♣ Every teardrop is a waterfall. ♣

I turn the music up
I got my records on
I shut the world outside
until the lights come on

Maybe the streets alight,
maybe the trees are gone
I feel my heart start beating
to my favourite song.

_________________________________________________________

Sombrero liep met vlotte pasjes door het mulle zand. Zijn manen wapperden op de lichte wind en maakte hem koel in zijn hoofd. Zijn vacht glansde in het licht van de zon. Zijn appeltjes op zijn zijde en de dunne bles op zijn hoofd en sneb op zijn neus gaven hem een vrolijk en lief uiterlijk. Enkel zegt uiterlijk niet alles. Lang niet alles. Zijn oren draaide alle kanten op, gewoon om te luisteren naar alles om hem heen. Hij kwam langzaam tot stilstand en tilde even zijn linker voorbeen op. Zijn blauw/groene ogen doorzochten het landschap. Zijn oren stonden nu op de zon gericht die wat achter de horizon schuilging. Het was zonsondergang, het was nog warm, voor de tijd van de dag. Zijn staart wapperde zachtjes op het ritme van de wind. Voor het eerst in tijden was hij zichzelf, na die eindeloze reis was hij nu eindelijk op een plek waar hij zichzelf kon zijn en blijven. Een glimlach krulde om zijn lippen. Een bijna psychopathische blik vormde zich in zijn ogen. Zijn voorpluk ging als een razende tekeer en met een boos gebaar blies hij ertegen. Hij zuchtte. Die stomme wind, het nam altijd een loopje met hem. Hij schudde zich eens uit. Hij gooide even zijn voorbenen laag in de lucht. Hij hinnikte hard, bijna boos naar de lucht. Hij kwam weer neer en met een wind vlaag blies het zand omhoog. Het zand zat overal, in zijn vacht, in zijn manen en staart.

De hengst begon te draven. Hij luisterde alleen naar de passen die zijn hoeven op de grond maakte. Bons, bons, bons, bons . Naarmate de tijd vorderde vormde de klanken van de passen het gonzen van een hart. Het maakte hem lichtelijk zenuwachtig. Hij sloeg heen en weer met zijn staart, het was hier zo rustig, te rustig als je het hem vroeg. Hij zocht een plekje met wat schaduw op. Daar ging hij even op zoek naar wat eetbaars, dat was een onbegonnen zaak. Er was geen sprietje gras te vinden. Niets. Chagrijnig keek hij om zich heen. Zijn oren lagen in zijn nek en maande je tot stilstand. Hij ontblootte even zijn tanden. Vervolgens liep hij weer verder. Hij trok zijn benen hoog op. Hij was niet lief, hij was niet gemeen, hij was hij en het kon hem niks schelen wat je van hem vond.
,,Ik ben mezelf..” . Zei hij zacht. En dat was ook zo. Hij schudde met zijn hoofd, waardoor zijn oren alle kanten op vlogen. Hij leek bijna te grommen door zijn oren, die dingen die te groot waren voor zijn hoofd. Hij leek qua bouw nog een beetje foal-ish. Hij keek kort om zich heen. Hij gaf zijn staart een zwieper en schudde even met zijn manen. Het irriteerde hem, allemaal. Zijn manen werkte tegen, vliegen zaten aan hem alsof hij van stroop was, zijn oren waren te groot en zijn benen te lang. Hij zuchtte. Chagrijnig zette hij het ene been voor het andere en begon weer te draven. Zijn vacht glom een beetje meer door het zweet. Hij schudde zich uit en draafde met fiere passen naar het water toe. Verkoeling, dat zou hem wel goed doen. Verwachtingsvol liep het paard het water in. Zijn vacht werd direct heerlijk koel en hij sloot voor een seconde zijn ogen. Even genoot hij van het moment, even een seconde. Maar dat was al teveel. Zijn chagrijnige houding keerde bijna direct weer terug. Het herinnerde hem aan de tijd met Apollonia.. de merrie waarvan hij had gezworen altijd van te zullen houden… Die belofte kon hij echter niet nakomen… Niet nadat.. Dat.. God, hij kon het niet eens normaal denken. Niet nadat een leeuw zijn geliefde in drie stukken reet, voor zijn neus. Hij was er kapot van geweest ,maanden had hij de tijd nodig gehad om ervan bij te komen. Zijn wereld was ingestort, maar nu, nu zou hij het weer oppakken en de goede oude chagrijnige Sombrero weer worden. Hij zou het achter hem laten en verder gaan met het boek dat zijn leven voorstelde. Zijn levens boek had enkel wat zwarte pagina’s en dat maakte hem ongerust. Hij was niet zijn hele leven al zo, vroeger was hij leuk, lief en soms niet zo lief. Af en toe leek hij eerder the badguy dan the sweet horse. Hij was bang voor zijn leven na zijn dood. Dat god hem hiervoor zou wreken en het nooit zou vergeven. Dat hij zou moeten branden in de hel des doem. Hij rilde kort door de gedachte aan wat hem ,volgens hem, te wachten stond. Hij geloofde streng in een leven na de dood en geloofde dat God bestond. En dat Hij hem wel zou beschermen tegen de badguys uit DreamHorses. Hij glimlachte een echte glimlach door de gedachte hier aan. Hij was zo op gevoed en zou dus ook zo blijven. Als het kon had hij een kettinkje met een kruisje om zijn hals gehad. Echter hebben paarden geen halskettingen, wat hij zeer jammer vond. Eigenlijk deed Sombrero zich niet voor als een gelovend paard.

De hengst schudde zich weer even uit. Hij stapte door het lage water en drukte zijn neus ook even op het oppervlak. Wat een tamelijk slecht idee was. Hij kreeg water in zijn neus en hij sprong op. Hij proestte het uit en probeerde het water uit zijn neus te krijgen. Door het zware ademen werd het alleen maar erger. Hij blies de lucht zijn neus voor een laatste keer uit en uiteindelijk kwamen de druppels water mee. Hij zuchtte geërgerd en liep weer verder. Hij draafde aan en draafde een kort rondje door het water. Zijn staart hing in het water en zijn benen deden het water hoog op spatten. Hij glimlachte en maakte even een hoge bok om de spanning eruit te gooiden. Langzaam ging hij weer stappen en stapte nog eventjes door. Hij kwam tot stilstand en liet zijn ogen over het landschap glijden. Hij zag in de verte de rondingen van een paard op doemen. Hij keek naar het, hij wist wel dat het paard hem waarschijnlijk allang gezien had dus was omdraaien en wegrennen géén optie. Hij keek zoekend om zich heen. Geen uitweg. Ach, dan maar wachten. Hij wachtte geduldig af op het paard dat op hem af kwam. Wie was dat? Wat deed het hier? Zou het zo’ n sweetheart zijn? Of juist een badguy?

~ 1.080 ~
Wie vergezeld mijn Sombrero? :3

Nobody said it was easy,
It's such a shame for us to part.
Nobody said it was easy,
No one ever said it would be this hard.
__________________________________________________________________________


Sombrero hief zijn hoofd een beetje. Hij dacht nog steeds aan het geen wat hem te wachten stond, een pijnlijke reis naar iets wat niet bestond.. het deed hem rillen. Hij schudde het even van zich af. Hij besefte niet dat het paard dichterbij bleef komen. Het was hem even ontgaan. Hij schrok zich daarom ook ter pletter toen de merrie rustig begon te praten, ze groette hem. Het was een best mooie merrie, gaf hij in zichzelf toe. Hij keek haar even met schuin hoofd aan. Ze deed wel alsof ze vriendelijk was, hij wist niet of ze deed alsof of dat het niet gespeeld was. Maar hij zou onbetwist gewoon normaal doen. Er zou geen sprankje woede, verdriet of machteloosheid in zijn stem te vinden zijn en hij zou Sombrero zijn. Althans de Sombrero waarvan hij verwacht werd te zijn. Hij liet zijn oortjes wat hangen bij die gedacht. Hij herpakte zich echter snel. Hij zette zijn oortjes weer vrolijk overeind.

De hengst liet even zijn ogen langs het landschap glijden. Hij was niet op zoek naar nieuw onverwachts gezelschap. Hij haatte verrassingen. Al helemaal als het om paarden ging. Dat kwam waarschijnlijk doordat hij weinig kende van het landschap en de paarden van Dream Horses. Hij was nieuw, maar probeerde dat niet te laten merken. Hij was neutraal, hij was Zwitserland. Zo noemde hij zich altijd al, Zwitserland. Gewoon, omdat het hem bijna precies omschreef, behalve dan dat hij een paard was en geen land. Hij deed niet mee aan een oorlog. Hij zou zijn eigen tussenweg vinden. Zijn eigen weg om te leven. Het zou allemaal wel loslopen. Desnoods zou hij terug keren naar de wereld waar hij vandaan de kwam. Maar tot nog toe leek hij het hier wel naar zijn zin te hebben. Hij zou hier vast niet zo snel weggaan. Het was hier best goed, geen mensen, nog geen vervelende paarden. hij zuchtte tevreden. Hij realiseerde zich echter weer dat er een paard voor zijn neus stond. Wachtend op een voor haar vriendelijk antwoord. Hij opende zijn mond en sprak een klein woordje uit, ter begroeting.

“Hallo..” Antwoorde hij. Het was een onbekende merrie, maar wat onbekend was kon hij toch bekend maken, niet? Mogelijkheden waren er altijd. En mocht ze vervelend of zo gaan doen dan was hij snel genoeg. Helemaal als het een badguy was. Hij hield daar niet zo van. Het leek of die paarden dachten alles te weten of iedereen de baas wilde zijn. Dat haatte hij. Dan voelde hij zich net weer een klein veulen dat hoe dan ook naar zijn leider moet luisteren, ook al moet hij daarvoor iets afschuwelijks doen. Hij keek kort naar de merrie. Nee, ze leek niet zo iemand. Maar zoals hij al eerder meende te vertellen; uiterlijk zegt niet alles. Lang niet alles. Zijn oren draaide nieuwsgierig haar kant op. Om te wachten op een antwoord. De meeste paarden vonden Sombrero maar niets, omdat hij soms wat raar kon doen. Hij gaf dan zijn geloof de schuld, volgens hem waren er niet veel/nauwelijks paarden die geloofde en dat maakte hem dan wat apart. Hij brieste en schudde even zijn manen los van zijn wat natte vacht.

I used to roll the dice
Feel the fear in my enemy's eyes
Listen as the crowd would sing
But no the old king is dead
Long live the king
______________________________________


Sombrero voelde de wind door zijn manen glijden, over zijn zachte vacht en onder zijn zware hoeven. Zijn ogen schoten werkelijk alle kanten op. Niet op zijn gemak, zo zou je het kunnen noemen. Hij keek weer even naar de merrie. Ze was wat kleiner dan hem, maar het scheelde niet veel. Ze zag er wel gespierder uit dan hij. Hij stak zijn pientere hoofd de lucht in en luisterde naar de meeuwen die in de lucht boven hem irritatie wekkende geluiden uit stootte. Hij mompelde iets over hoe onnuttig vogels waren, ze waren stom, lelijk en onhandig. Ze stalen je eten en vonden het dan raar als je een keer naar ze uithaalde, dom waren ze zeker. Sombrero zelf was dan misschien ook een beetje vreemd, maar vogels hebben hem nooit gemogen. Andersom ook niet trouwens. Sinds dat hij veulen was wist hij dat vogels absoluut niet cool waren en dat hij nu moest stoppen met denken aan vogels, voor hij echt naar een geschifte paradijs kon. Hij zuchtte even zachtjes.
De merrie begon te praten en een seconde stond hij verstijfd van schrik. Hij ontdooide weer en zette zijn linker achterbeen op rust. De merrie zei “Allure is de naam.” Ze pauzeerde even en vervolgde toen weer: “En wat is jouw naam, als ik vragen mag?” Ze was in ieder geval beleefd en dat was mooi. Onbeleefde paarden waren net vogels. Ja, hij had een hekel aan vogels.
“Aangenaam Allure, mooie naam. Ik ben Sombrero.” Als hij het zo zei klonk zijn naam echt verdomde dom en raar. Het was ook wel een beetje zo. Ik bedoel, hij was vernoemd naar een hoed uit Mexico. Dat is best een beetje nou ja, niet alledaags, toch?
Weer schudde de hengst zich uit. Hij stoorde zich aan de vliegjes en de wind. Hij wist dat de wind op een gegeven moment moest gaan liggen en de vliegjes ooit wel weg zouden gaan. Maar toch irriteerde ze hem. Met een geërgerd gebaar sloeg hij met zijn staart en beet naar een vlieg die op zijn borst zat. Hij schudde weer met zijn manen en bewoog wat met zijn spieren onder de vacht bij zijn schouder. Af en toe stampte hij met één been zodat de vlieg weg zou gaan. Het irritante was dat ze terug bleven komen.

Sombrero keek even nieuwsgierig naar de merrie. Ze was best.. Ja.. Terughouden of zoa. Hij stapte naast haar en hield zijn hoofd wat naar benden. Hij was altijd al volgend, nooit leidend. Hij wilde altijd iedereen tevreden stellen, en dat ging eigenlijk nooit.. of nauwelijks. Hij brieste, hij klonk tevreden, zo. Hij was niet alleen, niet helemaal lonely. Hij dacht zelfs dat hij hier nog wel meer leuke paarden kon ontmoeten. Een grijnsje gleed over zijn gezicht. Het kon hem echt niet schelen dat er ook gemene paardjes waren, hij was lief en dat bleef hij ook. Al trok 'het doen wat je wilt'- gedeelte van de slechte kant hem wel. Maar dat zou hij toch niet kunnen, daar was hij te lief voor. Hij keek even op zij naar de merrie die haar op hetzelfde moment aan keek. Hij glimlachte vriendelijk, hij was echt te lief voor de wereld. Als hij alleen was geweest was hij waarschijnlijk in een hysterische lachbui gevallen, maar dat kon hij niet doen met andere, dan was hij raar, vreemd of zelfs debiel.

Hij schudde wild met zijn manen door de vliegen. Hij keek weer even op zij naar de merrie en vroeg zich af; waar gingen ze heen? Hij keek even naar de lucht die langzaam betrok. ,,Hm.. Waar zullen we heen gaan?" Vroeg hij toen, zijn stem wat gedempt. Hij had het gevoel dat hij bekeken werd, raar...