Only Trouble~

"I'll be your trouble boy.
You'll be in trouble girl.
Keep a secret please, one for you, one for two.
I'll be your trouble boy.
You'll be in trouble girl."

Er zat al genoeg onzin in d’r kop, ze kon niet nog meer verdragen, nog meer op haar schouders dragen, al dat gedoe zat alles in de weg.
Met grote stappen stampte ze in het ruwe, zware zand en staarde levenloos voor haar uit, haar bui woester en alle gedachtes zonken diep weg, weg in het zand, weg van haar.
Zonder nog helder na te denken ging ze over in galop, een sprint- galop, zo hard als haar benen konden, zo hard als mogelijk was, doe dichter ze bij de zee kwam, hoe sterker de wind werd en harder aan haar manen en staart trok. Het zand vloog alle kanten op als haar hoeven de grond raakten, het werd meer en meer gemengd met zout blauw en modder bleef plakken in haar donkere haren.
De merrie galoppeerde schuin naar rechts, richting de zee, eerst spatte het witte schuim omhoog en dat ging al snel over in modderig water en daarna het echte koude water.
Haar manen wapperden woest in de wind, de wind blies wild tegen haar aan en liet tranen in haar ooghoeken brandden, zo snel ging ze.

De kleine merrie schrok op en stootte haar hoofd tegen een dikke tak die waarschuwend laag hing voor haar, verward keek ze om zich heen, wat deed ze hier? Was het een droom? Ging ze niet echt zo snel?
Na een paar tellen die als een eeuwigheid leken te duren kwam ze weer terug bij zinnen en rechtte haar rug, met- voor haar- grote passen verplaatste ze zich, tussen de bomen door, langs de struikjes en prikkende takjes.
Het gefluit van vogeltjes begon haar naarmate meer en meer te irriteren, ze wist niet waarom maar het waren gewoon van die kleine flut dingetjes die haar chagarijnig maken. Het was nou ook even zo dat ze niet de bui had; ze was verdrietig, in de war, geirriteerd en chagarijnig. Ze had even een hyper- active merrie of hengst nodig die haar vrolijk zou kunnen maken, een onbekend paard die alles weer even goed zou maken, al was het maar voor deze ene dag, het zou het beter maken.
Een diepe zucht ontsnapte uit de merrie en ze kon het gewoon even niet laten. Hoog steigerde ze, wild maaide ze met haar benen en luid begon ze te hinniken. Eenmaal weer neer gekomen riep ze; ,,Is daar iemand die me op kan vrolijken?”

Open voor iedereen die SS kan opvrolijken

'Je klinkt wanhopig' antwoordde een witte merrie de kreet om gezelschap. Met stappen waarbij ze haar benen elegant hoog optrok, stapte ze tussen twee bomen vandaan. Voor de donkere merrie hielt Aislin staande. Ze boog haar nek, zo diep dat het leek alsof haar nek uit twee delen bestond. Het had niet per se gemoeten, maar het maakte haar beweging alleen maar sierlijker: Ze had ook haar nek minder kunnen buigen, om met haar kin haar borst te raken. Toch deed ze het, een boog makend dat de hemel leek te willen aantikken. Het was een gebruik uit haar thuisstreek en ze had het nooit verleerd, ondanks dat ze al lang op weg was en ondanks dat ze nog maar met weinig contact had gehad. Aislin richtte haar hoofd op, zodat de merrie voor het eerst pas goed de sproeten op haar neus kon zien. De ogen van de andere merrie waren donker, maar de mengelmoes van emoties waarvan ze dropen, waren zo mogelijk nog donkerder. Deze merrie móest wel wanhopig zijn, of in ieder geval met zichzelf in de knoop. Misschien on ze niet goed tegen het verbeterde weer?

Zelf zat Aislin ook niet lekker in haar vel. Het was tot zo ver gekomen dat ze voor het eerst sinds haar vertrek, jaren geleden, eenzaam voelde en iets van heimwee waar begon te nemen. Het was ook de eerste keer geweest dat ze op een plek langer dan nodig was gebleven; Normaal gesproken doorkruiste ze het landschap, zonder op of om te kijken naar de flora en fauna. Deze plek was anders geweest, anders geroken. Honderden paarden had ze gezien. Het leek wel of zij degene waren die het landschap overheersten en regeerden. Aislin was hiet gebleven, in de hoop die ene hengst terug te vinden. Ze was er niet in geslaagd. Ze was er zelfs niet in geslaagd contact te leggen. Weinig paarden leken het op te hebben van vreemden, of in ieder geval paarden die oorspronkelijk niet van hier kwamen. Misschien was het haar ijdelheid die...

Met die gedachte kwam ze met een schok terug op de plek in de bossen. Ze schudde haar nek en boog zich daarna naar haar manen. Voor zover nodig ordende ze haar manen. Daarna waren haar staart en vacht aan de beurd. Toen ze er weer zeker van was dat ze er mooi uitzag, keek ze de merrie aan. 'Jij zal het ook wel niet hebben op buitenstaanders' vervolgde Aislin. Ze snoof erbij, waardoor haar woorden een bijtend karakter kregen. Eigenlijk had ze het niet zo willen zeggen, maar - als ze eerlijk was - voelde ze het wel zo. Het was om die reden dat ze zich niet verontschuldigde, maar zich stilhield en op antwoord wachtte.

Ze schrok licht van de witte merrie die daar plots was, achteraf was het wel dom geweest, schrikken van iemand op wie je wacht. Niet dat ze precies op dit paard wachtte, maar gewoon, tenminste een paard.
Wanhopig? Was ze dat? Vast en zeker, als ze zo klonk dan was het waarschijnlijk ook wel zo.
Haar saffieren ogen staarden aandachtig naar de merrie die even in haar gedachten was weggezonken en nam haar goed in zich op, nee, ze kende dit paard echt niet.
Zonder aandacht te schenken aan het idee dat ze ‘wanhopig’ zou zijn rechtte ze haar rug, zwiepte ze met haar staart en toverde een vriendelijke glimlach op haar donkere kop.
,,En waarom denk je dat ik het niet op buitenstaanders zou hebben?” Ze luisterde aandachtig naar de ondertoon, snibbig...Ze onderdrukte een hmpf en liet de glimlach weer verschijnen.
,,Ik heb het op iedereen.” Glimlachte ze, vreemde zin..Klopte het wel? Naja, wat boterde het ook.
De witte merrie voelde zich- naar haar menig- vast ook niet geweldig, ze zag er zo uit alsof, ze zich gewoon niet geweldig voelde. SoulSpirit had dan ook een hyper- actief boter klontje verwacht en het liefst tegen over haar willen hebben, maar, iets is beters dan niets, toch?

Langzaam zakte ze weer terug naar haar verleden, iets dat de laatste dagen telkens weer op kwam borrelen, als maagzuur, het was vervelend en deprimerend.
Ze zag haar moeder weer voor zich, met haar vos- vacht en citroen gele ogen, en haar roetzwarte vader met grasgroene ogen, oh, ze miste hun zo..
Hoe kon ze toch gedoemd zijn tot dit, dat dit telkens en telkens weer terug kwam naar haar. Ze wou het niet, waarom luisterde ze daar niet gewoon naar!
Met een diepe zucht sloot ze kort haar ogen en het was alsof ze de warme adem van haar moeder weer tegen haar hals voelde en de geruststellende bries van haar vader. ‘Het komt allemaal wel goed.’ Hoe kon haar moeder zo tegen haar eigen dochter liegen.
Want zoals het er nu uitzag, kwam het alles behálve goed, het ging als maar slechter met Soul.

De merrie schrok weer op van haar gedachtes en staarde even verward naar de witte merrie voor haar, wat deed die hier?
Ze moest even diep na denken over het antwoord op die vraag, en na al één tel had ze het; ze had om deze merrie gevraagd. Niet specifiek déze, maar gewoon, een paard, een merrie of een hengst, het had haar niet uitgemaakt welk geslacht, welk ras, welke kleur, welke naam.
Naam! ,,Ik ben me helemaal vergeten voor te stellen.” Sprak Soul vriendelijk.
,,SoulSpirit.” Glimlachte de merrie en wachtte rustig af op de onbekende naam.

Boter

... is heel lekker met hagelslag ^_^

'Omdat niemand dat hier lijkt te hebben. Een vooroordeel, eentje die ik zojuist ook heb gebruikt' Aislin schaamde zich enigszins omdat ze de ketel had verweten zwart te zijn. Ze had al een excuus willen maken, maar zoals Aislin net een inzinking leek te hebben gehad, zo leek de merrie voor haar ook enkele momenten in haar gedachten te zijn gedompeld. Hoe lang ze in haar hoofd bleef dwalen, hoe erger het leek te worden. Voordat Aislin zich bedacht dat ze het moment had kunnen gebruiken om de merrie in zich op te nemen, kwam ze weer bij zinnen. Voordat ze nog iets had kunnen vragen of het wel ging, begon de merrie zelf al te praten, op een toon die vriendelijk was. In alle andere situaties was het Aislin niet opgevallen, maar juist door de afwezigheid van de merrie, leek het nu gemaakt en niet echt oprecht.

'Aislin, aangenaam' stelde ook Aislin zich voor. Terwijl ze dat deed, krulde ze haar nek op dezelfde manier als ze in het begin had gedaan; Haar kin raakte haar borst, om daarna het hoofd weer op te richten. Bijna automatisch schudde ze haar nek weer, gevolgd door het ordenen van haar manen, staart en vacht. Toen Aislin besefte dat dit de tweede keer in korte tijd was en er eigenlijk niets aan haar uiterlijk te doen was, keek ze weer naar de merrie. 'Je lijkt ergens mee te zitten. Natuurlijk ben ik niet de aangewezen persoon je dit te vertellen, ik ben immers maar een volslagen vreemde voor je, maar je lijkt eenzaam. Zelf heb ik mijn kudde al lang niet meer gezien, laat staan mijn vrienden en familie. Ben jij hier geboren?' sprak ze rustig. Iets maakte haar woorden elegant, misschien zelfs chique. Het was niet direct duidelijk waarom haar klanken net anders klonken dan de meeste paarden, maar nu ze langer had gesproken, begon op te vallen dat haar klankvallen gewoon anders waren. Aislin was niet van hier, te zien in haar gebruiken en pas, maar nu begon het ook in haar spraak op te vallen. Het had iets hoffelijks, iets mysterieus, maar het maakte haar absoluut niet arrogant. Degene die alleen een witte merrie met een accent en een net te veel ijdelheid, zouden haar wél betitelen als arrogant.

Thuis was ze niet opgevallen; iedereen sprak en deed op deze manier, het zou zelfs raar zijn geweest als je dat niet zou doen in die omgeving. Haar vrienden en familie wisten niet beter. Ondanks dat ze al zo lang onderweg is en zo lang afgescheiden is van iemand van thuis, is ze de tradities en gebruiken niet verloren, zelfs niet door het grote gebrek aan contact dat ze had gehad de afgelopen jaren.

Ze luisterde aandachtig naar de witte merrie, Aislin, een naam die ze nog nooit eerder had gehoord.
,,Er zit me inderdaad iets dwars, maar het zit ook erg lastig.” Ze keek even naar Aislin.
,,Ja, ik ben hier geboren, jij niet hé? Waar kom je vandaan?” Vroeg ze nieuwsgierig aan haar.
De merrie leek aardig, anders, niet van hier, dat beviel haar wel.
Kort zwiepte ze met haar staart om de vliegjes weg te jagen en schudde ze even met haar lange zwarte manen.
Ergens snapte ze de merrie wel, zij miste haar familie ook, maar die van haar leefde waarschijnlijk nog, van haar ouders wist ze het niet. Ze miste hen zo, elk uur van de dag...
Zou zij haar ook begrijpen? ,,Voel je je ook soms, zo alleen?” Vroeg ze zacht aan Aislin. SoulSpirit negeerde de tranen die in haar ooghoeken begonnen te branden en de steken van verdriet in haar hart.
,,Sorry, dat is een domme vraag. Te persoonlijk, het spijt me..” Verontschuldigde ze zichzelf snel en schudde kort haar hoofd. Ze sloot kort haar ogen en zuchtte even maar opende ze snel weer en rechtte haar rug weer.

sorry, inspi- loos

Aislin was verrast door de stroom aan vragen die op gang kwamen. 'Laten we niet te hard van stapel gaan, niet?' antwoordde ze op een rustige toon. Met dezelfde elegante stappen als ze aan was komen lopen, stapte ze enkele stappen weer weg. 'Lopen werkt als een medicijn tegen mijn teleurstelling in de wereld en in de zaken die niet lopen zoals ik wil. Loop je een stukje mee?' stelde ze voor. Haar knieën rijkte weer de hemel. Ze ging niet hard, maar haar achterbenen liep actief onder haar achterhand en door de hoge stappen die ze maakte, maakte het haar langzame tempo goed. Ze wachtte niet totdat SoulSpirit haar zou volgen, die zou het toch wel doen, daar was ze van overtuigd. Als ze het niet van plan zou zijn, dan zou ze alsnog volgen, omdat ze zo wanhopig naar gezelschap had geklonken. Bovendien volgden anderen altijd, als de een vol zelfvertrouwen doorliep. 'Zeg me eens, komen hier vaker buitenstaanders? En blijven ze dan of trekken ze vaak verder?' stelde ze een vraag over haar schouder. Weer die vreemde klanken, die onderstreepte dat ze niet van hier was. Zelf hoorde ze het al lang niet meer, waardoor het besef eraan ontbrak dat ze bij vreemdelingen zich hiermee zou verraden.

Een takje kraakte onder haar hoeven. Vogels stoven boven haar hoofd uit de takken. Toen ze opkeek, zag ze een merel haar ernstig aankijken. Aan de bruine kleur te zien, was het een vrouwtje. Ze zat op een tak, niet ver van een nest dat tussen de takken van de boom was gecreëerd. Boven het nest uit kwamen verschillende gele snaveltjes, die hongerig om eten vroegen. Zij leken, in tegenstelling tot hun moeder, geen gevaar in Aislins aanwezigheid te zien. Zagen de paarden van hier maar ook geen gevaar in haar. Of geen concurrentie, het zou er maar aan liggen aan wie je het vroeg. Kon ze zich maar hier vestigen, zoals vogels dat deden, door simpel weg een nest te bouwen. En jongen krijgen. Ooit zou moeder worden haar geweldig lijken, maar nu, in deze stemming, zou het haar nooit lukken een goede moeder te zijn.

Aislin keek achterom om te zien of de bruine merrie haar inderdaad was gevolgd.