Sobsobsob moeras ~

-Ravena, en wat mij betreft mogen ook anderen gezellig binnendringen c: en let niet op die domme titel xD-

Wat een modderboel, wat een Bruintje boel, wat een verschrikkelijke rot dag had ze vandaag. Hoe had ze ooit het stomme idee in haar domme kop gehaald om door het moeras te gaan lopen banjeren alsof ze niet zwaar door de modder liep te ploegen? En ook net nu de Horcrux op oorlogspad was, ze moest het niet hebben dat de Horcrux achter haar aan zou huppelen als schoothondjes om haar het moeras uit te krijgen. Als er al een uitweg bestond aan deze hel. Ze liep met veel gemopper, gevloek en getier door het moeras heen. Niet bepaald stil voor mogelijke Horcrux leden. Maar die Horcrux leden konden haar de pot op, ze moest gewoon uit deze blub zooi komen.
"HELP!’’ De wanhopige roep van haar zus weergalmde door in haar oren. Haar hoofd schoot omhoog en direct vocht ze zich een weg door de blubber. Haar zus had geen geluid moeten maken, niets moeten roepen. Er was nu een dikke kans dat er een Horcruxie bij haar zou staan. Zo snel als ze kon, wat niet bepaald snel was, banjerde Ravena zich een weg door het moeras richting haar zus. Al snel kwam ze erachter dat het al te laat was, de geur van een hengst kwam door in haar neus. Eventjes had ze de goede hoop dat de hengst Kai zou helpen om Kai te bevrijden, want hoogstwaarschijnlijk zat ze vast. Maar die hoop ging al snel weg, bedenkend dat dit tegenwoordig gebied van de Horcrux was.
In de verte kwam Kai al zichtbaar en zoals ze al vreesde een bonte hengst, duidelijk van de Horcrux, te ruiken aan de vieze geur die hij mee bracht. Zo snel als ze kon liep ze naar Kai om nog net de laatste woorden van de hengst op te vangen. ‘Je hebt je eigen graf gegraven, merrie, en niemand zal je nu meer gaan helpen.’ Ravena snoof verontwaardigd toen hij klaar was met praten. `Weet je dat heel zeker, hengst?’ vroeg ze verontwaardigd, het laatste woord sprak ze sarcastisch uit, met een kleine boog liep ze langs de hengst en ging naast Kai staan, ze keek haar eventjes vriendelijk aan. `Ze is namelijk nog lang niet dood en als jij mij haar nu eventjes laat helpen dan zijn we zo het moeras uit voor je. Ik vraag me sowieso af waarom die miezerige leider van jullie dit gebied heeft uitgekozen, welke sukkel wil hier nou zijn. Geloof me, ik ga met plezier dit gebied uit,’ maakte ze hem zeker, het was misschien niet slim om hier een potje te staan schelden tegen deze hengst, maar dat was Ravena. Niks aan te doen. Ze keek Kai aan en schudde haar hals waardoor haar manen naar Kai vielen. `Pak mijn manen maar, ik krijg je hier wel uit,’[/i]

Zíé! Dit bedoelde ze nou, géén gehoor voor hun waarschuwingen! Niemand die angst ervoer als Horcrux werd genoemd, niemand die de kudde ook maar een beetje serieus nam. Dit was daarom ook een zeer domme, persoonlijke belediging naar haarzelf en haar leden. Om het erger te maken kwam ze terug op de domme persoonlijke fout: Het mokkel was om hulp gaan roepen. Mokkel, idiotisme was iets wat je tegenwoordig zo één, twee, drie op kon lopen, iedereen liep gevaar. Save yourself. Kijk, sure was het verstandig om in het moeras, net nadat er bekend was dat Horcrux het gehad had met de vrede, keihard gaat roepen. Een merrie naar mijn hart, dacht ze zuur.
Het moeras was één van de gebieden die ze goed kende, zo niet kende ze hem vanbinnen- en van buitenuit, wat zeer goed was voor dergelijke situaties als deze. En Aaliyah hoopte diep dat één van de Dementors al zijn plicht aan het uitvoeren was en daar al stond; het een en ander uit de kast trekkend voor een ‘lieve’ eerste indruk, dat zou goed komen te vallen onder Aaliyah, en dat zou sowieso beter uitpakken dan wanneer alleen. Maar het moeras was groot, en het was een kleine kudde, meer hinniken moesten komen. Niet alleen mooi voor haar ego, ook mooi voor de hele positie waar de Horcrux in zat. Tijd voor actie.
Springend sprong ze op wat droge stukken, waarna ze hoppend van ‘eiland’ naar ‘eiland’ sprong. Zo was ze sneller dan wanneer ze ploeterde door de modder. Van verreweg hoorde ze al Kay's stem, een grote, valse grimas sierde haar mond ogenblikkelijk. Ze wist wel dat ze er goed aan had gedaan om deze hengst hoger te plaatsen dan de anderen. Thestral paste hem goed, en Aaliyah had al enigszins geweten dat Kay haar gehoorzaamde, en dan niet gehoorzaamde als een dom rund, maar als een intelligent wezen. Haar donkere ogen glommen van plezier en ze had daadwerkelijk zin om naar het paard te gaan dat in de nesten zat.
Haar glimlach betrok ook niet toen er nog een stem bij was. Echt? Twee paarden? Nog beter. De grijns werd op z’n breedst uitgerekt, en ze probeerde uit te kijken naar de herkenningspunten van een paard. Het wit viel als eerste op, en ook de stem herkende ze van vroegere conversaties. Ravena. Utopia leidster. Zover Aaliyah kon kijken zag ze dat ze de paarden van achteren naderde. Alleen Kay zou haar kunnen opmerken, wat ze niet erg vond. Zo stil mogelijk naderde ze het groepje, en ze zag het paard nu ook dat vastzat. De hele conversatie had ze aangehoord, knarsetandend en wel. Kijken of Ravena nog durfde als die ‘miezerige leidster’ van ‘hun’ echt opdaagde om Kay bij te staan. Wat dan?
‘Pak mijn manen maar, ik krijg je hier wel uit,’ werd er gemompeld, waarbij er een gebaar werd gemaakt wat Aaliyah duidelijk niet zag zitten.
‘Ach, zou je die mooie maantjes echt willen verspillen aan dat daar? Ik weet zeker dat je die modder er niet makkelijk uit krijgt Raafje,’ mompelde ze met een schijnheilige grijns. Met haar borst stootte ze de kont van de witte merrie, Utopia leidster, aan. Aaliyah zette zich schrap en leverde een beetje druk, waarna ze weer terug liep en een beetje uit de buurt van de hoeven liep. Een aanval kon gebeuren, maar liever niet zo dom met haar neus daarboven zitten dan.
Nu hoopte ze dat Ravena een beetje meer naar voren zat, en toevallig ook een beetje vast kwam te zitten. Het zou misschien niet zo zijn, de gouden merrie wist bijna zeker dat het ook niet het geval was dat ze echt vast zat - ofcourse vond ze het wel ontzettend grappig als het wel gebeurde - en anders was het écht mazzel, en zou ze ook de hele kudde van dat beest over zich heen krijgen. Raafje's kudde mocht dan wel neutraal zijn, en gezamelijk kozen ze dan zogenaamd 'geen kant', dat kon natuurlijk ook anders zijn en dan hadden ze Utopia op hun dak, maar dat leek haar een beetje sterk. Een beetje maar. Anders was dat gewoon ontzettend komisch.
'En als Ravena nu héél snel opsodemietert dan wordt die moeite, zoals Kay al zei, ons een beetje gespaard. Het graf is gegraven, hulp komt niet meer.' Citeerde ze Kay's woorden.