Valéry.

Starend naar de blauwe lucht, gevuld met witte wolken in verschillende vormen, brachten een viertal hoeven zich voort door het gebied. Het zwarte, magere lichaam van de hengst liet zich door zijn voeten ergens naar toe brengen, een plek waar het rust en stilte zou vinden. Een vredige plek, hoopte hij. Hoewel hij nog nooit een echt paradijs op aarde gevonden had, geloofde hij toch dat er ergens in dit gebied een plek was waar hij zijn ogen kon sluiten en kon weg dromen bij het geluid van de natuur. Langzaam stond hij stil toen zijn voeten de rand van een meer bereikte. Het zachte geruis van het water gaf hem rust, hoewel het kletterende geluid van het water dat tegen de kant sloeg, toch niet zo heel vredig klonk. De hengst liet zich weer terug voeren naar een van de vele bomen van het Zilveren Meer, en liet langzaam zijn lichaam op de grond vallen. Hij moest slaap vinden, zijn zwakke lichaam had al dagen niet geslapen, waardoor het voor hem onmogelijk maakte nog verder te lopen uit dit Zilveren gebied. Langzaam sloot de zwarte hengst zijn ogen en kwam terecht in een lichte slaap.

Een blunderde lach galmde door het gebied en de kleine, zwarte hengst duwde zich nog dichter tegen zijn moeder aan. ´Dit?’ Antwoorde de hengst vol afkeer. ‘Dit is niet mijn zoon!’ De grote hengst sprak het woord ‘Zoon’ uit alsof het een ziekte was, en waarvoor hij beschuldigd werd voor alle doden. Hoewel, als de doden zijn schuld waren, zou deze hengst daar totaal geen problemen mee gehad hebben. ‘Dit is een ezel. Dit beest zou ik zelfs Libre niet gunnen!’ De hengst duwde zijn neus richting een palomino hengst, die enkele meters verderop stond te gorgelen. Het was duidelijk een ironische opmerking, de zwarte hengst meende het serieus. ‘Roman!’ vervloekte de merrie hem. ‘Dit is jou zoon!’ Ze sprak het uit alsof de hengst zo juist was vergeten wat zijn lieveling smaak toffee was en ze het hem aanbood. ‘Haal dit beest bij me weg, je verdoet m’n tijd’ en met de woorden keerde de hengst zich om. “Lieverd’’ sprak de merrie tegen hem. ‘Ik wil dat je naar Valéry gaat, alsjeblieft?’ Het zwarte hengstje wist maar al te goed wie Valéry was, zijn tante zorgde voor hem als een tweede moeder. Het hengstje knikte, maar wou het liefst veilig bij zijn moeder blijven. ‘Waarom mama? Wat ga je doen?’ Zijn moeder schudde haar hoofd en duwde hem weg. Hij begreep de hint en begon aan zijn pad op weg naar zijn tante, toen hij plotseling een schreeuw hoorde. ‘ROMAN!’ klonk de stem van de merrie. Black draaide zich om, nogmaals kijken naar zijn moeder. Daar begon het weer, ditmaal zou het haar nog steeds niet lukken de hengst te overtuigen.

Het was vreselijk om terug te denken aan zijn jeugd. De jaren dat vader zijn moeder zo slecht behandelde, de moeder die hij nu niet meer had. Langzaam schudde hij zijn hoofd en deed zijn ogen open. Binnen enkele seconden stonden zijn hoeven weer onder hem, brachten zijn met zweet bedekte lichaam verder het gebied in. Een plotseling geluid liet hem achter zich kijken, maar er was niets te zien. De hengst liep weer verder, maar nogmaals hoorde hij het zelfde geluid. Toen hij vervolgens achter zich keek, verscheen er een witte merrie glimlachend achter hem. Hij schudde zijn hoofd, een verbeelding. ’’Hoi!’’ klonk plotseling een stem naast hem. Het lichaam van de hengst schoot opzij en vervolgens weer terug op zijn plek. ’’Hallo?’ antwoorde de hengst onzeker. De merrie begon vervolgens aan een stuk door te ratelen, over allerlei onderwerpen die hem niet interesseerde. ’’Wacht? Wat zei je?’’ vroeg hij toen er een bekende naam voorbij kwam. ’’Valéry was nacht gekust. ‘’ herhaalde de merrie. ’’Wie is Valéry? klonk de vraag van de hengst, die plotseling stil stond. ’’Oh’’ liet de merrie hem weten, opkijkend van zijn plotselinge interesse. ’Ze was een goeie vriendin van mij, tot ze opzoek ging naar haar dochter en ik haar uit het oog verloor’’ De merrie liet haar verdriet van het verlies in haar stem klinken en Painted knikte mee. Wetend dat hij niet verder moest praten over het onderwerp, om de merrie niet depressiever te maken dan ze nu was, liep hij weer verder. En zo praatte de merrie ook verder.

Hoewel Valéry ’s geratel, aan het einde van de dag, bij hem een lust op wekte zijn kop tegen een boom te slaan, vond hij haar toch best aardig en vond het niet zo heel erg om een moment alleen te zijn. Toen ze uiteindelijk weer bij het meer aankwamen vertelde de merrie hem dat ze afscheid moeste nemen. ’’Bedankt. Bedankt voor alles’’ sprak de hengst. Maar de merrie gaf geen antwoord, stapte het water in en verdween. Verdween? Painted keek om zich heen, raakte in paniek. Was ze nou? Langzaam liet hij zichzelf het water in glijden, zocht met zijn voeten over de bodem maar vond niks. Hij controleerde de overkant, maar zag niks. Een wind vlaag schoot langs zijn gezicht, terwijl hij luisterde naar de stemmen die de wind mee had gebracht. ’’Luister naar je hart mijn zoon, daar zal ik er altijd voor je zijn.’ De hengst schudde zijn hoofd bij het horen van de stem van zijn moeder, en nu herinnerde hij zich Valéry weer. Ze was geen oude vriendin van hem, maar zijn moeder. Met tranen over zijn wangen liet hij zich aan de kant vallen.

[Voor de verhaallijn Verguenza. ]

Een zachte bries kwam voorbij. Blonde manen werden opgetild en dansten in de sierlijke hals van de goudkleurige merrie. Haar bruine ogen stonden helder en vriendelijk. Haar spieren stonden ontspannen net als haar volledige houding. Ze liet haar blik over de omgeving heenglijden terwijl ze diep na begon te denken. Het was de allereerste keer dat ze door dit prachtige gebied heenliep. Het was een rustige dag en dat deed haar deugd. Haar eerste dag hier in Dreamhorses, haar nieuwe woonplaats, was niet heel goed afgelopen. Ze was haar grootste nachtmerrie tegengekomen spijtig genoeg. Roman. De vader van een goede vriend. Ze zuchtte diep bij die gedachte aan vroeger. Er was teveel gebeurd vroeger en dat kon ze nu nog steeds niet vergeten of verwerken. Ze had alles gezien en nu dacht ze er steeds weer aan. Het bloed en de dode merrie. De moeder van haar vriend. Zijzelf was nog jong toen het gebeurd was. Ze schilden maar een jaar. Aurora schudde haar vacht uit en liep voorzichtig verder door het zilveren meer. De zon scheen en stond hoog aan de lucht, maar de meeste bomen hielden de zon weg van haar. Jammer. Ze vond de wind nog maar fris en ze had liever de zon op haar lijf. Haar blonde staart sloeg heen en weer terwijl ze de vliegen probeerde weg te jagen. Er was niet veel te horen buiten de vogels die hun liedje zongen. Ze draaide met haar oren heen en weer terwijl ze luisterde naar de vogels. Ze herkende een paar soorten, maar meer kende ze er ook niet over. Ze snoof zacht en briesde luid. Een bekende geur drong even later haar neus binnen. Ze herkende het echt, die geur. Meteen remde ze en stond ze stil tussen de bomen. Haar bruine ogen gleden over de omgeving terwijl ze de geuren nog eens opsnoof. Ja, ze was er heel zeker van. Hij was hier. Ze schudde met haar hoofd terwijl ze steeds verder liep. Dieper de bomen in. Haar blik zocht naar de hengst die ze graag nog een keer wilde zien. Ruiken, voelen. Ze sloot heel even haar ogen en toen ze de sterke geur proefde opende ze haar ogen. Daar stond hij dan. Zijn houding was anders dan vroeger. Hij was geen trotse hengst op dit moment. Hij was zwak en gebroken. Tranen gleden over zijn wangen. Zo had ze hem nog nooit gezien. Voorzichtig liep ze op de zwarte hengst af. Haar neus raakte voorzichtig zijn flank aan. Ze snoof zijn geur op en haar bruine ogen keken naar de zijne.
"Painted?"

De tranen in zijn ogen verbitterde zijn gezicht, waardoor het onmogelijk werd een weg te vinden. De hengst legde er zich bij neer dat hij voorlopig hier maar zou staan, aangezien er weinig verandering was in het gebied. Hoe kon het? Hoe kon het dat hij de merrie zo duidelijk had gezien, verstaan, gevoeld, en vervolgens de merrie als een schaduw verdween. Misschien werd hij langzaam gek, werd hij straks wakker en bleek alles een nachtmerrie. Maar na enkele minuten stilte drong het tot hem door, hij had zijn ogen open, dit was de realiteit. Het schoot met een flits door hem heen. Hij moest de moordenaar vinden. Een oud gezegde tolde door zijn hoofd, want al zijn vader gelijk had, was het paard slecht. Heel slecht. Slecht genoeg om een paard te vermoorden, een merrie met een zoon. En een dochter. “Darkness cannot drive out darkness: only light can do that. Hate cannot drive out hate: only love can do that.” Hij kon moeilijk naar de hengst toe lopen, als het überhaupt een hengst was, en vertellen dat hij sorry moest zeggen. Hoe kon hij in godsnaam licht brengen aan de duisternis? Een slecht paard verliefd laten worden? Er was 00,01% kan dat het paard homoseksueel was, dus alleen ging hij het niet redden. Damnit.

De hengst hief zijn hoofd en snoof diep, hij was een bekende geur was hij met zijn neus gevolgd maar hij had niks gevonden. Het was een geur die hem deed denken aan vroeger, maar hij wist zeker dat het niet de geur van familie was. Vrienden? Beste vrienden. Aurora, galmde de stem door zijn hoofd. Bij de gedachte aan zijn beste vriendin schoten de tranen nogmaals in zijn ogen, damn wat was hij emotioneel vandaag. Langzaam schudde hij zijn hoofd, wat deed ze hier? Waarom was ze hier? Met een frons op zijn voorhoofd sloot hij zijn ogen tot hij een neus in zijn flank voelde. Was het verbeelding? Nogmaals? Het was niet waar dat Aurora ook dood was, toch? Bruine ogen keken in de zijne, toen haar vraag als een direct antwoord binnen kwam; "Painted?". Hij was er zeker van dat hij zijn ogen open had, dit was geen droom. Langzaam duwde hij zijn neus tegen de hare, fluisterde zacht haar naam. "Aurora'' haar naam proefte als honing op zijn tong, een naam die hij te weinig en te lang geleden had uitgesproken. Tuurlijk had hij vaak aan haar gedacht, maar nu ze hier zo recht voor hem stond, leek alles te veranderen. Alles wat hij van plan was tegen haar te zeggen als hij haar zou ontmoeten, gleed uit zijn hoofd. Niet nu, hij moest genieten van dit moment.

Haar bruine ogen gleden over de zwarte hengst heen die vlak voor haar neus stond. Vele beelden van vroeger schoten door haar hoofd heen alsof ze alles herbeleefde. Ze sloot daarom ook even haar ogen en genoot van de geur rondom de hengst. Ze haalde diep adem en zuchtte opgelucht. Ze had hem gevonden en het leek erop dat ze hem voor Roman vond. Ze kon hem nog helpen en waarschuwen voor de hengst. Haar ogen werden geopend toen zijn neus tegen de hare geduwd werd. Ze keek in zijn ogen en een glimlach sierde haar lippen toen hij ook haar naam uitsprak. Ze zwiepte kort met haar staart tegen haar flanken om nog een deel vliegen weg te jagen. Ze vielen haar weer lastig en ze was net druk bezig. Haar oren stonden naar voren en een kleine traan vormde in haar heldere ogen. "Oh Painted.. Ik heb je gemist." Zacht en lief werden de woorden uitgesproken. Ze wilde langs de ene kant meteen vertellen dat zijn vader hier ook was, maar ze wou net als de hengst genieten van dit moment. Ze had al een lange tijd gewacht op dit moment. Eindelijk hem ruiken, voelen, horen. Het was gewoon geweldig om hem weer te zien. Hij was gegroeid en natuurlijk ouder geworden. Ze wist niet meer wanneer ze hem voor het laatst gezien had, maar dat was een paar jaar geleden. Niet veel jaren, maar het was te lang. Een maand was voor haar al veel te lang. De merrie liet haar neus even over zijn nek heenglijden terwijl ze een paar stappen achteruit zette om hem nog eens goed te bekijken. Ze glimlachte trots, trots om hem weer bij haar te hebben. Ze wist het opeens weer. Hij was weggegaan toen zijn moeder.. Ze slikte de gedachte weg. Nee, hier mocht ze heel even niet meer aan denken. Het was een trauma voor het leven. Ze was nog maar een jong veulen toen het gebeurd was en ze had het met haar eigen ogen gezien. Bloed overal. Een rilling liep over haar rug en meteen zette ze een andere gedachte op. Ze moest nu aan de zwarte hengst denken. Aan zijn veiligheid en gezelschap. Hun vriendschap was belangrijker dan iets anders. Voor haar dan. "Hoe gaat het met je?" Opnieuw zacht en vriendelijk kwamen de woorden uit haar keel. Ze richtte haar bruine ogen op de hengst en wachtte af op een reactie. Haar traan was intussen ook opgedroogd. Ze voelde haar echt perfect, beter dan ooit.

De palomino merrie was een van de paarden die hij het meest gemist had. De tijden die ze vroeger had gehad, waren onvergetelijk. Elk paard had vroeger een beste vriend gehad, iemand waarmee ze elke dag er op uitgingen om alles te onderzoeken. Een dat was voor hem altijd Aurora geweest. En nu hij zo hier voor haar stond, begon hij te twijfelen aan de term 'beste vriend'. Want ook zij was ouder geworden, op gegroeid tot beeldschone merrie. Even gleed een warme gloed langs zijn wangen, trots belaagde zijn binnenste bij het feit dat dit de merrie was waarmee hij vroeger spelletjes als 'vader en moedertje' speelde. Damn. Wat miste hij die tijden. "Oh Painted.. Ik heb je gemist." Zacht en liefdevol sprak de merrie de woorden uit, haar stem klonk als een slaap liedje. Een zachte stem die zijn moeder altijd op zette als hij ging slapen, zijn moeder die..Nee, hier moest hij nu niet aan denken. 'Aurora' bracht hij met moeite uit. 'Ik jou ook, zoveel' Het was raar om te denken dat een simpele ontmoeting hem zo kon raken, maar toch gebeurde het. "Hoe gaat het met je?" Vroeg haar stem nogmaals, vriendelijk en zacht. Even wou hij vertellen dat het vreselijk ging. Dat haar terugkomst waarschijnlijk betekende dat zijn Vader gevolgd was. Of misschien de moordenaar. Dat hij de liefde van zijn leven kwijt was, zijn dochter, zijn zoon. Maar door alle verdriet heen, beet hij op zijn lip. 'Goed' bracht hij met een zucht uit. 'En met jou?' probeerde hij haar vragen zo min mogelijk van het onderwerp af te houden. Nogmaals duwde hij zijn neus tegen haar lichaam, wat had hij het gemist haar aan te raken.

[Sorry voor de kortheid, hij was langer tot ik perongeluk op de verkeerde knop drukte en alles weg was. & ik ben te lui alles overnieuw te doen ]

Het was rustig tussen beide paarden. De vrede leek voor één keer in haar leven weer hersteld. Alleen als ze aan de andere zwarte hengst dacht voelde ze de oorlog in haar hart. Ze slikte heel even en joeg terwijl nog wat vliegen weg. Haar bruine ogen gleden over de hengst. Hij was echt veranderd in die tijden. Hij was nu groter en gespierd. En lelijk was hij helemaal niet. Even voelde ze haar goed toen ze zijn warme lichaam even voelde doordat ze tegen hem kwam aanstaan. Ze zette een stap opzij en een zachte verlegen glimlach sierde haar lippen. Hij sprak haar naam en meteen schoten haar oren naar voren. Haar bruine ogen glommen licht van haar gevoelens. Het voelde zo goed om hem haar naam te horen zeggen. Te goed. Ze snoof zacht zijn heerlijke geur nog eens op terwijl ze luisterde naar de woorden. Hij vertelde haar dat hij haar ook gemist had, veel. Ze glimlachte en knikte zacht. Iemand missen was enorm zwaar en dat besefte ze maar goed. Heel even was het weer stil tussen de twee, maar een probleem maakte de merrie er niet van. Ze genoot meer van het gezelschap van de hengst dan van het gesprek. Dit was heel speciaal voor haar. Ze richtte haar bruine ogen op de hengst die vertelde met een zucht dat het goed ging. Ze kende hem te goed en snapte dat hij het niet meende. Toch wist ze dat hij er ook weer niet over zou willen praten. Ze zweeg even en knikte kort op zijn vraag. "Het gaat wel.." Zacht en rustig. Ook zij meende het niet echt. Ze vond het vreselijk dat de zwarte hengst haar gevolgd was en haar beste vriend, ook al leek de term 'vrienden' helemaal niet te kloppen door wat ze voor hem voelde, wat aan zou doen. Al wilde zijzelf er ook niet over praten. Het was te lang geleden dat ze elkaar gezien hadden en dit moment wou ze echt niet verpesten.