It sure is harsh.

Kraaien zweefden rond en maakte daarbij een irritant geluid, sommige gingen op de grond zitten om hun veren te wassen en soms vlogen ze woest achter elkaar aan. Bij iedere stap die ze zette knarste het dorre gras onder haar hoeven en soms plette ze een dor klein plantje dat een krakend geluid maakte. Ze vond het geen fijn gebied om te zijn, alleen het geluid van kraaien en het gekraak van het dorre gras onder je hoeven. Een zucht verliet haar mond. De enigste reden dat ze hier was, was dan ook omdat ze Dream Horses beter wou leren kennen. Zeker nu ze Utopia leidde wou ze weten hoe het gebied hier in elkaar zat en helaas moest ze daarvoor ook door dit soort gebieden trekken. Ze twijfelde of ze eerst het Moeras zal doen of eerst de Ash Valley, de keuze was echter snel gemaakt. Daarom was ze nu hier, zometeen zou ze wel naar het Moeras gaan en vervolgens naar de watervallen om haar vacht daar weer te reinigen. Nu maar hopen dat ze geen ongewenst bezoek kreeg, slechte paarden bijvoorbeeld. Maar als dat paard lid was van een kudde zou ze mooi bij de leider kunnen klagen, tenslotte stond ze even hoog als de andere leiders van Dream Horses. Gelukkig wisten vele paarden niet van Utopia of de leidster daarvan, dus kon ze makkelijk in het geheim onderzoek doen. Dus veel maakte het ook niet uit als er een slecht paard zal komen, ze verwachtte het ook. Ze moest wel toegeven dat ze het gebied niét lelijk vond, het had wel iets. Maar om er te zijn vond ze al een stuk erger, het moeras zou nóg erger zijn. Ze kon niet geloven dat al die badassen die gebieden geweldig vonden, het waren maar rare paarden. Maar goed, iedereen had een andere smaak niet waar? En daar mag ze niet over oordelen, haar smaak is volgens andere misschien weer raar. Volgens die badassen zijn paarden die het bloemenveld een mooie plek vinden raar, wie weet waren er ook wel slechte paarden die het bloemenveld mooi vonden. Het zou altijd kunnen, maar ze had nog nooit zo'n paard ontmoet en ze verwachtte ook niet dat ze er snel een zal ontmoeten. Een geur drong haar neus binnen, het was een paard, ze negeerde het maar. Ondertussen was er een raaf op haar rug gaan zitten, ze lette er maar niet op. Het zou enkel lomp zijn om een raaf weg te jagen.

[ Fether ]

Met een lege blik in haar ogen af te lezen stapte Fether met vlotte passen door het gebied van de Ash Valley. Het was rustig hier vandaag. Zelfs de vulkaan, die normaal allerlei rare geluiden uitstootte was vandaag stil. Ze hield wel van die rust. Ze hield van deze plek. Je vond hier amper ooit een goedzakje die je oren van je lijf zeurde, en als je die wel een tegen kwam. Waren ze meestal bang als de dood van deze plek. Als ze bang waren zeurden ze ten minste niet. Of ze zeurden dat ze zo bang waren, maar dat vond Fether niet erg. Daar genoot ze eerder van. Fether was niet de soort badass die zomaar een random paard ging vermoorden, maar ze hield er wel van om een goedzakje de stuipen op het lijf te jagen. Maar waarschijnlijk hield elk paard dat zich slecht durfde te noemen daar wel van. Voor neutrale paarden lag dit allemaal weer anders. Aan goedzakjes had ze sowieso een hekel, maar voor neutrale paarden verschilde dit per paard. Er konden paarden tussen zitten die wel oké waren, maar er konden ook paarden tussen zitten waar ze een nog ergere hekel aan had dan aan pure goodies. Maar eigenlijk was dat hetzelfde bij slechte paarden. Er waren ook genoeg slechte paarden waar ze het niet mee kon vinden, maar er waren ook weer een hoop paarden waar dit juist niet het geval was.
Terwijl ze nog met hetzelfde hoge stap tempo doorliep griste ze een plantje mee. Ze had honger. Ze wist wel dat het eten hier in de Ash Valley niet te harden was, maar toch bleef ze het telkens opnieuw proberen. Je wist maar nooit of je dan toch dat ene lekkere plantje wist te vinden. Maar toen de dorre, bittere smaak van het plantje doordrong in haar smaakpupillen wist ze dat dit niet dat ene plantje was. Ze draaide haar hoofd naar de zijkant en tufte het dorre plantje proestend weer uit. Het was dat ze zoals die tweevoeters geen handen had, anders zou ze nu met haar handen over haar tong vegen om die ranzige smaak weer weg te krijgen. Ze schudde haar hoofd nog een keer geërgerd en draafde vervolgens aan. Ze maakte grote sierlijke passen, waardoor ze amper de grond leek te raken. Ineens hield ze halt. Ze gooide haar hoofd in de lucht en snoof luid. Er was een ander paard in de buurt. Een paard uit een kudde. Je kon een paard dat in een kudde zat altijd gemakkelijk herkennen door de vele geuren dat het paard met zich meedroeg. Vanuit stilstand draafde Fether weer aan, nu in de richting van het paard dat ze zojuist geroken had.

Ze witte merrie had al verwacht dat er geen smakelijk eten te vinden was hier dus had ze een tijdje geleden zich al volgegeten, want het eten hier was niet te eten. Het was de moeite dan ook niet om het te proberen, ze wist toch al helemaal zeker dan het ranzig was. Walgelijk, zo smerig dat je je tong zou willen afbijten. En dat was natuurlijk geen optie voor haar als leider van Utopia, wat hebben ze aan een leider die niet kan praten? Dus ook geen aanwijzingen kan geven? Niets, helemaal nada noppes niet. Dan konden ze net zo goed een andere leider nemen en ze wou niemand anders zien die de kudde leidde, maar dan ook niemand. Aan uitzonderingen dacht ze niet, nóg niet iniedergeval, maar het paard dat haar zover zal krijgen om het zelfs maar te overwegen haar leiderschap op te zeggen is er niet, nog lang niet en wie weet zal hij wel nooit komen. Precies op het moment dat ze hoopte dat ze geen andere paarden zal tegenkomen kwam er een merrie in beeld. Ze verwachtte geen goed paard hier en je ziet ook niet snel een paard dat het gebied verkent, en anders zouden ze dit gebied snel overslaan. "Ah" meer verliet haar mond niet toen ze voor het onbekende paard stond. Ze keek haar een tijdje aan met een droge uitdrukking op haar gezicht, ze had geen zin in een ruzie, zeker vandaag niet. "Je naam?" vroeg ze kalm. Wie weet wist het paard al dat ze van een kudde kwam, of ja een kudde leidt. Waarschijnlijk kende ze haar niet eens, maar goed, het doet er niet toe. "Ik ben Nanami" verliet niet veel later haar mond. Ze wist zelf maar al te goed dat je op je hoede moest zijn rond slechte paarden, ze was echter niet zwak en zal ook niet zomaar verliezen. Maar ze vermeed liever een gevecht, wánt als dit paard toevallig lid was van een kudde zou Utopia gelijk een vijand te pakken hebben. En die slechte kudde's moest je nooit teveel vertrouwen, anders had je een groot probleem, maar dan ook een hele grote. Wie weet was deze merrie anders, maar ze rekende er niet op. Veel hadden een grote mond en keken neer op goede en neutrale paarden, de meeste deden dat en ze kende ook geen paard dat dat niet deed. Hopelijk kon ze wel met dit paard praten zonder dat ze elkaar de oren van het hoofd hoefden te schreeuwen.

Toen Fether nog verder door draafde kwam er een witte merrie in zicht. Vlak bij de merrie hield ze halt zonder iets te zeggen. "Ah" Zei de merrie. Een beetje raar keek Fether de merrie aan. Ah? Goede eerste zin. Niet echt dus. Door de droge uitdrukking op het gezicht van de merrie kon Fether opmaken dat dit waarschijnlijk geen goedzakje was. Maar ze leek ook niet echt slecht, dus waarschijnlijk was ze neutraal. Maar ze kon het altijd mis hebben. Fethers eigen blik was zoals altijd kil. Geen sprankeltje liefde was er zichtbaar. Dat betekende niet -zoals veel paarden dachten- dat ze niet lief kon hebben. Fether was van mening dat ook slechte paarden leid konden hebben, alleen dan niet op de vieze kleffe maar iets zoals goedzakjes liefde opvatten. Als ze op de goodie-way lief moest hebben zou ze nog liever alleen sterven. Zonder ooit een partner of veulen gekend te hebben. Want Fether hoopte toch dat ze voor haar dood nakomelingen zou hebben. Nakomelingen die haar vloedlijn door heel dh zouden verspreiden. Voor zover Fether wist was er niemand anders in heel dh met dezelfde bloedlijn als haar. Eigenlijk wist ze helemaal niets van haar familie. Maar ze deed ook geen moeite om iets te weten te komen daarover. Fether schrok op uit haar gedachten door het stemgeluid van de witte merrie voor haar. "Je naam?" Sprak de merrie kalm. "Ik ben Nanami" Stelde de merrie zich voor voordat Fether daar de kans toe had gehad. Ze keek de merrie even onderzoekend aan. Tot nu toe leekze geen bedreiging te zijn. Haar houding was daardoor ontspannen. "Fether is de naam." Sprak ze kalm, maar op haar altijd kille toon. Haar stem was in tegenstelling tot die van de meeste slechte paarden helder en zuiver. Maar als ze boos was, of als ze het gewoon nodig had kon haar stem ook aardig schil en dreigend zijn. Daar was echt niet over te twijfelen.
Fether richtte zich weer op de merrie die voor haar stond. "Dus Nanami. Je zit in een kudde, of niet?" Fether was er bijna zeker van dat ze in een kudde zat, of ze had gewoon een heleboel verschillende paarden bezocht in een korte tijd, maar dat lag niet zo voor de hand als een kudde.

Haar houding, geur, uisttraling, alles wees op een slecht paard. Ze keek liever niet naar de geur, vooral omdat als zij eerst in het Moeras was geweest ook als een 'slecht' paard zal ruiken. Daarom had ze daar liever geen vooroordelen over. Maar ze wist bijna zeker dat deze merrie slecht was, ze wíst het gewoon. Ze dacht niet dat de merrie van een kudde kwam, zo rook ze niet. Maar bij slechte paarden wist je het nooit, aangezien ze toch weinig contact met elkaar hadden. Ze hoopte dat de leden van Utopia in de toekomst wel veel contact met elkaar hebben, anders dan stort gelijk haar idee van een kudde in elkaar. Een kudde moet hecht zijn, de leden moeten op elkaar kunnen bouwen. Daarvoor moeten ze elkaar kennen en daarom gaat ze ook een bijeenkomst organiseren, binnenkort. Hopelijk kunnen de leden het goed met elkaar vinden, wie weet hadden ze elkaar al een keer ontmoet. Ze was benieuwd. "Aangenaam, Fether." zei ze kalm terwijl ze naar de merrie keek met haar reebruine kijkers. Een kleine glimlach kon ze niet onderdrukken, tenslotte reageerde de merrie niet fel. Iets wat ze dus niet had verwacht, maar het was alleen maar beter zo. Bovendien had de merrie een goede indruk op haar gemaakt, voorlopig dan. Wie weet verwoest ze het met de volgende woorden. Ze spitste haar kleine witte oortjes toen ze de merrie hoorde praten. Ze knikte en wachtte even voordat ze antwoord op haar gaf. "Dat klopt. Ik weet niet of je van Utopia gehoord hebt?" ze hield haar hoofd iets schuin toen ze de vraag stelde. Dit gesprek liep beter dan ze had verwacht, een héél stuk beter zelfs. Ze kon tenminste met haar praten, in tegenstelling tot met andere slechte paarden. Maar zoveel slechte paarden had ze nog niet ontmoet dus ze kon er eigenlijk niet zoveel over zeggen. Ze wachte geduldig af op een antwoord van Fether.

"Aangenaam, Fether." Reageerde de merrie kalm op Fethers voorstellen. "Dat klopt. Ik weet niet of je van Utopia gehoord hebt?" Vroeg de merrie. Utopia. Utopia. Utopia. Flitste het door Fethers hoofd. Fether dacht dat ze van elke kudde in dh tenminste de naam kende, maar dat was dus blijkbaar niet zo. "Nee echt geen idee. Wat is de geaardheid?" Fether hoopte op een antwoord wat niets met goed te maken had. Ze zou zich schamen als ze zich tegenover een goodie zo goed zou hebben gedragen. Fether verbaasde zichzelf dat ze zich zo rustig en aardig gedroeg. Ze zou zich er bijna voor schamen. Haar volgende ontmoeting met een paard zou ze zich zeker niet weer zo goedzakkerig gaan gedragen. Dadelijk werd ze er nog een! Dat kon ze zich eigenlijk niet voorstellen, maar beter geen risico's nemen. Normaal hield ze van risico's nemen, van met op het randje van de dood staan. Maar dit was een heel andere zaak. Ze zou liever een zeer pijnlijke, langdurige, en trage dood hebben dan dat ze een goodie werd. Dat zat gewoon niet in haar bloed. Ze had geen idee wie of wat haar ouders waren, maar ze was geboren om slecht te zijn. Ook al zouden haar ouders de grootste goodies van heel dh zijn

De witte merrie knipperde enkele keren met haar ogen terwijl ze op de merrie wachtte en terwijl de merrie sprak. De merrie genaamd Fether, een slecht paard waar ze tóch wel onder de indruk van was. Maar ze wist zelf als één van de beste dat je slechte paarden nooit kon vertrouwen. Slechte paarden waren soms sterker dan de andere, ze vechten tenslotte ook véél meer. Ze waren dan ook een prima bondgenoot en ze zou het ook niet erg vinden om een slecht paard als bondgenoot voor de kudde te hebben. Een grijns sierde haar lippen. Wie weet vroeg ze het nog is, de merrie was vrij en zou álles mogen doen wat ze zou willen. Behalve paarden in haar kudde vermoorden, dán zou ze direct een vijand van Utopia worden en zouden de leden haar constant achtervolgen. Het verbaasde haar eigenlijk niets dat ze nog nooit van haar kudde had gehoord. "We zijn neutraal. Utopia is ook pas een nieuwe kudde dus het is niet vreemd dat je er nog nooit van gehoord hebt." sprak ze kalm, ze moest het vertrouwen winnen van de merrie. Wie weet wou ze wel aan de zijde van Utopia meevechten. Kracht was iets wat ze nodig had om de kudde te beschermen en alleen was ze niet sterk genoeg, helaas. Ze bedacht zich eerst goed, héél goed, voordat ze het aan haar zal vragen. Het kon een fout zijn, maar ook een hele goede beslissing. Ze zou het in het begin nog geheim houden voor de leden, ze wou niet dat die al te heftig zouden reageren. "Ik weet niet of een bondgenoot je een goed idee lijkt?" ze slikte en was daarna even stil, het was natuurlijk een moeilijke vraag. "Je hoeft enkel mee te vechten in oorlogen, meer niet. Máár zodra je ons ook maar één keer verraad wordt je direct een vijand. De keus is aan jou." ze verwachtte een nee, dat was ook het meest logisch. Iniedergeval zou het de kudde kúnnen beschermen.

"We zijn neutraal. Utopia is ook pas een nieuwe kudde dus het is niet vreemd dat je er nog nooit van gehoord hebt." Beantwoordde Nanami kalm haar vraag. Hmm... Een neutrale kudde. Dan zou de Enriyen waarschijnlijk niet meer bestaan, want dat was voorheen altijd de neutrale kudde van dh geweest. Waarschijnlijk was de kudde inactief geworden. Ze wist er niet zo heel veel vanaf. Eigenlijk had ze nooit echt iets met kuddes te maken gehad, en al helemaal niets met kuddes die niet slecht waren. Maar ze zag het ook niet echt voor zich dat ze tussen allerlei goodies of halve goodies in een groepje ging zitten. Ze wist wel dat groepje niet het juiste woord was om een kudde te omschrijven, maar dat boeide haar nu niks. "Ik weet niet of een bondgenoot je een goed idee lijkt?" Fether zag dat Nanami dit een moeilijke vraag vond om te stellen. "Je hoeft enkel mee te vechten in oorlogen, meer niet. Máár zodra je ons ook maar één keer verraad wordt je direct een vijand. De keus is aan jou." Fethers ogen werden groot van verbazing. Dit was wel de laatste vraag die Fether verwachtte dat iemand haar zou stellen. Even tolde er in sneltreinvaart van alles door haar hoofd. Ze schudde een keer bijna onzichtbaar haar hoofd en zette zich toen over haar eerste verbazing heen. "En wat zou ik daar dan mee opschieten?" Vroeg ze ineens weer heel kalm. De verbijstering was weer uit haar ogen vertrokken en had opnieuw plaats gemaakt voor een ijzige kille blik. Fether bedoelde hiermee niet dat ze gelijk het voorstel afsloeg, maar ze wilde er wel eerder beter op worden dan slechter.

Nee, ze verwachtte niet dat de merrie zou accepteren. Stiekem hoopte ze het toch, ze zal de kudde goed kunnen helpen. Zéér goed. Ze had al zo'n idee om zeven slechte paarden te verzamelen voor haar kudde en om deze hun bondgenoot te laten worden, ze waren helemaal vrij maar waren welkom in hun territorium zonder weggejaagd te worden. De kudde had dan wel meer voordelen dan de paarden zelf, máár ze zouden ook de kudde van binnen uit kunnen aanvallen. Ze zou dat niet accepteren, natuurlijk waren er risico's aan verbonden. Maar voor deze ene keer zou ze over het draadje lopen dat geluk en ongeluk met elkaar verbond. Toen de merrie sprak draaide ze haar oren wat naar achteren, op haar hoede, niet agressief. De verbaasde blik van de merrie veranderde al snel in een ijzige, koude en onprettige blik. Had ze het geaccepteerd of niet? Misschien wachtte ze nog op haar antwoord. "Je zou ons territorium mogen betreden zonder weggejaagd te worden. Dát zou dan wel niet zo'n probleem zijn in jullie ogen, neem ik aan. Veel voordelen zitten er niet aan verbonden, het is dan ook totaal jou keus." ze knikte toen ze was uitgesproken. Misschien was het wel beter als ze het aanbod niet accepteerde, maar in de oorlogen zal deze merrie dan waarschijnlijk naar de slechte kant gaan en aan hun zijde vechten. Als er ooit een oorlog tussen Neutraal en slecht zal komen, iniedergeval zullen ze zich niet aansluiten aan één van de kanten. Dat niet, ze waren neutraal en zouden zo blijven. Maar een oorlog is waarschijnlijk onvermijdelijk, ze kon tenslotte niet tegen haar verlies. Écht niet, dus als een andere leider haar uit zal dagen met de goede argumenten zou een oorlog de enigste optie zijn. Al zou het waarschijnlijk niet zo kinderachtig gaan als het vroeger altijd ging. Maar goed. Geduldig wachtte ze af op haar antwoord.

Fether was benieuw wat de merrie zou gaan antwoorden. Zou Nanami haar iets te bieden hebben of helemaal niet? "Je zou ons territorium mogen betreden zonder weggejaagd te worden. Dát zou dan wel niet zo'n probleem zijn in jullie ogen, neem ik aan. Veel voordelen zitten er niet aan verbonden, het is dan ook totaal jou keus." Jammer, de merrie had haar blijkbaar dus toch niet zoveel te bieden. Ze was echt niet bang om weggejaagd te worden in hun territorium. Als ze daar wilde lopen dan deed ze dat toch wel. En er waren ook nog genoeg andere gebieden. Ineens realiseerde ze helemaal hoe ze zich aan het gedragen was. Ze kon zichzelf wel een klap voor haar kop verkopen. Waarom twijfelde ze eigenlijk hierover. Als ze dit aanbod aan zou nemen en Utopia zou in oorlog komen met de slechte paarden zou ze tegen haar eigen kant moeten gaan vechten. Ze zou de slechte paarden verraden. Alles wat ze ooit had bereikt zou verloren gaan. Ze ging dit dus absoluut niet doen! "Nee. Ik ga het niet doen. Waarom twijfelde ik nog over dit aanbod? Ik ga de slechte paarden niet verraden in tijden van oorlog." Zei Fether ineens kwaad. Het was niet zozeer dat ze kwaad was op Nanami, want die had haar niets misdaan. Ze was eerder kwaad op zichzelf dat ze op het punt had gestaan om het slecht te gaan verraden. Ineens schoot haar een heel mooi plan te binnen. "Ik heb een voorstel." Sprak ze weer op een kalme toon. "Ik wil best jullie bondgenoot worden. Maar ik ga niet tegen slechte paarden vechten, want dat zie ik als verraad. Jij zou het ook niet waarderen als een neutraal paard zich ineens tegen jullie keerde, maar zichzelf wel neutraal bleef noemen." Ze had nog steeds een ijzige blik in haar ogen. Maar niet tegen Nanami. Zo was haar blik nou eenmaal. "Als jullie in oorlog zijn met goede of andere neutrale paarden zal ik met jullie meevechten. Als jullie oorlog hebben met slechte paarden zal ik me afzijdig houden; geen partij kiezen voor jullie of de slechten." Legde ze rustig uit. "Wat vind je van dat voorstel?" Nanami moest het natuurlijk ook nog eens zijn met haar idee, want het was haar kudde.

Ze zuchtte toen de merrie het aanbod afkeurde, helaas. De merrie klonk zelfs boos, daar was ze op voorbereid aangezien ze een slecht paard was. Bovendien had het geen voordelen voor de merrie om haar nu iets aan te doen. Agh, dan moest ze toch nog 6 andere paarden zoeken om een Warlord te worden. Ze had Hikaru al, haar vader. Maar persoonlijk wist ze niet precies wat voor nut hij had, hij deed alles voor zijn eigen plezier en eigen saaie leven. Anders had hij het aanbod nóóit aangenomen, of ja, ze zou dan waarschijnlijk een aantal littekens hebben. Pff, als ze had aangenomen scheelde dat weer een paard extra zoeken. Zo makkelijk was het niet om slechte paarden te zoeken als bondgenoot, maar de kudde moest ook sterk zijn om zichzelf te verdedigen tegen de Warlords als het nodig zal zijn. Maar ook tegen buitenstaanders, natuurlijk. Ze spitste haar oren toen de merrie sprak over een voorstel, echter draaide deze wel weer naar achteren. Ze luisterde geconcentreerd naar het voorstel en dacht er over na. Verraad was inderdaad niet fijn, maar wat kan je verraden als je niet in een kudde zit..? Maar agh, ze wou niet al te veel naar slechte paarden blijven zoeken. "Prima." sprak de merrie met een geïnteresseerde ondertoon, ze vond het toch wel vreemd om een slecht paard zo te horen praten. Maar zulke paarden waren er natuurlijk ook. Ze snapte alleen niet waarom ze niet de waarheid konden spreken, over hoe ze zich voelde enzo. Of hoe ze dachten van: nee, nu doe ik te goed. "Ik zal je wel een keer apart roepen van de kudde als er een oorlog is tegen de goede paarden." knikte de merrie haar toe, geduldig wachtte ze af op een antwoord. Hun vechtkracht is nu met 1 gestegen. Het was allemaal op Utopia te beschermen, daar was dit voor..

"Prima." Sprak Nanami. Ze was duidelijk iets minder blij dat Fether jet voorstel niet helemaal had aangenomen, maar Fether vind dat ze al blij moest zijn dat ze het deels had aangenomen. "Ik zal je wel een keer apart roepen van de kudde als er een oorlog is tegen de goede paarden." Eigenlijk had Fether best wel zin in het moment dat dat zou gebeuren. Fether was tegen goodies vermoorden zonder reden, maar wanneer nanami haar zou roepen zou ze wel een reden hebben om goodies te vermoorden. Ze proefde al weer bijna de smaak van het warme bloed over haar tong sijpelen. Ze schudde een keer haar hoofd om zichzelf weer terug op de wereld te krijgen. Dat was nu niet het belangrijkste om aan te denken. En bovendien zou ze zichzelf zo ook veel te veel in de verleiding brengen om een goedzakje te gaan vermoorden. Dat zou wel weer komen. Als de tijd rijp was, en dat was ie nu niet. Nog niet...
"oké dat is goed. Als je in oorlog bent met slechte paarden hoor je ook nog wel iets van mij. Het ligt aan de situatie of ik met jullie mee vecht." Sprak Fether op kalme toon. Ze vond het jammer dat de Utopia geen slechte kudde was, maar dit was natuurlijk beter als helemaal niet.