POEF || && Shimare

S h i m a r e

Het leek alsof de takken haar wouden grijpen. Met moeite kon de gespikkelde merrie ze nog maar net ontwijken. Het leken uitgestrekte armen en in Shimare's raarste dromen grepen ze haar en verscheurde ze haar. Het was vreemd, ze had het gevoel niet in de werkelijkheid te leven. Niet meer. Het enige wat ze zich bleef afvragen, in haar dromen en in de werkelijkheid, was wat ze hier aan het doen was. Waar was Rimero? Waar was Tachess? En de rest van hun kudde? De merrie moest toegeven dat dat pas onwerkelijk aanvoelde. En nu galoppeerde ze zo hard tussen de bomen door dat het leek alsof de bomen konden lópen en achter haar aan zaten om haar te grijpen. Op sommige momenten had ze de neigingen stil te gaan staan en zich te laten vermorzelen. Maar als ze dat deed, was er geen enkele tak die zich naar haar had uitgestrekt om haar te grijpen.
De takjes kraakten onder de hoeven van de gespikkelde merrie toen ze een veel te scherpe bocht maakte om het bosje te ontwijken waar ze bijna in was gelopen. Dagdromen. Dat wist ze nu, want de bocht die ze maakte was net niet scherp genoeg (of ze had de bosjes gewoon te laat gezien) en de takken krasten over haar buik en er liep een beetje bloed over haar vacht. Wacht, wow, probeerde die bosjes haar nu te grijpen? De merrie snoof en het klonk bijna angstig. Pas op dat moment besefte Shimare dat ze moe was. Hoe lang had ze al gerend? De merrie brieste vermoeid toen ze langzamer begon te galopperen, maar ze durfde eigenlijk niet stil te staan. Toch verminderde haar pas zwaar omdat ze iets hoorde. Wat was dat? Water? De merrie spitste haar oren terwijl ze stilstond. De schaduwen van de takken gingen over haar heen alsof deze haar wel wouden grijpen. Het was beangstigend - als Shimare nu niet stond te luisteren. Een rivier, dat was het zeker. Ergens in de buurt. De merrie begon weer te draven, te galopperen maar dit keer veel meer aanwezig met haar gedachten. Water, daarin konden zich moeilijk bomen bevinden. En daar had ze nu even genoeg van.

S h i m a r e

De merrie knipperde pijnlijk met haar ogen, alhoewel de overgang van het donkere bos naar het iets minder donkere... Tja, waar was ze eigenlijk? Het duurde een tijdje voordat de merrie georiënteerd was en snapte dat ze vlakbij de rivier was uitgekomen. De merrie probeerde haar hijgende ademhaling wat rustiger en bovenal zachter wat geluid betrof te krijgen, maar het gevolg was dat ze half stikte. Vervolgens draafde ze naar de rivier en gleed bijna uit over de keien die glad waren geworden door de algen en stak haar neus in het water. Ze dronk zo snel mogelijk voordat ze weer haar neus uit het water moest halen om langzaam op adem te komen. Haar hoofd bonkte, en nu pas merkte ze op dat ze zweette. De merrie keek achterom om het gebied te inspecteren, nu ze weer wat tot rust was gekomen, maar het enige wat haar opviel was dat het bewolkt was en het er naar uit zag dat het zo meteen zou regenen. En plotseling voelde ze zich zo stom, zo ongelooflijk oerstom dat ze het nog niet had opgemerkt: een paard, een zwart paard stond verderop in het water. Shimare zou er vast en zeker totaal verwilderd uitzien. Haar gestippelde vacht zat onder de krassen en vegen en ze was helemaal bezweet. Haar manen waren één grote klit en haar diepzwarte ogen die alle emoties verraadde, vol met verdriet, pijn en desoriëntatie. De merrie had namelijk geen flauw idee waar ze was of wat ze hier moest doen of waar ze moest beginnen. Ze was iedereen kwijt waar ze van hield en absoluut ten einde raad. En had vervolgens ook geen flauw idee wat ze nou met dit dier aan moest. Wat het zag er naar uit dat dit op een gesprek zou uitdraaien (natuurlijk, je kwam niet dagelijks zo'n verwilderd paard tegen).

S h i m a r e

Shimare had niets tegen andere paarden. Logisch, ze had zelfs een tijdje een kudde geleid. Het was niet zo'n grote en ze deed het samen met Rimero, maar toch. En als je een kudde goed wilt leiden, dan moet je wel een beetje verstand hebben, nietwaar? Het zwarte beest voor haar kwam in de buurt en keek maar heel vrolijk - iets wat Shimare nu even níét kon hebben. Ze nam het zichzelf dan ook niet kwalijk dit dier even een woeste blik toe te gooien dat duidelijk maakte dat ze hier geen zin in had. Echt niet. En wat de merrie nog meer ergerde was dat dit paard vrolijk bleef kijken (en ze was erg druk naar Shimare's mening) en vervolgens met heel wat sympathie zei dat ze Noefke heette en vroeg hoe het was. Kom òp, gromde de merrie in gedachte, was het niet duidelijk dat het niet zo goed ging? Het liefste was de merrie omgedraaid en weggelopen. Maar van die gedachte schrok Shimare wel. Waarom beoordeelde ze dit paard zo terwijl ze alleen maar haar best probeerde te doen? Dat ze even geen gesprek wou aangaan was háár probleem, daar kon Noefke niets aan doen. Aan de andere kant, dacht de gestippelde merrie, was dat het er naar uit zag dat ze liever met rust werd gelaten at the moment, niet genoeg? De merrie zuchtte diep en bijna verslagen. Weer tweestrijd. Het ergste was nog dat ze dit constant had - met zichzelf. Haar vermoeide en chagrijnige houding slonk een beetje en de merrie wendde haar blik af en opende haar mond. ‘Sorry, ik ben niet echt in de stemming voor een gesprek, ik, eh...’ De merrie ergerde zich even omdat ze niet uit haar woorden kwam, maar vervolgde weer: ‘Ik ben Shimare.’ Ze was niet echt van plan om te vertellen hoe het ging. Dat was voor Noefke ook wel te zien, waarschijnlijk.