Name: Juno
Meaning: Een Latijnse godin, maar ik moest gewoon een hengst aanmaken
Age: 7 springs
Sex: een echte hengst
Breed: Akhal-teke
Appearance: Een gladde, cremelo gekleurde vacht met een gouden glans. Twee turquoise blauwe ogen en een lange sierlijke staart met korte manen.
Mate: Oh, ik hoop haar zou te vinden
Lineage: Ooit zal ik weer bij ze zijn
Past: Zeven jaar geleden werd een veulen geboren in Latium, Italië, het huidige Lazio. Daar waar het oude Latijn is ontstaan. Dat veulen werd Juno genoemd, en het veulen beloofde altijd goed te zijn.
Altijd goed voor zijn ouders, altijd goed voor zijn partner en altijd goed voor zijn nakomelingen en vrienden. Vier rustige jaren gingen voorbij in het kleine streekje en Juno had al een partner. Een lieve merrie genaamd Ceres, vernoemd naar de Godin Demeter.
Ceres was een spierwitte merrie, met drie hibiscussen in haar manen en staart. Één lichtroze met donkerroze binnenkant, één roze met gele rand en één oranje met roze binnenkant.
Ceres had lange, zachte manen en staart en gifgroene ogen met gele glans. Ceres was vriendelijk, sociaal en geliefd bij iedere hengst. En toch koos de merrie voor Juno, van alle hengsten koos zij hem. Juno beloofde haar altijd trouw te blijven, altijd voor haar te zorgen en altijd aan haar te denken. Ook beloofde hij haar om haar altijd te beschermen, maar dat kon hij niet.
Een jaar nadat Juno en Ceres bij elkaar waren kregen ze twee lieve veulen, een merrie en een hengst. Vesta en Mercurius. Vesta was spierwit, net als haar moeder en Mercurius had de gouden kleur van zijn vader. Vesta had haar vaders helderblauwe ogen en Mercurius had zijn moeders gifgroene ogen. Beiden waren als sierlijk als de Akhal-Teke en hadden de lange manen van de Andalusiër, een vreemde maar, mooie combinatie als je erover nadacht.
Juno en Ceres hadden elkaar ontmoet toen beide paarden twee jaar waren en kregen Vesta en Mercurius op hun vierde, een twee eiige tweeling. Een jaar later gebeurde er iets vreselijks. Latium was een plek waar mensen woonden, en het was plots ook onder de aanval van mensen. De kudde die geleid werd door Juno’ zijn ouders wist te ontsnappen zonder enkele gewonden of doden. Een half jaar konden ze veilig schuilen in het bos, niemand die de kudde vond.
Maar dat half jaar leek snel voorbij te gaan, want diezelfde mensen vonden de kudde. Ze wilden de paarden gebruiken om voor ze te rijden.
De kudde splitste op, Juno moest met zijn vrienden mee maar, hij kon niet mee met Ceres. Zijn vader beloofde hem dat Ceres en hun kinderen veilig zouden zijn, met pijn in zijn hart moest hij afscheid nemen en hij hoopte dat hij haar snel terug zou zien. Juno en zijn vrienden splitsten ieder ook op.
Alleen Juno, Oliva en Cartello gingen naar Dreamhorses en daar nam Juno afscheid van zijn vrienden. Hij ziet ze zo nu en dan wel eens maar hij wil ze niet tegenkomen.
Alles wat hem aan Ceres en zijn kinderen doet denken maakt hem verdrietig. Juno denkt net als veel hengsten en wil zijn verdriet niet laten merken, hij probeert zich inmiddels weer te settelen maar het is zo lastig.
Hij vind Utopia tot nu toe zijn beste kans, maar telkens als hij naar Ravena- zijn nieuwe leider- kijkt moet hij denken aan zijn Ceres. Dit nieuwe leven gaat niet makkelijk worden…
Meaning: Een Latijnse godin, maar ik moest gewoon een hengst aanmaken
Age: 7 springs
Sex: een echte hengst
Breed: Akhal-teke
Appearance: Een gladde, cremelo gekleurde vacht met een gouden glans. Twee turquoise blauwe ogen en een lange sierlijke staart met korte manen.
Mate: Oh, ik hoop haar zou te vinden
Lineage: Ooit zal ik weer bij ze zijn
Past: Zeven jaar geleden werd een veulen geboren in Latium, Italië, het huidige Lazio. Daar waar het oude Latijn is ontstaan. Dat veulen werd Juno genoemd, en het veulen beloofde altijd goed te zijn.
Altijd goed voor zijn ouders, altijd goed voor zijn partner en altijd goed voor zijn nakomelingen en vrienden. Vier rustige jaren gingen voorbij in het kleine streekje en Juno had al een partner. Een lieve merrie genaamd Ceres, vernoemd naar de Godin Demeter.
Ceres was een spierwitte merrie, met drie hibiscussen in haar manen en staart. Één lichtroze met donkerroze binnenkant, één roze met gele rand en één oranje met roze binnenkant.
Ceres had lange, zachte manen en staart en gifgroene ogen met gele glans. Ceres was vriendelijk, sociaal en geliefd bij iedere hengst. En toch koos de merrie voor Juno, van alle hengsten koos zij hem. Juno beloofde haar altijd trouw te blijven, altijd voor haar te zorgen en altijd aan haar te denken. Ook beloofde hij haar om haar altijd te beschermen, maar dat kon hij niet.
Een jaar nadat Juno en Ceres bij elkaar waren kregen ze twee lieve veulen, een merrie en een hengst. Vesta en Mercurius. Vesta was spierwit, net als haar moeder en Mercurius had de gouden kleur van zijn vader. Vesta had haar vaders helderblauwe ogen en Mercurius had zijn moeders gifgroene ogen. Beiden waren als sierlijk als de Akhal-Teke en hadden de lange manen van de Andalusiër, een vreemde maar, mooie combinatie als je erover nadacht.
Juno en Ceres hadden elkaar ontmoet toen beide paarden twee jaar waren en kregen Vesta en Mercurius op hun vierde, een twee eiige tweeling. Een jaar later gebeurde er iets vreselijks. Latium was een plek waar mensen woonden, en het was plots ook onder de aanval van mensen. De kudde die geleid werd door Juno’ zijn ouders wist te ontsnappen zonder enkele gewonden of doden. Een half jaar konden ze veilig schuilen in het bos, niemand die de kudde vond.
Maar dat half jaar leek snel voorbij te gaan, want diezelfde mensen vonden de kudde. Ze wilden de paarden gebruiken om voor ze te rijden.
De kudde splitste op, Juno moest met zijn vrienden mee maar, hij kon niet mee met Ceres. Zijn vader beloofde hem dat Ceres en hun kinderen veilig zouden zijn, met pijn in zijn hart moest hij afscheid nemen en hij hoopte dat hij haar snel terug zou zien. Juno en zijn vrienden splitsten ieder ook op.
Alleen Juno, Oliva en Cartello gingen naar Dreamhorses en daar nam Juno afscheid van zijn vrienden. Hij ziet ze zo nu en dan wel eens maar hij wil ze niet tegenkomen.
Alles wat hem aan Ceres en zijn kinderen doet denken maakt hem verdrietig. Juno denkt net als veel hengsten en wil zijn verdriet niet laten merken, hij probeert zich inmiddels weer te settelen maar het is zo lastig.
Hij vind Utopia tot nu toe zijn beste kans, maar telkens als hij naar Ravena- zijn nieuwe leider- kijkt moet hij denken aan zijn Ceres. Dit nieuwe leven gaat niet makkelijk worden…