Summer rain

Nothing lasts forever, even cold november rain

De warme regendruppels vielen op zijn vacht. Waterdamp steeg omhoog. Zijn lange zwarte manen kleefden tegen zijn dikke hals aan. Zijn voorpluk hing verwilderd op zijn voorhoofd. Zijn staart zwiepte heen en weer. De babyhaartjes plakten tegen zijn kont aan. Het irriteerde hem eigenlijk niet. Het interesseerde hem ook niet. Zoals zoveel dingen hem niet interesseerden. Dit gebied was meer een niemandsland. Hij hoorde van de legendes. Of het leken meer op legendes dan de echte harde waarheid. Hij had nog nooit ene cobrazarao of Amiya tegen gekomen. Het leek wel alsof ze nooit hadden bestaan. Net zoals de kuddes. Als het ooit eens zo machtige kuddes waren, waarom bestonden ze dan niet meer? Hij betwijfelde wel of ze echt waren geweest. Tuurlijk was het geweldig om de verhalen te horen. Maar alle paarden die een hoofdrol hadden gespeeld waren verdwenen. De kans krijgen om ooit het hele verhaal van een van de paarden te horen was maar een kleine kans. Heel erg miniem zelfs. Hij had nog nooit een zwarte schim gezien die leek op de o zo machtige Cobrazarao of een glimp van Amiya. En Charming, de verrader, tja die was dood. Vermoord door de o zo bekende Rain. De merrie die Dh zowat had gesticht. Die paarden een thuis had gegeven in DH. Het was moeilijk te vatten dat zulke paarden echt hadden geleefd. Dat ze misschien nog steeds leefden. Hij wist het niet. Hij wou het eigenlijk ook niet weten. Het had zo zijn charmes om over de verhalen te horen. Zonder dat hij een van de paarden ooit echt had gezien. Het maakte het minder echt. Godelijker. Hij kon de veldslag voor hem zien. Hoe vele paarden het leven hadden gegeven.

Het eeuwige as raakte verzadigd, werd donkerder. De vulkaan in de verte sierde de hemel. De bijna zwarte hemel. De wolken waren zwart, droegen onweer met hen mee. De rest was grijs. Het gaf een geweldig zicht. Hier kon hij wel van genieten. Eeuwig genieten. Het was iets unieks. De machtige natuur. Geen enkel levend wezen kon er tegen op. Het kon de meest krachtige bomen vellen. Ze laten vallen alsof het dunne stokjes waren. Maar het kon ook zo zacht zijn, alsof het je wou strelen. Met je wou spelen. De natuur kon ook muziek maken. Navayo genoot van elk seizoen. Het was elk prachtig op zijn eigen manier. En toch hield hij het meeste van de heerlijke zomer. De warme zon die op je vacht scheen. Gewoon lekker lui zijn en niets doen. Dat was het Braziliaanse leven dat nog steeds in hem zat. Alles lekker rustig aan. En dan had je de zomer in DH. Best wel redelijk goed weer maar die regen was er vandaag toch echt te veel aan. Het was zo mooi begonnen vandaag. Met een heerlijke zon in de ochtend. Maar nu, in de middag, was een stortregen over DH aan het trekken.

[en anaïs]

Daar stond ze dan. Bovenaan de grote vulkaan. Het was zonnig, maar meer was er hier niet. De zon was fel en brandde op de vacht van de bruine merrie. Ze had haar oren neutraal staan, niet blij of agressief. Ze was enorm kalm op dit moment. Haar manen waren gegroeid en haar omgekeerde hart was amper te zien op haar voorhoofd. Haar staart sloeg af en toe heen en weer om de vliegen weg te kunnen jagen. Haar donkere ogen gleden over de omgeving heen om te zoeken naar een nieuw slachtoffer. Ze was hengstig deze keer en had zin om een hengst te verleiden. Ze grijnsde vals bij die gedachte en dacht aan alles dat hier al gebeurd was. Oorlogen en de dood van Deina. Dankzij haar had de merrie het leven achtergelaten, haar familie. Ach wat! Wie wilde die witte merrie nog? Ze was er trots op dat ze haar had vermoord. Ze zou het zo weer doen. Anaïs schudde met haar lichaam om wat as van haar af te halen. Ze snoof de geuren op en gieren vlogen rond. Ze zochten naar voedsel, maar er was geen prooi. Anaïs rolde met haar ogen en stapte naar beneden toe. Ze stapte door de as vallei en hoorde geritsel aan de grens. Een paar bomen stonden daar en een hert was te zien. Ze grijnsde en galoppeerde op het dier af. Ze beukte het opzij en trapte het tegen de grond. Ze steigerde hoog en landde met haar hoeven op het dier dat meteen zijn adem liet. Ze sleurde het kleine hert naar de vallei zelf en liet het achter. De gieren stoven naar beneden en landen bij het dier. Ze begonnen meteen aan hun middagmaal. Anaïs keek er kort naar en zag verderop een hengst lopen. Het was een redelijk gespierde hengst, maar meer zag ze nog niet. Ze bleef kalm staan en hoe dichter hij kwam, hoe harder ze zijn karakter zag. Ze bedacht haar iets. Als hij goed was, moest ze haar ook zo gedragen. Ze grijnsde breed en vals, maar als hij dichter kwam veegde ze deze weg. Ze spitste haar oren naar voren en hief haar staart licht omhoog. Ze probeerde haar hele lijf te ontspannen om normaal en goed over te komen. Anders zou het niet goed lukken om hem te verleiden.

Zijn bruine ogen keken in de verte. Bijna niets te zien. Een paar gieren vlogen door de lucht heen. Ze leken voedsel te hebben gevonden. Navayo haalde zijn neus even op. Hij vond het maar smerige dieren eigenlijk. Ze waren ten eerste zo lelijk als de nacht, niet letterlijk gezien. En dan leefden ze ook nog eens van afvalresten. Hij kon het niet bepaald vatten dat iemand zulke dieren mooi kon vinden. hij vond ze gewoonweg walgelijk. Met hun kale hoofden en halzen. Blergh. Het waren gewoon vunzige beesten. Hij snapte de gedachtengang van die dieren niet eens. Hoe kun je nu iemands vlees er gewoon van af scheuren als je wist dat het dier twee seconden daarvoor nog rond liep. Dat er bloed door die aderen stroomde. Hij moest eerlijk toe geven, bloed was vreselijk vunzig. Het smaakte naar een roestige vloeistof, het leek te branden in je keel. Hij snapte niet dat slechte paarden hier zo van konden genieten. Hij vond het trouwens ook vreselijk stinken. En hij zelf wou het niet op zijn geweten hebben een zwakker dier te doden voor het plezier. Nee, hij zou alleen vechten als het moest. En moorden was de laatste oplossing. Al was hij wel de beschermer van de Quiet sparkle. Dat was voor een grote eer. Hij kon zo iets betekenen voor de kudde. Hij zou, als het moest, vechten voor zijn, dat van de kudde, leven. Navayo was naast Remember dan ook de enige hengst. Iets wat voor hem soms nog moeilijk te plaatsen was. Hijzelf had sinds zijn derde tot vierde jaar in een groep van enkel hengsten rond gezworven. Hij had het nooit ondernomen om een paar merries te leiden. Soms had hij wel eens met een stuk of 2 merries een kudde gevormd maar dat was het dan ook. Het was nooit voor lang. Hij was te jong om een kudde te kunnen behouden. En nu, nu was hij lid van een kudde. Het was vreemd voor hem.

In de tijd van zijn denken was hij dichter gekomen tot een ander paard. Aan de geur te merken een hengstige merrie. Navayo bekeek haar eens. Haar lange zwarte manen bedekten haar voorhoofd. Haar staart trots in de lucht. Ze was niet bepaald klein maar Navayo leek enkele centimeters groter te zijn. Ze was ook ietsje slanker als hem. Niet dat dat abnormaal was. Navayo was enorm gespierd gebouwd. Het zat in zijn ras. Elk paard was zo gespierd gebouwd van zijn ras. Hij knikte even richting de merrie. Niet in staat zijn mond open te trekken. Was het de geur die hem afleidde? Of gewoon het barslechte weer dat hem in een slechte bui had gezet? Hij wist het niet. Hij wist alleen dat het al lang was geleden dat hij nog eens een hengstige merrie had geroken. Vroeger als hengsten onder elkaar moest je het maar uit vechten wie de merrie kreeg. Meestal waren merries wel paardjes die enkel de sterkste en beste hengst wouden. Navayo was zelf een paar keer de strijd aan gegaan maar als 3jarige kon je het niet halen van een 6,7 jarige hengst die veel meer ervaring had. Dat was nu eenmaal de realiteit.

De merrie draaide haar hoofd even schuin. Haar donkere ogen gleden over de hengst heen en een lichte grijns sierde haar lippen. Ze schudde met haar lange manen en hief haar hoofd weer normaal op. Hij was wat groter en iets feller gespierd. Dat was écht interessant. Ze zwiepte met haar lange staart heen en weer en knikte langzaam naar de grote hengst. Ze had haar houding kalm en ontspannen gemaakt. Haar blik verleidend en toch ook neutraal net als haar oren. Ze merkte op dat de hengst niet meteen wat zou zeggen. Ze liet haar blik over de omgeving glijden en keek hem weer eens aan. Anaïs was ook niet van plan meteen zelf te beginnen praten. Ze was hier niet om te praten, maar om te spelen. Ze moest haar inhouden niet vals te gaan grijnzen en dat lukte. Ze keek hem nieuwsgierig aan. Haar oren stonden lichtelijk schuin naar achteren, naar voren spitsen zou ze nooit doen. Ook niet voor een spel. De merrie liet haar neus even over de grond glijden en kwam voorbij de hengst. Ze moest hem laten opmerken van de hengstigheid. Anaïs stapte even bekijkend en keurend rond de hengst en zwiepte sierlijk met haar staart. Ze stopte vlak voor zijn neus en keek in zijn ogen. Haar ogen glommen speels en uitdagend. "Goedendag mijnheer." Alsof ze het fluisterde in zijn oren. Mysterieus. Ze keek nog steeds diep in zijn ogen en schudde kort met haar manen. Haar hoef schraapte zacht over de grond en vormde wat as op haar been. Ze liet haar donkere ogen er kort naar kijken, maar ze richtte haar weer volledig op de hengst die voor haar stond. Ze moest nu actie gaan ondernemen. Anders kon ze beter wat anders gaan doen dan dit.

De merrie bekeek hem. Hij bekeek haar. Zijn ogen strak. Zijn oren naar voren. Haar oren stonden een beetje schuin. Hij fronste in gedachten zijn wenkbrauwen. Hij bekeek haar beter. Ze was jonger als hem, een jaar of 5 schatte hij haar. Maar net volgroeid. Ze kwam in beweging. Navayo volgde haar bewegingen. Ze had een goede gang. Het leek alsof ze haar hengstigheid wou benadrukken. De geur brandde in zijn neus. Het moest toch elke hengst gek maken. Hij begreep het niet goed. Ze kende hem niet eens. Haar ogen kruisten de zijne. Haar stem weerklonk. Hij wachtte even.
"Good afternoon my lady" Sprak hij kalmpjes met zijn hese stem. Hij zwiepte met zijn lange zwarte staart. Zijn ogen gericht op de merrie. Zijn neusgaten wijd open. De geur bleef in zijn neus hangen, hoe weinig mogelijk hij er ook aan probeerde te denken. Hij was een hengst met manieren. Hij was geen onbeschofterik. Maar hij wou wel weten wat een merrie met zulk weer hier in the ash valley te zoeken had. Hij vertrouwde haar nog niet helemaal. Dat was dan ook te merken aan zijn iets of wat afstandelijke houding. Hij wou weten wat ze hier te zoeken had.
"Wat doet een merrie bij dit miezerige weer op een plek zoals deze?" Vroeg hij dan ook.

flutje, sorry moest door

De bruine merrie keek hem kalm aan en haar bruine ogen waren duidelijk op hem gericht. Haar staart sloeg af en toe heen en weer. Haar manen wapperden en danstten mee met de wind die af en toe voorbij vloog. Ze draaide af en toe eens met haar oren, maar dat was allemaal een spel. Ze bewoog haar oren nooit, af en toe misschien. Ze moest nu een goede of neutrale merrie lijken en dan pas kon ze zichzelf weer zijn. De hengst begroette haar terug en stelde daarna ook meteen een vraag die best klopte. Daar had ze niet snel aan gedacht, maar dat boeide niet. Ze was goed in spelletjes en ze kon goed spelen. "Good afternoon my lady" "Wat doet een merrie bij dit miezerige weer op een plek zoals deze?" De merrie keek hem mysterieus en toch verleidend en uitdagend in de ogen. Ze glimlachte zacht, want echt een brede glimlach kon ze niet naspelen. "Wat ik hier doe? Ach, dat is ook een vraag voor mezelf. Ik vond het hier wel een uitdaging. Dit gebied betekent niet dat lieve merrie's hier niet mogen komen, toch?" Haar stem bleef ze mysterieus en verleidend houden. Dat pastte perfect in deze omstandigheden. Anaïs zwiepte elegant met haar lange staart en keek hem nog steeds met dezelfde blik aan. "Trouwens mijn naam is Anaïs, en wie mag jij zijn stoere grote hengst?" Alsof ze meteen verliefd en verleid was, praatte ze tegen hem. Dat werkte misschien wel. Ze speelde niet zo graag een aantal dagen dit spelletje. Ze wilde niet dat het meteen heel Dreamhorses zou rondgaan. Ze had allang geroken dat hij in een kudde zat, en welke dan ook. De kudde die oorlog gevoerd had met haar oude kudde. Haar moeder had de kudde uitgedaagd en de oude leidster vermoord. Daarom hadden ze nu een nieuwe leidster, Magnifico. Als ze de kudde had kunnen overnemen had ze nog wel eens oorlog gevoerd, maar dat was voorbij. Nar had haar zielige moeder uitgedaagd en alles overgenomen. Nu was haar stiefzus Aaliyah de nieuwe leidster. Achja, dat kon ook wel.

Haar bruine ogen gleden over de omgeving. Diep vanbinnen was ze aan het genieten om op deze plaats te zijn. Op deze plek had ze haar moeder vermoord en ook haar stiefvader. Ze sloot even haar ogen bij die gedachte, maar ze dacht weer aan haar spel en opende ze opnieuw. Ze probeerde met veel moeite haar oren naar voren te richten, maar ze haatte dat gevoel. Ze snoof zacht en deed alsof ze zijn geur opsnoof. Alsof ze dat zo leuk vond. Anaïs schudde met haar manen en keek hem kalm aan. "What you want. I guess it's not that dangerous." "My name's Navayo. Aangenaam kennis te maken." De bruine merrie keek hem rustig aan en knikte even alsof ze het goedkeurde dat hij het vertelde. Ze zwiepte met haar staart heen en weer voor wat vliegen bij haar weg te krijgen. Ook haar geur trok de vieze beesten aan. Ze richtte haar blik weer op de hengst en luisterde naar zijn woorden. "Een brave merrie zal denk ik toch liever naar een iets mooiere plek gaan, niet?" Hij deed teken dat ze hem moest volgen en dat deed ze ook. Ze moest toch kunnen meespelen. Ze snoof zacht en stapte achter hem aan. Ze boog haar hals elegant en zwiepte met haar staart. Dat zou ook nog helpen bij de verleiding. Althans dat hoopte ze toch. Ze briesde even expres en keek hem aan terwijl ze bij hem liep en hem volgde naar wat anders.

Flut --"

Hij merkte dat ze volgde. Liep langs haar. Af en toe keek hij eens om. Zijn manen kleefden nog steeds tegen zijn gespierde hals aan. Het regende nog steeds. Hij haatte dit weer. Hij drukte zijn oren wat dichter tegen zijn hals aan. Anders zouden ze nog koud worden. Zijn oorschelpen waren dan ook niet dik behaard. Het liefst niet eigenlijk. Hij zou wel een plek met beschutting moeten vinden. Want Navayo hield totaal niet van het natte spul. Blergh, het kleefde, het was koud en bovenal nat. Doordat ze bleef zwiepen met der staart bleef de geur in zijn neus spelen. Hij kon het er niet uit krijgen. Hoe erg hij het op dit moment vervloekte. Hij moest er nu maar even door komen. Gewoon op zijn tanden bijten en het negeren. Hij versnelde zijn passen, ging over in een drafje. Zijn zwarte hoeven zaten onder het askleurige modder. Nog zo'n nadeel van regen. Je werd er gewoon vreselijk smerig van. Gelukkig boden de bomen aan de rand van the ash valley net ietsje meer beschutting als die open vlakte. Hij wist dat er een boom hier in de buurt was die genoeg beschutting bood voor niet volledig nat te worden. Zijn kruin was zo groot dat er niet eens druppels door heen vielen. Zijn passen waren sierlijk, aslof hij danste. Zijn gespierde hals ligt gekruld. Volledig krullen ging gewoon niet geweldig goed. Als hij zijn neus tegen zijn borstkas zou moeten duwen zou zijn hals half exploderen bedacht hij zich.

De boom was in zicht. Navayo ging over in een stapje. Hij keek even naar Anaïs. Hij wist niet veel over haar bedacht hij zich nu opeens. Enkel haar naam en dat ze hengstig was. Wat hem nog steeds in zijn neus speelde maar ook in zijn hoofd. Zijn gedachtes maakten honderd duizend bochten om toch maar aan die hengstige merrie te denken. Alsof zijn instincten het van hem over namen. Maar zo lang ze niets aan gaf zou hij er niet eens aan willen denken. Hij bleef onder de boom staan. Brieste eens, schudde zich uit. Regendruppels vielen van zijn vacht af. Zijn zwarte manen hingen nu wild rond zijn hals.
"Tell me, Anaïs, Wat heeft je tot DH gebracht?" Vroeg hij aan haar om de stilte terug wat te verbreken. Misschien dat hij zo wat meer over haar karakter kwam te weten. Want daar was hij nog niet volledig uit wat voor karakter ze had.

De bruine merrie liep rustig naast hem. Ze briesde even, expres. Haar oren draaiden ze alle kanten op alsof ze naar de natuur luisterde. Stiekem probeerde ze er juist niet naar de luisteren want het was echt vreselijk stom. Ze zwiepte met haar lange staart heen en weer en joeg de vliegen bij haar weg. Ze kwamen uiteindelijk aan bij een boom en de hengst stopte. Ze stopte voor zijn neus en keek hem aan met haar bruine ogen. Ze sloeg af en toe eens met haar staart, maar voor de rest bleef ze hem aankijken. Ze wachtte af tot er wat gezegd zou worden, maar het bleek een vraag te zijn. Damn. Hij vroeg haar waarom ze eigenlijk naar hier gekomen was. Naar Dreamhorses. Nee, ze kon haar verhaal nu niet vertellen want dat hoorde bij haar echte aard. En nu moest ze nep doen om de hengst zover te krijgen. Ze liet haar bruine ogen over de omgeving glijden en keek hem weer aan. Ze wist niet wat ze moest zeggen. Ze zweeg even en bedacht snel maar iets. "Oh wat me hier bracht. Ach, ik leefde vooral alleen en ik vond dit gebied echt prachtig. De naam zegt ook al genoeg in mijn oren. Ik vind het hier echt zo gezellig." Ze zette een glimlach op haar neus en keek even verleidend en charmant in de hengst zijn ogen. Ze sloeg nog eens serieus met haar staart om de geur nog wat harder te laten verspreidden. Wanneer was hij er nou klaar voor? Ze had geen dagen de tijd!

Zijn lange zwarte staart zwiepte zachtjes heen en weer. Regendruppels drupten van zijn lichaam af. Zijn neusgaten kregen de geur nu helemaal niet meer verdrongen. Ze ging voor hem staan, keek hem recht in de ogen. Hij volgde haar bewegingen. Ze leek hem toestemming te geven. Zijn zintuigen namen het over. Ze vertelde hem hoe ze in DH was gekomen. Ze leek het hier geweldig te vinden. Maar moest hij een merrie blindelings vertrouwen? Moest hij de merrie dekken? Hij had nu niet bepaald gevoelens voor haar. Maar maakte dat echt zoveel uit? De merrie wou blijkbaar een veulen. Ze zou hem wel betrekken tot de opvoeding van het veulen? Hij wou niet zo'n asshole zijn die niet naar zijn veulen om keek. Dan moest je er niet eens aan beginnen. Nuja zijn instinct nam het dus van hem over. Zijn neus gleed langs de merrie haar flank. Nauwlettend hield hij haar reactie in de gaten. Hij wou geen problemen. Hij wist natuurlijk niet of hij haar duidelijke signalen wel echt goed opvatte. Soms was hij dan ook echt lomp. Dan vatte hij dingen verkeerd op en dat gaf grappige scenario's op. Nu zou het eerder een heel irritant scenario opleveren.

De bruine merrie keek in zijn ogen, nog steeds. Haar blik zoet en verleidend net als de geur die rondom haar hing. Ze zwiepte met haar staart naar de vliegen en om de geur nog wat harder rond te laten gaan. Ze snoof zacht en voelde de hengst zijn neus langs haar flank glijden. Even had ze de neiging om hem een klap te verkopen, maar zo gek was ze nog nét niet. Ze bleef rustig staan en keek even achterom. Ze liet haar tanden kort over zijn schoft gaan, maar dan liet ze hem maar zelf verder gaan. Haar oren draaiden af en toe heen en weer om de geluiden op te vangen. Ze schraapte ongeduldig met haar hoef over de grond. Kom op grote jongen, waag je kans. Ze vond het best grappig. Hij wilde het echt gaan doen. Hij kende haar amper en zou vast nog versteld staan op haar ware aard. Ze zou nog een paar maanden wachten voor ze die liet zien. Ze wilde hem breken vlak voor het veulen geboren zou worden. Dan zou alles beginnen en zou hij niet weten waar hij aan bezig was. Ze briesde zacht en keek rustig voor haar uit. Haar staart zwiepte af en toe eens heen en weer en haar oren waren naar de hengst gericht. Wachtend op de reactie die zou volgen en wat dat zou zijn, wist ze nu al meteen.

Hij voelde haar tanden op zijn schoft. Ze gaf hem toestemming. Hij wist niet of hij er goed aan deed. Hij kende haar amper. Maar hij was nu eenmaal een hengst. Hij luisterde naar zijn instincten. Zoiets had hij nu eenmaal geleerd in een groep die alleen uit hengsten had bestaan. Daar was het gewoon survival of the fitest. Als je niet kon vechten om een merrie en je naam kon drukken op eentje was je de zwakste schakel. Al had Navayo nooit een drachtige merrie geclaimd. Al had hij dat makkelijk kunnen doen. Hij kon makkelijk het leiderstype zijn. Al vocht hij bijna nooit. Dat lag nu eenmaal niet in zijn aard. Hij verplaatste langzaam zijn hoeven. Draaide zijn lichaam. Ze hees haar staart. Gaf hem nu echt de volledige toestemming. Voor even blokkeerden zijn hersenen. Zijn verstand op nul. Zijn voorhoeven kwamen van de grond. Zijn buik raakte haar rug. Zijn neus hing bijna tegen haar schouder aan. Of hij het vreemd vond, niet bepaald. Hij wist niet wat er hierna zou gaan gebeuren. Hij hoopte dat ze samen de nacht zouden door brengen. Hij moest de moeder van zijn veulen toch beter kennen? Of dacht de merrie daar anders over?

Eindelijk. Ze voelde het gewicht op haar lijf en even zakte ze lichtelijk door de harde sprong. Zijn buik lag op haar rug en zijn neus was vlakbij haar schouder. Ze hield niet van deze aanrakingen net zoals haar moeder. Dat was iets dat ze dan geërfd had, maar dat vond ze nog nét niet erg. Ze draaide met haar oren heen en weer. Elk moment konden deze naar achteren vliegen omdat ze dit gevoel haatte, maar oke. Ze snoof luid en staarde strak naar voren. Ze moest haar inhouden en niet uitbarsten. Ze wachtte tot de hengst klaar was en van haar afgleed. Ze draaide haar om en keek hem aan. Ze glimlachte even, zoals gewoonlijk nep maar ze was een goede actrice. Ze zwiepte met haar staart en zweeg. Wacht, wat nu? Dit had ze nog niet bedacht bij haar plan. Ze wilde hem nog steeds beetnemen door nog steeds lief te doen. Ze wist alleen niet wat nu. Moest ze blijven? Spelen alsof ze verliefd was? Weggaan? Ze wist het niet. Ze schraapte met haar hoef over de grond. Ze hoopte dat hij haar nu niet door zou hebben. Zou ze op deze manier geen verlegen merrie kunnen na spelen? Dan kon ze zwijgen. Anaïs richtte, alsof ze verlegen was, haar ogen naar de grond. Ze draaide met haar oren en wachtte af.

Zijn voorhoeven landden weer op de grond. Zijn neusgaten wijd open. Zijn oren half in het rond draaiend. Hij had gemerkt dat de merrie het helemaal niet prettig had gevonden. Maar daar kon hij niet echt meer iets aan doen. Zij had hem toestemmingen gegeven. Ze was geclaimd door hem als het ware. Zijn geur zat rond haar, op haar. Ze zou er niet onderuit komen de komende maanden. Hengsten zouden weten dat de merrie drachtig was van hem. Dat er een sterk en waarschijnlijk gespierd veulen geboren zou worden. Of het een makkelijke bevalling zou worden wist hij niet. Misschien zou het veulen redelijk huge zijn. Navayo zelf was met een keizersnede ter wereld gekomen. Iets wat in het wild niet mogelijk zou zijn. Dus ergens was het te hopen dat het veulen niet zo robuust gebouwd zou zijn als hem. Dat zou trouwens niet eens mooi zijn voor een merrieveulen. Merries hoorden in zijn ogen slank en elegant te zijn. Of dat vond hij toch het mooiste. Niet dat hij een arabische merrie superhot zou gaan vinden maar ze hadden wel snel een streepje voor als ze ook nog eens een leuk karakter hadden.

Hij keek de bruine merrie aan. Ze keek naar de grond. De hemel kleurde oranje rood. Het regende nog steeds. Domme regen ook, hij haatte het. Hij wist niet of ze hier de nacht met hem zou door brengen. Wat hij wel wist dat hij er nu voor moest zorgen dat ze de dracht doorstond. Dat geen andere hengst de kans zou krijgen haar te dekken. De geur hing immers nog rond haar en er waren altijd wel een paar klojo's die het nog steeds probeerden.
"Wil je hier de nacht door brengen?" Vroeg hij aan haar. Als ze ja zou zeggen zou hij geduldig wachten tot ze zou gaan liggen en 's nachts de wacht houden. Hij was nu eenmaal iemand die haar niet zou achter laten in de hoop dat het veulen echt wel van hem zou zijn. Nee, hij wou er zeker van zijn. Hij wou het veulen samen op voeden. Of nuja, de eerste 6 maanden zou hij af en toe eens verschijnen. Dat vond hij dat hij haast verplicht was.