|| Nana Time ||

Ze bleef altijd maar naar de bossen komen, ze werd er door aangetrokken. Het gefluit van de vogels en het geritsel van de struiken lieten haar enkele keren opkijken. De witte oortjes van de merrie stonden ontspannen maar bewogen zich affentoe als ze iets hoorde. Het leven in de bossen was anders dan op andere plekken, levendiger, opvallender, misschien werd ze er daarom door aan getrokken. Tenslotte haatte ze het om alleen rondtezwerven, vandaar ook dat ze een kudde had opgericht: Utopia. De kudde telde nu al een redelijk groot aantal leden, zéker voor een nieuwe kudde van een onbekende merrie. Ze was er zeer tevreden over. Ze dacht er al aan om een bijeenkomst te organiseren, maar daar wachtte ze nog even mee, even maar. Als ze nog één of twee leden meer hebben, iets in die richting. Bij die gedachte's klonk er een hinnik over het uigestrekte gebied dat bedekt was met bomen. Haar mondhoeken krulde omhoog tot een grijns, een nieuwe hinnik, een nieuw paard, een nieuw begin, prachtig.

Alsof het een gewoonte was geworden stapte de merrie in de richting waar de hinnik vandaan was gekomen, ze hoefde er nauwelijks meer aan te denken. Wie weet werd het vroeg of laat echt een gewoonte, zo'n groot probleem was dat niet. In tegen stelling tot haar geknik en geschud als ze ergens aan na dacht, het zorgde soms ook voor onhandige situatie's. Vooral als iemand het verkeerd begrepen had, gelukkig deed ze het tegenwoordig wel minder in het openbaar. De dode takjes die van de boom waren afgebroken kraakte onder haar hoeven zodra ze er op ging staan, om zo weer verder te lopen. De geur van het paard werd al sterker, een hengst? Zoiets rook ze, eerst dacht ze dat er veel meer merrie's waren maar blijkbaar kwamen de hengsten ook. Misschien zaten ze wel achter de merrie's in haar kudde aan? Het zou kunnen, al rekende ze daar natuurlijk niet op. Ze kon het wel vragen zo, niet dat dat heel erg veel zin zal hebben. De standaard vragen, daar hield ze het bij. Ze keek omhoog, de merrie had het gevoel dat het al redelijk laat was. In de lente bleef het natuurlijk langer licht, dus het zou kunnen dat het eigenlijk al avond was. Maar goed, ze hield het gewoon bij aan het licht, donker is avond, licht is dag. Punt.

Waarschijnlijk was het haar verbeelding, nee, het was haar verbeelding. Naar haar gevoel leek het alsof de geluiden steeds erger werden en er steeds meer dieren kwamen. Ze schudde haar hoofd, het was puur haar verbeelding, niets meer of minder. Ze wist wel zeker dat de geur die ze volgde sterker aan het worden was en deze bleef ook steeds sterker worden. Ze was dichtbij het paard dat haar zojuist had geroepen. Ze waren nooit heel ver weg van elkaar geweest, daarom deed ze er ook snel over om hiér te komen. Ze keek de chocoladebruine hengst kalm en rustig aan, zijn manen waren bijna wit. Mooi, ze was bijna opslag verliefd op zijn uiterlijk. Maar dat zei nog niets. "En wie heeft me vandaag geroepen? Mijn naam is Nanami, dat je het weet." ze knikte hem even toe, maar vervolgens hield ze haar hoofd trots in de lucht. Terwijl ze op zijn antwoord wachtte bekeek ze zijn bouw, dit keer deed ze het niet lang want er waren niet bepaald veel paarden met zo'n kleur. "Wat is je reden om je aan te sluiten bij Utopia?" sprak ze kalm, de hengst was wat ouder dan het gemiddelde in haar kudde. Schatte ze, maar veel maakte dat niet uit.