A small little horsee here (aa') || Danaë

Verlekkerd keek de merrie omhoog. Aan de tak hing een wel heel perfecte appel te pronken. De zon scheen op de schil, waardoor hij perfect leek te glimmen en het in haar ogen prikte. ‘Hmm~’ De twijfels in haar groeiden. Dat ding zág er lekker uit, dat moest ze toegeven. Ze draaide haar achterhand, waardoor ze het ding uit en andere hoek bekeek. Opnieuw klonken geluiden uit haar waar uit bleek dat ze als een gek aan het dubben was. Wel. Niet. Wel. Niet. Het was zonde om zo'n pixelperfect dingetje van zijn tak te plukken. Maar hij zag er zo damn lekker uit. Wie was zij om de natuur te verpesten?
De beslissing was genomen. Haar ogen kregen een stoute glinstering. Oeeh, wat was ze nu brutaal. Ze strekte haar hals nu nog meer omhoog. Haar lippen kwamen van elkaar af. Haar tong had het ding bijna aangeraakt. Opeens wendde ze haar hoofd af.
Wácht! Misschien was het mooie uiterlijk slechts een vermomming, een valstrik, een truc. Net zoals haar uiterlijk één grote gimmick was. Don't trust appearance..
Kijk, het ding kon bijvoorbeeld van binnen een grote schimmelzooi zijn. Een nep ding. Deze appel, hoe kon zoiets zo perfect zijn. Was het nep?
Djeez~ wat was ze spiritueel bezig. ‘Eet de fucking appel,’ snauwde ze naar zichzelf. Opnieuw strekte ze haar hals naar de lekkernij. Haar tanden grepen de vrucht. Met een soepele bravoure trok ze de appel van de tak. Haar tanden sneden door de schil. Een euforie van smaak ging door haar heem.
‘Hmm, njwam,’ prevelde ze door haar smakken heen. Het schuim van het sap kwam tussen haar lippen vandaan toen ze het vruchtvlees opat. Ze strekte haar hals helemaal lang naar voren. Kleine druppels schuim sijpelden van haar kin af. Haar roze tong vloog alle kanten op om het spul binnen te houden.
Na enkele minuten verrukt op de vrucht te hebben gekauwd en tot de conclusie was gekomen dat het perfecte plaatje helemaal niet nep was, ging ze weer verder.
Vrolijk neuriënd op haar melodietje wandelde ze in een lichte, elegante tred weer verder langs de oever, tussen de zilveren bomen door. Soms kon een klein lekkernijtje je humeur oppeppen. Lekker voedsel maakte iedereen blij. Com'n, voedsel is iedereens vriend.
Haar hoofd schoot de andere kant op toen ze een wezentje door het water heen zag scheuren. Een frons werd zichtbaar op haar gezicht. Dat ieniemienie diertje dacht ook serieus dat hij wat voorstelde. Haar mondhoeken kwamen omhoog. Gegrinnik kwam uit haar keel. Dude, wat had die gozer. Ze schudde lachend haar hoofd. Oké, die gozer was de weg kwijt en had een lesje zelfkennis nodig. Ten tweede moest hij de etiquette maar eens door lezen. Djeez, dat er zulke wezens gewoon serieus op aarde rondwandelden. Ze zouden niet worden toegestaan in hel noch hemel. Zij zouden eeuwig bij de Styx rond blijven dwalen omdat het weer eens een arme ziel was die weer eens niet de moeite had gedaan een muntje onder zijn tong te leggen.
Het beest wierp zich weer op de kant, waar deze neer plofte. Het teken om haar in beweging te brengen naar het ietsiepietsiepaardje. Het vosje, dat enorm klein was en er enorm fragiel uit zag, had haar ook al opgemerkt. Haar tred was nog even elegant als altijd. Het beestje hief zijn koppie en kwam houterig overeind. Haar mondhoeken stonden poeslief omhoog en geloof het of niet, haar oren ook. Om een hopeloze ziel iets aan te leren moest je sympathiek zijn. Nou nee, ze moest die hopeloze ziel laten voorbereiden op iets wat hij niet aan zou zien komen. Waarom stak ze überhaupt moeite in dit beest. Ach, druiloren hoorde niet op de wereld thuis, die moesten zich zo snel mogelijk in hun graf verstoppen. Helaas was deze niet vrijwillig blijven liggen om de dood in worden geholpen.
‘Eay ukkiepukkie, waar heb jíj last van? begon ze maar mee om het gesprek te beginnen. ‘Denk je serieus dat het goed is waar je mee bezig bent, druiloortje, zoek een júíst leven. Met je gedrag bereik je niet veel op aarde mukkiesnukkie,’ haar stem was poeslief, een grote grijns stond op haar gezicht.
Opeens viel het kleine eekhoorn beest achter hem op. ‘Aah~’ een geïnteresseerde blik viel op het beest. ‘Leef je met hem, normaal zijn dat enorm schuwe beestjes.’
Ze liep om de shet heen alsof hij niet meer bestond en keek de eekhoorn aan. ‘Aaww, koetsjiekoetsjie eekhoorntje.’ Ze strekte haar neus naar het diertje uit. Opeens draaide ze haar oren naar achter, plat in haar nek. Ze ontblootte haar tanden. ‘BOE!!’
Grinnikend hief ze haar hoofd weer. Een paar pasje op de plaats van plezier. Haar kop naar achteren werpend krijste ze het uit. ‘Ghehe~’ de tranen biggelden bijna op haar wangen van het lachen.
‘Nou drolliemollie, genoeg gelachen,’ grinnikte ze nog na. Juist, eekhoorntjes waren grappig om te pesten. Haar oren hield ze naar achteren en ze wierp haar blik weer naar het onderkruipsel.
‘Dús ukkiepukkie, wat is je naam?’ vroeg ze toen weer poeslief, terwijl ze haar hoofd liet zakken en naar het ukje liet zakken en met haar honinggekleurde ogen in de zijne keek, een scheve grijns op haar gezicht afgetekend.