Gulietta keek vanaf een veilige afstand naar het moeras. Dit was het dan. Het begin van het beroemde moeras. Een duistere plek waar veel van haar voorouders zijn gesneuveld in een poging om hun verloren schat terug te halen in het verre zuiden van het land. Gulietta zou en moest erdoorheen zien te komen. Al zou zij net zoals alle anderen van haar familie gaan sneuvelen. Als haar broers niet dapper genoeg waren om dit te doen, dan was zij het wel! Als eer voor haar familie zou zij er doorheen komen. Hoe dan ook. Gulietta nam de eerste paar stappen richting het moeras en begon aan de meest gevaarlijke tocht die je maar kon verzinnen in deze belachelijke wereld. Na een tijdje te hebben gelopen begon het te schemeren en verdween te zon met haar licht en warmte. In plaats daarvoor kwam de maan met zijn duisternis en koude wind die de manen van Gulietta naar achter bliezen. Gulietta werd een met de duisternis en omhelsde de kou alsof het een oude vriend was. Een dapperheid woelde door Gulietta heen en liet haar voelen alsof ze alles kon doen. Niks kon haar nog stoppen om door dit moeras heen te komen. Gemakkelijk en in galop bewoog Gulietta zich van omgevallen boom en steen voort. Zoals de otter van het meer als tegen haar had gezegd het tegemoet komen van de pijn hielp en maakte haar dat ze zich veel beter voelde als dat toen ze ervan wegrende. Gulietta begon zich groot te voelen. En hier waren haar broers zo bang voor? Nou twee van dat zulk grote paarden bang voor een beetje modder, da klopt niet echt. Toen Gulietta daar bij stil begon te staan, begon ze zich af te vragen waar ze dan wel bang voor waren. Wat dat is een ding wat niet klopte. "Waar waren ze dan wel zo bang voor, dat ze niet met haar mee durfden te gaan?" Gulietta bleef staan en keek om zich heen. Uit het niets hoorde ze een luid gegrom vanuit het oosten. 'Misschien is dat het wel...' mompelde Gulietta zacht. 'Laten we er maar weer vandoor gaan!' Dacht ze en begon beheerst te galopperen en prbeerde niet in paniek te raken. Een klein lichtpunte begon in zich te komen. 'Je gaat dit halen, Gulietta. Dat moet! Als eer voor de familie, voor de kudde! Als eer voor je ouders, die hun leven voor je hebben gegeven zodat jij je beste kans kon hebben samen met Romeo en Alfa.' Gulietta begon nog harder te galopperen, maar bleef nog steeds beheerst kijken naar de juiste stenen en omgevallen bomen waar ze makkelijk op kon staan. 'Misschien was dit het wel? Misschien was het gewoon dat al haar voorgangers niet beheerst genoeg waren en in het moeras verdronken?' Het lichtpunt werd langzaam groter en groter en uiteindelijk leek het Gulietta dat het een uitgang was naar iets. Maar toen Gulietta er eindelijk was gekomen zag ze dat het alleen maar een lichtbol was. 'Je bent er eindelijk. De befaamde Gulietta, getrapt in mijn kleine val,' zei een duistere stem.
Waiting for reactions from whoever may react!
Waiting for reactions from whoever may react!