Here I am ~

Nieuw. Alles was nieuw hier. De zomer was weer aangebroken en de zon stond zoals gewoonlijk hoog aan de lucht. Geen enkele wolk was te zien zodat de lucht zich hemelsblauw kon kleuren. Dan brandde de zon nog wat harder dan normaal. Het was stikheet en een verfrissing kon je dan wel gebruiken. Rustige hoefstappen waren te horen in het bos vlakbij de rivier. Het water stroomde luid en was van ver weg te horen. Water botste tegen scherpe rotsen aan en spetste overal naartoe. Een zwarte hengst baande zich een weg tussen de bomen door. Van de schaduw liep hij naar de felle zon toe. Zijn vacht werd fel en glimde in de zon. Lange zwarte manen waren te zien en lagen in een mooie plaats op de nek. Een lange staart zwiepte heen en weer om vliegen weg te kunnen jagen. Bruine ogen gleden over de omgeving die voor hem nieuw waren. Dit had hij nog niet gezien. Oren draaiden heen en weer om alle geluiden op te vangen die hier waren. Een kleine grijns sierde de lippen van de 6 jarige hengst genaamd Thaw. Hij was nieuw. Hij was zonet aangekomen in het gebied Dreamhorses. De zon brandde nog steeds en hij stapte naar het water toe. Hij liet zijn hals zakken en nam een aantal slokken van het water. Dat gaf al een hele verfrissing. De hengst keek om zich heen en stapte zonder angst het water in. Hij voelde de stroming rond zijn benen gaan. Deze probeerde hem mee te sleuren, maar hij was te sterk ervoor. Hij was ook redelijk groot en gespierd. De hengst schudde met zijn manen en liet zijn neus in het water glijden. Hij had een witte streep op zijn neus en een kleine kol op zijn voorhoofd, maar die werd vaak bedekt door zijn manentop. Aan zijn achterbenen had hij kleine sokjes rond zijn kogels. Meer had hij niet. Hij snoof de geuren op en schudde zijn hoofd even. De geuren waren te fel. Bloemen, planten en vers gras. Dat was niets voor hem. Hij rolde met zijn ogen toen hij vogels hoorde fluiten. Konden die beesten niet zwijgen? Hij hief zijn hoofd hoog op en bleef in het water staan. Zijn staart bewoog mee met de zachte bries. Veel wind was er niet want het moest warm blijven. Daarom heette het zomer. Thaw sloeg zijn staart heen en weer, geïrriteerd door de vliegen. Ze konden niet van je wegblijven. Je zweette en ze kwamen meteen op je af. Altijd en elke dag. Zelfs in de herfst had je er nog wel last van. Ze mochten allemaal dood. Ze waren voor niets of niemand nodig. Thaw gromde zacht en sloeg nog een keer extra. Ga toch weg! Hij keek om zich heen en wachtte even af. Hij drukte zijn oren licht naar achteren toe en een onbekende geur drong zijn neus binnen. De volbloed hengst had geen zin in gezelschap nu. Ze mochten allemaal oprotten als hij kon kiezen. Het lukte natuurlijk niet. Al zou hij het wel laten merken dat hij geen paarden in de buurt wou. Merrie's waren altijd welkom, soms dan. Niet elke merrie was het waard om verleid te worden in zijn ogen. Thaw sloeg met zijn hoef in het water en wachtte af op de onbekende die in zijn richting leek te komen.

Ravena ~

Dit stond dus niet helemaal op de planning. Haar kudde was nog steeds een inactief hoopje paarden. Nee wacht, er waren geen paarden. Ook Encantador was nu afgetreden van de kudde waardoor ze dus overbleef met… Haarzelf. Ze had zich zelf nog nooit zo alleen gevoeld. Ze schaamde zich zelfs voor haar prestaties als kudde leidster. Ze had niet eens een paard in haar kudde kunnen houden. Nu had een of ander paard ook nog eens haar kudde uitgedaagd ene Cillian. Ze had nog nooit gehoord van ene Cillian. Voor Ravena leek het net alsof deze merrie doodleuk DH binnen was komen wandelen en dacht van ‘verhip! Laat ik de Utopia eens uitdagen.’ Net zoals Nanami toen zij de Horcrux oprichtte. Ravena was het er toen alles behalve mee eens geweest dat Nanami de Utopia kreeg, blijkbaar was Ravena een van de weinige die er toen zo over had gedacht. Maar ach, Nanami bleek uiteindelijk een goede leider. En vanaf dat punt zat Ravena al in de Utopia, ze was ook niet van plan als deze Cillian de Utopia mocht winnen uit de kudde te gaan. De kudde was haar thuis. Misschien dat ze het dan later nog een keertje kon proberen. Ravena had er niet echt veel vertrouwen in dat er veel neutrale paarden zijn in het reusachtige land van Dream Horses. Het zwarte gestalte van een hengst kwam in haar zicht. Hij had bruine puntjes onder aan zijn manen. Hij kleine witte sokjes rond zijn kogels aan zijn achterbenen. De hengst had een witte streep op zijn neus en een klein kolletje op zijn voorhoofd. Hij was aardig groot en gespierd gebouwd. In tegenstelling tot Ravena die behoorlijk klein was, ze was fijn gebouwd, had ranke benen en een klein deukje in haar neus. Ze had lange manen die nu sierlijk over haar hals vielen. Haar voorpluk bedekte een van haar heldere en prachtige paarse ogen. Ze had geweldige ogen, ogen waarin je in kon wegzinken. Maar ze had ook ogen waarmee ze de meest valse blikken kon laten zien. Ze was een vriendelijke merrie, zeker ze was ook best lief. Maar als iemand iets bij haar flikte wat haar totaal niet aanstond dan blafte ze je af. Ze was een prachtige merrie en ze had een sterke persoonlijkheid. Ze was zelfverzekerd en werd niet gauw boos. Ze was wel verschrikkelijk nieuwsgierig en vreselijk koppig. Ze naderde de hengst en liep gewoon langs hem op. Niet echt heel snel. Soms mepte ze wat met haar staart.


OOC

Haha maak er maar wat leuks van.

PS Ravena komt niet terug tenzij Thaw iets zegt hé

De zwarte hengst stampte in het water. Hij voelde nog steeds de steken in zijn hoef, maar zoals altijd voelde hij niet veel. Toch zeker geen pijn. Hij draaide zijn ene oor opzij toen het paard dichterbij kwam. Hij hief zijn bovenlip op en merkte op dat het een merrie bleek te zijn. Hij wist nog niet zeker wat voor merrie het was dus hij wist niet dat hij zijn spelletje zou spelen of niet. Misschien. Hij draaide zijn hoofd en merkte een fijne slanke merrie op. Ze was spierwit met fijne manen en paarse ogen. Dat kon je van ver af al goed zien. Ze was niet lelijk in zijn ogen, maar hij keek niet altijd naar het uiterlijk. Hij was gewoon verslaafd aan zijn spelletjes. Zoals met die palomino merrie in het bos. Ze was meteen verleid en toen viel hij aan. Hij vond het gewoon grappig om te doen. Zijn amusement, zijn hobby, zijn speelgoed. Hij snoof kortaf toen de merrie hem voorbij liep. Hij wist goed genoeg dat ze hem gezien had. Zou ze zijn geaardheid al weten? Hij rolde met zijn ogen en draaide zijn lichaam om. Hij spande zijn spieren en sprong de heuvel op. Hij sprong tot achter de merrie en stopte achter haar. "Zozo. Mij zomaar even voorbij gaan lopen, dame?" Geen spelletje deze keer. Hij grijnsde breed en begon rustig en zelfverzekerd naast haar te stappen. Hij sloeg met zijn staart heen en weer om nogmaals vliegen weg te jagen. Hij schudde met zijn dikke manen en liep wat sneller. Hij draaide om en stopte vlak voor haar neus. Zijn bruine ogen richtte hij op de ogen van de merrie. Paars. Iets heel apart in elk geval. Hij had het nog nooit gezien en bij haar witte vacht was het ook best raar. Hij sloeg met zijn staart en drukte zijn oren schuin. Ze lagen niet plat tegen zijn schedel zoals de anderen wel vaker deden. Hij snoof even en een kuddegeur hing rondom haar. "Een kudde? Of ben je de leidster ervan? Vertel het me." De laatste zin leek best alsof hij haar dwong het te vertellen, maar zo was hij nu eenmaal. Als hij iets wilde weten, wilde hij het dezelfde dag weten. Hij zou er dan ook achterkomen. Misschien was ze niet zo lief als de anderen en was dit gesprek een stuk interessanter. Hij was benieuwd naar haar zelfzekerheid, maar in zijn ogen leek ze dat wel. Ze leek een merrie die je aan kon vallen met woorden. En daar hield hij best wel van.

De zwarte hengst leek verontwaardigd toen ze hem gewoon straal negeerde en voorbij liep. Dat liet hij wel zien toen hij kortaf snoof en achter haar stopte. Ravena rolde met haar ogen en liep gewoon door. De hengst compleet negerend. Iets wat ze niet meer kon toen hij begon te praten en zelfverzekerd en rustig naast haar ging stappen. Ravena keek de hengst kort aan. ,,Gelukkig heb je nog ogen in je kop.’’ Bromde ze tegen de hengst. De hengst had zwarte of bruine ogen ze kon het niet heel goed zien. Simpel dus. Hij had zijn oren naar achteren gericht en Ravena wist al precies wat voor hengst dit was. Een slechte hengst. Ze hoopte dat deze anders was dan het soort dat zichzelf de beste vond. Maar dat leek zeldzaam de laatste tijd. Iedere slechterik die je tegenwoordig tegenkwam was arrogant van hier tot Tokio. Je hoefde toch niet een wannabe te zijn als je niet arrogant was als slechterik? Dat was zo ongeveer het enige waar het om leek te gaan de laatste tijd. Ben ik een wannabe of niet? Wat maakte het uit of je een wannabe was, als iedereen wannabe was werd je vanzelf slecht. Of bekeek Ravena het dan weer verkeerd? "Een kudde? Of ben je de leidster ervan? Vertel het me." De hengst bracht haar terug naar realiteit. Ravena keek de hengst nog een keertje aan en stopte toen abrupt. Moest ze de hengst eerlijk vertellen dat haar kudde geen kudde meer was maar dat er niemand in haar kudde zat? Of was ze dan een te makkelijk doelwit. Nee, ze was geen makkelijk doelwit. Kudde of niet, Ravena was zelfverzekerd en kon zichzelf prima verdedigen. Hoewel het niet zo leek, ze was fysiek even sterk als mentaal. Misschien was ze mentaal en verbaal sterker, maar veel kon het nooit schelen. ,,Ik ben leidster van een… Van iets wat ooit een sterke kudde voor moest stellen.’’ Zei ze uiteindelijk kortaf, ze ging hem niet direct de gehele waarheid vertellen, hij moest maar zien of hij meer wou weten. Ze hoorde het geklapwiek van vleugels en voelde de nagels van Amenia tussen haar oren prikken. Gevolgd door het gewicht van de gigantische adelaar. Ravena moest inmiddels geweldige spieren hebben boven op haar hoofd. Zo vaak als Amenia tussen haar oren zat. ,,Ik denk dat het makkelijker praat als ik je naam zou weten. Tenzij je graag hebt dat ik je hengst blijf noemen. Of moet ik een andere benaming voor je verzinnen, creatief als ik ben?’’ Vroeg ze de hengst poeslief. Hij moest zelf maar kijken wat hij wou. Maar ze had er nu al een paar klaar liggen.

Zijn bruine ogen gleden over de omgeving. Kalm bleef hij op een reactie van de merrie afwachten. Zijn oren draaiden kort heen en weer, maar ze kwamen al snel wat schuiner te liggen. Hij richtte zijn blik weer op de witte merrie. ,,Gelukkig heb je nog ogen in je kop.’’ Hij grijnsde breed. Hij schudde kort met zijn ogen. "Ja, tuurlijk. Wat denk je zelf? Ik ben geen blinde mol weet je wel." Hij vond het lachwekkend deze keer. De merrie was grof, bromde altijd en toch was het grappig. Hij sloeg met zijn staart heen en weer om nog wat vliegen bij zijn achterhand weg te jagen. Hij keek vanuit zijn ooghoeken af en toe naar de merrie die in gedachten verzonken leek te zijn. Hij rolde met zijn ogen toen ze abrupt stopte en haar omdraaide. Hij keek in haar ogen en grijnsde breed. ,,Ik ben leidster van een… Van iets wat ooit een sterke kudde voor moest stellen.’’ Pittig dier. Hij lachtte even en keek haar grijnzend aan. "Dus nu stelt het niets meer voor of begrijp ik je verkeerd?" Ja, ook hij kon wel eens lachen. Ze leek in zijn ogen geen goedzak. Ze was meer neutraal en daar kon hij ook mee overweg. Je moest niet slecht zijn en neutrale paarden haten. Dan leek je meer op een idioot die het woord neutraal niet eens begrijpt. Thaw snoof kort en luisterde naar de woorden want ze was opnieuw aan het spreken. ,,Ik denk dat het makkelijker praat als ik je naam zou weten. Tenzij je graag hebt dat ik je hengst blijf noemen. Of moet ik een andere benaming voor je verzinnen, creatief als ik ben?’’ Hij moest opnieuw grijnzen. Damn, deze merrie had pit. Ze kon grof zijn en dat was gewoon lachwekkend. Niet dat hij haar uitlachte, hij hield gewoon van dit gedrag bij merrie's. De meesten dachten dat ze hét waren en dat was enorm lastig. Hij snoof even en als hij kon zou hij zijn schouders ophalen. "Mijn naam is Thaw, maar hoe kan ik jou noemen? Ik kan ook wel een naam voor jou verzinnen." Hij was kalm en duidelijk op haar gericht. Dit was de eerste keer dat hij een normaal gesprek had.