Rustig verplaatste de oude merrie zich. Haar botten kraakten verschrikkelijk had. Ondanks haar verletten botten zag ze er nog goed uit voor haar leeftijd. Maar aan haar houding en karakter kon je duidelijk zien dat ze een oud dier was. Heel oud. Ze was de tel alweer vergeten. Haar geheugen werkten niet altijd mee. De parels die in haar manen geweven waren maakten een rinkelend geluid. Kleurrijke veren sierden haar zwarte lange manen. Gahana voelde een doek van vredigheid over zich vallen. Ze keek tevreden om zich heen. Genietend van de natuur. Hier was ze dan. In Dream Horses. Het paradijs. Ze had veel gehoord over deze zogenaamde land. Dream Horses had prachtige gebieden en er was genoeg te eten. Er waren ook veel kuddes waar je je aankon sluiten. Maar daar had ze echter geen behoefte aan. Ze was hier met andere bedoelingen gekomen. "Zeacne, het moet hier ergens zijn." Mompelde ze tegen zichzelf. Ze liet haar hoofd naar de grond richten en snoof zoekend naar iets. "Hmm, ik dacht dat het hier zou zijn. Maar misschien zit het iets dieper in het bos." Sprak ze tegen zichzelf. Ze zwiepte met haar staart. Ze was naar een zeldzame plant opzoek. Het groeide alleen maar in de bossen van Dream Horses. één van haar verre familieleden hadden hier gewoond en kenden toch het één en ander van kruiden. Zeance was een klein plantje. Met kleine lichtgroene blaadjes en had in de lente en zomer paarse bloemen. Het schijnt dat als je ze eet je wat fitter zou voelen. En dat had de oude merrie best wel nodig. Ze was de laatste tijd zo moe. En dat kon ze niet gebruiken met al die roofdieren om haar heen. Niet dat een roofdier graag oud vlees wil eten. En ze had een speciale kruiden op zich gesmeerd waar roofdieren van walgde. Dus eigenlijk had ze er niet zo veel last van. Vele oude vrienden van haar zijn heengegaan. Gahana had er soms wel wat moeite mee. Je hecht je vaak aan iemand. En ze had zich veel aan paarden gehecht. Haar dierbare vrienden(innen) Gahana haar goud/gele ogen werden waterig bij de gedachten. Bijna iedereen die ze lief had is overleden. In het land vanwaar zij afkomstig van was. Dit was het moeilijkste gedeelte van haar levensloop vond ze. Rond die tijd stierf iedereen die ze kende. Het had zo zijn nadelen om één van de oudste paarden te zijn. En het was zo pijnlijk. Ze hief haar hoofd in de lucht en kneep haar ogen dicht. Ze voelde de wind over haar heen glijdend. In haar jonge tijden had ze veel glorie gekend. Ze was een dappere merrie, ze heeft gevochten in oorlogen. Aan de zeiden van haar bondgenoten. De indianen. Er speelde een genietend glimlach rond haar zachte lippen. En natuurlijk was ze ook op liefdespad gegaan. Amatenish. Haar ogen blonken verdrietig. Romance hing in de lucht. Verlangend naar elkaar. Maar ze mochten geen verbintenis ondergaan. Want hij was de bondgenoot van de vijand. De bleekgezichten. Maar ze was veel te koppig geweest. Ze ontmoeten elkaar steeds weer in het geheim. Ze wilden steeds meer en meer bij elkaar zijn. En ze bedreven de liefde met elkaar. Gahana voelde verlegen haar wangen gloeien bij de gedachte. Ze herinnerde hoe verlegen ze was. En dat ze niet meer normaal kon nadenken. Amatenish was zeer rustig en geduldig. Hij was zo charmant en knap. En hun liefdesverhaal eindigde nog goed ook. (Wil je meer over haar verhaal weten? Dan moet je zeker naar haar topic kijken.) Helaas stierf hij van de ouderdom. En nu sleet ze haar oude jaren alleen. Natuurlijk kende ze nog veel jonge paarden. Ze wilde nu gewoon meer van de wereld zien. Er was nog zo veel te ontdekken. Ze is uit haar land vertrokken. Maar bezorgd ze nog regelmatig. Haar indianen vrienden misten haar verschrikkelijk. Maar ze begrepen dat Gahana nu rust zocht. Natuurlijk wilt deze oude taaie merrie andere paarden leren kennen. Maar de meesten schrikt ze af vanwege haar gestoorde karakter en rare taal. Door ouderdom is Gahana soms een beetje getikt. Ze ziet dingen die er niet zijn. Maar de merrie is er van overtuigd dat het er wel is. Ze opende uiteindelijk haar ogen en keek naast zich. En er verscheen een zachte glimlach rond haar mond. Ze keek naar een geest achtige paardenfiguur dat voor zich uit staarde. "Hallo mijn liefste..." Automatisch richtte ze haar neus naar het onaantastbare figuur en wilde hem een neusje geven. Maar haar neus ging dwars door hem heen. Geschrokken en teleurgesteld trok ze zich terug. Ze was nogmaals vergeten dat hij niet aangeraakt kon werden. Ze verlangde naar zijn warme lichaam. Om hem te strelen. Liefde te bedrijven. Maar helaas. Hij was dood. Soms vroeg ze zich af of ze gek was geworden. Of ze dit allemaal verbeelde. Maar ze geloofde in wat ze zag. Volgens de indianen legendes wachten de geliefden op elkaar. Als de één overlijd blijft hij nog op aarde rondlopen. Volgde zijn geliefde zolang tot ze zelf vrede had gevonden en met hem mee kon naar de hemel. Waar alleen heerlijkheid bestond. Ze vroeg zich af wanneer het haar tijd was om te sterven. Amatenish richtte zijn ogen naar de hare. Hij keek haar met veel liefde aan. Amatenish zag er nu zo jong uit. En zij zag er zo verschrikkelijk oud uit. Verdomm*!! 'Mijn lief, ik blijf altijd aan je zeiden lopen en dat weet je he?' Sprak hij zacht en spookachtig. Gahana knikte. Amatenish keek dromerig naar de hemel. Ze keek ook naar de hemel. Zich afvragend wat hij in zijn hoofd had. 'Weet je lief, ik denk als we weer herenigt zijn we eindelijk een gezin kunnen stichten.' Weerklonk zijn kalme stem. Gahana kreeg een ijskoude rilling over haar rug. Het leek wel of er een slang over haar rug gleed. Ze rilde even. Amatenish en Gahana hadden meerdere pogingen gedaan om drachtig te worden. Echt verschrikkelijk veel. Dat het dekken pijn begon te doen. Zijn stoten beschadigde haar baarmoeder uiteindelijk. En het liep fout. Ze was 3 keer drachtig geworden. Allemaal doodgeboren. Het koste haar telkens bijna haar het leven. Maar ze wilde blijven proberen. Maar Amatenish kon het niet meer over zijn hart krijgen om haar steeds pijn te moeten doen. Dus gaven ze het tot haar spijt op. Gahana schaamde zich rot dat ze haar geliefde geen zoon kon schenken. Amatenish droomde zo hard om een veulen te hebben. Het deed Gahana zo veel pijn om veulens zien rond te dartelen in de kuddes. Ze had zelfs gedacht dat haar partner haar zou dumpen omdat ze hem niets meer te bieden kon geven. Toch bleef hij aan haar zijden en had haar nog steeds doodgraag.
Gahana staarde zwijgzaam voor zich uit. Ja ze verlangde naar veulens. En de aanraking van haar geliefde. Waarom had moeder natuur haar dit eigenlijk aangedaan? Ze had er vast een goed reden voor.
Gahana staarde zwijgzaam voor zich uit. Ja ze verlangde naar veulens. En de aanraking van haar geliefde. Waarom had moeder natuur haar dit eigenlijk aangedaan? Ze had er vast een goed reden voor.
