Let's get a chance...

Een bruin veulen baande zich in een rustige draf een weg tussen de sombere naaldbomen door. De kleine bruine oortjes draaiden rustig rond om elk geluid uit de omgeving op te kunnen vangen. Xeiró had geen zin verrast te worden door een paard, goed of slecht gezind.
Het bruine veulen wilde deze beslissing alleen kunnen maken, in alle rust, zonder dat er op hem neer werd gekeken of een Sparkle een gesprek met hem aan zou proberen te knopen. Het waren toch wel Sparkles? Het hengstenveulen bleef een moment staan om na te kunnen denken. Ja, als hij juist geïnformeerd was, heette de goede kudde hier in DreamHorses Quiet Sparkle, en werden de leden Sparkles genoemd. Niet een kudde waar hij iets mee wilde beginnen. Nee, dan de Horcrux. De slechte kudde hier in DreamHorses. Daar wilde hij dan wel weer iets mee beginnen.
Een zucht verliet de lippen van het bruine geval. Als ze maar veulens aannamen... Straks riep hij voor de Horcrux, kwam de alpha, die, als hij het zich goed herinnerde Aaliyah heette, en keurde ze hem af omdat hij nog een veulen was. Werd er tegen hem gezegd dat hij een jaar later wel terug kon komen. Hoe vernederend zou dat zijn. Nee, dat zou het hengstje zichzelf niet vergeven.
Een zwakke stem ergens achterin zijn hoofd liet hem weer halt houden en alles eens goed overdenken. Moest hij het wel doen? In zijn eentje had Xeiró al genoeg overleefd. Hij had alleen rondgezworven, een paar maanden lang. Nu nog steeds trouwens. Hij zuchtte diep. Zijn ouders hadden hem een maand of vier bij zich gehouden en alles geleerd wat ze dachten dat hij nodig zou hebben. Daarna hadden ze hem achtergelaten, onder de beloften dat ze echt wel terug zouden komen. En toen waren ze eerst rustig weggedraafd, waarna ze ineens in een snelle galop vandoor waren gegaan. En het bruine hengstje had de twee nooit meer terug gezien. Hij wist niet eens de namen van zijn ouders meer. Alleen hoe ze eruit zagen. Maar daar dacht hij zo min mogelijk aan.
Het bruine hengstje dacht weer terug aan de beslissing die hij moest gaan maken, en zette zich weer in beweging. Hij begon weer in een rustige draf tussen de smalle stammen door te zigzaggen. Alleen leven had hem goed gedaan, had hem veel geleerd. Hij was op zichzelf aangewezen geweest en had zo veel geleerd. Maar, in tegenstelling tot alleen leven, kon hij in een kudde leren vechten, zichzelf en anderen verdedigen, en, belangrijker nog, anderen ombrengen. Ja, het zou hem voldoening schenken om met zijn verworven vaardigheden vijanden uit te schakelen, mochten ze in een oorlog terecht komen.
Een enigzins sluwe grijns vormde zich om zijn lippen. Zijn beslissing was gemaakt. Hij zou roepen, absoluut. Een last viel van zijn schouders nu hij die beslissing genomen had. De kleine hengst draafde rustig de berg op, tot hij een grotere plek had gevonden dan het pad waar hij over heen draafde. Xeiró bleef staan, en nam een rustige houding aan. De hengst haalde diep adem. Een heldere hinnik verliet zijn keel en weergalmde tegen de rotswanden.

[& Aaliyah]

Don't get too close
It's dark inside
It's where my demons hide

Kleine loszittende kiezelsteentjes rolden in een donderende vaart naar beneden, losgeraakt in hun natuurlijke manier van vastzitten door vier paar grote hoeven, één al vijf keer groter dan de gemiddelde steen. Het geruis dat de stenen, als die eenmaal begonnen met rollen, met zich meebracht begon aarzelend, tot het een kleine lawine van steentjes veroorzaakte zodat het geluid groter werd.
Dat was niet het enige wat je hoorde dezer dag. De wind husselde de bladeren aan de weinige bomen zoals een baby met z’n rammelaar deed. Sommigen vonden het kalmerend, sommigen vonden het alarmerend. Voor de gulden merrie was het niets meer dan eten dat tegen elkaar klapte.
Een straaltje bloed druppelde voor haar oog langs naar haar kaak. Het rode vloeistof was het gevolg van een gemiddeld grote wond vlak boven haar oog. Een hoef dat net niet goed terechtkwam; tanden die met iets teveel kracht in haar vel waren gezet; een kopstoot dat haar vel deed scheuren. Aaliyah had er geen erg in, het bloed begon al te stollen, haar lichaam zorgde al voor een korst. Nog eventjes en dat zou er komen, daarna zou een mooi litteken alles bij elkaar brengen. Recht boven haar oog. Hoe sexy. Een sexy Horcrux leidster.
Een zachte bries ontsnapte aan haar zachte neusgaten. Ontspannen was haar lip naar onderen gezakt. Ze had niets te vrezen meer. Haar kudde bleef van haar. Aaliyah was de grote leidster van de Horcrux. De grote leidster die weldra, als het plan in werking zou gaan, ook nog bekender zou worden. Roddels zouden verspreid worden, niemand zou meer veilig zijn. Alleen het idee al legde een sadistische glans in haar donkere ogen.
Verstoord in haar rust hoorde ze een hinnik. Dit was voor Aaliyah bedoeld, dat wist ze wel zeker. De hinnik klonk haar onbekend, het dier was zonder twijfel nog jong, – great, weer zo’n mormel! – misschien nog niet eens z’n slungeligheid kwijt. Wat had het dier dan allemaal wel niet voor haar in petto? Kon het moorden? Verwonden? Z’n eigen boontjes doppen? Was het net zo’n kind zoals Aaliyah vroeger was? Wist het überhaupt wat respect was?
Mokkend slenterde ze de richting van de hinnik uit. Intussen vervloekte ze chagrijnig alles wat op haar pad kwam. Ruw trokken haar tanden de bast van een dooie boom eraf, de weinige vitaminen eruit halend.
Langzaamaan kwam een jong paard in zicht, een paard dat ze nog niet eens schatte op één jaar. Zuchtend rolde ze met haar ogen voordat ze de laatste paar meters had overbrugd.
‘Aaliyah – helaas – tot je dienst. Ik wil weten wat je motivatie is; wie je bent; waar je ouders zijn; waarin hebben ze gefaald, en waarin zijn ze groot geworden; ben je hier lang; ben je bereid te sterven voor paarden die je, één, niet kent, en twee, hoger dan je staan? Ben je bereid lange trainingen te volgen, ben je bereid om als afval gebruikt te worden? Want wij staan er niet om bekend dat wij een vijf sterren verblijf hebben.’ Strak in de ogen van het veulen kijkend stelde ze zich dominant op. Haar staart stak hoog in de lucht; als een vlag wapperde het in de wind. Haar oren lagen plat in haar nek. Dit kind zou veel moeten leren, en het zou echt niet alles leuk vinden, maar er was nog één obstakel: Zijzelf.
En dan te bedenken dat dit vragenronde één was.

Your argument is invalid...

_{Flut :c}

» I'm addicted to fools
I kill you once
I kill you again

Veulens leken in trek te zijn bij de Horcrux. Iets wat Aaliyah erg leek te herkennen aan haar jeugd bij deze kudde. Vroeger, in Deina’s macht was het een veulenkudde geweest, slechts twee volwassenen waren er verder in geweest. Ene partner van Deina, maar ook Kay, die ook jong was, maar niet zo jong als de anderen.
Ook nu was Kay weer in haar kudde, haar trouwste kamaraad, haar beste lid, Horcrux’ rechterhand, Bèta. De bonte hengst leek te genieten van zijn rang, was blij te horen dat hij voor de zoveelste keer gepromoveerd was. Niet veel paarden waren gepromoveerd, en dat was alleen als echte noodzaak. Je had bijvoorbeeld Dementors, die hun gebieden moesten bewaken. Daarover was Aaliyah echter niet tevreden geweest, ze had niet veel paarden gezien, en als ze ze wel had gezien, was ook dat niet goed.
Haar blik gleed weer naar het lijf van het jonge hengstenveulen. Aaliyah had het veulen hier nog nooit gezien, ook wist ze niets van zijn ouders af. Kwam het dan van ver? Was het Aaliyah echt niet opgevallen dat er opeens veel veulens waren geboren in de lente en de zomer?
‘Ik ben opgegroeid als slecht paard. Ik wil meer leren, meer kunnen, angst kunnen zaaien, en het liefst niet alleen. Ik ben Xeiró.’ Sprak de zogenoemde Xeiró. Aaliyah had bij zijn eerste zinnen lichtelijk verveeld met haar hoeven gedraaid. Toch waren er in het eind een paar woorden blijven haken.
‘Leg maar uit,’ sprak ze geamuseerd, ‘jouw ouders zijn van het ‘playboykind’, of niet? En waarom zouden ze gefaald hebben in hun taak? Ik dacht dat jij zei dat je slecht was, dus het was hun kennelijk wel gelukt. Of ben jij net als de andere veulens?’
Haar snuit trok zich op toen het kind zijn woorden afmaakte, klaar met de eerste vragenronde. Was het echt bereid zijn leuke leven op te geven? Zijn kleine leven op te geven voor de scharminkels in haar kudde? Waarom had het zich er nu al bij neergelegd om als afval behandeld te worden? Op zijn leeftijd was Aaliyah al een langere tijd in de kudde geweest, maar ze had het allerminst geaccepteerd om als vuil behandeld te worden. Op Xeiró’s leeftijd had Aaliyah al meegedaan met de oorlog ‘Horcrux vs Quiet Sparkle’ en had ze het opgenomen tegen degene die nu de plek als ‘leidster’ had opgevangen. Sunset was haar perfecte tegenstander geweest, bloedend en wel had Aaliyah haar hoeven op breekbare plekken gezet. Natuurlijk was het toen maar een gewoon lid, en was Sunset niet veel groter als zijzelf, zodat het geen al probleem zou moeten worden. Veel paarden hadden Sunset te willen verdedigen, zodat Aaliyah van alle kanten belaagd werd, maar ze kwam het door, en drie jaar later had Aaliyah Deina’s – en ondertussen ook die van Fether en Nar – plek afgepakt.
‘Vertel mij knul, wat motiveert jou dan om naar mij te hinniken? Behalve angst zaaien en leren. Ben je eenzaam? Is het leven te zwaar in je eentje?’ Minachtend vlogen haar wenkbrauwen omhoog; een grimas sierde haar lippen. ‘En dan vind ik het ook wel grappig om te weten hoe jij slecht bent opgegroeid, had je hulp, keek je af, zat je eerder al in een kudde? Wat staat voor jou in als slecht, wat is jouw zicht naar de goeden; wat vind jij van hun gedrag, wat is er verkeerd aan?’ De grijns was inmiddels weggevaagd, een duistere blik had haar ogen gevuld, honger naar bloed liet haar maag rommelen.
‘Stel je bent een rechter, hoe zou jij je ouders veroordelen, zou je ze laten leven, zou je ze opsluiten, bekeren tot onze kant, of zou je ze de doodstraf geven? Hoe voer je je straf uit, hoe zijn jouw gevoelens daarbij, zou jij hetzelfde kunnen bij leeftijdsgenootjes die onschuldig bewezen zijn? Kan jij ervoor zorgen dat je bloed aan je handen hebt, zonder schuldgevoel? Áls ik je toelaat wil ik dat je je gevoel maar weggooit, en vervangt door de gevoelens bij de slechte kant. Als ik je vertel dat je bij mijn kudde mag, zou ik je onder leiding laten zetten van Corazón, zij is de babysitter van de Horcrux.’
De gulden merrie verzette haar hoeven om rond de hengst te cirkelen. Een oordelende blik had de bloeddorst in haar ogen vervangen, haar oren waren nijdig in haar nek geplant.
‘En daarbij moet je ook nog erop letten dat ik het niet heb op veulens zoals jij,’ siste ze vijandig. ‘ik ken je niet, ik ken je ouders niet, maar zodra je pappie geen Azacar heet vind ik dat al goed. Maar zeg mij, Xeiró, wat denk je dat er staat op verraad? Welke straf kan je daaraan linken? Wat nou als je beslist dat je tóch als een hersenloze zombie door de bloemen door wil huppelen, wat zou ik dan moeten doen?’ Ze stapte dichterbij, maakte haar rondje langzaamaan kleiner. ‘Zou ik dan je buik langzaam moeten openhalen…’ Aaliyahs grijze neus streek langs de flank van het veulen, haar tanden stonden bloot, ‘moet ik je aan je staart vasthouden terwijl ik mijn hongerige wolven op je afstuur? In mijn kuddegebieden hebben we slechts weinig water en voedsel, alles is droog en dor. Veel wolven, ja, veel wolven.’ Met een ruk schoot haar hoofd omhoog, maakte haar rondje af.
Een sadistische, sinistere trek sierde haar ogen, die ze dicht bij de zijne plaatste.
‘Dus zeg mij, Xeiró… Lijkt het je wat?’

What if I told you...
You wouldn't possibly survive..

Aaliyah luisterde naar het kind. Ze wachtte zijn antwoorden af, zei niets, en knikte enkel om te bevestigen dat ze het gehoord had. De jonge hengst leek te weten wat hij wilde, leek te weten waarmee hij zou beginnen. Welke gevaren hij meebracht in zijn kleine, onbenullige leventje. Hij had eerder nog gezegd dat hij het niet erg vond om als troep behandeld te worden. Ze snoof zachtjes. Die keuze snapte ze niet. Eerlijk niet. Was zij, en de kudde, zo belangrijk, zo goed, dat iedereen er koste wat het kost in wilde komen? Of werd ze uitgedaagd, uitgelachen, uit de tent gelokt? Waren er leden die even snel, voor een hakkemikje haar plek in wilde nemen? Zomaar, alsof ze dachten dat het dan allemaal voorbij zou zijn, dat ze in één klap beroemd zouden worden? Waren er leden die dat zouden willen, waren er leden die zo schijnheilig waren die als aasgieren op haar troon zouden mikken? Waren ze dan zo onwetend? Zo dom? Achterlijk? Zouden ze niet weten dat Aaliyah, zodra ze in haar buurt zouden komen, ze zou af maken?
Misschien was het antwoord nee, of misschien was ze hypocriet om te denken dat haar leden zo laag over haar dachten. Háár en de kudde.
Eenmaal nu Xeiró afwist van de gevaren van de kudde had hij half gegrijnsd en ‘o absoluut’ geantwoord. Hoewel ze nog wel enkele vragen had kunnen stellen, besloot ze alles zo te laten zoals het was. De hengst had haar stortvloed aan vragen beantwoord, hij had aangetoond dat hij zeker was van zijn toekomst in de Horcrux, en hij wist wat hem te wachten stond.
Ze richtte haar ogen peinzend op de jonge knul. Nog steeds mocht ze hem niet, misschien zou dat nooit veranderen, je wist maar nooit.
‘Gefeliciteerd,’ sprak ze zonder greintje vreugde, ‘je mag jezelf lid noemen van de kudde. Ik hoop dat je er zeker van bent. Dus tjoptjop, off you go to bed kleine. See ya in hell.’ En met dat begon ze langzaam weg te sloffen.




Laat en ietwat kort/flut D:
Maar gefeliciteerd!

Xeiró luisterde geduldig naar de gouden merrie, keek haar aan wanneer zij naar hem keek. 
De merrie leek het hengstje nog steeds niet te mogen, maar dat was geen probleem. Hij zou zich er doorheen slaan, net zo lang tot hij meer macht had en het niet meer nodig had gemogen te worden. 
Hij zou zich als troep laten behandelen, als dat nodig was, hij zou respect af dwingen. 
Maar eerst was het van belang dat hij zich een kuddelid kon noemen, en snel. 
De gouden merrie tegenover hem deed haar mond open. 
‘Gefeliciteerd,’ sprak de merrie, haar toon emotieloos. ‘je mag jezelf lid noemen van de kudde. Ik hoop dat je er zeker van bent. Dus tjoptjop, off you go to bed kleine. See ya in hell.’ Aaliyah zette zich in beweging, en slofte langzaam van hem weg.
Met een scheefgehouden hoofd keek het hengstje zijn leidster na, draaide zich toen op zijn achterbenen om en draafde de andere kant uit.


- Maakt niet uit, en dankjewel ;]