Don't need everyone

Het was haar duidelijk. Haar hele leven was ze voorgelogen. Wie had haar durven wijs te maken dat ze aardig was, en lief, en leuk? Als ze nou Zeus eerder tegen was gekomen had ze de waarheid ook eerder geweten. Ze was kijhard voorgelogen. Door iedereen. Haar hoofd hing laag terweil ze bijna struikelde over een steen. Een steen. Zelfs de natuur was tegen haar. Yara maakte een bok en galoppeerde er in een woeste galop van door. Waarom? Waarom had niemand het haar ooit verteld? Waarom had iedereen haar maar voorgelogen? Ze hadden het haar best eerlijk mogen vertellen. Maar blijkbaar was ze zelfs de waarheid niet waard.

-Flut, maar moet weer actief worden.-

'AH NEE HE!' klonk de stem van Devadas wanhopig. 'OHJA! sprak Aegir tegelijk met Devaraja. Zijn lichaam was veranderd in een bulldozer, drukte zich woest tegen de golven aan. Géweldig. Het was tijd om zich weer eens flink te vermaken; het maandelijkse water-paard gevecht. Terwijl de stem van Devaraja hem aanmoedigde en Devadas hem alleen maar de grond in probeerde te trappen, klom Aegir grijnzend tegen de golven op. Een frisse wind gleed door zijn manen, langs zijn neus. De geur die hij het meest nodig had, was met de wind mee gekomen; een ander paard. Abrupt stopte hij zijn bewegingen, trok zich zo snel mogelijk terug uit het water. Hij hoorde Devadas van opluchting zuchten, terwijl Devaraja hem alleen maar vragend volgde. Wat zijn plan was? Niks. Eigenlijk, helemaal, niks. Hij zou langzaam naar het dier toe lopen en misschien, misschien zou er iets gebeuren. Maar ach, het was de zee of het paard. En de zee was net zo'n moord machine als dat hij was.

Het zand rukte omhoog, in de zand delen achter het dier stonden hoeven afgedrukt. Pieuw, Pieuw ~ klonk zijn krakende stem. Wat gaan we doen vandaag? Wat gaan we doen vandaag? De leegte in zijn lichaam liet de woorden weerspiegelen, lieten ze weer terecht komen in zijn gedachtes. Hij snoof hard, trok zijn neusgaten wijder toen hij dichter bij het paard was. Een merrie, wel te verstaan. Ze leek zwak tegen over hem, maar had een andere blik dan goedzakjes. Een verraden blik, en dat bracht hem enkel alleen maar meer plezier. Met een volle grijns op zijn mond kwam hij tot stilstand, keek de merrie onderzoekend aan. 'Schoonheid' sprak zijn droge stem. 'Wat is je naam?' vervolgde hij, plakte er een grote vraagteken achteraan.

Ze keek met een zucht op toen de geur van een ander paard haar neus binnen drong. Ze draaide haar hoofd en zag een grijze hengst van een jaar of vijf. 'Schoonheid' sprak zijn droge stem. 'Wat is je naam?' vervolgde hij. "Yara." zei ze kort. "Ik heet Yara. En jij dan wel niet?" vroeg ze. Ze had geen zin in andere paarden, en zeker niet in dit. Ze wist niet zeker of hij slecht of goed was. Of neutraal. Maar zoals altijd zou ze daar wel weer snel achter komen. Yara zag dat de hengst haar onderzoekend aankeek. Hij zag ook wel dat ze anders was dan de andere goedzakjes. Was ze wel een goedzakje te noemen? Was ze neutraal, was ze goed, was ze slecht? Ze wist het niet. Nou ja, van binnen wel. Ze moest het alleen nog zeker weten. Maar daarvoor was ze niet hier. Ze was hier om tot rust te komen, iets wat nu weer onmogelijk werd gemaakt door weer een paard. Kon het dan niet even rustig zijn? Zagen ze niet dat ze het moeilijk had? Dat ze geen behoefte had aan gezeldschap? Nee, natuurlijk niet, niemand hielt rekening met haar. Was ze nu niet heel egoïstisch? Ja, maar ze had geen zin meer om nog langer andersmans slaafje te zijn. Dat was ze al te lang geweest. Het was tijd voor een nieuw leven.

-Vraag me niet wat ik allemaal bedoel in me post, typte ook maar wat. Wist niet dat je slecht was xd. Oh ja, gewond mag ze, dood niet.-

'Yara' klonk de stem van de merrie, kort. Gelijk hoorde hij een proestend geluid, alsof iemand zijn drinken uit spuggde door het harde lachen. 'YARA?' klonk haar stem geschokt. 'YARA?' herhaalde ze nog een keer. "Ik heet Yara. En jij dan wel niet?" vervolgde de merrie. 'Ohgud.' Duidelijk was de naam van de merrie voor haar een totale grap, maar Aegir vond er niks mis mee. Typisch een goedzakjes naam. Altijd van die simpele, droge namen. Neem Aegir, een Arabische naam. In vergelijking met 'Yara', die waarschijnlijk gewoon ergens naar genoemd was, betekende zijn naam iets godelijks. Aegir, was de Germaanse god van zee. Hij had meerdere dochters; de golven. Nog steeds wist hij niet waarom hij zo heette, waarschijnlijk vanwege zijn grote liefde voor het vecht spel tegen de golven. 'Aegir' sprak hij. Zijn stem klonk nors. De merrie had geluk, hij was vandaag gek genoeg niet in de stemming om te vechten; ze zou er misschien nog heelhuids vanaf kunnen komen. Maar zonder dat hij de merrie totaal de grond in getrapt had, zou hij haar natuurlijk niet laten gaan. Nee, het was geweldig om iemands zelfvertrouwen als een muur in elkaar te zien storten. 'Je geloofde me toch niet hé?' sprak hij. ' Degene die jou ooit 'een schoonheid' zal noemen is hoogstwaarschijnlijk blind.' Hij grinnikte om zijn eigen grap, maar ook om het uiterlijk van het dier. Áh, je zal maar vlekken hebben. Maarja, niet iedereen had het uiterlijk mee, net zoals als hij. 'Of als mij' sprak de geïrriteerde stem. Well ~. Hij had Devadas een enkele keer gezien, en aangezien hij niet bepaald op herten viel, hield hij zijn mond maar. Het was on-nodig om het hert een zelfvertrouwen boost te geven. Aegir hier, was immers het paard met de stemmen in zijn hoofd.

'Aegir' sprak hij. 'Je geloofde me toch niet hé?' sprak hij. ' Degene die jou ooit 'een schoonheid' zal noemen is hoogstwaarschijnlijk blind.' Hij grinnikte om zijn eigen grap. Yara zuchtte. Hmm 3 seconden, zo snel was ze nog nooit beledigt. Goh. Nou scheur me aan stukken dan. ging er door haar hoofd heen. Ze had geen zin om te wachten, kijken wat de hengst zou doen. Het andere paard achter hem besloot ze gewoon te negeren. Ze had er toch niets aan. "Dus Aegir. Zit je in een kudde? Ik heb geen zin in gezeur weet je." Misschien liet hij haar heel. Maar er was toch niet zoveel meer aan haar kapot te maken. Misschien nam hij haar zelf in handen, misschien dat het paard achter hem mocht kijken hoe ze vernederd werd. Eigenlijk zou Madness er bij moeten zijn, zou ze helemaal gelachen hebben. En Zeus, en Dark Spirit en.. God hoeveel slechte paarden kende ze wel niet? Waar was Plata als ze hem nodig had om op te steunen? Maar nee, ook hij had blijkbaar ogen gekregen en gezien hoe lelijk ze was.

’WAT?’ spuugde hij richting de merrie. ’Ohh you having a bad day? Did you die?’ vuurde hij richting de merrie. Ineens was ze de voorzichtigheid zat. Iemand moest die stomme paarden is op hun plek zetten. "Weet jij veel of ik dood ben of wil. Wat boeit het jouw ook? Moet je niet moorden? Moet je niet bovenaan een kudde staan?" blafte ze tegen het paard. Blijkbaar stond haar toon hem ook niet aan, maar jammer dan, ze zou zo weer weg zijn. Ze richtte zich op het andere paard. "No, but as you can see wat tomorrow brings, will the life be boring." zei ze weer wat gekalmeerd. "And you have bad choiches and good choiches. I'm not gonna see what good is and what bad. That is one of the things fore ourselves." zei ze.

-Okee dat engels is zonder vertaler, dus als er fouten in zitten ligt het aan mij.-

-Ohh, dit is best wel een fail... -

Zijn lach bulderde nogmaals door het gebied nadat ze had gesproken. ’Je wilt dood?’ vroeg hij terwijl hij zijn hoofd schuin hield. ’Hmm, nee.’ mompelde hij. ’Je hebt gelijk; het boeit me niet.’ Hij sprak het nors, spuugde het uit als een hoop speeksel. ’Moorden?’ sprak hij alsof het een vraag was. ’Fascinerend idee, maar nee.’ hij tilde zijn lip op, een soort arrogante tick en snoof. Yara wachtte op wat hij nog meer zou zeggen. ’WHAT? Kan ze me zien?’ haar stem klonk wanhopig, bijna in paniek. ’DUDÉ. Ik ben een stem in JOU hoofd en zij ziet mij?’ Yara hief haar hoofd verbaast. Fack. Werd ze gek? Hoorde ze nu echt een stem in ZIJN hoofd? Shit. De merrie begon te schreeuwen en de hengst keek haar onderzoekend aan. ’Kan jij ze zien?’’ vroeg hij terwijl hij zijn ogen dicht kneep tot kleine spleetjes. ’Kan je ze zien?’ snauwde hij, nogmaals. Onzeker stapte ze achteruit. "Ik weet het niet... Ik hoor ze ja." zei ze aarzelend. Fack.

-Nou ja, heb er dit maar van gemaakt. PB maar als je het er niet mee eens bent.-

'Zeg eens, merrie.' sprak hij ijskoud, zijn oren waren nog steeds onvriendelijk naar achter gericht. 'Hoe' snauwde hij, waarbij het speeksel weer eens alle kanten opvloog. 'Hoe, is het mogelijk dat jij-' Hij stak zijn neus haar kant uit.'MÍJN stemmen kan horen?' de hengst leek woedend. "Nou, hij hoort me niet, je hebt niets te vrezen. Wat hij kan kan jij ook!" hoorde ze Dyani in haar hoofd. Ze zag hem wat mompelen, maar hoorde het niet. "Hoe moet ik dat weten? Denk je dat ik er blij mee ben? Denk je dat ik niet schrok? Of het raar vond?" zei ze terug naar de hengst. "Goed, niet helemaal wat ik hoopte, maar het wordt weer beter..." oh fijn, was zij ook al ontevreden over haar. Het ging goed zo. "Nee, zo bedoelde ik het ook weer niet..." Ze keek weer naar Aegir. "Maar goed ik ga al." zei ze snel en ze draaide zich om. Of de hengst zou haar nu tegen houden, of niet, en dan was ze weg.

’Laat haar gaan!’ De stem klonk woedend, maar toch opgelucht. Yara stapte rustig door. Ze zag dat Aegir zich ook omdraaide. ’Wacht.’ De stem klonk duister, de grijze hengst draaide zich weer terug. ’Raak haar aan’ de stem klonk afwezig, maar vrij serieus.Yara stopte verbaast keek achterom naar Aegir. "Rustig, er zijn twee dingen die kunnen gebeuren. Of je voelt niets, of... Nou ja. Dat andere merk je hopelijk niet" Wat bedoelde Dyani? ’Raak haar aan!’ klonk de stem nu dreigender. Aegir stapte langzaam op haar af. "Staan blijven!" klonk het gebiedend. Ze voelde Aegirs neus tegen haar vacht en voelde een enorme pijnscheut door haar lichaam gaan. Snel draaide ze zich weg van Aegir, zodat zijn neus niet meer in contact met haar stond. Wat was dat? Had hij het ook gevoelt?

-Goh van zijn die posts toch kleurrijk xd-