Danger [En itz]

"Zo zo zo, weer een goedzakje wat zich op de verkeerde plekken waagt." Yara kreeg een felle trap tegen haar borst, wat haar nog meer achteruit deed deinsen. Ze voelde dat ze met haar achterhoeven nu in de gore drap stond, wat vastbesloten was haar naar beneden te trekken. De zwarte hengst had het gezien en beukte haar verder de drap in. Hij pakte een pluk van haar manen in zijn mond en trok dat met velle rukken naar beneden, zodat haar lichaam verder in het moeras werd gezogen. Ze probeerde met haar hoeven houvast te vinden, maar dat was er niet. Ze voelde zich verder naar beneden gaan en probeerde nog zo goed mogelijk adem te halen. Het zwarte paard lachte schramper. "Je laatste uur heeft geslagen, merrie." met die woorden draaide hij zich om en liep weg. Had hij gelijk?

-Flut, alleen Itz-

Feit nummer één; hij faalde. Feit nummer twee; hij faalde. Feit nummer drie; kon het nog erger? Hij was an idiot op zijn zachtst gezegd, maar daar zat hij niet meer over in. Hij had niets in petto, hij was niets van plan, gewoon lopen en eten en whatever. Hij was smexy. Ja dat was hij. Itz was de smexypexy hengst. Punt.
Oke, genoeg ego, hij was een bescheiden man.
Boem, en daar vloog weer een watermeloen, zo in stukken jóngeh. Of bij de blokker werden er nu kaartjes verkocht voor the little mermaid. Of iemand zou blind leren typen op een of andere site. Iemand maakte een game, kocht een mario ds kaart, wat nog niet meer? Iemand keek nu k3 in plopsaland de pannen.
Dafuq waar had hij het over? Ach, het boeide hem ook niet, hij was gewoon rustig hierzo, wuz yeah.
Misschien snurkte hij ’s nachts wel, en zou Yara hem niet meer willen. Maar moest hij perfect zijn? Dat zou ze toch niet fijn vinden?
Hij passeerde een ander paard. Hij richtte zijn donkere ogen op en glimlachte vriendelijk, ’aangenaam,’ bromde hij zachtjes met een warme stem. Uit zichzelf ging Itz al opzij voor het paard, maar het paard trok een frons en beende verder. ’Sommige paarden kunnen écht chagrijnig kijken,’ mopperde hij zachtjes.
In de verte zag hij een witte schim staan, met zijn oren naar voren ploeterde verder door de modder. Jup, hij was in het moeras. Hét paradijsje voor paardjes. Niet dus. Maar dat maakte niets uit, want Itz had overal wel zin in. Dus hij ploeterde verder, de modder trok hem naar beneden, maar dat maakte hem niets uit.
’Yara?’ mompelde hij verbaast, zijn wenkbrauwen kwamen samen boven zijn ogen. ’Yara?’ riep hij naar haar. Ze stond helemaal in de drab en stond er angstig bij. Itz trok zijn benen hoog uit de modder en probeerde sneller bij Yara te zijn dan hij gemiddeld kon zijn. Eenmaal bij haar stond hij daar maar te staan, nog een beetje overdonderd.
Itz schrok op en besefte dat hij zijn partner moest helpen. Moeizaam kwam hij dichterbij, maar hij moest ook oppassen dat hij zelf ook niet wegzakte.

'Aangenaam' hoorde ze een bekende stem brommen. ’Yara?’ mompelde hij verbaast, zijn wenkbrauwen kwamen samen boven zijn ogen. ’Yara?’ riep hij naar haar. "Niet daar gaan staan!" schreeuwde ze, toen Itz zijn hoef wilde zetten op de plek waar zij net tot haar buik de modder in was gezogen. "Anders zit je straks ook vast." mompelde ze erachter aan. Ze keek om zich heen naar de dode boompjes, hopend dat daar een tak aan zou zitten die sterk genoeg was om niet te breken als ze zichzelf eruit zou trekken. "Het spijt me," mompelde ze tegen Itz, terwijl ze naar de grond keek. "Ik... Ik durfde niet tegen hem in te gaan..." ging ze nog zachter verder. Ze schudde geïrriteerd met haar hoofd toen ze merkte dat vliegjes zich verzamelden op de open wond in haar nek, veroorzaakt door de hengst. Waarom moest dit altijd haar gebeuren?

-flut, volgende wordt langer, belooft-

’Niet daar gaan staan!’ Verbaasd keek Itz op, zijn beweging stakend. Waarom niet daar staan? Oh ja, modder. Het was lastig, aangezien er weinig verhoging en droog land was hierzo. Eenmaal op het droge was je veilig, hier kon Yara steeds verder zakken en uiteindelijk.. Itz snoof huiverig, hij was hier niet echt een held in, nooit geweest ook. ’Anders zit jij straks ook nog vast,’ mompelde Yara daarna. Itz keek met zijn bruine ogen naar Yara en glimlachte warm naar haar. ’Maar.. Waarom zit jij hier vast?’ Jezus, hij was wel helemaal van de domme, hij moest haar helpen, anders zou hij haar nog dood vragen. Of hoe je dat ook kon zeggen zodat het echt grappig leek, aangezien hij hier niet bepaald om kon lachen.
Hij spitste zijn oren en hoorde hoe Yara zachtjes ‘sorry’ zei. Zijn oren gingen lichtjes naar achteren en hij porde met zijn neus tegen haar schouder. ’Jij zit hier vast, en zegt sorry tegen mij?’ Hij snoof weer, maar liet zijn hals daarna een stukje zakken, zijn hoofd ging onder haar hals, en Itz zette een klein stapje vooruit. Zijn nek zat nu onder haar hals. ’Naar achteren lopen?’ Itz voelde hoe ook hij langzaam werd weggezogen, en moest gedwongen zijn nek onder haar hals vandaan halen. Moeizaam trok hij zijn achterbeen los, gevolgd door de ander, daarna weer gevolgd door zijn voorste benen. Misschien was het aan de andere kant beter? Hij liep een rondje door de drab, en kwam aan de andere kant terecht. Yara stond zijdelings naar hem toe, zoals eerder. Hier stond hij al ietwat steviger, ja, het moeras bleef fascinerend.
Zijn grauw grijze vacht was nu aan de onderkant besmeurd met modder en drab, bovendien stonk hij ook, naar rotte vis en lijken.
Itz pakte een pluk manen bij de schoft, en zette zich schrap, tot zover hij dat kon in de modder. Met grote rukken probeerde hij Yara naar achteren te laten bewegen, aangezien het daar iets steviger werd. Alsnog zou je niet uit de problemen zijn, maar dat was voor later.
Itz moest haar manen loslaten toen hij opeens in een of andere kuil stapte en opeens met zijn neus in de drab stond. Moeizaam zocht hij weer de grond op, en pakte haar pluk manen weer beet. Heel af en toe moest hij haar loslaten om zelf te zorgen dat hij niet vast bleef zitten, aangezien je daar ook niets aan had. ’Je bent er bijna. Lukt het je al?’ mompelde hij, licht hijgend, de woorden over de hengst een beetje negerend, aangezien hij zometeen toch wel de oren van haar hoofd zou vragen. Ja, het leek misschien niet zo, maar hij was echt ziek van bezorgdheid, en.. was dat een wond? Verdeumme, wat was er nu gebeurd?



No problem hoor ^^

Verbaast keek de grijze hengst op bij haar schreeuw dat hij zijn hoef niet moest neerzetten. ’Maar.. Waarom zit jij hier vast?’ vroeg Itz toen. Yara keek hem beschaamt aan en wenkte met haar hoofd in de richting waar de zwarte hengst verdwenen was. Bij haar sorry gingen Itz' oren naar achter en porde hij tegen haar schouder. ’Jij zit hier vast, en zegt sorry tegen mij?’ vroeg hij verbaast. Daarna zette hij zijn hals onder die van haar, maar werd weer weggezogen en ging weer op het droge staan. Hij liep langs haar tot hij schuin op haar keek. Hij pakte een pluk manen bij haar schoft en gaf er een paar rukken aan. Yara voelde dat ze opzij getrokken werd. Hij moest weer los laten toen hij in een kuil stapte en met zijn neus in de modder stapte. Hij zocht de goede grond weer op en pakte haar manen weer vast. ’Je bent er bijna. Lukt het je al?’ mompelde hij, licht hijgend. Yara ging voorzichtig met haar benen door de drap, wetend dat ze bij een verkeerde beweging weer de drap in getrokken zou worden. Uiteindelijk vond ze een steen en zette haar hoef daar op en wist zich naar boven te krijgen. Daarna gooide ze haar voorbenen op het betere stukje grond en wist de rest van haar lijf erop te krijgen. Ze hoestte wat modder uit en daarna leek haar luchtweg weer vrij. Ze legde haar hoofd op de grond en merkte dat ze helemaal trilde. Ze zag dat Itz naar de bloedende wond in haar hals keek.

Hij kreeg van de jonge merrie een beschaamde blik. Met zijn neus hief hij haar kin op en glimlachte warm naar zijn partner. Foep yeah, hij was er voor haar, en dat moest ze nou eindelijk weten ook.
Zijn glimlach verdween toen hij de situatie kort schetste. Yara stond nu op het punt om naar achteren (?) te lopen, om zichzelf te bevrijden. De jonge hengst kon nu niet veel meer doen dan eventjes wachten tot Yara in actie kwam.
De merrie leek te beseffen dat ze bij iedere foute beweging weer terug de drab in gezogen kon worden, en was daarom ook uiterst voorzichtig. Midden in deze situatie bedacht Itz zich dat Yara even oud was als hij. Misschien had hij het nog niet eerder gemerkt, maar nu, opeens floepte dat zijn hoofd is. Echt nuttig was deze informatie niet, aangezien het Yara niet zou helpen met bewegen. Met bezorgde ogen keek hij toe hoe ze wat modder uit hoeste, en daarna, trillend en al, haar hoofd op de grond legde. Met zijn donkere ogen nam hij haar in zich op, en probeerde te kijken wat hij nu moest doen.
Hij betrapte zichzelf erop dat hij nog steeds staarde naar de open wond van Yara, en dat Yara het zelf ook al had opgemerkt. Zorgvuldig keek hij naar de grond, om uit te zoeken of deze ook opeens magic powers had en haar niet meer los wilden laten. Oke? Nee. Itz snoof en keek Yara streng aan. Nu Yara veilig was kwam zijn boosheid pas. 'En wat is je nu weer overkomen?' brieste hij boos. Diep in zijn ogen zat alleen een gekwelde blik, omdat hij wist dat Yara al het pispaaltje was, maar nu wilden ze haar ook nog eens vermoorden ook. Waar ging het toch heen met de wereld?
'Van het begin tot het eind graag,' sprak hij, ditmaal met een zachtere toon. Zijn geruststellende scheve glimlach kwam weer tevoorschijn, en zijn sprekende ogen moedigden haar aan.

Zodra ze beide wisten dat ze echt veilig waren snoof Itz en keek hij haar streng aan. Yara keek geschrokken in zijn ogen en richtte die doen op de grond. 'En wat is je nu weer overkomen?' brieste hij boos. Diep in zijn ogen zat alleen een gekwelde blik, maar die kon ze niet door zijn boosheid zien. Ze stond niet op, in de wetenschap dat haar benen het toch zouden begeven. 'Van het begin tot het eind graag,' sprak
hij, ditmaal met een zachtere toon. Zijn geruststellende scheve glimlach
kwam weer tevoorschijn, en zijn sprekende ogen moedigden haar aan.Yara staarde naar de modder, alsof die ineens heel interessant was geworden. Tja, wat was er eigenlijk gebeurd? "Nou ik liep gewoon door Ash Valley, en toen kwam ik een paard tegen, die zwarte, die je net zag weg lopen. En hij zei dat het gebied van hem was, dat hij geen goedzakjes er op wilde hebben. Dus joeg hij me weg, hier heen. Toen duwde hij me in de drab en dacht dat ik het niet zou halen en ging weg. En toen kwam jij." eindigde ze haar verhaal. Voorzichtig zette ze haar benen goed en stond wankelend op. Maar ze bleef wel staan. "Ik kan er toch ook niets aan doen dat ze steeds mij moeten hebben?" zei ze tegen hem.

De konikhengst zag dat Yara haar ogen geschrokken op de grond richtte toen hij haar boos aankeek, en hij grijnsde eventjes in het wilde weg, aangezien Yara toch nog niet naar hem keek. Yara stond niet op, en Itz ging ervanuit dat ze moe was. Andere redenen wilde hij niet bedenken, alleen als ze ongeveer positief waren.
De modder zou zometeen opdrogen en overal harden. De kluiten aarde plakten dan vast aan je staart, en je vetlokken en je benen. Behalve de staart en vetlokken was de modder een zowaar pluspunt; vliegen en muggen konden er niet doorheen komen, en padam: vliegen weg!
De hengst zag hoe Yara opeens heel geïnteresseerd naar de modder keek. Moest ze nou huilen? Of was het gewoon een manier om hem niet aan te kijken? Hij zag in iedergeval nog geen aanleiding voor een verhaal, en besloot gewoon af te wachten. Wat had je anders aan een partner dat met moeite geen informatie uit je zou persen als je niet snel je mond open deed? Niet heel veel. Precies.
'Nou ik liep gewoon door Ash Valley, en toen kwam ik een paard tegen, die zwarte, die je net weg zag lopen.'
Itz dacht eventjes terug aan het zwarte paard, en bevestigde inderdaad dat dit het paard was waar Yara over sprak. Ja, dat paard waar Itz 'aangenaam' tegen zei maar de zwarte was gewoon stug doorgelopen.
Met een half oor luisterde hij verder naar Yara's verhaal. Iets over goedzakjes, en wegjagen. Wanneer Yara bij het stukje kwam over de drab spitste hij zijn oren en luisterde weer vol interesse. Blijkbaar was dat alweer het einde van het verhaal, en het werd weer een beetje stil. 'Ahah,' snoof hij afwezig, alsof hij alles op een rijtje probeerde te zetten [ wat niet zo heel moeilijk was, het was niet veel informatie ]. 'Niet het meest originele verhaal, vind je ook niet?' Hij richtte zijn ogen weer op Yara. Die was inmiddels proberen op te gaan staan, en ze wankelde eventjes. Met zijn neus tegen haar schouder probeerde hij haar te helpen om haar balans te vinden, en algauw leek ze stevig genoeg te staan dat hij zijn neus weer weg trok.
Lachend hoorde hij haar eindzin aan en schudde zijn hoofd, hoe kon het ook anders? Het was bijna lachwekkend hoevaak zij het ongeluk tegen kon komen, als er een wereldrecord bestond dan kon zij die wel winnen! Verdikkie, het zat haar af en toe goed tegen. 'Ik moet je nog in quarantaine zetten als het zo doorgaat!' grapte hij, al leek hij door te hebben dat het alleen maar zwarte humor was dat niet grappig was. Hier was hij ook helemaal niet goed in, grappen maken. Hij was niet grappig, nooit geweest en nooit zijn ook. Dat was maar het beste, of niet soms?
'Yara, je moet me beloven om voorzichtig te zijn. Om de één of andere reden ben jij gezegend met pech, en het is niet fijn om als partner steeds te baden in het zweet als je weg bent omdat je zo bang bent dat je je pijn doet.
Oké?' rondde hij af met een vraag. Hij was echt bezorgd om waar Yara nu weer was als hij niet bij haar was.
Misschien klonk het alsof hij haar niet vertrouwde, maar dat was het niet. Hij hield van haar, hij hield enorm van haar, en dit lag niet binnen zijn bereik. Hij kon niet zomaar even afstand houden en toekijken hoe Yara zich iedere keer in de nesten werkte.
Goed, dat klonk behoorlijk egoïstisch en dom, maar Itz... Nouja, het was gewoon niet fijn. Punt.




AF

'Ahah' had Itz geantwoord op haar verhaal. 'Niet het meest originele verhaal, vind je ook niet?' zei hij nadat ze was opgestaan. Toen ze wankelde hielp Itz haar overeind te blijven door zijn neus tegen haar schouder te houden. Toen ze weer stevig genoeg stond trok hij zijn neus weer weg. 'Ik moet je nog in quarantaine zetten als het zo doorgaat!' grapte hij, al kwam het bij haar niet goed over. Maar hij had haar als partner gewild. En zij hem. Hij hield van haar. Van hoe ze was. En ja, misschien trok ze slechte paarden aan. Maar daar had hij voor gekozen. Toch? 'Yara, je moet me beloven om voorzichtig te zijn. Om de één of andere reden ben jij gezegend met pech, en het is niet fijn om als partner steeds te baden in het zweet als je weg bent omdat je zo bang bent dat je je pijn doet.
Oké?' rondde hij af met een vraag. Yara keek hem aan. Ze was toch voorzichtig? Door dergelijke gebieden die gevaarlijk waren bewoog ze zich snel en bijna geruisloos. Ze was snel, maar geen vechter. Ze vluchtte altijd. Ze was voorzichtig. "Ik ben voorzichtig." antwoorde ze zachtjes. Yara zuchtte en richtte haar hoofd toen naar de plek waar het moeras eindigde. "Laten we hier even weggaan." opperde ze. Ze zette voorzichtig een paar stappen, op de plekken waar ze hoefstappen zag die of van Itz, of van de zwarte hengst moesten zijn. Ze stopte en keek achterom naar Itz.

Zijn opbeurende grapjes waren in het verkeelde keelgat geschoten, en dat vond hij niet erg ook. Hij hield van het bonte beest, en hij had geweten dat ze voorzichtig deed. Met een ontspannen knikje glimlachte hij en drukte zijn neus stevig tegen de hare. ‘Maak jij je nou geen zorgen, dat weet ik ook wel,’ mompelde hij terwijl hij voorzichtig een stapje terug deed. Hij hoorde haar voorstel en knikte als beaming, hier weggaan was verstandig, vooral omdat de slechte paarden misschien nog wel konden komen. ‘Na jou dan maar,’ zei hij plagerig. Met een scheve grijns maakte zijn hoofd een buiging naar het moeras dat zich dieper opende. Dit zou hopelijk de directe exit zijn uit het moeras, en als ze extreme mazzel hadden dan kwamen ze niemand tegen. Ja, hij had wat tegen het moeras, bij iedere stap zat je vast. De paarde van het slechte goed waren gek dat ze dit als verdomde slaapplek prefereerden: Hij had liever een zacht, warm bed, dan was het maar tussen de zogehete bloemetjes en bijtjes. Zij mochten met hun neus wel in de zeiklucht slapen, op een stapel van skeletten, die ze persoonlijk hadden gevild. Jaja, en de goeden waren walgelijk omdat ze van bloemetjes en bijtjes hielden. Wat overigens niet waar was. Niet altijd tenminste. Nee Itz wist wel wat hij liever koos dan dit. Met zijn ogen zocht hij het gedaante van Yara weer op en hij grijnsde breed. ‘Nog gewond geraakt Yara?’ Hij snoof gelijk nadat hij het had gezegd. ‘Nouja, dan bedoel ik naast je grote open wond in je nek.’




ASDFGHJKL wat een stomme post :'D
EDIT: OMG MIJN EERSTE POST IN HET NIEUWE[KLOTE]JAAR 8D

Itz glimlachte en drukte zijn neus tegen de hare aan. Hij zei dat hij wist dat ze voorzichtig was. Toen ze voorstelde uit het moeras te gaan knikte hij. "Na jou dan maar" zei hij. Ze glimlachte en begon te lopen, met haar blik op de grond, opzoek naar hoefafdrukken, en die volgend. Toen ze die niet meer zag keek ze even om haar heen, schuin naar achter naar Itz. Toen zag ze iets wat leek op de rivier en liep voorzichtig die richting uit. Haar voorhoef gleed uit en kwam weer in de drab terecht, maar Yara trok zich snel weer los en liep verder. "Nog gewond geraakt, Yara?" vroeg Itz, hij snoof gelijk. "Afgezien van de grote open wond in je nek" ging hij verder. Yara keek voor haar en sprong op het gras terwijl ze naar de rivier keek. Eindelijk. Ze keek naar Itz en toen naar haar eigen lichaam. "Volgensmij niet." zei ze. Ze liep naar de rivier en zocht een plek waar de rivier zacht stroomde. Ze ging daar staan en spetterde met haar neus water op de wond op haar hals. Het prikte veel meer dan de wonden die ze eerder had gehad. Geschrokken hief ze haar hoofd weer op. Ze wist dat het moest, maar het deed zo veel pijn..