El viento me dejó esta manera

De kleine neus ging naar beneden, rook aan het gras. De mond van de merrie smakte en trok wat grassprietjes uit de grond. Het grijze hoofd werd weer geheven en de bruine ogen keken nieuwschierig het nieuwe gebied in. Un nuevo espacio, una nueva vida. Een glimlach vormde zich op de mond van de grijze merrie. Navin keek voor haar uit, begon uiteindelijk te lopen. Ze wist niet waarheen. Ze wist alleen dat ze een nieuw leven tegemoed ging. Of dat eng, of juist leuk was, wist de merrie eigenlijk niet.

-Eerste post, niet zo lang.-

Courage ademde diep in. De bekende geur van bloemen in bloei kwam haar tegemoet. Ze was vaak bij de bloemenvelden te vinden. Ze hield van de geur hier en van het feit dat ze hier altijd rust kon vinden. Ze was hier om dezelfde reden heen gekomen, ze wilde even wat rust van alle drukte om haar heen.

Ze stapte stevig door en niet veel later raakten haar hoeven de eerste bloemetjes al. Het geurde heerlijk om haar heen en tussen de plekken gras groeiden de prachtigste bloemen. Courage zuchtte diep, blij dat ze haar rust had gevonden. Ze hinnikte zachtjes en trok toen wat grassprietjes uit de grond.

Haar rust duurde alleen niet lang. In de verte dacht ze het geroffel van hoeven te horen en ze spitste haar oren om het zeker te weten. Ja, daar hoorde ze het geluid weer en het kwam dichterbij. Snel sprong ze op en zag een paard aan de horizon haar kant op galopperen. Het paard had haar hoogstwaarschijnlijk nog niet gezien, want ze had op de grond gelegen.

Ze vond het jammer dat haar rust verstoord was, maar aan de andere kant had ze stiekem ook wel wat behoefte aan gezelschap. Courage strekte zich dus snel even uit en galoppeerde snel naar het paard toe. Ze ging een stukje voor haar stil staan en dwong zo het paard te stoppen. “Haai,” begon ze vrolijk, “sorry dat ik je zo abrupt laat stoppen, maar goed.” Verontschuldigde ze zich half. Ze bekeek de merrie eens goed en kwam tot de conclusie dat ze haar nog nooit eerder had gezien, zelfs niet geroken en dat ze vrij jong was. Daaruit trok ze haar eigen conclusies.

Het paard had, of de hele tijd alleen geleefd, of was nieuw. Het laatste leek haar het meest logisch, dus gooide ze het daar maar op. “Je bent nieuw hier, hè? Ik ben Courage, aangenaam je te ontmoeten.”

Herinneringen van de indianen stam waren nog steeds op haar netvlies. Iets wat ze nooit kwijt wilde. Het was haar familie. De paarden dan. De mensen had ze nooit vertrouwt. Geen mens had haar kunnen, of mogen aaien. Ze was toch zeker geen knuffeldier? Ze galoppeerde door en rook toen een paard. Het dier kwam naast haar galopperen en sneed toen haar weg af. Navin had dit niet verwacht en rukte haar voorbenen om hoog, waardoor haar gewicht op haar achterhand kwam, en ze slippend stopte. “Haai,” begon de merrie vrolijk, “sorry dat ik je zo abrupt laat stoppen, maar goed.” Verontschuldigde de merrie zich half. Navin bekeek de merrie eens en knikte toen. De merrie was ouder dan zij. “Je bent nieuw hier, hè? Ik ben Courage, aangenaam je te ontmoeten.” zei de merrie, die de naam Courage droeg. Navin besloot dat ze in het spaans zou beginnen, eens kijken hoe de merrie zou reageren. "Hola, mi nombre es Navin" zei ze mysterieus.

-Het spaans is vertaalt, sorry als het niet klopt xd.-

Oké, ze had de merrie zover gekregen dat die voor haar stopte, ook al scheelde het maar weinig, maar wat dat beest nu weer deed? Nadat Courage haar zo vrolijk had begroet begon het een of andere rare taal te spreken. Wat was Courage geacht hiermee te doen. Ze besloot het tactisch aan te bakken en de woorden van de merrie te analyseren.

Hola, mi nombre es Navin. Dat was wat de merrie had gezegd. Oké, 'Hola' zou wel iets van 'hallo zijn of iets in die richting. 'Mi' vast iets van 'mijn'. Dat ding al goed! Verder. 'Nombre'? Courage wenkbrauwen vormden een frons. Dat was een moeilijke. Iets van 'naam' of 'nummer'? Dan was alleen nog 'es Navin' over om te vertalen. Die was niet al te moeilijk! Navin was vast de naam van de merrie! Courage haar ogen twinkelden van trots omdat ze de, voor haar gevoel, hele moeilijke zin toch maar mooi had vertaalt.

“Leuk je te ontmoeten, Navin!” Zei ze met trots in haar stem. Ze had er dan wel lang over gedaan om de zin te ontcijferen, maar het was haar wel mooi gelukt! Ze glimlachte vriendelijk naar Navin. “En, vertel, ben je hier nieuw?” Courage was eigenlijk wel nieuwsgierig of haar vermoeden waar was. Ze hoopte alleen dat Navin dat niet in die vreemde taal ging praten, ze wist niet of ze het dan nog zou begrijpen. Wat nou als Navin alleen maar die rare taal sprak?! Een beetje smekend keek Courage de merrie aan, in de hoop dat dat niet waar was.

Het duurde even voor de merrie door had wat ze gezegt had, maar Navin wachtte rustig af. “Leuk je te ontmoeten, Navin!” Zei courage met trots in haar stem. “En, vertel, ben je hier nieuw?” vervolgde ze. Navin knikte. "Ja. Ik kom van een Indianen stam. In Spanje." legde ze aan de gevlekte merrie uit. Boven hun brak de zon door de wolken. Kleine zonne stralen wierpen zich op hun, terweil ze steeds groter werden. En zo ook warmer. Navin schudde haar manen op hun plek en keek naar Courage. "Spreek jij alleen Nederlands?" vroeg ze toen. Ze wachte geduldig op antwoord en bewoog haar hoofd naar beneden om nog wat gras op te eten. Het was duidelijk dat Courage hier langer was. "Ben jij hier al lang?" vroeg ze maar. Ze wilde het wel zeker weten.

“Nou, ik spreek ook redelijk Engels.” Vertelde ze vrolijk. Blijkbaar was de merrie blij dat ze meer dan een taal sprak. Daar van Navin zelf ook blij mee. Courage vertelde dat ze nu 1 jaar hier was. “Dus, je komt van de Indianen.” Zei Courage. “Waarom ben je daar weggegaan? Als je geen antwoord wilt geven hoeft dat niet hoor!” Zei ze. Navins gezicht betrok. "Ja dat klopt. Ik ben weggegaan toen ze dachten dat ik een schoothondje was, net als alle andere paarden, en wel gemakkelijk te temmen zou zijn. Ze hebben me nooit aan kunnen raken." in haar stem was een beetje haat te horen, maar dat werd meteen weer verborgen. Daarna was ze nog naar een ander gebied gegaan, waar ze niet heel lang was gebleven. Ze was nu hier om wat levens ervaring op te doen. Wat leuke levens ervaring. "Ben jij ooit mensen tegengekomen?" vroeg Navin toen.

Zo, Navin's verhaal hakte er wel in. Het leek Courage niets om als schoothondje te worden behandeld. Navin vertelde dit met een beetje haat in haar stem, waar Courage ook aan kon merken dat ze er echt helemaal niets aan vond. “Ben jij ooit mensen tegengekomen?” vervolgde Navin. Courage dacht even na. “Hier in DreamHorses niet.” zei ze, waarna ze even pauzeerde. “Daarbuiten helaas wel.” Zei ze duister. Ze had een paar slechte ervaringen met mensen. Dat was dan ook de reden dat ze daar DH was gekomen, maar Navin vroeg daar niet na en Courage sprak er vrijwel nooit uit zichzelf over.

Om het gesprek naar een minder depressief onderwerp te leiden, begon Courage over iets anders te praten. “Hoe is het je bevallen tot nu toe? Al andere paarden tegengekomen? Andere gebieden gezien?” Het was een stroom van vragen, maar de Navin wist zich er vast wel mee te redden.

{sorry, beetje kort }

“Hier in DreamHorses niet.” zei ze, waarna ze even pauzeerde. “Daarbuiten helaas wel.” Zei ze duister. Navin keek op bij de toon waarmee de merrie sprak. “Hoe is het je bevallen tot nu toe? Al andere paarden tegengekomen? Andere gebieden gezien?” Navin hoorde hoe de merrie duidelijk in een ander onderwerp over wilde gaan. "Ehm, het is me goed bevallen, het gras is groen, dus dat zit goed. Nee, nog geen andere paarden of gebieden gezien." zei ze met een glimlach naar Courage. Navins oren draaiden zich naar achter toen ze gerommel in de verte hoorde. Maar het was niet van onweer. Het leken hoeven. Maar of het de hoeven van paarden waren? Een geur van herten en wolven vulde haar neus. Blijkbaar had een roedel wolven een kudde herten aangevallen. Navin keek naar Courage. "Zouden ze ons iets doen?" vroeg ze wat bang.

Zo te zien had haar tactiek gewerkt. Navin praatte rustig verder en antwoordde op haar vragen. Toen draaiden Navin's oren en Courage luisterde gespannen naar wat de merrie hoorde. Ergens in de verte klonk een vaag gerommel. Courage kon het geluid niet thuisbrengen, maar toen drong de geur van wolven haar neus binnen samen met die van herten. Courage had gelijk door wat er aan de had was en Navin klaarblijkelijk ook.

"Zouden ze ons iets doen?" Vroeg Navin. In haar stem was duidelijk angst te horen. Courage keek in de richting waar het geluid vandaag kwam en zag een redelijk grote troep wolven over een homp vlees heen gebogen staan. Ze zette een paar stappen in hun richting, om het beter te kunnen zien en de situatie beter te kunnen inschatten. Dat had ze beter niet kunnen doen.

Zodra ze die paar stappen had gezet, stopten alle wolven bijna tegelijk met eten en hun koppen draaide vliegensvlug Courage kant op. Binnen een seconde stormden alle wolven op haar af. Courage had eerst niet eens door wat er gebeurde, maar toen het tot haar doordrong zette ze het op een lopen. Toen ze vlakbij Navin was minderde ze even vaart, maar stopte niet. “Rennen!” Schreeuwde ze naar de merrie. Achter haar klonk het gegrom van de wolven dichterbij. Ze hoopte vurig dat Navin naar haar zou luisteren en Courage gewoon volgde.

Courage keek in de richting van de roedel wolven, die zich om een bonk vlees drongen. Ze zette een paar stappen in hun richtig. "Nee!" riep Navin nog, maar de wolven keken allemaal hun kant op. De troep kwam direct in beweging, naar hun toe. Courage draaide zich om en rende de andere kant op. TOen ze bij haar was minderde ze even vaart en schreeuwde dat Navin moest rennen. De grijze merrie draaide zich om en galoppeerde achter Courage aan. Haar oren draaide ze naar achter, zodat ze kon horen hoe dicht de wolven nog achter haar waren. Helaas was dat schrikbarend dichtbij. Navin versnelde zodat ze naast Courage kwam. "We houden dit niet vol, ze zijn met teveel! We moeten ergens heen waar hun niet heen kunnen!" maar waar dat was, kon ze ook niet bedenken. Zij kende Dream Horses niet goed. Misschien dat Courage wat wist. Hopelijk maar.

Courage hoorde de wolven steeds dichterbij komen en paniek gierde door haar lijf. “We houden dit niet vol, ze zijn met teveel! We moeten ergens heen waar hun niet heen kunnen!" Hoorde ze Navin naast zich roepen. Courage wist dat ze gelijk had, maar waar moesten ze heen dan? Ze kende dit gebied wel aardig goed, maar ook niet zo goed dat ze elke mogelijk schuilplek wist te vinden. Snel speurde ze de omgeving af, hopend iets te zien wat hun in veiligheid kon brengen.

Net toen één van de wolven wel angstvallig dichtbij kwam, zag ze in de verte één of andere rare heuvel met een inham erin. Courage gebaarde naar Navin dat ze haar moest volgen en galoppeerde naar de heuvel toe. Ze moest daardoor een scherpe bocht maken en ze hoorde dat de wolven even verbaast bleven staan voordat ze weer achter de twee merries aangingen.

Bij de heuvel aangekomen moest Courage toegeven dat de inham er van veraf groter uit had gezien. Het ding bleek in werkelijkheid nauwelijks groot genoeg voor een paard. Courage keek naar Navin. “Ga jij er maar in, ik red me wel.” Navin was jonger dan Courage was en was hier nog maar net, dus Courage vond dat zij meer recht had op veiligheid. Ze wachtte niet op Navin's antwoord, maar keek met een strakke blik naar de naderende wolven waarmee ze zo meteen misschien wel moest gaan vechten.

Navin zag dat Courage de omgeving af speurde en net toen ze tanden in haar been voelde gebaarde Courage dat ze iets had gevonden en dat zij haar moest volgen. Courage nam een scherpe bocht en galoppeerde naar een heuvel. Navin draaide zich met een ruk om en galoppeerde haar achterna. De inham was nauwelijks groot genoeg voor een paard. Courage keek haar aan. “Ga jij er maar in, ik red me wel.” zei ze. Navin schudde haar hoofd. "Je kan ze niet alleen aan." zei ze bezorgd. Maar Courage bleef strak naar de naderende wolven kijken. Net toen er een op Courage wilde springen duwde Navin Courage opzij, met als gevolg dat het dier op haar terecht kwam. Ze voelde klauwen op haar rug en beukte het dier tegen de rand van de heuvel aan. De hoorde gejank en voelde dat het beest zihc nog meer in haar lichaam klemde met zijn klauwen. Navin keek naar Courage, of zij het wel voor elkaar kreeg.

Navin was gek geworden! De merrie had zich op Courage gestort net op het moment dat een wolf op haar afvloog. Het resultaat was dat het beest Navin aanviel en niet losliet. Even keek Courage geschokt naar het tafereel dat zich voor haar ogen afspeelde, maar daarna realiseerde ze zich dat Navin in levensgevaar was.

De wolf had zijn klauwen na Navin's verwoede poging om zich los te maken alleen maar dieper in haar vel gezet. Courage zag maar één oplossing en die vond ze niet leuk.

Ze keek nog snel wat de rest van de wolven deed en trapte er een paar weg, voordat ze actie ondernam. “Hoofd aan de kant!” Riep ze naar Navin. Als ze niet luisterde, bestond de kans dat de merrie haar hoofd zou verliezen. Courage keek niet of Navin reageerde, want daar had ze geen tijd voor. De wolf moest Navin loslaten en daar zou zij voor zorgen.

Courage waarschuwde nog een keer dat Navin moest oppassen en trapte toen op de kop van de wolf. Courage voelde de schedel van het dier kraken onder het gewicht van haar been. Het was het onsmakelijkste geluid dat ze ooit had gehoord en ze hoopte dat ze het nooit weer hoefde te horen, ook al was die kans vrij klein. Ze voelde de wolf slap worden en wist dat ze het dier had gedood.

Het slappe lichaam liet Navin los en plofte op de grond. Courage staarde er geshockeerd naar. Ze had een levend wezen gedood. Ze had iets gedood! Waarom had ze het gedood? Had ze de wolf niet gewoon bewusteloos kunnen trappen, had hij per se dood gemoeten? Courage staarde als bevroren naar het lichaam en werd zich pas weer bewust van haar omgeving toen ze een stekende pijn in haar been voelde.

Zonder te kijken wist ze al dat een wolf zich had vastgegrepen aan haar been. Bijna zonder na te denken draaide ze zich half om en trapte het beest. Ook ditmaal voelde ze hoe zijn schedel brak onder haar hoef. De greep van de wolf verslapte en hij liet Courage los. Courage staarde naar het dier. Ditmaal niet geschokt, maar verbaast en walgend. Het verraste haar dat het doden haar zo snel, zo makkelijk afging en ze walgde ervan. Ze walgde van het geluid dat de botten maakten als zij ze kraakte, ze walgde ervan te kunnen beslissen of het dier bleef leven of niet, maar bovenal walgde ze van het gevoel dat het haar gaf.

Het gevoel van macht, dat ze zichzelf kon verdedigen. Het voelde op één of andere rare manier goed om te weten dat ze kon doden. Maar ze wilde zich niet zo voelen. Ze weigerde zich over te geven aan het gevoel van macht. Om haar gedachtes af te leiden richtte ze zich tot Navin. “Gaat alles goed?” Courage zag niet hoe groot de schade was, maar weinig kon het niet zijn.

{Yeah, Courage wordt een moordmachine! Of toch niet? Nee, laten we dat maar niet doen}

“Hoofd aan de kant!” Riep Courage naar Navin. Navin deed onmiddelijk wat haar gevraag werd. Niet veel later voelde dat Courage de wolf met haar hoef plat maakte. Ze hoorde het gekraak van een schedel. Van schrik schudde ze het -inmiddels dode- dier van zich af en keek geschrokken van de dode wolf naar Courage. Navin zag hoe een andere wolf zich vast klemde haar Courages been. Maar ook die werd gedood. Navin schudde verward haar hoofd. Nooit, maar dan ook echt nooit had ze een dood dier gezien. “Gaat alles goed?” vroeg Courage aan haar. Navin draaide haar hoofd om en keek naar haar rug. Het bloedde erg, en het deed pijn. "Niet echt eigenlijk." zei ze. Ze kon niet liegen, Courage zou toch echt zien dat het niet goed ging met de wonden op haar rug.

-flutje-

Oh God, ja hoor, Navin bloedde als een gek. Courage keek paniekerig om zich heen en zag dat de wolven zich aan het terugtrekken waren. Hm, dat was dan wel weer mooi meegenomen, kon ze tenminste al haar aandacht op Navin richtten.

De wolven waren bijna uit het zicht verdwenen toen Courage de wonden op het lijf van Navin bekeek. Een vlaag van misselijkheid kwam bovendrijven. De wonden zagen er verschrikkelijk uit. Courage raakte lichtelijk in paniek, ze had geen idee wat ze moest doen. Ze had nog nooit een paard zo erg zien bloedde. Misschien ging Navin wel dood!

Nee! Dat zou ze niet toestaan! Navin was hier nog niet zo lang en ze zou hier ook niet gelijk sterven. Courage paniek zette zich om in vastberadenheid. Navin zou hier niet sterven en zij zou daarvoor zorgen! Speurend keek ze om zich heen om te zien of ze misschien iets kon vinden om het bloeden te stelpen, maar het enige wat ze zag waren de dode wolven en wat plantjes.

Plantjes! Dat was het! Courage herinnerde zich nog wat dingen over planten en sommigen zouden genezend werken. Waterkers, dat zou bloedzuiverend moeten werken. Misschien hielp het ook wel met stoppen van bloeden. “Kun je even gaan liggen?” vroeg ze, niet wetend of dat lukte. Snel zocht ze naar een plantje waterkers en wonder boven wonder vond ze die. Nu het vocht in de wond.

Ze wist niet hoe ze het voor elkaar kreeg, maar een paar druppeltjes belanden in de wonden, gevolgd door een klein, heel klein stroompje vocht. Courage ging opzoek haar nog meer planten. Witte dovenetel! Die werkte bloedstelpend, precies wat ze moest hebben. Snel plukte ze een bosje en legde de helft op de wonden, van de andere helft sprenkelde ze het sap in de wonden, hopend dat het werkte.

“Kun je even gaan liggen?” vroeg Courage. Navin zakte door haar voorbenen, voelde een hevige pijnscheut door haar rug gaan, en liet zich toen door haar achterbenen zakken, zodat ze op de grond lag. Met een pijnlijk gezicht keek de merrie recht voor zich uit. Ze zag Courage zoeken naar een plant en toen ze terug kwam voelde ze druppels vocht in de wond gaan. Het begon te prikken als een gek. Navin probeerde er onder uit te komen door te proberen op te staan, maar de wond liet dat niet toe. Navin ging weer liggen en beet op haar lip. Ze stootte een pijnlijke hinnik uit toen ze voelde dat er een straal vocht op haar wond kwam. Courage ging weer andere planten halen. De helft legde ze op de wonden, van de andere helft sprenkelde ze het sap over haar wonden heen. "Ben je klaar? Het doet pijn." Navins stem klonk verbeten.