'Cause there's just no way of knowing

De ijzige kou ging regelrecht door haar dunne zomervacht heen en doordrong haar lichaam. Met houtige passen liep ze de sneeuw door en steeds opnieuw raakten haar sokken doordringt van het druppende water. Pearl's hoofd hing laag, haast tegen haar borst gedrukt. Ze barstte letterlijk van de hoofdpijn en zoals het er nu voor stond was het geen handig idee hier nog lang rond te blijven hangen. Het was maar goed dat ze zonet geen bad had genomen in het water van de rivier, anders waren plukken van haar manen en staart afgebroken wanneer het bevroren was. De gedachten die eindeloos door haar hoofd raasden waren waarschijnlijk de creëerders van de pijn. Niet dat er iets nadrukkelijks was waar haar gedachten de gehele tijd naar uitgingen, maar gedachten waren er wel. Haar veulens. Sultan. Mischa. Allemaal verdwenen - of vermoord. Dat laatste was het ergste en dat was het woord dat het einde van Mischa's leven betekende. Bruteloos vermoord door Deina en alle andere paarden die met haar meevochten en medeplichtig waren. Bij elke stap die ze zette liet ze niet alleen een geur achter die tot haar behoorde, maar ook afdrukken van de onderkant van haar hoeven. Er liep een heel pad van halve cirkelvormen achter haar, die verraadde hoe ze gelopen had. Ze was hier al een tijd niet meer geweest. Ondanks ze van de winter hield, was dit een van haar minst favoriete gebieden. De kou verklaarde dit. Pearl brieste kort. Het was bijna onmogelijk dat er hier sneeuw lag terwijl er een aantal kilometer (wel een heel stuk verder, moest ze toegeven) verder zonnig was en de temperaturen enorm hoog waren. Dat het klimaat binnen zo'n afstand kon veranderen, verbijsterde haar.
Zoveel minuten waren er nog niet verstreken en zoveel meters had ze nog niet gelopen, maar ze stopte. Door haar gedachten op nul te zetten en even een stukje in de richting van een andere omgeving te lopen was de hoofdpijn zo goed als verdwenen. Voor een seconde sloot ze haar ogen, opende ze weer, om ze vervolgens wéér te sluiten. De lichtgroene pupillen verdwenen onder haar oogleden en Pearl zette haar rechter achterbeen op rust. Een zucht verliet zich voor een gedeelte uit haar mond en voor een gedeelte uit haar neusgaten, terwijl ze lichtjes wegdoemelde. Slapen deed ze niet en ze was genoeg bij zinnen, waardoor het kleinste opmerkbare geluidje haar nog op zou doen vallen.

Met zweverige korte draf pasjes liep hij door de sneeuw heen. Het was hier zo saai, zo dood er was geen leven hier in de sneeuw. Toch was het af en toe wel is fijn om hier rond te dwalen, je kon je hoofd helemaal leeg maken en een soort van opnieuw beginnen. Natuurlijk niet helemaal want je daden bleven altijd in de geschiedenis geschreven. Hij ging over naar stap en slenterde verder. Hij begon het nu toch ook wel koud te krijgen, de wind werd naar zijn gevoel steeds kouder en begon steeds harder te blazen. Maar hij liet de moed niet in zijn hoeven zakken. Hij wist dat als hij dat zou doen het niet zou overleven. Vele paarden waren hier dood gevroren omdat ze het opgaven, maar dat wilde hij niet. Hij wilde doorzetten en alles wat hij tegen kwam verwoesten. Hij ging steeds langzamer stappen tot hij stil stond. Na enkele diepe zuchten besefte hij pas dat hij nu echt stil stond. Maar dat wilde hij niet, hij moest wakker en fit blijven, hij moest als het nodig was kunnen aanvallen want zo was hij een prooi voor alle beesten. Hij besloot maar een sprintje te trekken, dan bleven zijn spieren warm en dan moest hij er met zijn gedachte bij blijven. Met een huppeltje vloog hij vooruit in galop en probeerde zo hard te gaan als hij kon. Het enigste waar hij aan kon denken was dat hij harder moest, Harder, harder en harder. Toen hij een paar honderd meter gegaloppeerd had zag hij in de verte iets staan wat leek op een paard. Hij ging over naar draf en met zijn neus in de lucht ging hij erop af. 'Hee vlekkie, leef je nog?' zei hij met een onbeleefde toon.

-Sorry voor de kortheid

‘Hmmz...’
De wolken hadden de zon volledig in hun macht. De laatste lichte kleuren die mooi weer voorspelden werden gekidnapt en verdwenen onder de dikke, grijzige wolkenlaag. In plaats van dat het ging sneeuwen (iets wat zij persoonlijk verwacht had) begon het langzaam maar zeker te druppen. Enkele druppels richtten zich op haar hele lichaam, en van elke kant voelde ze hoe de miniscule waterwezens naar beneden gleden. Pearl's gesnuif was niet tot lichtjes te horen aangezien het geluid van de regen dat de natuur doorweekte alles overtrof. Ze zag hoe een eekhoorn voorbij rende op een volle vaart, waarschijnlijk om te kunnen schuilen.
‘Hee vlekkie, leef je nog?’ Nog voordat de woorden van de jonge hengst haar oren hadden bereikt, was ze alert. Haar hoef kwam uit rust en klapte weer met volle gewicht tegen de besneeuwde grond. Zo snel als de regen daarnet kwam, verdween hij weer. De grijzige wolken dropen verder af, in de richting van het gebergte. Na een aantal keer geknipperd te hebben met haar ogen om zo te wennen aan het licht van buitenaf, schudde ze haar kop een aantal keren snel heen en weer. Waterdruppels spetterden in het rond en wanneer deze de grond raakten zorgde dit alleen voor nog meer gladheid. Het water droogde immers een keer op en je kon er op rekenen: Een verkeerde stap betekende een hardnekkige val.
‘Ohja..,’ Haar blik viel op het bruine hengstje dat zonet tegen haar gesproken had. Pearl kneep haar ogen lichtjes samen en fronste hierbij haar wenkbrauwen - voor zover dit mogelijk was voor een dier als zij. Bestuderend bekeek ze de onbekende Andalusiër, opmerkend of ze een eventuele herkenning van een vriend of vriendin kon vinden. Magnifico was laatst immers drachtig, niet? Op het moment dat ze klaar was met haar inspectie werden haar groene kijkers weer vol geopend en verscheen er iets wat leek op een glimlach op haar donker getekende snoet. ‘Ik was even in gedachten gezonken, ventje,’ murmelde ze zachtjes. De grimas was ondertussen in iets veranderd wat weldegelijk een glimlach te noemen was. De stem van het veulen had onbeleefd geklonken, maar ze deed net alsof ze het niet gehoord had. ‘Hoe gaat het ermee?’