No one compares with you~

Het water stoeide met de wind en sloeg hevig tegen de kust op. De wind zong zijn lied samen met de vogels en veroorzaakte een geruis tegen de boomtoppen die in de verte zichtbaar waren. De golven kwamen rustgevend tot het strand en trokken zich toen terug waardoor een donkere afdruk zichtbaar werd iedere keer herhaalde deze cyclus zich, hier en daar vloog een vogeltje op, was er een visje zichtbaar. Maar van dat schouwspel der zicht kreeg de merrie niets mee, haar ogen gesloten en haar manen en staart wapperde sprookjesachtig heen en weer. Ze nam alle geluiden in haar op, het geruis van de wind, de golven die tegen de kust sloegen het gefluit van de vogels. Een schel gekraai vulde de geluiden nog meer op, ze fronste haar wenkbrauwen, ze zou het zich vast verbeeld hebben, weer was het gekraai hoorbaar. Dit keer vlogen haar ogen open toen ook het geklapwiek van vleugels hoorbaar was. Ze richtte haar hoofd omhoog, haar manen wapperde nu nog mooier heen en weer, en keek naar boven. Een adelaar, groot en machtig cirkelde boven haar uit, hij was goudkleurig en zag er boven alles machtig uit, hoe hij daar steeds weer in datzelfde ritme zijn vleugels op en neer sloeg en hoe hij langzaam naar beneden cirkelde. Ze bleef naar het schouwspel staren uiteindelijk was hij zo laag gekomen dat ze haar hals licht krulde, sierlijk de wind was gestopt en haar manen vielen nu langs haar hals, langzaam zette ze stap voor stap naar achteren. Uiteindelijk stopte ze, de adelaar was geland. Hij keek haar veel belovend aan met zijn schitterende oogjes die vrolijk twinkelde. Toen viel haar blik op de plek waar hij zat, op het eerste punt gewoon net als al het andere zand dat hier lag gewoon normaal, maar voor haar anders. Ze sloot haar ogen en haalde zich alles voor de geest, hoe Amenia daar had liggen wegkwijnen. En toen vlogen haar ogen weer open, het dier zat er nog steeds wat logisch was, ze was maar tien seconden in gedachte verzonken geweest. Maar voor haar gevoel had het een eeuw geduurd om uit die gedachte wakker te worden, ze werd geplaagd door dat beeld al heel lang. Sinds de dood van Amenia een enkele maand geleden zo iets. En nu uit het niets kwam een goudkleurige adelaar voor haar opgedoken precies op de plek waar Amenia vermoord was, misschien wist hij wel... Nee, dat kon niet, het was een adelaar, niets meer en niets minder. Geweldige indrukwekkende dieren, maar zó slim? Dat nooit. Zelfs paarden wisten dit niet, de meeste dan en anders waren ze het vast allang vergeten. Ravena zuchtte, ze draaide zich om en liep weg, probeerde de adelaar te vergeten. Ach, het was vast een of ander dier dat naar haar had zitten kijken zonder reden. Maar toen ze nog geen tien meter verder was hoorde ze een vertrouwd gekraai van een adelaar en gelijk daarna het geklap wiek van vleugels. Het geklap wiek werd luider en luider tot het stopte. Ze voelde enkele nagels in haar hoofd huid prikken langzaam liet ze haar hoofd zakken daar sprong hij van haar hoofd, de adelaar. Of het een hij of een zij was wist zij veel, wat deed het er ook toe. Ze wist wel dat hij bij haar zou blijven en dat het een naam toebehoorde. Een naam die ze eerder uitgedeeld had aan een dier waarvan ze dacht dat deze loyaal aan haar zou blijven wat hij niet was gebleven. Een kleine glimlach sierde haar lippen. ,,Amenia de tweede.'' Als een fluistering kwamen deze woorden eruit. Maar het dier reageerde erop, het leek net alsof hij knikte tenminste. Ravena liep weg en toen ze het geklap wiek van vleugels weer hoorde wist ze het zeker. Het dier behoorde haar toe. Ze waren voor elkaar gemaakt. Ergens wist ze wel dat ze niet aan het dier moest gaan hechten want als het dan weg zou gaan of als het zou sterven zou het haar alleen maar meer verdriet doen, en ze wist ook wel dat niemand net als Amenia was. Niemand zou ooit hetzelfde als haar zijn, ze zou altijd net anders zijn altijd weer net iets beter. En met die misschien wel verdrietige gedachte draafde ze aan langzaam en gelijkmatig ging haar pas over in een ritmische galop tot ze over het strand heen spurtte het zand stoof opzij en de vogel achtervolgde haar. Het was alsof ze weg wou rennen voor al het verdriet dat haar achtervolgde voor alle zorgen die ze baarde alsof ze ze allemaal daar op het strand achterliet ze stopte het was belachelijk natuurlijk, haar zorgen zouden haar blijven achtervolgen tot zij ze zou oplossen. Langzaam kwam ze tot stilstand rug tegen de wind in waardoor haar manen naar voren bliezen, dansend met illusies in gedachte.


~Voor iedereen die ongeveer deze lengte terug post ~

De wind suisde in haar oren, de laaghangende zon gaf een mistirieuze kleur aan het meer. Ze keek naar boven. Elska zat vol met vragen. Wie waren haar ouders? Waarom wist ze dat niet? Ze schudde wild met haar hoofd alsof ze de nare gedachtes weg kon schudden. Ze wist niet wat ze moest doen. Ze schrok op uit haar gedachte. Ze dacht het geluid van een galopperend paard te horen. Ze keek wanhopig om zich heen. Ze wist niet waar ze was, of ze hier veilig was. Ze maakte haar oogjes tot spleetjes, spande zich in om de horizon goed te kunnen zien. Ze zach niets. Elska schudde de gedachtes weer weg. Ze voelde de spanning omhoog kruipen. Dit gevoel kon ze dus echt niet hebben. ze galoppeerde weg. Maakte wat gekke bokkensprongen. Opeens maakte ze een "stop sliding" Ze zach voetstappen in het zand. Ze stak haar hoofd naar beneden, alsof ze kon ruiken van welk paard de hoefafdruk was. Elska keek omhoog. Ze sprak zichzelf moed in: "Ik ben een Welsh Mountain, ik kan de wereld aan. Ik ga gewoon kijken wie daar is." en daar ging ze. Met haar jonge sterke benen in volle galop. Ze snoof de heerlijke zeegeur op. Ze ging weer terug naar stap en ging even met haar voetjes in het water. Iew, koud. Ze sprong weer uit het water. Ze keek voor zich. Daar, in de verte. Daar stond een sneeuwwit paard. Ze keek heel goed, ze deed haar hoofd een beetje schuin. Ineens steigerde ze en rende richting het paard. Hinnikde heel vrolijk. Het paard draaide zich om. Elska begon rondjes om het paard heen te draven. Ze was ontzettend opgewonden. Ze sprong opzij toen ze een of ander beest op het hoofd van het paard zag zitten. Ze briesde een paar keer. Ze vond het paard wel aardig. Ze was een beetje dom, omdat ze niet eens vroeg wie het paard was. Elska liet zich vallen. Zuchtte diep en deed haar oogjes even dicht. Ze was nu al zo lang wakker! Ze knipperde even met haar ogen en viel toen in slaap. Ze had een nare droom, Elska droomde van het witte paard. Het witte paard was heel gemeen. Samen met de adelaar ging ze Elska op eten. Elska schrok wakker. Meteen sprong ze op. Schudde met haar hoofd en keek om zich heen. Het paard was er nog steeds. Elska keek het witte paard argwanend aan. Ze deed een beetje kinderachtig. Ze liet haar tanden zien. Het paard grinnikde. Elska trok haar hoofd terug en hield haar hoofd schuin. "Wat is er zo grappig?" vroeg ze. Elska galoppeerde met haar staart omhoog richting de achterant gvan het strand. Maar, toch bedacht ze zich. Ze maakte weer een sliding stop en draaide een halve pirouet. Ze keek het paard uitdagend aan. Opeens begon het te stormen. Elska deed haar best aan de grond genageld te blijven staan. Zo uitdagend als ze was, ze was nu toch wel een beetje bang... Het werd steeds donkerder. Het begon te onweren. Een rilling maakte Elska bang. De adelaar vloog weg. Elska deed haar ogen dicht en hoopte dat niemand haar wat aan zou doen. Ze deed haar ogen weer open. Elska hinnikte, maar niemand kon haar horen. Behalve het witte paard. Het paard stond er nog steeds. Ze had nog geen stap verzet. Hoe kan dat? Hmm, ze verbeelde het zich. Tuurlijk had het paard zich wel bewogen.



Ik ben niet goed in lange verhalen! Je hebt al geluk :)

~Uhm.. Ravena draaide zich niet om en grinnikte niet maar goewd ik speel er wel ff op in ~

Een klein veulentje van ongeveer vijf maanden kwam vrolijk op haar afgedraafd (ja toch?) en hinnikte naar haar. Nieuwschierig keek Ravena toe hoe het veulentje een paar rondjes opgewekt om haar heen draafde en kennelijk schrok van Amenia de tweede, kalm en zelfverzekerd bleef ze de jonge merrie aankijken. Waar zouden haar ouders zijn? Ach nou ja, dat zou ze later wel vragen. Rustig wachtte ze tot het veulen zelf zou gaan praten, soms was het beter een ander zo'n initiatief te laten nemen in plaats van het hef in eigen handen te hebben. Uiteindelijk viel het kleintje in slaap met een kleine grijns bleef Ravena rustig naar het veulentje kijken, ook zij zakte door haar benen voor h het veulentje en bleef het dier rustig aankijken, over haar wakend als een echte moeder, want haar moeder instinct kwam naar boven als ze dit veulentje hier zo moederziel alleen zag liggen. Het dier was onrustig waarschijnlijk droomde ze iets eng. Uiteindelijk stond ze op en liep eventjes een stukje net toen ze voor het jonge veulentje was schrok het diertje wakker. Kalm keek ze het dier aan duidelijk geschrokken door haar. Nog steeds die kleine bijna minuscule grijns was op het gezicht van Ravena te zien. De jonge merrie vroeg wat er grappig was. Ravena schudde zich uit en terwijl ze dat deed verdween de grijns weer in een strakke lijn maar niet streng of boos gewoon Ravena, kalm en zelfverzekerd met een spoortje van haar eigen droge en sarcastische humor. ,,Niks hoor ehh.. Wat was je naam zei je ook alweer?'' Ze had niet eens in de gaten dat ze deed alsof de jonge merrie allang haar naam had verteld maar wat maakte het ook uit? Amenia de tweede vloog weg vast om een rondje te vliegen, verbazingwekkend genoeg bleef ze de hele tijd in het zicht van Ravena die haar op haar beurt eventjes met haar ogen volgde om zich daarna weer op de kleine bruine merrie voor haar te richten. Het begon harder te waaien dikke regendruppels vielen naar beneden. Het stormde zelfs, de wind blies haar manen nu naar achteren toe. Ravena merkte op hoe de kleine merrie hinnikte, ze was vast bang. Langzaam zette Ravena een paar passen naar de merrie toe. Het dier had misschien wel moeite met overeind blijven: Langzaam naderde ze de merrie toen ze dichtbij haar was sloeg ze haar hals om die van de merrie. ,,Hou je goed schrap nu kleintje.'' Haar stem was verrassend kalm onder deze situatie. De enige situatie waarin ze in stess raakte was als er wolven aan te pas kwamen wolven hadden haar trauma's bezorgd. Maar langzaam maar zeker kwam ze ook over dat trauma heen en eigenlijk ging het nu al een stuk beter. Ze bleef de merrie warm houden het werd donkerder haar ogen flitste over het gebied opzoek naar een schuilplaats of een paard dat de ouder van dit dier zou kunnen zijn, maar beide dingen waren er niet. ,,Waar zijn je ouders?'' Vroeg ze het dier, toen nam ze haar mee, een boom was zichtbaar geworden en aangezien het nog niet onweerde konden ze daar best eventjes schuilen. Langzaam naderde ze de boom. Ravena schudde zich onder de boom uit, haar vacht was doorweekt. Het veulentje moest haar nu vertrouwen haar leven kon door deze storm verwoest worden het was een klein veulentje die stonden meestal nog niet zo stevig hoe oud ze nu ook was. ,,Ga hier maar eventjes liggen.''

~Ik vond je post goed hoor!~

~Hihi, tjaah, sorry xD~

De regen was voorbij, Elska keek naar de merrie. Ze was nieuwschierig. Ze begon te vertellen. "Ik weet niet wie mijn ouders zijn. Ik weet niet wat ik moet doen. Ik ken mijn verleden niet... Ik dacht dat jij mij iets aan wilde doen. Dat is gelukkig niet zo!" Ze zuchte. "Ik ben Elska. Dat is IJslands voor Liefde..." Ze ging op de grond liggen. Ze kon niet goed wakker blijven. Ze deed haar ogen dicht en liet de wind door haar oren suisen. Elska viel langzaam in slaap. Dit keer lag ze in een diepe rustige slaap.

~!Sorry. Moet nu naar bed xD. Ouders boos :$!~
~Dankje!~