Well, were am I? || Aaliyah

Zacht gesnuif. Ritselende bladeren. Het leek alsof het bos in perfecte harmonie was met de wereld, zoals moeder natuur dat had gewild. De stilte was rustgevend, gaf dieren de tijd om na te denken en weg te doezelen in de eeuwige doolhoven van tijd met een achtergrond koortje in de bomen.
Helaas was dit alles al een uur geleden doorbroken door één.. twee.. drie.. vier paar hoeven waarbij er één paar hoeven kleiner was dan de hoeven van twee andere dieren maar dan was het nog in vergelijking met de grote paardenhoeven die zich voortzetten vanuit de aarde.
’Gawd Noses, ga jij nooit slapen?’ mopperde het goudkleurige paard tegen de kleinste verstekeling. De naam was, als je het nog niet wist, Noses, kind van Bolleboos de Dikke en dochter van het mannetje Eyes. Eyes de… Eyes. Een klein hertenfamilietje dus met een groot, lomp paard dat duidelijk niet blij was met de aanwezigheid van één iemand. Likely was het niet Noses aan wie ze zo’n hekel had. Nee, Bolleboos was het doorn in het oog. Van alle hindes in de wereld én Dreamhorses had Eyes, haar fellow companion zich gestort op dit hopeloze geval.
Kortom, een happy familiy.
Het kleine, lieve, onschuldige hertenkalf (omg ik heb het opgezocht op wikipedia, zo heet het xD) maakte zich los uit de groep en sprong met kleine hupsjes vooruit, tussen de bomen door, een klein vlindertje volgend.
Aaliyah rolde eens met haar ogen en nukkig draafde ze Noses achterna. De nadelen van de ‘lichte’ onderdrukking van Bolleboos was dat Aaliyah dus gewoon de hele tijd voor babysitter aan het spelen was. Niet bepaald een taak die je Aaliyah snel ziet aannemen, raar dus dat ze het uberhaupt deed. ’Noses, als je babysitter moet je hier blijven, anders moet ik weer zo rennen en daar houd ik niet van.’ Met de oren slechts lichtjes naar achteren gekruld haalde ze het kalf met een galopssprong in en blokkeerde de weg.
Noses snoof boos en protesteerde door met haar kop tegen Aaliyahs been aan te stoten. Als antwoord rolde Aaliyah zuchtend met haar ogen en keerde om om weer naar Eyes en Dikke te lopen. ’Auw wat deed dat pijn zeg.’ met een verveelde toon had ze deze woorden gezegd. De merrie wierp ze een schuine blik op Noses die haar brutaal aanstaarde. ’Wauw. Ik houd me hart vast, zometeen kan jij mij nog inhalen met die brutale blikken.’ weer doods gezegd.
Met een luide bries draaide Aaliyah een rondje en ging de herten weer voorbij. Dit tripje schoot niet heel erg op, iedereen at van de takken en het gras tijdens het lopen, Aal zelf ook. Het ergste was dat Noses nog niet aan vast eten gewend was en zich al snel was gaan vervelen zodat Aaliyah steeds achter Noses’ gat aan moest gaan om voor politieagentje te spelen. ‘Nee Noses, dat is niet om in je mond te doen.’ ‘Nee Noses niet te ver weg gaan.’ ‘Nee Noses, die dingen doen pijn. Best, wie niet horen wil moet maar voelen.’ ‘Nee Noses…’ ‘Dat is niet leuk Noses, niet grappig Noses.’ En wat al niet nog meer.
Aaliyah zuchtte eens bij die ‘herinnering’, de herinnering van maximaal tien minuten geleden. En nu weer. ’Noses. Wespen steken. Dat zijn geen vrienden.’ Ze had natuurlijk weer een wesp gevonden en was die gaan stalken. Ieder moment verwachtte Aaliyah een hulpcall en een rooie, opgezette neus.
’AAAAAAÁH!’
Daar was het. Aaliyah rolde al met haar ogen en slikte haar maaltje door voordat ze met grote passen naar het kalfje beende en daar maar naast ging staan. Bij Noses was het inmiddels grote paniek, haar neus deed dus pijn en dat moest iedereen weten ook. Het kleine ding brulde hard door de steek waardoor Aaliyah haar oren maar verschool in haar korte manen en Noses een duwtje gaf met haar borst, niks anders zeggend dan; ’ik zei het toch’ met enigszins voldane klanken.
’Nou kom, lesje geleerd en dat ding prikte je. I don’t give a chicken en Bolleboos mag niet dichterbij dan een meter van je vandaan komen en Eyes is mijn vriend en soort kind van me en dus heeft ie ook iets van mij. Wat zal zijn; geen meelij. Dus je moet verder gaan. By the way, iedereen gaat verder, het gras smaakt hier niet lekker.’ Het smaakte namelijk naar dikke Bolleboos poep, en dat verpest gewoon je honger, dus Aaliyah had geen honger meer.
Dus, met het brullende kalf en een dikke, slome hinde in de groep ging het lopen niet veel harder dan honderd stappen per half uur, een lachwekkend langzaam tempo dus.
Aaliyah besloot de tempo wat op te voeren en liep rustig wat in op Bolleboos. Ze schonk haar een kleine minachtende blik en één woord; ’sneller’ meer niet, en toch waren deze signalen al genoeg om Bollebambi harder te laten lopen.
Een ‘Aaliyah’ grijns kwam als reactie daarvan op haar gouden smoel. Haar ogen twinkelden stout. Het gaf haar een leuk gevoel als Bolleboos iets deed wat Aaliyah wilde, puur omdat het gewoon van haar moest. Het was fún.
Haar drie kenmerken waren na alle jaren nog niet vervaagd. Alles zat er nog op en d’raan. Koppig, nummero uno, brutaal, nummero dos, eigenwijs, nummero tros. Aaliyah had die dingen al vroeg ontwikkeld, waardoor wist ze niet echt meer. Het begon een rol in haar leven te draaien en algauw had ze een beetje een grote mond voor dat kleine lijf. Niet tegen iedereen was ze onrespectvol.
Door de herinneringen van vroeger kwam er een warme glimlach over haar lippen, ze dacht niet vaak meer aan haar veulentijd, kortweg omdat ze nog steeds een jong paard was, nog een veulen. Als twenter had je nog geen titel als ‘volwassen’ op je naam staan, dus dat was een van de andere redenen waarom ze niet nadacht over haar veulentijd.
Vroeger had ze dus niet altijd een grote mond. In haar beleving moest iedereen respect krijgen, niet alleen de hoge paarden, ook de lage paarden en zelfs de kuddeloze paarden. Iedereen hoorde respect te krijgen en dus gaf Aaliyah dat vaak. Met een off-day had ze weleens iemand haast jankend weggejaagd met haar grote mond en met andere off-days kwam er niets uit haar. Ja, er was een lange tijd dat Aaliyah een klein hoopje verdriet was. Toen was Eyes weg, verdwenen en ze kond hem nergens vinden.
Door de bittere herinnering was de grijns weg. Ondanks dat alles goed was kwam er een koud gevoel binnen en gleed zo over haar ruggengraat. Aaliyah kon zich alle tranen die ze had gelaten nog herinneren.
Ze kneep haar ogen stijf dicht. Hier wilde de gouden merrie niet over nadenken. Ze had Eyes als afloop van hongerige wolven gered en alles was goed gekomen.
Waarom is alles dan, na al die tijd toch nog miserabel?
Ze schrok van die vraag, dat was niet de bedoeling. En ze wist dat dit niet over vroeger ging maar over nu. Waarom voelde ze zich soms dan toch ellendig. En dan nog over de domste dingen. Ze gromde zacht. ’Ik weet het niet!’ Getreurd deed ze haar ogen open, Eyes en Noses keken haar aan, Bolleboos stáárde haar aan. Boos deed ze haar oren plat in haar nek en trok haar neus op tot een rimpelige bol, ’wat staar je dan!’ snauwde Aaliyah haar toe. Met een ruk wendde Aaliyah zich af en stampte weg. ’Eyes moven.’ Ze keek naar hem vanuit haar ooghoeken maar hij stond alleen maar stil en keek naar wat zich vóór Aaliyah bevond. Voor Aaliyah haar blik kon afwenden van Eyes en naar voren kon kijken struikelde ze over een steen. ’God wie legt die dingen hier dan ook toch neer!’ foeterde ze nijdig waarna ze een blik op de grond wierp.
Licht gefronst liep ze achteruit. ’Blijkbaar ben je geen steen.’ haar toon was nog steeds hoog en Aaliyah was nog steeds boos. Wel haalde ze haar oren weg vanonder haar manen en draaide ze op veilige afstand weg van het paard dat voor haar op de grond lag.
Eyes kwam rustig dichterbij en Aaliyah draaide haar hoofd om te kijken of de rest van de familie ook kwam maar gelukkig kwam er niemand. Nu was Aaliyah met het onbekende paard en haar hertenvriend Eyes.

1382 woorden. Yaaay

Wow en ik was al blij met 500 nog wat ;p

De wind waaide te hard naar haar mening, haar staart waaide op de wind mee en, hoe graag ze het ook wilde, verder waaide er niets mee. Geen manen en geen voorpluk want die had ze niet.
De lichtgouden tonen van haar vacht glommen zodra de wind ging liggen en de zon haar huid aanraakte. Gelukkig regende het niet en zonder wind was het aangenaam warm, het was lekker. Je zou kunnen dromen van een paradijs als je de tijd zou nemen om te liggen in de zon en door de warmte weg te doezelen. Maar dan zou deze gouden merrie dromen van minder zonnige dingen dan de zon die nu schijnt.
Met haar bruine ogen was ze ergens anders dan bij de zwarte merrie voor haar, ze dacht aan de kleine Eyes toen ze hem vond in de grot, de kleine kraaloogjes en het hoofd zonder gewei. Nu had Eyes een enorm gewei en paste hij niet eens meer door de grot. Alleen als Aaliyah haar hoeven op zijn kont zette.
Aaliyah grijnsde en verzette een voet. Haar hoofd ging weer naar iets anders. Bijvoorbeeld de kuddes hier in dreamhorses. Alles was zo veranderd sinds haar kleine hoefjestijd. Toen Aaliyah nog een kid was was er de Horcrux. Niet zomaar. Haar vader leidde die kudde, daarom volgde ze haar vader algauw en kwam in de Horcrux. Later nam haar zus, Deina de kudde over. Alles ging bergafwaarts toen. Deina was een waardeloze leidster. Maar ook door Deina was Aaliyah geworden zoals ze was. Walg om te moorden, sterk, matig gespierd en koppig, brutaal en eigenwijs. Haar veulentijd bestond uit oproepingen van Deina om weer eens te trainen of te zwemmen maar dat noemde Aaliyah eerder de training om jezelf te redden met een zwaar item op je rug en dan te verdrinken en dan een longontsteking op te halen.
’I’d rather say….’ mompelde ze hardop toen ze ergens de zin ‘leuk, zo wakker worden.’ Hoorde.
’Nee eigenlijk heb je gelijk kleine humbelbee. Mij lijkt het plezant om zo wakker te worden, met een hoefafdruk op je ronde belly.’ zei ze nuchter. Aaliyahs boze bui was bijna overgewaaid toen ze gekraak achter zich hoorde. Met een ruk keek ze naar achteren. Met een lichte zucht zag ze dat het Eyes was en niet de dikkerd met haar lieve Noses.
’Maar weetje. Ik zag je aan als een hoopje mos, daar kan je me niets van verwijten.’ met haar ogen licht toegeknepen keek ze neer op het paard dat omhoog kwam en zich uitschudde.
Met haar vier hoeven verplaatste ze zich en cirkelde om een boom. Na het rondje liep ze een pas of twee naar voren en dan weer recht naar achteren.
’Oef.’ de zucht van verlichting was lomp maar o zo.. verlichtend. Díe zucht kwam van haar mond maar het kwam door haar kont. Die maakte zo’n zucht tegen de boom dat het ‘oef’ bestendig was. Ze had kriebels gekregen door het lopen en stilstaan. Waarschijnlijk was het gewoon een schoonheidskwestie. Haar staart was te groot en ze stond al dagen op haar eigen plukken met haar. Niet fijn voor de staartwortel. Dus dat moest minder groot worden. Dat zou feitelijk moeten lukken, zo was haar voorpluk ook afgeslonken. Puur door de jeuk en buggers van die muggers. Gewoon een passend setje voor haar haar nemen.
Aaliyah hoorde de zin van de merrie en richtte haar aandacht al schurend op de zwarte merrie. ’Luister merrie. Vriendschap is niet alles. Als iemand je voor je reet schopt dan moet je van je af bijten. Anders is er no fun.’ nukkig brieste ze en kwam van de boom vandaan. ’Maar Noefke. Hoe kom je aan die naam? Noefke. Hmm.’ noefku. Dat was een obsessing name zeg.
Aaliyah grinnikte en ging naast de bewegingloze Eyes staan. Haar neus gleed over zijn rug, naar zijn hals en dan het gewei.
Ze werd afgeleid door gestamp van een hoef en een schim. Strak fronsend kwam Aaliyah dichterbij en constateerde dat het een vos was.
‘Goedendag.’ Formeel sprak het kleine vossenjong. Aaliyah fronste nog meer. ’Pratende vossen zijn zeldzaam weetje.’ Aaliyah kwam dichterbij met een smalende gezichtsuidrukking. ’Ik zou me afvragen hoe zijn vitale organen zouden smaken. Lang niet zo normaal als andere vossen. Zou je denken?’
‘Goed.. Uhh..’
’Hmm…’ aan het nadenken.
’Maargoed. Het zal wel weer naar bloed smaken. En bloed is niet iets wat ik liever heb dan gras.’ met haar pientere, heldere Aaliyah ogen keek ze naar Noefke en dan naar Eyes en dan naar de vos.
’By the way, ik ben Aaliyah en deze vriend is Eyes. Hij kan niet praten… well. Niet op de manier dat jouw vossevriend praat. Eyes en ik hebben rare communicatie.’
Met een zucht ontsnapte haar adem en ontspanden haar spieren. Als Akhal teke had ze een rank lichaam en hoge benen en een lange bles over haar hoofd. De gelimiteerde manen was een rasstandaard en het had Aaliyah niets verbaast. Als akhal had ze wel een paar uitzonderingen, ze was groter en had kleine sokken onderaan haar voeten. Ze was namelijk een akhal teke x fries. Azacar, haar vader was een pure blood fries en haar moeder zou wel een pure blood akhal zijn. Ze had haar moeder nog nooit ontmoet eigenlijk, en haar vader maar soms. Ze was als veulen eigenlijk al snel op haar eigen gesteld. En Eyes natuurlijk.
Met een licht botte uitdrukking op haar gezicht kwam ze weer tot besef dat er een Noefke voor haar stond en dat ze gewoon ter plekke weg stond te dromen, maar haar manieren waren toch altijd wel goed geweest. Of ze waren wat gewaterd maar ze waren er nog.
’Weetje kleine Neefske… Noefke. Wat deed jij eigenlijk op de grond, zo voor steen spelend?’

962 woorden

Noefke keek bij elk woord verbaasder naar de goudkleurige merrie. Om de één of andere rede had ze de reactie niet zien aankomen, ze voelde zich in een hoek gedreven en wilde het liefst de kring verlaten. Ze voelde zich totaal niet op haar gemak. Ze hoorde haar zeggen dat ze het leuk zou vinden om zo wakker te worden.
,,Leuk?” snoof Noefke minachtend ,,Je zou eens moeten weten! Het is geweldig probeer het ook eens.” het sarcasme droop van haar stem. Op de één of andere manier lag de merrie haar nu al niet. Ze grijnsde even.
,, Een hoopje mos zeg je? Ach ja iedereen heeft wel eens een vuiltje in zijn oog niet waar?” ze klonk nog altijd sarcastisch en wende haar blik geen moment van de merrie af. Ze volgde elke beweging en elke ademhaling. Om er zeker van te zijn dat ze geen onverwachtse- nagespeelde- fluitenkruid- aanval kreeg. Ze hoorde hoe de merrie zei dat ze van zich af moest buiten. Ze schrok er van en een seconde stond ze te bedenken wat ze moest zeggen. Haar gedachte dwaalde na enkele seconde alweer af. Haar tweestrijd kwam weer op doemen. Is fluitenkruid goed of slecht? Snel schudde ze het letterlijk van haar af. Een aantal woorden klonken uit de merrie haar mond. Vriendschap is niet alles… Ze zou eens moeten weten, dacht Noefke geïrriteerd. Noefke’s ogen hadden een soort sarcastische blik, die ze normaal gesproken achter weg liet. Ze vroeg hoe ze aan haar naam kwam
,,Tsja.. Hoe moet ik het weten? Diegene die de naam verzon vond het blijkbaar en leuke en toepasselijke naam. Of ze hadden geen namen meer en besloten maar één of andere achterlijke naam met een ‘n’ als begin letter te kiezen. Of ze waren zo inspiratie loos dat ze me naar een shet hebben vernoemd… Oftewel. Ik weet het niet.” Ze keek de merrie even met een licht quasi verveelde uitdrukking aan. Ze was niet bang, nee in tegendeel. Ze had het alleen niet op van die zelfverzekerde, arrogante types zoals de merrie voor haar op haar over kwam. Noefke had op een leuk gesprek gehoopt, maar dat leek er niet van te komen en dus gaf ze de hoop ook maar snel op. De uitdrukking op haar gezicht gleed over in nog erger geïrriteerd en ze wachtte even, om goed na te kunnen denken over een antwoord.
De merrie had het over hoe de vos zou smaken. Welke vos? Oh.. had ze het nou echt over Fox opeten?! Noefke stapte met een dreigend gezicht naar voren.
,,Waag het Fox met één poot aan te raken.” Was het enige wat ze zei en liep daarna terug naar Fox. Die ondertussen onder haar zat en met priemende kraaloogjes naar de merrie keek. De angst straalde van hem af, maar ook de haat en afkeer ontgingen hem niet. Ze wou hem opeten!? Schoot het door de gedachte van Fox. Zijn rood/oranje vacht viel op tegen de bodem en de zwarte benen van Noefke. Noefke hoorde haar zeggen dat ze niet van bloed hield en opluchting was het eerste gevoel wat bij haar opborrelde.
Noefke hoorde haar, haar naam noemen en met opeen geklemde kaken zei ze:
,,Hallo Aaliyah. En Eyes.” Het hert had haar niks misdaan, maar ze ergerde zich aan iedereen nu. Ze liep een paar passen rond de grote boom, gewoon om even tot tien te tellen en even te wachten met een onvriendelijke reactie. Ze draaide zich weer om en liep terug naar het schouwspel. Fox volgde haar op de voet. Een zucht ontsnapte uit de mond van Noefke en wachtte toen op de volgende vraag, die ongetwijfeld zou komen. Ze voelde zich nu nog minder op haar gemak. En ,ze had het al gezegd, de volgende vraag kwam. Waarom lag ze op de grond en steen na te doen.
,, Nou gezien de leuke omstandigheden en het vriendelijke contact..” begon ze ,,Zou ik zeggen dat je dat helemaal, en ik bedoel ook helemaal, niets aan gaat ,vriend.” Zei ze met nog altijd op elkaar geklemde kaken. Ze schudde een paar keer met haar hoofd en begon toen zelf vragen te stellen. Ze vond dat ze nu ook een kruisverhoor bij haar kon doen, aangezien ze zelf ook niet bepaald op een vriendelijke manier bezig was.
,,Goed , Aaliyah was het toch? Ik neem aan dat jezelf wel weet dat ik je niet mijn leven verhaal ga vertellen en je dus ook niet vraag dit te doen. Aangezien ik het gevoel heb dat ik in een kruisverhoor zit en ik de verdachte ben en jij de agent die het nog net niet uit me wilt slaan.” Het was verbazend hoeveel ze van de mensen - wereld wist. Noefke nam de merrie in haar op.
,,Wat is het dat je van me wilt?” vroeg ze recht voor zijn raad. Ze hield er niet van om, om de dingen heen te draaien. Ze keek naar Fox, die ondertussen weer ontspannen zat. Noefke schuurde even met haar schouder langs de boom, om de jeuk te laten stoppen. Cynisch keek de merrie op Aaliyah neer. en vervolgde haar kruisverhoor
,,Wie ben je daadwerkelijk Aaliyah?”
Met priemende ogen keek Noefke naar haar. Haar voorpluk hing over haar gezicht, het irriteerde haar een beetje. Ze had het gevoel dat niemand een normaal gezellig en leuk gesprek met haar wilde hebben deze dagen! Geërgerd en verslagen keek ze naar haar hoeven die ,zoals altijd, scheef stonden. Haar manen wapperde in de wind en haar staart deed vrolijk mee. De wind was hard, maar ,volgens Noefke, niet té hard. Ze brieste. Geduldig wachtte ze op haar, verdiende, antwoorden.

942~

Oi boy wat werd dit nog lastig, aan het onweersgezicht te zien van de grote Noefke begreep Aaliyah dat Noefke het helemaal niet begreep. Ietwat lollig natuurlijk. Fijntjes bleef ze daarom afwachten tot de merrie door het lint zou gaan ofzo. De gouden merrie keek om zich heen en tot haar ongenoegen rukte de wind weer op en liet haar staart wapperen. Aaliyah vond zichzelf niet echt arrogant of schatte zichzelf hoog in, ze dolde graag. Dit was de communicatie met Eyes waar ze het over had. Dollen en droge, sarcastische opmerkingen was een sign of ‘I luf u like a brother’.
Ze grinnikte zachtjes. Haar oren waren nu ontspannen naar voor en achteren. De ene naar achteren, de andere nieuwsgierig naar voren. Aaliyah moest nieuwsgierig misschien als een reserve ‘Aaliyah’ eigenschap toevoegen. Smirk.
’Weetje wat ik weleens zou willen hebben Noeffie? Een rozenboom. Weet je waarom? Nou gewoon. Dat wil ik.’ bedacht ze. Een rozenboom zou leuk zijn, met wit/paars gestippelde rozen en dan leuke rupsen die van de rozen aten zonder dat de roos beschadigd werd. Ja die wilde Aaliyah wel, kon Aaliyah de dorens onder/op de kussen van een ander leggen –no idea, maybe a fat deer?- zodat die een soort gatenkaas oor had. Maybe was dat nog niet eens zo’n slecht idee.
Haar ogen begonnen al helemaal te stralen bij het idee. Ja. Bolleboos die dan gillend opsprong met een doorboord oor. Haha.
‘Leuk?’ en dan werd er minachtend gesnoven. ’Ja ik heb wel lol ja.’ beaamde Aaliyah gelijk. ‘Je zou eens moeten weten! Het is geweldig, probeer het ook eens.’ ’Omg ja! Help jij mij dan een roos te vinden?’ ze straalde al helemaal. Toen bedacht ze dat Noeffie hier misschien nog niet zo ver was qua gedachtes. ’Nee we sharen niet dezelfde minds. Hmmz. Ja ik ben al duizend keer zo wakker geworden want weetje, Eyes hiero is niet de enige die steeds achter me aan huppelt. Ik heb nog een dikke en een kleine achter me aan en die kleine is me wat! Gosh. Ik ben de babysitter van die kleine. En die slaapt nóóít. Of nouja, misschien als ik even niet kijk.’ met haar cynische ogen keek ze naar de vos die daar zat. Dichtbij Noefke. Het bedreigen was maar een spelletje geweest. Zo onhumaan was Aaliyah ook weer niet.
Ze grijnsde weer naar Noeffie en luisterde naar wat de merrie te zeggen had. Ze begon over mos. Aaliyah grinnikte zachtjes en onbezorgd. ’Haha je bent grappig.’ ze meende het. Noefke was enorm grappig. Ze had alles, van het begin af aan letterlijk opgevat zodat Aaliyah iets te lachen zou hebben. Dat waardeerde ze wel. ’Klopt, ik heb vaker wel iets in me oog. Of hij,’ ze knikte naar Eyes, ’staat voor mijn beeld.’ en daarop grijnsde ze weer op haar brutaalst. Op alle opzichten was Aaliyah nog maar een kind. Een soort puber kind. 2 en meer dan een half jaar oud. Een veulen. Ze stond zelfs nog een beetje rank op haar benen en ze was nog ietsiebietsie veuligs gebouwd. Maar pas een ietsiebietsie.
Haar aandacht werd weer opgeeist door de merrie die iets zei als response op Aaliyahs vraag over haar naam. Weer moest Aaliyah lachen en zelfs Eyes kwam losser en hij blies eens ritmisch uit zijn neus, als teken dat iets grappig was.
Plots voelde Noefke zich bedreigd ofzo want ze zette een stap dreigend naar voren. Als een veulen zag ze het gebeuren en ze handelde als toen ze nog in de Horcrux zat. Gelijk vlogen haar oren in haar nek en onblootte ze haar tanden. ’Wanna fight ofzo?’ ze keek eens in de ogen van Noefke, ’een dreigement? Kid.’ Met een ruk wendde ze haar hals af en liep naar de andere kant van Eyes. Ze grijnsde toen en spitste haar oren weer naar Noefke.
Noefke zei haar en Eyes met samenknarsende tanden gedag, iets waardoor Aaliyah het moest uitproesten. ’Haj!’ riep ze jolig naar de andere merrie. Daarna werd haar uitdrukking weer serieus en kantelde haar hoofd eventjes naar de grappige merrie. ’Yesh we zijn vrienden!’ zei ze droog op de commentaar van ‘vriend’.
’Neeffie, ik doe je helemaal niets. Ik had niet door dat je je bedreigd voelde. Foxiedoxie.’ ze grijnsde eens. Misschien moest ze minder dollen met dit paard en gewoon uitleggen wat er nou qua sinaasappelmisverstand was. Moest ze dit paard nou feliciteren tot stresskip van het uur? Naja, leuk dak boven het hoofd van de vos vond Aaliyah. Die tubbywubbytummy. ’Yo levende steen. Je moet even blijven luisteren hiero. Let me explain. Ik ben feitelijk op mijn vriendelijks vandaag. Ik liep wat te dollen. Neem een chill-pill en listen. En niet zo priemen met je ogen, ze doen pijn. Wat ik wil is gezelschap. Ik struikelde of je mon fellow en toen zei ik hai en maakte ik grapjes, waarna jij stresst!’ en nu stresste Aaliyah helemaal. Niet echt stress, ze was boos. ’Ik blijk je haast respect en gosh.’ ze draaide een klein rondje om een boom en keek toen bloedserieus in de ogen van Noefke.
Toen…
Grijnsde ze. ’Ik mag jou wel zwart paard. Respect.’ ze giechelde vrolijk en kneep haar ogen tot pretoogjes.
Maar de klok tikte maar door en er was geen actie. Aangezien Aaliyah deze stuff was begonnen moest ze het eindigen. ’Wacht hier.’ het was geen vraag, geen verzoek, het klonk haast kortaf en toch niet onvriendelijk.
Ze liep naar de richting waar ze net vandaan kwamen en stak haar hoofd om de hoek. Daar graasde Bolleboos en Noses sliep naast haar.
Wauw respect. Misschien was dikkerd toch niet zo slecht? Aaliyah grinnikte hard en zette een trucje in. ’Noses! Lolly!’ het klonk alsof je tegen een hond ‘apport’ zei maar het werkte. Als inschuifbarehaarschuifjes kwamen de oren van Noses omhoog en sprong Noses omhoog. ’Mee.’ beval ze. Noses sprong vrolijk naar Aaliyah toe en rende toen in de richting waar Noefke en Eyes waren.
Met een Aaliyah grijns kwam ze weer tevoorschijn en ze zag dat Noses gelijk deed wat Aaliyah van plan was, ze probeerde vrienden te worden met het vossenpup.
’Weetje wat het verschil is tussen jonge wezens en oudere wezens. Het maakt niets uit of ze elkaar niet kennen. *8D face* ze willen vrienden worden. Dah.’ This oldtime dino speach sloeg dus echt nergens op maar met stift en nagellakremover kon je veel. Of je kon christmas shoppen in London? Veel mogelijkheden dus. ’Nja, let niet op de oudbolligheid, idduno where that comed from yet?’ en ze trok haar gezicht in pokerface.

1093 woorden

Noefke keek de merrie nog altijd minachtend aan en wachtte op de volgende opmerking waardoor Noefke weer uit haar slof zou schieten. Deze kwam echter niet. Noefke draaide me haar oortjes om zeker te weten dat ze het goed op ving. Had ze het nou over rozen? Lulde ze er nou gewoon even makkelijk over heen? Hoe oud was ze? Twee of net drie misschien? Erg kinderlijk kwam ze over. Als je haar op het eerste gezicht ziet, lijkt ze volwassen.. Maar als je haar dan hoort praten. De merrie knarsetandde even. Ze schudde haar hoofd, ze probeerde het leeg te maken, wat niet erg makkelijk was. Zeker niet als je iemand eigenlijk verrot wilde schelden en een trap onder ze kont geven. Maar ja dat mocht niet, zeker niet bij iemand die jonger was dan zij. Noefke zuchtte en zag geen enkele mogelijkheid zich hieruit te redden. Noefke keek geërgerd naar de lucht, die strakblauw was. Een enkele vogel waagde zich in de lucht te vertonen ,maar verder was er niets. Geen wolkje ,wel een grote gele en ronde vuur vlek die de aarde verwarmde. Beter bekend als ‘de zon’. Noefke keek naar de grote gele vuurbal en kwam even een fractie van een seconde tot rust. Het beeld was perfect, maar toen herinnerde ze zich Aaliyah. Een zucht ontsnapte uit haar keel.
De merrie had het over een rozenboom. Mm rozen zijn leuk, vooral van die fel rode die sterk afwegen tegen de kleur zwart. Noefke keek de merrie even aan, haar ogen nog altijd priemend. Noefke nam het de merrie wel kwalijk dat ze Fox had bedreigd, in ieder geval zo kwam het op haar over. ,,Noefke je bent grappig.” Zei ze. Meende ze dit nou? Was er nou echt niemand die haar serieus nam. Weer keek Noefke geërgerd naar de merrie. Die doodleuk stond te lachen! Noefke had de behoefte keihard te gaan gillen en vervolgens alsof ze Paris Hilton was het ‘gebouw’ rennend te verlaten. Niet dat Paris dat vaak deed of zo. Noefke speelde even met haar manen en drentelde even heen en weer. Haar lange manen vielen over haar schouders en maakte kleine golfjes op de bewegingen van Noefke. Toen ze Aaliyah hoorde zeggen of ze wilden vechten was het enige wat ze zei:
,,Als jij uithaalt naar Fox? Oh absoluut meidje.” Noefke grijnsde even een gemene grijns en een seconde of twee lagen haar oren in haar nek. Ze zag dat de merrie haar hoofd kantelde en zei dat we vrienden waren
,,Vrienden? Vrienden?” sputterde Noefke.

Ze meende het niet, ze was met haar aan het dollen. Noefke brieste en keek een seconde minachtend toen ze de merrie hoorde zeggen dat ze één of andere pil moest nemen. Noefke gooide haar hoofd even in de lucht en keek weer minachtend. Ze was niet aan het stressen. Nou ja misschien een beetje. Maar dat gaf ze niet graag toe en dus hield ze haar poot stijf en keek de merrie aan. Bij ieder woord werd ze wat minder boos/sarcastisch/minachtend en na een tijdje liet ze de houding totaal varen. En stond ze ontspannen ,niet luisterend, te kijken naar wat de merrie te zeggen had. De merrie keek bloedserieus terwijl Noefke enkel dom stond te grijnzen. Ze leek haast verdoofd, Noefke.

Aaliyah zei dat ze haar mocht. Noefke had graag willen zeggen dat dit gevoel wederzijds was, maar dan zou ze liegen. Tot nu toe was ze enkel geïrriteerd en haar gevoel zei haar dat dat nog even niet over zou gaan.
Fox keek haar aan, de vos zuchtte en proestte even. Fox drentelde naar voren en keek Aaliyah van onderen aan. Hij knipperde wat met zijn oogjes en zwiepte heen en weer met zijn staart. hij drentelde terug naar Noefke en haalde zijn neus even op. Hij schudde even met zijn kop. Fox leek geen gevaar of dreiging meer te bespeuren in de ogen van de merrie. Fox drentelde nog eventjes rond de Noefke. De vos keek van de nog geïrriteerde Noefke naar de grijnzende Aaliyah. Fox begreep er niets van en dan ook helemaal niets. Fox leek nu de gestoorde en Aaliyah en Noefke de dokters die probeerde hem te genezen van zijn gestoordheid. Terwijl Fox niet eens wist dat hij gestoord was. Fox’ gedachte dwaalde weer af naar zijn missie. Het fluitenkruid. Hij had een enorme ontdekking gedaan en wilde dit dolgraag aan Noefke melden, maar dat kon niet doordat die Aaliyah er was. Chagrijnig ging hij weer zitten, dit keer voor de benen van Noefke. Fox hoorde wat geritsel vanachter hem komen. Hij draaide om en keek naar het grijs met witte konijn dat uit de bosjes kwam huppelen. Hij keek het beestje aan en blies eventjes.

De merrie zei dat ze hier moest wachten. Geduldig wachtte Noefke op wat de merrie ging doen. Ze was ondertussen helemaal relaxed. Noefke zag een herten kalf op haar en Fox af komen huppelen. In de ogen van Fox zag je de schrik. Het herten beest kwam op hem af gerend en direct schoot Fox, met het hertenjong achter hem aan, weg. Fox liep angstig achteruit. Hij had het niet op nieuwe vrienden en hield het graag bij Noefke. Fox liep steeds harder. Hij liep zo hard dat hij weer tussen de bomen door schoot en niet meer zichtbaar was.

Noefke’s grijns verslapte en was eigenlijk verdwenen. Haar hele lijf stond weer zo gespannen als eerst en haar oren stonden gedeeltelijk naar achteren. Ze trilde, van irritaties en het gevoel dat echt niemand haar serieus nam. Dat maakte haar zo geïrriteerd dat ze bijna weer uit haar slof schoot. Ze hield zich in, maar ook maar net. Anders had ze de merrie naar de keel gevlogen en misschien nog wel andere dingen gedaan. Normaal was Noefke niet snel boos, maar als je haar eenmaal boos had, dan moest je rennen. Behalve als Noefke zich redelijk sterk hield en zich dus inhield. Precies zo als nu dus.

Aaliyah had nu een met recht gesproken ‘pokerface’ opgezet. Dat irriteerde Noefke zo, dat ze even een kort rondje rond de boom deed om haar weer rustig te maken. Toen ze terug kwam was ze weer tot rust gekomen en voelde ze zich een beetje schuldig dat ze zo boos werd. Om eigenlijk helemaal niets. Ze liet haar oortjes wat hangen en keek de merrie met een schuldige blik aan. Spijtig genoeg kwam Fox op dit moment terug. Hij rende zo hard dat hij Aaliyah niet op merkte en met een rot gang tegen haar aan rende. Fox keek gedesoriënteerd om zich heen. Waar was ook alweer mee bezig? Oh ja! Weg vluchten voor een hert. Fox sprong overeind en schoot toen het bos weer in.

Noefke stond met een halve grijns naar het schouwspel te kijken en wachtte op de reactie van Aaliyah. Die dit keer voor levend uithangbord speelde. Noefke grijnsde nog altijd....

1.148 OHWMIJNGAWSH

Een wit konijntje maakte zich uit de voeten zodra het de gezelschap had opgemerkt. Het zou waarschijnlijk wel een schok zijn, je zocht naar eten en opeens zag je vier grote reuzen –en 1 klein onderdeurig vosje- staan waarvan er eentje misschien geen vegetarier was. Jaja Aaliyah vond Noefke ook erg eng, bijna afschrikwekkend met die vampiertanden.
Met die gedachte deed de gouden merrie gelijk een pasje naar achteren en fronste lichtjes. Noefke was eng met die priemende ogen. Aaliyah grinnikte zachtjes en wiebelde lichtjes met haar lippen.
Haar blik gleed langzaam naar de plek waar Bolleboos zou moeten staan. Grazend en wetend dat ze niet dichterbij moest komen. Veilige afstand van Aaliyah en Eyes. Eyes was nog steeds van Aaliyah. Haar eigendom. Niet van Bolleboos.
De minachtende blik van de zwarte merrie stond Aaliyah niet aan. Aaliyah had dan een mind van een kind maar ze was ook gewoon gestoord. Ze was niet neutraal of goed. Feitelijk geloofde Aaliyah en Aaliyah kon ook enorm volwassen doen. Nee was nee, ja was ja. Aaliyah had een duidelijke geest, alles moest duidelijk zijn voor haar en anders was het jengelen.
En dus was die minachtende blik een duidelijke no-no. Die blik werd daarom ook beantwoord met een roze lebber tong die Aaliyah brutaal naar Noefke op stak. En daarna natuurlijk een typische koppig-eigenwijs-brutaal ’Aaliyah’ grijnsje.
Noefke’s houding verried dat ze afwachtte. Aaliyah fronste als teken dat ze zich concentreerde en nadacht. Waar wachtte Noefke dan op?
Opeens begon het lichtje te schijnen en Aaliyah moest eventjes zacht grinniken. Noefke wachtte op iets om boos op te worden. Dit was haast gemeen.
Het geluid van knarsetandende tanden moest haar laten opspringen en lachen. ’Sawry.’ hikte ze grinnikend toen ze klaar was. Het had maar een halve minuut geduurd, Aaliyah wilde niemand beledigen dus ze hield al tijdig op.
Eigenlijk is Aaliyah later pas echt kind geworden. Als echt klein veulen was ze zelfs enorm volwassen. Pas toen Aaliyah echt rond de 2 was ging ze zich kinderlijk gedragen. Maar algemeen was ze redelijk volwassen.
Komt het dan door Bolleboos?’
Haha ja! Het kwam inderdaad door die koe. Door haar was Aaliyah zich kinderachtig gaan gedragen. Juist. Dit was de beste explanation van alles.
Toen haar blik onverwacht op Noefke viel leek die schopklaar te staan, enig iets bedreigend ja. Gelukkig was Aaliyah niet bang voor het vampierpaardje, die kon ze wel opeten. Jaja.
Weer grinnikte Aaliyah. Paardje pesten was wel zo grappig zo nu en dan, dit was een giller.
‘Als jij uithaalt naar Fox? Oh absoluut meidje’ en vervolgens kreeg ze de oren van Noefke niet meer te zien. Alleen al door die houding had Aaliyah haar eigen oren al niet meer gespitst maar plat in haar nek. Met haar neus opgetrokken en gerimpeld keek ze naar Noefke. ’Je kan het gewoon niet hebben dat ik je liet schrikken met mijn gepraat.’ kribde ze naar de zwarte Noefke.
‘Vrienden? Vrienden?’ werd er gesputterd. ’Ja..’ ze wachtte even, ’máte. het kleine woordje werd heel even uitgekotst maar daarna stond haar gezicht weer op amuze.
De beweging die Noefke daarna maakte liet Aaliyah weer denken aan haar eigen houding en relaxte weer, haar oren weer veilig naar voren halend. Na een tijdje merkte Aaliyah dat Noefke zich ook ontspande en dat Aaliyah gerust wat verder kon gaan. Hopelijk zou de merrie zich niet weer als een bedreigde cactus gedragen en gewoon volwassen alles afhandelen. Dit was niet normaal geweest, met deze discussie was Aaliyah misschien de enige volwassene. Volwassen genoeg om dingen toch nog op te lossen.
Of alles erger te maken.
Vanuit haar ooghoeken lokaliseerde ze beweging en automatisch werd haar hoofd daar naar toe gedraaid.
Het rood/bruine hoopje vos bewoog zich eindelijk en liep wat naar Aaliyah toe om haar daar dan met zijn kraaloogjes aan te staren.
Aaliyah staarde kalm terug terwijl de vos weer naar de zwarte Noefke liep.
Haar ogen werden opeens helder toen ze eens goed nadacht. ’Dat is het. Deze vos heet Fox.’ ze dacht eens met een scheve smoel na. ’Ik heb eerlijk gezegd origineler gehad, ach. Het gaat om het idee meid.’ en ze grijnsde weer.
Nadat Aaliyah Noses had gehaald was het kwaad alweer geschied. Het hypere beest dat net was gewekt uit zijn slaap ging achter de kleine vos aan, wat Aaliyah eerder als vriendschap had beschouwd. Nu wilde Aaliyah het liefst een palmface uitvoeren, gawd, dat was dus niet bepaald een feest maar misschien was het nog niet voorbij. Ze voelde zich een beetje uitelkaar vallen.
Omg ja! Dan moest iemand haar weer als soort ministeck in elkaar zetten. Die kleine dingen die op zo’n ding gedrukt moesten worden. Dat zag ze al voor zich ja.
’Jezus, ik had beter voor boeddha kunnen solliciteren. Ik wist dat een therapeut niet de beste baan was.’ mopperde ze met een gezicht als [T.T]. Naja, boeddha’s waren ook cool. Ze zag het al helemaal voor zich.
’Shit. Wat is een boeddha eigenlijk?’ Oke. Geen optie dus. Geen boeddha.
Wat Aaliyah eerder voor elkaar had gekregen was dus weer weg, de Noeffie merire had weer een gespannen houding terwijl haar ogen de vos en het kleine hert volgden. De gouden merrie zag letterlijk de merrie trillen van woede en maakte zich al klaar voor een knokpartij.
Aaliyah had willen zeggen dat ze niet wilde knokken maar feitelijk, zus van Deina, had ze altijd wel zin in een knokpartijtje. Maar terug te komen op de huidige situatie; die was slecht. Hoogstwaarschijnlijk wel. De merrie maakte zelfs een rondje om een boom om af te koelen. Dan moest je wel behoorlijk in de put zitten toch?
’HAHAHAAA! WAT ZIJN DIE TWEE TOCH KERNCENTRALES! KIJK DAN. HAHA. NOSES VERLIEST VAN FOX. WHAHA.’ in een poging om iets intelligents uit te kramen kwam dit verkneukelde ding uit maar gód, wat waren die twee grappig. Noses verloor gewoon van iets wat in haar kies paste. Aaliyah keek weer naar de boze merrie en constateerde dat Neefske –met haar hangende oren- weer tot bedaren was gekomen en zich zelfs schuldig had bevonden van het feit dat freakin Aaliyah over haar was gestruikeld.
Lol.
’Ey Noefke. GODWATGEBEURTER?’ gilde ze uit toen iets tegen haar poot aan rende. Ze had de laatste actie van suikerbiet-Fox niet gevolgd, vandaar. ’Ah zo.’ Aaliyah schudde haar hoofd en grijnsde naar de Fox die daar wat gedesorienteerd stond. Tja. Aaliyahs poot was wel wat harder dan zijn koppiedoppie, daar was ze zeker van. En snel genoeg constateerde Aaliyah dat Noses het niet veel kon schelen of Fox nu KO aan haar voeten lag. Ze kwam al dichterbij toen Fox weer nuchter en helder werd en weg rende.
Weer voelde ze de rol van babysitter over haar heen glijden en liet een verslagen gezicht zien. ’Niet te ver gaan.’ mompelde ze nog, niet dat Noses het kon horen ofzo. Gelukkig kon Noefke nog wel grijnzen.
Eyes had alles maar schaapachtig gevolgd. Hij had amper een poot bewogen nadat Aaliyah over Noeffie was gestruikeld –beste zin evah-. Zijn grootse gewei stak nog net boven Aaliyahs oren uit. Ze wist nog wel dat ze als veulen veel te klein was en zich zorgen maakte of ze ooit nog wel zou groeien. Nou Aaliyah was sindsdien alleen maar gegroeid. Aaliyah was ook best groot. Niet de grootste maar ook niet klein. Ze was perfect.
’Weetje Noeffie, je hebt een beetje de kleur van schoenpoets. Wel zwarte natuurlijk.’ Haha en Aaliyah had dan zeker de kleur van strijkkraaltjes? Lollz ja. Dat zag ze al voor zich.
Nah, zo dof was haar vacht ook niet.

1263 woorden
haha sawry xD

,,Misschien, misschien niet.” Zei ze haar blik weer relaxed en poeslief. Noefke drentelde wat heen en weer. Ze brieste ze was niet blij, het liefste wilde ze gewoon weg. Ze wilde weg samen met Fox, kon ze het einde van zijn verhaal hoor en het begin. Ze zag een groot bruin konijn of zo, weg schieten gevolgd door een pikzwarte kat. Woee een race dacht ze. Ze stelde zich al voor dat de drie andere katten (waarschijnlijk familie) in cheerleader pakje aan de zijlijn stonden. Ze stonden met hun pompom’s te zwaaien en riepen “GO KAT GO KAT!” en dan om de hoek stonden drie konijnen
,, I DON’T THINK SO I DON’T THINK SO!” Noefke grinnikte. De gedacht aan een cheer-cat en cheer-bunny vrolijkte haar weer op. Ze grinnikte en uiteindelijk kon ze het niet houden begon ze te lachen. Ze hikte tussendoor en probeerde zich te verontschuldigen want eigenlijk ging dit allemaal nergens over. Ze hikte nog wat na en begon toen een fatsoenlijke zin
,,Sorry ik reageerde dom en kinderachtig. Let start over again.” Ze grijnsde en keek de merrie verwachtingsvol aan. Ze negeerde de andere pesterijen en glimlachte. No battle-field anymore. Dacht ze. Haar blauwe oogjes straalde weer zoals altijd. Vrolijk, lief, zorgzaam, lichtelijk sarcastisch.
Fox kwam weer langzaam terug en sprong bovenop het hert dat hem had achtervolgd.
,,HA! GOT YA!” riep hij. Hij sloeg zijn poten om zijn nek en hield zich zo stevig vast. Dat als het hert zou gaan lopen of rennen hij zou blijven zitten en een cowboy na zou doen.
,,HIEHAA.” Zou hij roepen.
Noefke lachte weer. Die gekke vos met zijn streken. Hij zou hem op een cursus voor manieren moeten doen. Ze stelde hem al voor in een pak. Een stropdas die kaarsrecht in zijn jasje stak. Noefke lachte weer. Omg ja! Een pak zou hem toppie-woppie staan!
De merrie trok een hap gras uit de grond. De merrie haar vrolijkheid was báck. De merrie keek vrolijk naar Aaliyah. Haar zwarte manen werden zachtjes achteruit geblazen door de wind. Haar staart ook. Ze stelde Aaliyah voor als cheer… Nee dat zou niks worden. Mm wat dan? Een kassière? Nee.. Mm. Een stewardess? Omg ja! Ze zag het al voor zich. Aaliyah in een dun pakje en lopend in een vliegtuig. Nee het vliegtuig zou bezwijken. Ze grinnikte weer en brieste tegen de zon. Haar blauwe oogjes glinsterde in hun kassen. Ze had plezier en liet dat duidelijk merken. Ook al wist de andere merrie niet waar het over ging.
,,Hoe zou en stewardessen pakje jou staan?” zei Noefke tegen de merrie. Een grijns lag op haar gezicht.
,,Of wat dacht je van een cocktail jurk?” ze lachte hardop. Noefke grijnsde weer even.
,,Of misschien wel een zusters outfit?” ze ratelde maar door en kwam uiteindelijk op het idee om Aaliyah in een badpak te zetten en haar synchroon te laten zwemmen. Nu lag Noefke bijna op de grond van het lachen. Ze hikte weer en wachtte op de reacties van de merrie.
,,Ik zie het al voor; Aaliyah ,jij dus, in een badpak en je dan met een aantal meiden synchroon te laten zwemen!” riep ze uit, je kon de lach in haar stem horen. De vrolijkheid was weder gekeerd bij Noefke.


De merrie grinnikte nog wat na. Een lach verscheen weer op haar hoofdje. Ook al as ze best zwaar gebouwd, was haar hoofdje toch altijd elegant en pienter geweest. Haar hoofd week een beetje af in de richting van Arabisch. Terwijl haar benen en sokken weer meer in de richting gingen van het Friese paard. Tevens haar gekrulde zwarte manen en staart zagen eruit als dat van een fries of Andalusiër.

567~Grr

Aaliyah wist het nog, de dag dat ze Eyes had ontmoet. Haarscherp, tot op de details. Ze was jong geweest, niet veel meer dan ongeveer 2 maanden ofzo. Niet zo heel oud dus. Eyes was niet veel ouder geweest, ongeveer 2 maanden ouder, rond de 4 maanden. Aaliyah was rond gaan zwerven, ze had toch geen ouders. Azacar was ergens, hell waar was die vader ook altijd, en haar moeder was dood. Ze had toen wel een kudde maar die was van Deina, haar halfzus.
Aaliyah grinnikte bij de herinnering. Zij was toen nog doodsbang voor Deina’s reactie. Toen wist ze nog niet dat ze eigenlijk schijt had aan de reactie van Deina.
De nacht onweerde het en er woedde brand, veel bange paarden stormden toen opeens op haar af, bang en in paniek, ze waren op hol geslagen. Vele paarden hadden Aaliyah opzij gebeukt, alleen 1 merrie was nog nuchter. Een mooie palomino merrie. Ze had Aaliyah geholpen maar was daardoor gestorven.
Ze zuchtte zachtjes, dat was niet fijn geweest. Aaliyah had niet vaak dat er wezens stierven om haar te redden omdat ze eenmaal nu haar eigen hachje kon redden.
Later die avond ging ze schuilen in een grot waar ze dus stuitte op Eyes. Daar sloot ze alsnel vriendschap mee en de volgende dagen had Eyes haar als moeder gezien en volgde haar overal. Daarom verstopte Aaliyah zich altijd als er paarden aankwamen, bang dat die het aan Deina zouden vertellen. Toen had ze trouwens ook Pearl ontmoet en die had haar gezegd dat ze gewoon naar Deina toe moest gaan. Dus later, met zelfvertrouwen en veel koppigheid was ze Deina tegengekomen en had ze verteld over Eyes.
En daar, op die dag was ze haar eigenschap, personaliteit tegengekomen. Vastberaden om bij Eyes te blijven had ze haarzelf ontwikkeld tot een merrie met veel zelfvertrouwen en vastberadenheid. Niet bang om te knokken.
Wauw, dat ze daar zichzelf van geworden was. Niet te geloven. Aaliyah had er nog niet echt bij stil gestaan, maar feitelijk was het ook wel logisch.
‘Misschien, misschien niet.’ Hoorde Aaliyah opeens een stem. Ze schrok op, helemaal vergeten dat Noefke er was. ’Euh.. Ja.. Ja..’ mompelde ze een beetje afwezig. Het hele gesprek was haar weer ontgaan. Glazig staarde ze wat naar de vos en het hert dat ergens in de achtergrond achter elkaar aan gingen. ’Vast…’ Wazig keek ze naar Eyes en grijnsde naar hem, totally out-of-the-world. Of er nou wat gezegd werd, Aaliyah hoorde het niet echt. Ze was ergens anders met haar kop.
‘Sorry, ik reageerde dom en kinderachtig. Lets start over again.’ Stelde Noefke voor. ’Huh?’ en ze hief haar hoofd suffig. Toen drong het tot haar door en ze kreeg gelijk een wakkererde uitdrukking. ’Sure. Sure.’ en ze grijnsde half.
‘HA! GOT YA!’ riep de vos opeens. ’Watte?’ De vos was op Noses gesprongen. Nu moest Aaliyah maar eens ingrijpen, voordat Noses zich pijn ging doen. ’Eyes?’ mompelde ze naar het hert. Maar toen ze omkeek zag ze hem dutten in de schaduw. ’God wat heb ik toch aan zulke vrienden?’ riep ze gefrustreerd. Mokkend trok ze een sprintje naar de ontploffende Noses en beukte Noses opzij. Met haar gele tanden greep ze Fox voorzichtig in zijn nekvel zodat hij geen pijn zou hebben en zette hem zachtjes op de grond. Eigenlijk wilde Aaliyah hem eerder op de grond smijten maar de warmte van het weer maakte haar loom en lui, dan had ze geen zin in een boze vos en een chagrijnige Noefke-plushie. Noses echter, die flikkerde en viel op de grond. ’Ga maar weer slapen.’ zei ze neutraal tegen het jonge kalfje. Boos door Aaliyah slofte Noses weg en verdween algauw tussen de bomen.
Noefke leek lol te hebben, Aaliyah zei maar niets en ging weer op haar plek staan van net.
Noefke leek opeens te brabbelen tegen Aaliyah dus ze probeerde wat geïnteresseerder te kijken waardoor ze dom ging grijnzen om maar ún uitdrukking te hebben. ’Weetíkveel.’ de kinderachtige bui van net was verdwenen en tot tegenstelling van Noefke was Aaliyah wat volwassener geworden. Of niet.
Aaliyah begon weer op haar eigen te grijnzen en keek plezierig naar Noefke. ’Hoe komen jij en Fox bij elkaar? Zegmaar hoe hebben jullie elkaar ontmoet?’ vroeg ze tussendoor aan Noefke.
‘Ik zie het al voor; Aaliyah, jij dus, in een badpak en je dan met een aantal meiden synchroon te laten zwemmen!’ riep de zwarte merrie onverstoorbaar naar Aaliyah. ’Ja? Ik ben niet echt een zwemmer.’ bromde ze nors. Het kwam niet door Noefke. Deina de kudde –wat niet veel meer was dan alleen maar veulens- vlak voor de winter opgeroepen om eens te gaan plonzen in het diepe water met een loodzwaar object op haar rug. Niet bepaald het fijnste. Aaliyah was bijna verdronken.
’Ik haat Deina!’ riep ze opeens uit. Ze spuwde de woorden uit. Woedend door alles wat Deina haar als veulen had aangedaan. Of eigenlijk. Hoe Deina haar zover had gekregen om die dingen te doen. ’Nevermind.’ mompelde ze daarna toen ze naar Noefke keek. Die had toch geen clue over wat er nou echt speelde ofzo. Wat haar nog bozer maakte.
’Sorry Noefke. Dat was niet mijn bedoeling. Ik dacht even ergens aan.’ het voelde verkeerd om sorry te zeggen als je het helemaal niet meende. Voor Aaliyah was het niets meer dan awkward. Ongemakkelijk. Sorry zeggen was niet haar speciale vaardigheid. Er verscheen een grote, hele grote grijns op haar lippen en ze keek Noefke aan met een grote twinkeling in haar ogen. ’At least Deina knows I hate her.’ grinnikte ze vals. ’En bovendien is ze dood, dus dat is al helemaal toppie. Daar heb je vrienden voor.’ er sneed voor een moment iets door haar stem, iets scherps, iets kils, maar daarna was het weer pure amuzement, vooral bij het woord ‘dood’. Want daar had ze aan meegewerkt. Aaliyah was er zelf bij, en ze deed niets om het tegen te houden. Want Deina was niets meer dan een insect. Ongedierte. En die moest weg. ’Haha. Ik kan je voorstellen aan een dikkerd in deze –blegh- happy familie.’ Gawd wat zei ze nu? Wilde ze Bolleboos er nou in betrekken? ’Nevermind. Toch maar niet. Bolleboos is toch meer een last dan iets goeds.’ en met die woorden verdween de grijns en vormde er enkel een strakke streep over haar lippen. Geen Bolleboos hier. Nee.

En met die gedachte verdween de zon achter een donkere wolk, volgeladen met regen. Nog een reden om te geloven dat Hij bestond. Dark Satan.

Lol :’D dit was echt zoiets van ‘ach, dat heb ik zo getypt’ hopelijk heb je weer iets te doen en te schrijven met Noeffie-plushie 8D
1111 woorden btw xD geloof ik =3

Noefke kreeg een vlaag van afkeer in haar ogen. Toen ze terug dacht aan een moment van haat, liefde, passie en vooral de dood. Ze staarde met een holle dode bik in haar ogen naar het paard voor haar. Het moment waar ze aan dacht was het moment dat Aperium, een paard uit haar verleden, eigenhandig haar ouders vermoorde. Voor haar ogen gebeurde het, het was de dag van haar verjaardag, ze werd 1 jaar oud op die dag. Aperium was tot voor heen haar beste vriend, althans dat dacht ze. Op die vreselijk donkere dag onweerde het als de pest, de regen kwam met bakken uit de hemel en de bliksem deed de aarde op lichtte ,de donder deed de grond schudde en haar ogen danste van links naar rechts. Aperium verscheen in het halfduister en …en.. ze kon het niet eens denken de verschrikking die het paard haar had aangedaan. Toen de twee paarden lijken waren geworden hadden ze haar met een holle blik aangestaard, al die tijd was ze aan de grond genageld blijven staan, ze kon niks meer. Aperium stond haar lachend aan te kijken, de krankzinnigheid was in zijn ogen te lezen. Het geen wat ze zag, was iets wat ze nooit voor mogelijk had gehouden. Nog even en zij was aan de beurt had het paard haar gezworen. Meteen schoot Noefke weg en was ze gevlucht voor Aperium, ze hoopte dat hij het niet meende, dat hij gewoon een spelletje met haar dromen speelde, maar haar ouders waren morsdood en zij was de volgende.
Noefke schrok wakker uit haar gedachte, haar blik nog steeds doods en hol, bijna kil. Ze was vergeten dat er nog een paard was, dat ze niet alleen was nu. Haar gedachte schoten van nu naar zes jaar geleden. Er kwam geen gevat antwoord in haar hoofd. Even overwoog ze echt weg te lopen. Om alleen te zijn, te treuren in zichzelf. Te rouwen om haar ouders en dan huilend in slaap te vallen. Maar ,had ze zichzelf gezworen, dat ze nooit en ook echt nooit meer terug zou vallen in die depressieve tijden. Dat tijdperk van haar leven was voorbij en ze was het gepasseerd, hield ze zichzelf voor. Haar gevoel was op haar gezicht te lezen maar ze hoopte dat het Aaliyah niet op zou vallen. De treurige blik in haar ogen verried haar waarschijnlijk, maar het kon haar niks meer schelen wat het paard tegenover haar dacht.
Noefke keek naar Aaliyah die ,,Ja.. ja..” mompelde. Het paard staarde glazig ergens naar. Noefke kon niet zien wat het was, maar ze wist dat haar vrolijkheid was vervaagd als sneeuw voor de zon. Haar lange manen hingen langs haar hals, als slap stro dat eigenlijk niet meer in een box hoort te liggen. Noefke zag dat Aaliyah een beetje van de wereld was, maar ze liet haar doen. Het kon haar weinig schelen. Noefke staarde naar Fox, die langzaam weg sjokte van Noses. Ze zuchtte, eindelijk was de vos gestopt met hun te irriteren. Het liep nu langzaam het bos in, om dalijk terug te komen zodra het uh ‘gezelschap’ was vertrokken. De merrie riep opeens uit dat ze ene Deina haatte. Geen idee wie het was, maar gebiologeerd als een konijn dat wachtte op de lichten van een auto, luisterde ze naar de merrie. ,,Nevermind.” Zei ze. Wat had Noefke daar nou weer aan? Eindelijk echt geïnteresseerd moest ze het maar vergeten! Even chagrijnig staarde ze voor haar uit. Ze verontschuldigde zicht, Noefke had nog steeds geen woord gezegd maar nu besloot ze de stilte ,van haar kant, te onderbreken.
,,Het is oké.” Zei ze. Aaliyah kreeg plots een grijns op haar, een echte grijns van hier tot Tokio. Ze zei dat Deina wist dat ze haar haatte en dat ze dood was. Ze was dood, morsdood, net als haar ouders. Haar gedachten dwaalde weer af naar Aperium. Het pikzwarte paard, met de gele verwoede ogen. De witte kleine kol op zijn hoofd en een drupje wit op zijn neus. Een roze neus, een blije neus, een gemene enge neus. Oké ze dacht nu na over een neus? Dat was raar, nieuw raar, raarder dan raar als ze echt raar was. Aaliyah lachte en stelde voor Noefke aan Bolleboos ,who the hell dat ook mocht zijn, voor te stellen. Maar herpakte zich toen weer snel. De grijns was verdwenen rond haar mond. Noefke staarde droevig en doods voor haar uit. Haar blauwe ogen twinkelde niet meer, ze waren dof. Haar gezicht was uitgestreken. Ze schudde haar hoofd, bokte, waarom wist ze niet. Ze moest iets doen om van het chagrijnige gevoel af te komen, het van haar af te gooien, er een einde aan te maken. Zuchtend verwoed naar adem happend kwam ze weer neer. Voor een moment dacht ze Aperium te zien, zijn gele krankzinnige ogen die tolden als knikkers. Zo stond Noefke, als aan de grond genageld naar het paard, wat er niet was, te staren. Ze keek dwars door Aaliyah heen, er was geen sprankje van goedheid meer in de ogen van Noefke te zien enkel een blik doordrenkt van haat, afkeur en vooral blindelingse woede.

861~