The Princess of Beauty.

Zwarte poten dreunde op de grond, gras en aarde vloog in bollen achter de knol aan. Het paard, ook wel Lily, snoof. De zwarte kop ging een paar keer heen en weer. De witte vlekken waren niet langer wit, bloed kleefde aan de vieze hoeven. Een sinistere grijns gleed over de smoel van het beest. De schrille hinnik schelde door het bos, vogels vlogen geschrokken op. Het bos. De droom van iedere goed zak. Maar zij? Zij vond er niks aan. Ze spuugde op dit woud. Takken werden door de donkere merrie verbrijzelt. Bladeren gingen stuk. De merrie liet weinig heel. De knol snoof nog eens. Haar staart plakte tegen haar kont, haar manen tegen haar hals. Haar voorpluk – die enigszins vettig was door het een lange tijd niet te wassen – lag over haar donkere ogen. De zwarte kralen die kijkers voor moesten stellen waren rustig naar voren gericht. De merrie beende rustig verder. Het was hier redelijk saai. Ze was nu in Dream Horses en had nog geen flikker kunnen doen. Een paar uur liep ze hier al zeker rond. Toen zee terug dacht aan haar oude land kwam er een speelse grijns op haar gezicht. Oh wat had ze het daar leuk gehad! Ieder paard deinsde voor haar terug, was bang voor haar. De merrie grinnikte. Ze had dan ook wel wat verdriet veroorzaakte, pijn, leegte. Ze had hele families uitgemoord om te krijgen wat ze wilde. En ze was er nog steeds naar op zoek. Nu zou ze het anders gaan proberen. Ze zou haar lieftallige assistente vinden en vervolgens af maken op een gruwelijke manier. Ze zou boeten voor het verraad dat ze veroorzaakt had. Lily snoof. Oh ja. Die merrie zou pijn leiden. Lily’s gezicht verharde. Haar donkere kijkers richtte zich op de route voor haar. Ze had het al volledig in haar hoofd uit getekend. Há. De merrie grijnsde. Lily had een plan. Niet dat iemand ooit achter dat plan zou komen, maar ze had een plan.
Een krakend geluid haalde haar uit haar gedachten. What? Ze keek om zich heen. Maar ze zag niets. Best. Het was warm in het wilgenwoud. De bomen zorgde echter wel voor een aangename schaduw. Ze was immers gedeeltelijk zwart en dat was bloed heet zo in de zomer. De merrie legde haar oren nog dieper tegen haar kop aan. De witte lokken waren bruin van de modder en andere viezigheid. Het was gek als ze nu ineens zou zeggen dat het haar ook maar iets uit maakte. De merrie grijnsde. Nee, haar uiterlijk boeide haar maar weinig. Zolang ze leefde. En zelfs dat was een lage eis. Als ze dood zou gaan, nou dan was dat maar zo. De merrie stootte een laag, schor geluid uit. Haar manen zaten in de klit en lagen verward op haar manen kam. Ze schraapte haar droge keel. Ze had water nodig. En snel. Straks droogde ze nog uit. En dat moeste we niet hebben.


Bezweet kwam de merrie tot stilstand. Water. Ze was bij een kleine poel aangekomen en liet haar hoofd gretig zakken. Gulzig dronk de merrie wat slokken en dronk net zo lang tot ze genoeg had. Toen gooide de merrie haar donkere hoofd de lucht weer in. Water droop van haar kin en drupte de poel weer in. Sloom stapte de merrie verder. Ze hield haar hoofd bij de grond zodat ze plukken gras mee kon eten. Van al dat eten hier zou ze nog dik kunnen worden.
Haar vacht had een doffe kleur en zat onder de vlekken. Haar manen waren vet evenals haar staart. kortom; De merrie zag er vreselijk uit. Ze snoof. Ts. Zo lelijk was ze nu ook weer niet. En bedankt. Ze draaide zich om en liep weg van de deprimerende plek. De zwart met witte merrie draafde weg. Haar poten knalden weer tegen de grond. Bollen aarde vlogen weer door de lucht. De sinistere grijns keerde terug op de smoel van de merrie. Haar oren waren tegen haar kop gedrukt. Ze lagen verscholen tussen haar manen. Ook al was ze lelijk, toch had ze een dikke en volle bos manen. Snuivend draafde ze verder. Tot ze aan galoppeerde en een fikse maar veerkrachtige galop sprongen uit oefende. Haar hoofd was tegen haar borst gedrukt. Ze deed echter totaal geen moeite om elegant of gratie vol over te komen. Ze was immers niet de Princess of Beauty. De merrie bleef nog een lange tijd galopperen. De grond dreunde onder haar hoeven.
Een nieuwe geur prikkelde de neus van de merrie. Een paard. “Geweldig.” mopperde de merrie sarcastisch. Haar ogen rolde kort door zijn kassen terwijl de merrie een overgang maakte naar draf. Zo te ruiken een merrie. Geweldig. Twee bitches onder elkaar. Ze grijnsde. Daar had ze eigenlijk totaal geen behoefte. Maar dat maakt niet uit. Zij wist altijd wel wat te zeggen. Hoe onzinniger hoe beter. Dát was haar levens motto. Nou niet echt. Maar dat maakt niet uit. De merrie snoof nog eens. Die knol moest op schieten. Anders zou ze er vandoor gaan. Mocht die merrie graag een leuk gesprek hebben dan moest ze op schieten. Wilde ze dood. Moest ze vluchten. Dat was altijd het geval bij Lily. Als ze een paard random tegen kwam en die zou vluchten? Dan zou zij er achter aan gaan en eens even laten zien wat er gebeurd als je voor haar vlucht. Ofwel je gaat eraan ofwel je word verwond. Ofwel allebei. Dat gebeurde vaak ook wel als je kwam. Maar dan liet ze je sowieso in leven. Ze was niet zo’n paard dat je direct vermoord. Verwonde dat boeide haar niet. Ieder paard – hoe klein of hoe groot ook – moet een bepaalde hoeveelheid pijn in zijn leven hebben gehad. Al is het in het verliezen van dierbaren of in fysieke pijn. Dat maakte niet uit. Lily snoof. Ze keek om zich heen maar zag nog geen vormen van paarden of iets dergelijks. De geur kwam echter wel steeds dichterbij. De sinistere grijns verscheen weer op haar smalle smoel. Haar ene oor was nog altijd tussen haar dikke manen verstopt. De ander stond geïnteresseerd naar voren. Voor even leek ze daadwerkelijk geïnteresseerd in de merrie die aan kwam lopen. Maar dat veranderde al gauw; Ze drukte haar andere oor ook weer tussen haar manen. Ze keek naar de bomen om haar heen. Ze waren bruin, sommige groen doordat die met mos waren bedekt. Ze schraapte met een van haar hoeven over de grond. Ze ploegde de aarde als het ware om. Ze gooide haar hoofd de lucht in. Zoals ieder paard had ook zij een zwak punt. Ze schrok nogal snel. Je zou denken dat ze onderhand nergens meer van schrok. En ergens was dat ook wel. Ze schrok niet van paarden. maar van onverwachte geluiden. Al liet ze dat enkel blijken in het omhoog gooien van haar kop of even om kijken.

OOC;
Voor Magnolia.
1.155 woorden.

Een heerlijk frisse wind danste vrolijk met haar lange bruine manen en haar zekere, te lange staart die een ietsepietsie beetje over de grond werd gesleept als ze stapte of langzaam draafde.
Haar blozend roze ogen schoten van links naar rechts terwijl ze de vieze, natte en plakkerige gletsjer achterliet voor de met hoge, gele bomen bedekte Taiga.
Ze had het bos door gecrost, al pas nadat ze het prachtige gewei van de dode bok opgehangen had aan de hoge takken van een van de bomen om te laten zien dat dit haar territoria was, haar stukje van het bos.
Ze was er dan ook honderd procent over zeker dat het plekje met het gewei nu haar thuis zou zijn, haar toekomstoord in ‘de lastige tijden’.
Een gemene grijns speelde rond haar nog steeds met bloed bedekte lippen- ze moest nodig eens haar mond spoelen. Maar back to the point, het zou inderdaad een lastige tijd worden aangezien zij nu te vinden was in Dreamhorses. Het was ook zeker haar plan om er de meest lastige tijd ooit van te maken. Ergens leek het meest onmogelijk en tegelijkertijd ongelofelijk makkelijk.
Natuurlijke moest ze dan competeren met de lastige tijd die Cobrazarao had veroorzaakt- nou, in ieder geval met die angst die hij rond had gestrooid.
Maar ook was het nu rustig in Dreamhorses- tijdelijk dan, Magnolia was er nu- en zou angst strooien niet altijd moeilijk moeten zijn, toch?
We zouden het maar zien, we zouden het maar zien.
Al is dat alles geheel terzijde, Magnolia had de woestijn in ongeveer een uur of twee overgestoken, had een heel gras- pad gelijk gemaakt met de grond door haar hoeven er heerlijk hard op te stampen en dan natuurlijk nog die o zo geweldige gletsjer.
Dat natte, vieze ding met gedeeltelijk gesmolten sneeuw dat ook nog eens zo lekker aan je vacht plakken bleef. Wat een gewéldig ding is dat zeg.
Het hele nut ervan zag Magnolia trouwens ook niet, maar sommige dingen hadden nou eenmaal geen enkel nut in zich.

Met haar grote passen kwam ze met meer dan gemak vooruit terwijl ze haar ogen een ronde liet doen en haar oren in alle richting liet draaien, hopend elk geluid binnen een straal van 100 meter op te kunnen vangen.
In momenten waar je gehoord en gevoel het beste van pas kwam zou ze willen dat ze zoals haar broer Berenklauw was, een Paint- Horse met geweldige aftekeningen op zijn hoofd en lichaam. Het enige nadeel- vonden de meesten- was dat hij compleet blind was, hij was nooit zo geboren maar was altijd verblind door de zon en sliep overdag. Pas toen hij twee was en een eigenaardige, erge ziekte kreeg werd hij helemaal blind en kon niks meer zien. Maar alle andere zintuigen werden veel, en veel beter dan de zintuigen van andere paarden.
Hij kon geweldig goed dingen aanvoelen, dingen horen en dingen ruiken. Dit kwam er van pas op jacht aangezien je zicht je vaak kan bedriegen maar daar had hij alles behalve last van. Zo nu en dan denkt Magnolia wel eens aan Berenklauw en mist hem wel, hij was de enigste die haar écht begreep en degene die met haar wilde jagen en dierenvlees wilde eten.
Alleen op zijn vierde vertrok Berenklauw met een groep Wolven- Indianen, Indianen die eigenlijk alleen met wolven rondtrekken. Maar aangezien Berenklauw zo speciaal was, was hij een uitzondering en mocht mee zonder bereden te worden.

Een beetje afleiding was altijd slecht voor Magnolia, het kleinste dingetje kon haar afleiden en dan was ze helemaal van haar baan.
Nu ook, alleen werd ze op tijd wakker geschud door de geur van een dier, het geluid van een dier en het duidelijke gevoel dat ze had als paarden dichtbij waren.
Met langzame, voorzichtige en zeer stille passen bewoog Magnolia zich sierlijk en soepel langs de dichtbij elkaar staande Taiga bomen. Haar schouders en heupen hoog opgetrokken en haar benen aardig laag bij de grond, net als een kat, een tijger of een andere kat- achtige.
In haar zicht verscheen de duidelijke omlijning van een paard, de enige kleuren die ze een beetje onderscheiden kon waren wit en zwart. Het dier was hoogstwaarschijnlijk bont, was ongeveer rond de twee of één jaar en had- duidend op de leeftijd en gemiddelde lengte van een gewoon ras- een schoft hoogte zoals de hare schatte ze in.
Zo snel als ze in haar jacht positie gekomen was, kwam ze er ook weer uit. Langs haar benen trippelde de miezerige, dunne poten van Zorro- haar vos vriend.
‘Kijk uit Zorro, ik stamp die poten van jou nog eens kapot als je niet oplet.’ Siste Magnolia chagrijnig en wierp een boze blik op de vos.
Haar blik was al snel weer gericht op het dier dat langzamerhand beter in zicht kwam als Magnolia dichter naderde.

Een aparte merrie was te zien in het bos. Bont was ze. Zwarte en witte vlekken. Al waren de witte vlekken lastig te zien door de modder en andere viezigheid die aan haar kleefde. Heen en weer stappend liet de merrie het andere paard op haar af komen. Vervelend. Dat was het zeker! Die rot merrie liet haar lang wachten. Ze mocht dat beest nu al niet! Chagrijnig sloeg ze met haar staart. nee, een ster in wachten was ze niet. Toch was ze ergens wel nieuwsgierig. Wie was het? Was het een kennis? Een wild vreemde? Je wist het maar nooit toch? Lily snoof. De zwart met witte merrie gooide haar kop de lucht in. Het lompe wezen deed nog een paar stappen tot ze eindelijk tot stilstand kwam. IJsberen. Een slechte eigenschap. Net als het verwondden van paarden. Ghehe. Althans, dat vonden de goedzakjes. Zij had er bijna lol in en toonde geen genade. Als ze een plan had, en je stond in de weg dan vermorzelde ze je onder haar bebloede poten. De merrie grijnsde. Ze wist nog wel, van enkele maanden geleden, zij wilde – samen met de kudde die ze toentertijd leidde – een aantal gebieden overnemen. Geen probleem, right? Die goedzakjes konden soms nog best vechten. Ze had er zelf een litteken aan over gehouden, maar die goedzakjes waren allemaal dood. Behalve de leider; De lafaard was er vandoor gegaan en had zijn kudde aan haar over gelaten. Oké zij en de leider hadden dan wel een deal. Die leider was helemaal niet goed; Hij was slecht geweest en zij hadden een compromis gesloten; Hij zou op het allerlaatste moment vluchten en zij zou de gebieden krijgen. Echter had Lily iets heel anders in petto voor de hengst. Hij zou op een afgrijselijke wijze af worden gemaakt. Waarom? Ghehe. Hij had een oud kudde lid van haar afgemaakt. En zij zag haar kudde als haar familie. En als je aan haar familie kwam, dan kwam je aan haar. Dus, zo gezegd zo gedaan; Echter was de hengst onder haar poten door geglipt omdat een merrie haar aan viel. Die merrie had lef gehad! Achteraf had ze haar gekend; Haar lieftallige assistente had haar verdomme verraden! Lily was er nog pissed over. En kon er ook uren over praten en zichzelf nog kwader maken dan dat ze al was. Maar ergens wist ze wel dat die merrie er waarschijnlijk niet meer was, of in ieder geval niet hier in Dream Horses. Dat zou gewoon te mooi zijn. Dan kon ze eindelijk haar wraak krijgen, en zou ze verder kunnen leven en streven naar een nieuw doel. Ze was geen opgever. Daar stond ze om bekend. Onverschrokken, genadeloos en geen opgever. De merrie grijnsde licht. Oh wat miste ze die tijden dat er overal angst in de lucht kleefde waar zij heen ging, of vandaan kwam. Het gaf haar een soort kick. Ze zou het geweldig vinden als ze dit gevoel terug zou krijgen. Als de paarden ook in dit gebied, in dit land kon ze beter zeggen, vol angst naar haar op keken. Het zou zo freaking awesome zijn! Ze grinnikte. Maar alles op zijn tijd, alles op zijn tijd. Stiekem was dat ook één van haar plannen. En die zou ze uit voeren, hoe dan ook. Hoeveel paarden ze er ook voor van kant moest maken. Hoeveel kuddes ze ook kapot zou moeten maken. Grijnzend stapte de merrie weer een stukje.
Langzaam rook ze dat de merrie nu erg dichtbij was. Ze zag het beest wat ze nu al niet mocht omdat het haar te lang had laten wachten. Ja, ongeduldig was ze wel. De merrie snoof en keek naar apart gekleurde merrie. Het leek niet op een goed zak. Maar ze zag er ook niet echt slecht uit. Natuurlijk kon de zwart met witte merrie het bij het verkeerde eind hebben maar ze dacht dat de merrie tegen neutraal aan zat. Of neigde naar slecht. Lily drukte haar oren tussen haar manen, plat tegen haar schedel. Haar gezicht stond uitgestreken, uitdrukkingloos. Enkel een grijnsje die speelde rond haar zwarte lippen. Zo, dus dít moest de merrie voor stellen die haar zo lang had laten wachten? Dit scharminkel? Pfa. Ze grinnikte. Dit kon nog wel eens leuk worden.
“Dus, jij bent de merrie die mijn welverdiende rust verstoord?” klonk haar rauwe, schorre stem in de stilte. De vogels waren gestopt met fluiten alsof ze voelde dat er iets in de lucht hing. “Dit scharminkel?” vroeg de zwart met witte merrie verbaasd. Haar ogen draaide kort rond in zijn kassen. Lily deed een kort rondje rond de merrie. Haar hoofd hing verveeld op de hoogte van haar borst. Ze lachte minachtend. Haar ogen stonden sinister toen ze plots weer voor de merrie stond. Haar donkere ogen priemde in de ogen van de merrie. “Ben je nog van plan om te gaan reageren of heb ik je te veel doen op schrikken?" klonk haar stem minachtend met een irritante ondertoon. Ze glimlachte even een arrogant lachje. Oh, wat hield ze hier toch van. De grijns kwam weer terug en de zwart met witte merrie deed weer een stap achteruit. De zeven jarige merrie had lol in het pesten van kleuters. Haha. De merrie voor haar zag er namelijk nog erg jong uit. Ze was nog niet volledig uitgezet. En had waarschijnlijk nog niet veel mee gemaakt in haar miezerige leventje. Ook al had Lily ook niet veel ervaring – oké herstel; Ze had best veel ervaring - toch zag de merrie voor haar er dom uit. Niet dom qua uiterlijk, maar serieus dom. Wie gaat er nou op stap met een vos? Een vos verdomme? Lily grijnsde weer en keek naar het beestje. Ze boog naar beneden: ‘BOE,’ riep de merrie in het gezicht van de vos. Toen draaide de merrie zich even om, om een paar stappen te doen. Ze trok wat pollen uit de grond. Die merrie was wel traag zeg. Ze keek eens om en leek nieuwsgierig naar haar reactie.

Haar idiote vos- vriend gromde enkele boze woorden en ontblootte zijn tanden maar het deed de merrie niks, na enkele meters ging ze stil staan voor het bonte beest voor zich en fronste even toen de merrie tegen haar sprak.
‘ Dus, jij bent de merrie die mijn welverdiende rust verstoord?’ Zei het gevlekte dier en Magnolia maakte een eigenaardig, knor geluid.
‘ Hmpf, ik verstoor jouw rust? Volgens mij was het niet ik, maar jij die mijn rust verstoord aangezien jij in mijn gezichtsveld kwam huppelen en mij naar je toe ‘riep’ met de walgelijke geur die je met je meedraagt.’
Magnolia hoefde geen seconde te twijfelen over de woorden die uit haar mond gleden, ze rolden letterlijk over haar tong. Zo gemakkelijk sprak ze die uit.
De moeite nam ze niet eens om te reageren op ‘dit scharminkel’ aangezien de beledigingen die ze terug wilde kaatsten te hard waren voor dit beest.
‘ Ben je nog van plan om te gaan reageren of heb ik je te veel doen op schrikken?’
Ook dit liet de merrie hardop lachen en ze bereidde zich even mentaal voor.
‘Jij mij laten schrikken? Laat me niet lachen. Wel, daar is het al te laat voor, maar figuurlijk gezien natuurlijk. Bovendien heb jij het niet eens in jouw belachelijke figuur om zelfs de kleinste muis te laten schrikken. Heb je wel eens naar jezelf gekeken? Angst uitstralen? Dacht het mooi niet/’
‘ BOE.’ riep de merrie in Zorro’s gezicht en de vos ontblootte zijn scherpe tanden en haalde uit met zijn klauwen.
‘Wel wat zullen we nu krijgen? Ik moet wel zeggen, dat was wat ik nou noem eng hoor! Ik denk zelfs dat ik de komende weken niet meer zal kunnen slapen.’ Het sarcasme droop van haar zinnen af, maar al voordat ze met de ene klaar was kwam de volgende al in haar op.
‘ Natuurlijk is de reden dat ik niet slapen meer kan alleen maar is omdat ik jouw lelijke gezicht heb gezien.’
De bonte merrie draaide zich naar haar om en Magnolia fronste eens een keer. ‘ Serieus? Je draait je om? Volgens mij vraag je om aangevallen te worden’
Zorro, haar eigenaardige vriend, wandelde sluw een rondje om Lily heen en bekeek de bonte merrie eens.

De zwart met witte merrie had een on wisbare grijns op haar smoel geplakt. Ze wist wel zeker dat de merrie die haar naderde haar opmerkingen verkeerd op zou vatten. Lily zou alleen maar wat met haar dollen. Ze zou haar een beetje om de tuin leiden en vervolgens.. BOEM. Einde van het uur, einde van de merrie. Of niet? Misschien zouden die twee wel de beste vriendinnen kunnen worden en dan met bloementjes kunnen gaan strooien? Hahaha. Ja natuurlijk. De merrie en Lily zouden enorm goed bevriend raken en vervolgens uit elkaar gaan als goede vrienden. Hahaha.
De merrie tegenover haar had geantwoord. En de antwoorden van de merrie deden Lily lachen. “HAHAHAH’, lachte de merrie. Haar lach was minachtend en schalde door het bos. lollig dat die merrie dacht dat ze haar kon intimideren. Het was grappig te zien hoeveel shit eruit die merrie haar mond kwam. Het was gewoon grappig om te zien dat die merrie dacht dat ze wat voorstelde. ‘Je vind jezelf wel stoer he? Een beetje oudere paarden uit dagen? Een beetje dollen? Respectloze knol! Je zou eens moeten weten wat ik allemaal op mijn naam heb staan. Je zou eens moeten weten. Jij en je vossen vriend zouden gillend weg rennen om vervolgens overal waar ik kwam de grond te kussen!’ ze lachte. Ze wist dat ze overdreef, maar het deerde haar niet. ‘Maar nee, daarentegen lijk je me wel uit te dagen. Maar als je wilt vechten prima. Ik vermorzel je onder mijn hoeven en zal niks van jou of je wolven vriend over laten. Maar dat gaat niet gebeuren. Echt niet. Daar ben ik te lui gezind voor vandaag,’ zei ze sloom en deed een rondje. Haar kont gericht op de merrie. Lekker. Lily grinnikte. De merrie kraamde niets meer dan onzin uit. En precies daarom was het leuk. Lily was de enige waar nog iets zinnigs uit kwam. Lily snoof toen de vos een rondje rond haar deed. Ze legde haar oren in haar nek en maakte een schril geluid ze trapte naar de vos. ‘De volgende keer maak ik hem wél af,’ snauwde ze naar de merrie. Ze spuugde de woorden uit. Het was niet de bedoeling om haar bang te maken, het was de bedoeling om lol te hebben. En dat lukte nog aardig goed voor een paard dat overal tegen in ging. Lily gooide haar kop de lucht in en stampte met haar poot op de grond. Ze schudde weer met haar kop. De merrie had geconstateerd dat ze vroeg om aangevallen te worden. Lily begon weer te lachen. Ze had zin om háár aan te vallen. Maar dat deed ze niet. En weet je waarom? Anders zou de lol er weer van af zijn, toch? De kwetsende woorden waren in haar ogen gewoon lol trappen. Maar dat maakt niet uit. ‘Dus je wilt me aan vallen? Wil je dat echt? Haha. Haha,’ lachte de merrie. Het sarcasme droop van haar stem en oh wat vond zij dit leuk. Dit was nog eens lol hebben. Zij zelf wist ook wel dat ze op een pest kop van de middelbare school leek. Maar hé wat boeide het? Het was gewoon wie ze was. ‘Je zet je zelf voor schut, merrie,’ grijnsde ze. Lily keek eens even naar de merrie. Ze zag er uit alsof ze zo uit de vuilnis bak kwam.

Flut.

‘Je vind jezelf wel stoer he? Een beetje oudere paarden uit dagen? Een beetje dollen? Respectloze knol! Je zou eens moeten weten wat ik allemaal op mijn naam heb staan. Je zou eens moeten weten. Jij en je vossen vriend zouden gillend weg rennen om vervolgens overal waar ik kwam de grond te kussen!’
Ze hoorde de merrie nog steeds in haar hoofd lachen en ze duwde het irritante geluid uit haar gedachten. Even moest ze nadenken over de belachelijke woorden die de domme merrie tegen haar zei.
‘ Ik, mezelf stoer vinden? Heb je wel eens nagedacht over je eigen, domme gedrag? En dus, je bent ouder. What the hell heeft dat er mee te maken!
Als je ouder bent dan ben je belangrijker? Dan ben je beter, sterker en ken je meer?
En dat allemaal geheel terzijde, want als jij denkt dat jij weet hoe je echte angst zaait, dan weet je werkelijk waar niets. Ik zal voor niks meer gillend weg rennen, en al helemaal niet voor jouw onnozele slaapverhaaltjes. Wat, heb je een vogel een blauw oog geslagen? Een konijn laten huilen? Alles wat jij zogenaamd mee gemaakt hebt is niets hier, en is niets van waar ik vandaan kwam. Maar het maakt mij ook totaal niks wat jij ‘op je naam’ hebt staan, hier maakt het alles behalve uit wat je vroeger allemaal wel niet gedaan hebt.’
Er was geen greintje van respect te vinden in haar stem, dat wilde ze ook zeker niet. Waarom zou ze ook maar voor een minuscule seconde respect voelen voor deze merrie?
‘ Niet gebeuren? Ik bepaal zélf wanneer ik je tot moes trap! Jij vind jezelf vast zó belangrijk, alleen omdat je ouder bent.
Wel, dat ben je dus mooi niet! Je bent niet sterker, beter of belangrijker dus hou die lelijke kop van je maar mooi dicht.’ snauwde ze, met haar scherpe tanden gemeen ontbloot.
Ze steigerde hoog, maaide met haar hoeven in de lucht en trapte zo hard ze kon richting de kaak van de merrie. Eenmaal weer neergekomen hapte ze naar de halsslagader van de merrie.




Nog flutter x'3