Can you help me? ~

Daar stond ze dan. Helemaal alleen. Haar spieren, niet dat ze een gespierde merrie was, stonden enorm gespannen. Haar ademhaling was sneller dan normaal en haar hart klopte dan ook harder. Haar oren draaiden onrustig alle kanten op en haar ogen zochten de omgeving af. Ze was bang. Haar veulen was ergens anders, maar ze was gelukkig veilig. Ze had ondervonden dat hier niet zoveel gevaar was als waar ze vandaan kwamen. Ze had al een hengst leren kennen, maar ook al was hij lief en hielp hij haar ze vertrouwde hem toch nog niet zo snel. Je kon altijd een tijd je masker dragen en dan uitbarsten. Ze zuchtte even en schudde de gedachte maar weg. Ze moest kalmeren. Ze haalde diep adem en probeerde te ontspannen. Ze voelde dat haar lichaam lichtelijk bezweet was door alle stress die ze voelde. Ze keek om haar heen en hoorde verderop de rivier stromen. Dat kon helpen. Ze draafde voorzichtig tussen de bomen door en de zon kwam meteen op haar lijf. Ze voelde de hitte en sprong over een boomstam. Ze remde voorzichtig af en stapte naar de rivier toe. Gelukkig hoorde je deze van ver af stromen, dat was altijd handig als je water zocht. De merrie stopte aan het water en liet haar hals zakken. Ze begon wat te drinken en stapte steeds dieper de rivier in. Het zweet werd al snel met de stroming weggevaagd. Ze sloot even genietend haar ogen en baande zich weer naar de kant toe. Ze stapte uit de rivier en schudde haar palomino kleurige vacht uit. Haar amandelkleurige ogen gleden over de omgeving heen. Een onbekende geur drong haar neus binnen en ze hief haar hoofd op. Ze hief haar bovenlip op om beter te ruiken. Gelukkig was het een merrie. Ze kalmeerde meteen en wachtte af tot het paard dichterbij zou komen. Nog steeds was de merrie best mager met de littekens die ze had opgelopen van de gevechten om haar en haar dochter te beschermen. Je zag ook dat ze een veulen had. Als je bevallen was, had je nog wel een tijd zo'n dikke buik. Ze zwiepte met haar staart heen en weer om wat vliegen weg te jagen. Alle wonden waren intussen weer dichtgegroeid, ook bij Gaia. Gelukkig. Hazel briesde zacht en geritsel was te horen.

Magnum <3

De merrie schudde haar hoofd en brieste zachtjes. Haar tred was langzaam en ze slofte een beetje. Haar buik stak aan beide kanten mínstens een paar meter uit, en ze voelde zichzelf zwak en rusteloos. Het zou niet lang meer duren voordat het beest dat zich de laatste maanden had ontwikkeld in haar buik. Het, waarvan zij vanuit ging dat het een hij was en Remember een zij, was behoorlijk actief geworden de laatste dagen, tot haar grote ergernis. Gelukkig was het niet zo actief zoals Daesha altijd was geweest, dat was een duivelse karaktemeester in haar buik.
Magnifico hobbelde voort, ze was op weg naar de rivier om haar dorst te lessen. Het ging op een traag tempo, haar spieren in haar achterhand waren immers drastisch verslapt. Haar uiers hingen al vol onder haar buik heen en weer te klotsen. Ze kon niet wachten totdat een veulen weer onder haar door heen en weer schoot. Ze keek er naar uit, joh. Poeh, wat was dat weer leuk!
Ondanks dat wist ze dat ze zich verheugde op haar veulen. Dit keer was ze beter voorbereid. Ze was van plan in de kuddegebieden te bevallen om problemen te voorkomen, ze had het al eens eerder gedaan dus de tweede keer zou vast en zeker makkelijker verlopen. Ja, ze wist dat ze het kon, en ze zou het ook doen ook. Púh!
Nogmaals schudde de merrie haar hoofd, en vervolgens zwiepte haar staart tegen haar flank. Ze hoorde het water van de rivier al razen. Ze zag de rivier al weer voor zich met zijn woeste wateren. Snakkend naar water dribbelde ze voort. Haar oren draaiden zich naar voren en haar pas versnelde. Al snel stond ze op de oever van de rivier waar ze haar hoofd liet zakken en gulzig water dronk. Ze richtte haar hoofd weer op, waardoor dansend waterdruppels over haar lippen rolden.
Opeens rook de merrie een ander paard: Een andere merrie. En ze was vlakbij. Ze draaide haar oortjes naar voren. Eigenlijk had ze wel zin om te theeleuten. Ze brieste en begon in een relatief vlotte tred voor een drachtige merrie zelfverzekerd naar de geur toe.
Ze kwam tussen een paar bomen vandaan en daar stond een palomino merrie. Direct schrok Magnifico van de toestand waarin de merrie zich verkeerde. Haar gezondheid zag er álles behalve goed uit. Ze zat onder de korsten van wonden, haar vacht was geruïneerd. Ze straalde onzekerheid van zich af. Direct liet Magnifico haar hoofd zakken, om te laten zien dat ze niks kwaads van plan met haar was. Ze zou haar niet vragen om de wonden, dat zou de merrie waarschijnlijk alleen maar van streek maken. Ze probeerde niet naar haar lichaam te kijken en richtte haar donkerbruine ogen op die van de merrie. Haar oren stonden naar voren en ze brieste zachtjes. Je kon zien dat de merrie pas een veulen had gehad, waar deze was, was ook voor haar een raadsel. Ze zou daar ook maar niet om vragen, waarschijnlijk was die wel veilig.
‘Goedemiddag,’ zei ze opgewekt met een warme toon. De merrie kon vandaag wel helder nadenken, andere dagen was haar humeur echter heel anders. Vandaag was ze vriendelijk en zorgzaam, zoals drachtige merries wel vaker waren.
Ze wilde bijna de zin "alles goed?" tegen de merrie zeggen, maar ze hield zich in. Het was helemaal niet goed met de merrie, dat kon zij ook wel zien. Daarom verzon ze maar een andere zin, die extreem cliché was, maar gut, dat maakte haar niet meer uit. ‘Wat brengt jou hier op deze prachtige zomerdag?’ vroeg ze vriendelijk. Ze ging voor de merrie staan en zette daar een hoef op rust. Misschien kon ze wel even gezellig theeleuten met deze merrie.

Haar ogen staarden naar voren. Haar oren lagen plat en haar houding was gespannen. Ze keek om haar heen op zoek naar iets dat haar kon helpen. Ze kende de kruiden niet die ze van de bonte hengst gekregen had. Ze vond het niet meer. Gelukkig had ze wat aan Gaia kunnen geven dat haar kleine veulen ook beter zou worden. Voor haar was haar dochter het belangrijkste in haar leven. Niemand zou ooit op de eerste plaats komen boven het veulen. Hazel snoof zacht de geuren op en een onbekende geur drong haar neus binnen. Ze hief haar hoofd op en voorzichtig spitste ze haar oren. De rivier stroomde zacht en de struiken ritselden. Een bruine merrie verscheen op de vlakte. Ze was dik en duidelijk in verwachting. Ze had een bles en zwarte manen. Ze had een geur rond haar hangen, maar Hazel kon niet zo snel bedenken van wat het was. De geur kwam haar bekend voor en dat maakte haar bang. Alhoewel. Het leek een kuddegeur te zijn. Ze zuchtte even toen ze aan de oude kudde dacht en een rilling liep over haar lijf. Ze zwiepte kort met haar staart om wat vliegen weg te jagen. De merrie had haar gezien en voorzichtig kwam deze dichterbij. De merrie toonde dat ze niets kwaad van zin was. Merrie's vertrouwde ze wel. Hazel keek naar de merrie en briesde zacht terug. ‘Goedemiddag,’ ‘Wat brengt jou hier op deze prachtige zomerdag?’ Even begon de merrie na te denken. Ja, wat deed ze hier? Ze zweeg kort en dacht na over haar woorden en gedachten. Ze snoof even en keek de merrie aan. Nog steeds enorm voorzichtig. "Hallo daar. Mijn naam is Hazel en ik weet niet.. Ik zoek iets, maar ik weet niet goed wat.." Haar stem was zacht en toch vriendelijk en lief. Haar amandelkleurige ogen waren op de bruine merrie gericht terwijl ze nog steeds nadacht. Ze wist de naam van het kruid niet meer dus een echt antwoord kon ze niet goed geven. Ze kende er helemaal niets van. De hengst was ook niet hier en kon hun niet helpen. Damn. Ze slikte even en keek naar de bruine merrie. Hopend dat deze het niet erg vond dat ze niet zo goed kon antwoorden op haar vraag. Dat leek zo onbeleefd.

Het merrietje leek niet helemaal zeker te zijn van haar zaak. Ze was niet helemaal ontspannen. Ze kantelde haar hoofd een beetje. Waarschijnlijk had het beestje een enorm zwaar leven achter de rug zitten, aan de wonden te zien, en ook omdat ze nu een veulen had, zou het hartstikke zwaar voor haar zijn. Ook al kende ze niet, aan haar uiterlijk te zien kon je al zien dat deze merrie erg dapper was, en veel deugd in haar kleine lichaam had zitten. Ze had wel respect voor die innerlijke kracht.
"Hallo daar. Mijn naam is Hazel en ik weet niet.. Ik zoek iets, maar ik weet niet goed wat.." Ze hoorde de woorden van de palomino merrie aan, die zichzelf dus zojuist had voorgesteld als Hazel. Ze zei dat ze iets zocht, maar niet wist wat. Dat was best raar om aan te horen, iets zoeken wat je niet wist. Hoe wist je dan dat je iets zocht? Ze vond het maar een beetje een rare uitspraak van de merrie. Toch vond ze het de moeite waard om haar een beroep te doen, maar eerst zou ze zichzelf voorstellen.
‘Aangenaam Hazel! Mijn naam is Magnifico, ook wel bekend als leidster van de Quiet Sparkle,’ sprak ze rustig met een opgewekte stem. Ze draaide haar oren strak naar voren, en had een ontspannen houding. Ze wilde Hazel niet bang maken als ze een wat dominante houding aan zou nemen, dus ze verlaagde haar positie tot haar niveau. ‘Wat zoek je precies, misschien kan ik je wel helpen,’ zei ze vervolgens. Ze keek de merrie rustig aan, en snoof toen eens de omgeving op. Er was niks vreemds aan de hand, op één of andere manier wilde ze deze merrie beschermen. Ze mocht dan wel van binnen sterk zijn, van buiten zag ze er fragiel uit. Haar moedergevoelens in haar borrelden omhoog. Zij was dan wel geen veulen, toch had ze die drang om zich over Hazel te ontfermen.

Flutje, sorry. D:

Haar amandelkleurige ogen keken naar de bruine merrie. Ze merkte op dat de merrie medelijden leek te hebben. Ze wou haar duidelijk helpen en dat gaf haar een heerlijk gevoel. Ze vond het fijn als paarden hielpen. Alhoewel. Hengsten had ze liever niet in haar buurt en de kleine Gaia ook niet. Het arme dier had een trauma opgelopen en was bang om te slapen. Ze zuchtte even bij die gedachte en keek de bruine merrie voorzichtig aan. Deze antwoordde al snel. ‘Aangenaam Hazel! Mijn naam is Magnifico, ook wel bekend als leidster van de Quiet Sparkle,’ ‘Wat zoek je precies, misschien kan ik je wel helpen,’ De merrie knikte zacht als begroeting. Ze glimlachte zwak naar haar en spitste heel even haar oren naar voren toe. "Aangenaam Magnifico. Ik zoek een soort plant. Ik denk dat het kruiden zijn. Een bonte hengst gaf me die om aan mij en mijn veulen te geven om te kunnen genezen. Ik zou nog wat nodig hebben, maar ik ken het echt niet." Haar stem was vriendelijk, lief en teder. Ze hief haar hoofd iets hoger omdat ze haar al meer op haar gemak voelde bij de merrie. Deze leek een dikke buik te hebben en ze had een groot voorgevoel dat ze drachtig was. Die tijd kende ze nog wel. Blij om eindelijk een moeder te worden, al liep dat helemaal niet goed af. Ze slikte bij die gedachte en schudde die meteen weg. Ze wilde er niet aan denken, niet meer. Dat was het verleden en ze had geleerd dat achter je te laten. Haar dochtertje moest dat ook proberen, maar dat was een stuk moeilijker voor haar. Ze liet haar blik even over de mooie zonnige omgeving glijden waarna ze weer naar de merrie keek. Ze wachtte af op een reactie en hoopte dat de merrie haar kon helpen want het was belangrijk.

Hier ook :'D

De merrie antwoordde al snel haar vraag. Ze zocht een plant om haar veulen te genezen. Ze trok een vertrokken gezicht, waarschijnlijk was haar veulen al net zo toegetakeld als zij was. Het deed haar geen deugd, met de gedachte dat ze een ziek veulen had. Ook dat ze haar toegetakelde veulen achterliet om voor haar planten te zoeken. Zelf had ze nul verstand van planten en al helemaal niet of ze giftig of juist helende eigenschappen hadden. Ze trok een beteuterd gezicht dat ze de merrie niet verder kon helpen. Ze probeerde na te denken over enkele oplossingen, echter kwamen die niet meteen in haar hoofd op.
Spijtig schudde ze haar hoofd en keek met een ietswat beteuterd gezicht de palomino merrie aan. Haar donkerbruine ogen richtten zich op haar. Ze zag er al wel een stuk dapperder uit, wat haar een klein glimlachje op haar gezicht deed toveren. Ze wilde haar graag helpen, echter voelde ze zich machteloos door haar beperkte kennis.
‘Sorry, ik ken geen planten, ik weet er echt bijna niks van.. Maar weet je hoe die plant er ongeveer uit zag? Dan kan ik helpen zoeken,’ stelde ze toen op een optimistische toon voor. Ze schudde toen haar donkere manen, om warmte die zich er onder begon te verzamelen, vrij te laten in de bijna even warme lucht. Er leek echt een föhnwind door het gebied te gaan, het was gewoon snikheet.


Sorry, het lukte écht niet. =[