ModeratorJongens, voor school moet ik een short story schrijven. Minimaal één A4tje, maximaal twee. Natuurlijk zit ik weer gewoon op het randje van 3 A4tjes :'D maar dat had ik opgelost met een kleiner lettertype. Ik ga er waarschijnlijk niet mee verder, maar tips en kritiek zijn altijd welkom :3
- Spoiler:
- ‘Homo!’ werd er voor de grap tegen iemand geroepen. ‘Lesbo!’ klonk het ergens in de gang, de commentaar terug roepend. ‘Scheld niet met homo! Jullie zijn zelf stelletje homo’s!’
Zwijgend zat ik op de bank, het gescheld probeerde ik maar te negeren: het gescheld met homo of lesbo. Het voelde alsof ik moest huilen, en dat terwijl het helemaal niet tegen mij is bedoeld.
‘Hé manwijf, zit je weer eens te piekeren?’ Ik schrok op van mijn gedachten en keek naar degene die me zojuist had aangesproken. Het was Jim, de grootste pestkop van de klas. Ik probeer de brok in mijn keel weg te slikken en keek Jim niet aan. ‘Hé, je hebt nu een blauw T-shirt aan. Waar zijn je roze shirts? Of die ene met het peace teken, die is mijn favoriet,’ zijn stem klonk sarcastisch.
Ik dook wat ineen. ‘Laat me met rust,’ probeerde ik zachtjes, in een poging om hem weg te laten gaan.
‘Waarom zou ik?’ vroeg hij spottend.
‘Jezus is hij weer bezig?’ hoorde ik opeens een vrouwenstem van opzij. Ik draaide mijn hoofd naar die kant, en zag June daar staan, een van de enige vriendinnen die ik had. ‘Ga weg eikel,’ siste ze, en ze ging voor hem staan. June stond erom bekend dat ze een grote mond had en niet vaak bang was. Was ik maar zoals zij, nergens bang voor, maar nee, ik durfde niet echt iets te zeggen omdat ik wist dat anderen altijd wel een spottende opmerking klaar hadden, dan zou het waarschijnlijk weer gaan zoals ‘hé sukkel, wat is dat nou weer voor een antwoord?’ of, ‘hé hoorde jij nou ook die vrouw iets zeggen?’ het was nooit goed, hoe hard ik ook mijn best deed om erbij te horen, niemand deed aardig, niemand behalve June, en een paar anderen.
Ik werd zo gepest omdat ik een enigszins lang kapsel had en vaak een beetje vrouwelijke T-shirts aantrok. Ik lette altijd op goede manieren en haalde vaak goede cijfers. ‘Hoe ironisch, ze moeten altijd de nerdjes pakken. Niet dat jij een nerd bent ofzo. Nouja, je snapt mijn punt.’ Ik keek op en glimlachte naar June. ‘Dankjewel June, het lukt me gewoon niet om ze weg te houden.’ Ik zuchtte wanhopig. June was de enige die mijn geheim kende, omdat ik wist dat zij als enige mij begreep en het niet verder zou vertellen. Zij wist wáárom ik altijd roze truitjes droeg met peace tekens, en goed voor mezelf zorgde, en waarom ik soms wel meeging als June ging shoppen met haar jongere zusje en haar moeder. Het was altijd gezellig met hen, ik had een goede smaak wat betreft kleding.
De bel ging, en opeens was iedereen in een soort van haast. De les begon weer, wiskunde, op zich wel een vak waar ik niet zoveel moeite mee had, maar dat had ik met vrijwel iedere vak. ‘Nou, zie je zometeen wel blauwkapje,’ grapte June, net voordat ze haar tas over haar rug slingerde en met grote passen naar de klas liep. Ik raapte ook mijn spullen op en pakte mijn tas op. Natuurlijk moest ik weer dé klungel zijn om te struikelen over mijn eigen voeten. Om het vervelender te maken schoot mijn tas open en kwam de hele inhoud verspreid te liggen over de grond. ‘Shit!’ mompelde ik, een beetje geïrriteerd. Snel bukte ik en begon haastig alles bij elkaar te rapen. De bel ging voor de laatste keer, en ik wist dat ik nu te laat was in de klas. Dat zou ook weer de nodige commentaar vergen. Ik zuchtte zachtjes, propte het laatste papiertje in mijn tas en haastte me naar het wiskunde lokaal. De docent was al bezig met de instructie, en zodra de deur terug in het slot viel, werd al het aandacht op mij gericht. ‘Je bent te laat,’ merkte de docent droog op. ‘Jóh. Die homo is altijd te laat,’ hoorde ik iemand sarcastisch snuiven. Ik keek naar de docent, maar die deed alsof haar neus bloedde. Mijn wenkbrauwen kwamen tot een frons samen, ik stampte naar mijn tafel en kwam met een plof op de stoel terecht. ‘Voelde jij ook die aardbeving? Volgens mij voelden ze dat zelfs in China!’ Ik gromde en kneep in mijn pen. Plots stond ik op. Met langzame passen liep ik langs alle tafeltjes, en ging voor de klas staan. Wat me bezielde? Ja, ik wist het ook niet, maar opeens opende ik mijn mond en schreeuwde; ‘genoeg!’ Ik zag dat alle ogen gericht waren op mij, ik zag hoe Jim zijn mond weer opende, maar ik schreeuwde weer, ‘genoeg!’ Mijn stem trilde een beetje, maar ik kon niet meer terug. ‘Ik heb genoeg van jullie opmerkingen! Jullie pesterijen! Het gescheld met ‘homo’ of ‘manwijf’. Ik heb er genoeg van. Want weet je, ik bén homo. En het maakt me geen zier uit wat jullie denken!’ Ik beet op mijn lip, en keek naar de geschokte blikken. De klas werd gevuld door geroezemoes, maar al snel werd het stil. Een seconde later begon Jim te lachen, de tranen rolden over zijn wangen.
Mijn wangen kleurden langzaam rood, maar mijn gezicht stond nog steeds serieus, misschien met wat verontwaardiging erin. ‘Pablo, ga zitten.’ zei de docent. Inmiddels was de hele klas me uit aan het lachen. Natuurlijk had ik het niet moeten zeggen, dit zou alles erger maken. Kon het niet gewoon zijn als in de film? Dat iemand zei dat hij homo of lesbo was, en dat iedereen respect had voor degene? Eigenlijk had ik bijna verwacht dat het zoals in een film zou gaan eindigen.
‘Homo, ga zitten.’ Met grote passen liep ik naar mijn tafel, pakte mijn spullen en beende de klas uit. Adieu. Vaarwel. Ik zou naar een andere school gaan, opnieuw beginnen, misschien dat ik zelfs verkering zou vragen aan de eerste de beste meid, alles om erbij te horen. Vaag in de verte hoorde ik de docent roepen dat ik terug moet lopen, maar alles ging voorbij in een waas, en ik bleef lopen. Ik moest blijven lopen, ik liep de school uit, ik liep langs de fietsen, daar wilde ik niet op fietsen, ik liep langs de weg, en uiteindelijk kwam ik thuis. Ik aarzelde, maar ik ging toch naar binnen.
Twintig minuten later hoorde ik de bel schallen, één keer, twee keer, drie keer. Wie was er zo ongeduldig? Zonder erbij na te denken deed ik de deur open. Iemand gleed langs de open deur, en duwde mij tegen de muur. Mijn ogen waren stijf dichtgeknepen, langzaam deed ik ze open. Het was Jim. ‘Jim?’ vroeg ik verbaasd. ‘W. Wat doe je hier?’ Om de een of andere reden werd ik bang. En terecht, gelijk kreeg ik een knietje. Het leek alsof ik bijna geen adem kreeg, en ik zakte in elkaar, met het nodige gekreun. ‘Jou in elkaar rossen, hómo.’ De verachtende klank in zijn stem maakte me doodsbang. De tranen rolden over mijn wangen, ‘doe me niets,’ smeekte ik. Jim moest lachen om mijn zielige toon, ik kreeg weer een klap, of was het een schop? Het kwam recht op mijn neus, de pijn schoot in mijn neus, net als er iets uit mijn neus schoot. Het was nat, en mijn hand probeerde te reiken naar mijn neus. Jim schopte mijn hand weg. ‘Ga weg, Jim!’ riep ik bang, nog steeds pijn hebbend van het knietje. Ik voelde hoe de sterke hand van Jim mijn kraag pakte en mij omhoog trok. De ene reeks klappen volgden de andere. Uit zelf verdediging haalde ik ook uit, en hoera, ik had op zijn jukbeen geslagen. Jim deinsde eventjes terug, maar trok toen weer een grimas. Het maakte me bang, en de tranen bleven maar stromen. ‘Ga weg Jim.’ Ik wist wel dat Jim niet naar mij zou luisteren, hij had het ook nooit gedaan. Zijn hand raakte nog één keer mijn slaap, en het laatste wat ik hoorde was June’s bezorgde stem, voordat ik knock-out op de grond viel.
Een week later was het al beter, mijn neus was gekneusd, dus had ik een witte pleister over mijn neus, iedereen deed luchtig, Jim was opgepakt. Iedereen deed weer vrolijk, behalve tegen mij. Alsof het mijn schuld was dat Jim was opgepakt. Waar zou het heen gaan met mijn leven? Ik was zeventien, veel beter zou mijn leven ook niet meer worden. Ik zag het niet zitten met mijn leven, alleen June was mijn vriendin, want sinds de anderen wisten dat ik homoseksueel was, waren ze ook begonnen met pesten. June zou binnenkort achttien worden, van school af gaan en haar eigen weg leiden. Mismoedig liep ik de kantine uit. Hier zou ik nooit meer komen. En ik vreesde, dat ik voor de laatste keer naar huis ging.
Eén week later stond er met koeienletters in de krant: ‘HOMOSEKSUELE JONGEN AL EEN WEEK VERMIST’
Laatst aangepast door Aaliyah op vr 7 sep - 3:52; in totaal 2 keer bewerkt
