, maar zal snel een rang omhoog gaan. Binnenkort is er een bijeenkomst, je hoort het vanzelf." ze knikte en wachtte af op zijn reactie. Misschien zou ze er spijt van krijgen, maar misschien ook weer niet. Nee, ze had al lang geleden besloten dat ze niets zal doen waar ze spijt van zal hebben. Dát laat ze niet gebeuren, het gevoel is vreselijk. Ze schudde haar hoofd en rond dat moment hoopte ze ook dat Aen het niet had gezien. Ze nam zijn patroon, naam en geur goed in zich op. Als er een vreemde geur zou komen bij die bijeenkomst zou ze die direct wegjagen, ze hadden er helemaal niéts te zoeken. Net als ze geen indringers tolereerde op háár gebied, het gebied van Utopia. Die zouden zonder pardon worden weggejaagd, hoewel er natuurlijk uitzonderingen zouden zijn voor vrienden. Maar anders moesten ze direct van hun territorium verdwijnen. Ze keek de hengst aan in zijn bruine ogen, ze was iniedergeval niet meer alleen en zal het ook nooit meer zijn nu ze Utopia had..

Aen voelde zich nog steeds op zijn gemak en hij was absoluut niet gespannen. Overdreven rustig juist; hij had écht een goed humeur vandaag, dat bleek wel weer. Wat alleen maar goed was, want op de een of andere manier vond hij het belangrijk om goed over te komen bij de merrie. Zodra hij haar reactie hoorde op zijn woorden, grinnikte hij lichtjes. Eigenlijk deed zoiets hem weinig; zo dacht hij erover, wat zij daar nou ook van vond. Hij bleef bij zijn eigen mening, Aen was geen hengst die zich makkelijk liet veranderen door andere. Hij bleef zichzelf, want hij had geleerd dat dát je juist het sterkste maken. Aen glimlachte kort naar de merrie, om zo te laten zien dat het hem geen ene reet interesseerde wat ze over zijn mening en bedenkingen dacht. Verder besloot hij het te negeren, want dat was in zijn ogen nu het beste wat hij kon doen. Voordat hij weer verkeerde dingen zou gaan zeggen en alles zou verpesten, want af en toe kon hij scherp uit de hoek komen. Misschien zelfs wat lomp.
Toen hij de daaropvolgende woorden hoorde, verscheen een brede en tevreden glimlach rond zijn lippen. Hij was blij; eindelijk weer een groep waarin hij zich misschien wel thuis kon gaan voelen. Zijn eerste stap naar een leven die hij zelf bepaalde, want voorheen liet hij dat altijd bepalen door zijn ouders en dat was nu eindelijk voorbij. Al zou het wel enorm moeilijk voor hem gaan worden, omdat hij was gewend dat alles aangewaaid kwam en hij nergens moeite voor hoefde te doen. Ondertussen had hij wel uitgevogeld dat dat écht niet zo was als je ver weg was van je ouders. Aen snoof eens kort, liet zijn blik over Nanami glijden en glimlachte nogmaals haar kant in. ''Dankjewel Nanami. Je zal er geen spijt van krijgen.'' Na zijn woorden greens hij lichtjes, schudde een enkele keer met zijn lichaam en vervolgens deed hij een paar passen naar achter, om te laten merken dat ze weg kon gaan als ze geen vragen meer had; hij wist genoeg nu. De rest vogelde hij zelf wel uit, dan had hij tenminste iets te doen in de tussentijd dat er nog geen bijeenkomst was van de kudde. Het zou nog wel een hele tijd duren voordat hij aardig wat paarden kon, aangezien hij al had gemerkt dat het hier enorm druk was. Ook was het heel erg groot, er waren veel verschillende plekken met ieder een verschillende naam. Iets wat hij helemaal niet kon, want hij leefde op een groot landschap wat een naam had. Geen verschillende gebieden, dus heel veel vrijheid had je daar ook niet.

-ugh. flutpost ;3