Angels deserve to die. [Open]

Uiteindelijk moet iedereen de keus maken tussen wat fijn is en wat je zou moeten doen. Iedereen. De hengst keek op, zat de lange reis er nu op? De reis waarin hij zou ontdekken wie hij was. Hij snoof, yeah sure! Ontdekken wie hij was.. Het zal allemaal wel! Hij was dood op van die rot reis, die rot paarden van onder weg, dat stomme ijs waar hij maar geen grip op leek te krijgen en dan ook nog eens die afschuwelijke kou! Woepie, nee dat maakte hem echt blij. Not. Driftig galoppeerde hij verder. Zijn hoeven sloegen pollen aarde en gras – dat er gelukkig nog was, anders ging hij daadwerkelijk door een hel – weg. De hengst wist niet waar hij was, wie hij was en hoe hij hier ooit terecht gekomen was. Het was een – wat sommige paarden 'prachtig' zouden kunnen noemen – oord met gras, bomen en een brede rivier waar – als het goed was – zoet water door heen stroomde, zodat het drinkbaar was.
De hengst had zijn oren plat tegen zijn kop gedrukt, hij wist niet wat hij hier kon verwachten. Hoe zat het hier in elkaar? Zoals waar hij vandaan kwam; Goed - slecht verhouding? Of was het anders. Hij wist het niet, her kon hem ook weinig schelen nu. Het enige wat hij wist was dat hij hier waarschijnlijk niemand kende. En dat was goed. Heel erg goed. Een mondhoek krulde langzaam omhoog tot een grijns, of je het wel zo mocht noemen weet ik niet. Chriss haalde eens diep adem. Zijn hartslag ging sneller dan normaal. Zijn conditie was er niet op vooruit gegaan, ondanks die lange reis. Het leek bijna of het verergerd was. En dat irriteerde hem. De hengst bromde. Zijn ogen verkende de omgeving terwijl hij met stevige passen door galoppeerde. Zijn stappen dreunden op de grond, hij hoorde – behalve zijn hoefslagen en hartslag – niets. Geen geluidje, geen geritsel. Niets. Het maakte hem zenuwachtig. Hij sloeg eens met zijn staart. Zijn passen waren wat statig, totaal niet elegant. Zijn lompe lichaam deed maar wat. Hij snoof. Het was over het algemeen zo, dat hij maar wat deed. Hij had geen idee waar hij nou eigenlijk mee bezig was.
Zweet was te zien op zijn hals, zijn borst, de onderkant van zijn buik en zijn benen. Schuimvlokken van het zweet dwarrelde van hem af en raakte de grond, waar ze al gauw verdwenen. De hengst legde zijn oren – voor zover dat mogelijk was – nog dieper in zijn nek. Niet omdat hij boos ofzo was, maar uit concentratie. Tegelijk kon hij zo makkelijk de omgeving in de gaten houden, mooi mee genomen. De bonte hengst bewoog zich nog altijd redelijk vlot, tot hij bedacht dat hij wel even kon stoppen. Niet omdat hij het niet zou redden, meer omdat hij wel honger had en drinken leek hem ook niet overbodig.
Dicht bij de rand van de rivier stopte hij. Hij liet direct gulzig zijn hals naar beneden zakken en zijn neus in het water glijden. Hij nam wat slokken en haalde toen zijn neus weer uit het water. Hij blies zachtjes op het wateroppervlak waardoor er rimpeltjes ontstonden in het water. Hij keek er naar, niet omdat hij het nu zo mooi vond, meer uit verveling.
De hengst gooide zijn hoofd fel omhoog toen hij hoeven hoorden en duidelijk een geur van een paard rook. Hij keek om zich heen, wachtend,

Winter. Het was iets raar. Het was wit en koud, nat en gewoon raar. Het was de eerste sneeuw die gezien werd door de kleine Zélie. Ze had het nog nooit gezien want ze was nog niet zo oud. Ze keek nieuwsgierig naar de witte omgeving en zette haar reis verder. Ze was geboren in een saai gebied, dat vond zij toch. Ze kwam amper paarden tegen en zeker haar moeder was er niet. Ze was deze kwijt geraakt. Ze zuchtte diep en wandelde een nieuw gebied binnen. Eindelijk iets nieuw. Iets waar ze dingen kon beleven. Dat hoopte ze toch. De bonte merrie briesde luid en verkende het gebied. Veel was er niet te zien want alles was hetzelfde: wit. Zélie zwiepte met haar staart heen en weer terwijl ze zocht naar iets interessant. Haar oren draaiden alle kanten op om zoveel mogelijk geluiden op te kunnen vangen. Tot nu toe was het best stil hier. Ze grijnsde zacht en draafde weer verder. Ze trok haar benen hoog op omdat ze niet te diep in de sneeuw wilde zakken. Ze probeerde zo snel mogelijk te rennen. Dan kwam ze minder diep in de sneeuw en dat was beter. Het veulen galoppeerde tussen wat bomen door en door de witte omgeving. Het was hier best fijn. Je rook overal paarden. De geuren waren misschien oud, maar dat maakte niet uit. Je rook dat er hier wel een aantal paarden waren. Zélie hinnikte eens zacht en keek om haar heen. Een onbekende geur drong haar neus binnen. Het was een verse geur. Ze stopte even met lopen en keek om haar heen. Ze snoof de geur op en wist welke kant het op was. Ze zette haar fijne lichaam in beweging en galoppeerde stevig door. Haar oren werden naar voren gespitst en haar staart werd de lucht in gedragen. Ze remde na een tijd rustig af en vervolgde haar weg stappend. Ze schudde haar vacht uit en hoorde verderop een rivier stromen. Hm. Het was vast een hele wilde rivier want de meeste rivieren waren allang bevroren. Het kleine veulen stapte rustig verder in de richting van het geluid. Daar was ook die verse geur. Het bleek om een hengst te gaan. De jonge merrie keek om haar heen en zag verderop de rivier met een bonte hengst. Haar blik gleed over het paard, maar ze wist niet wat voor karakter hij had. Ze snoof zacht en stapte rustig in de richting van de rivier. Ze zag dat hij haar al had opgemerkt. Ze negeerde zijn reactie en begon te drinken van het koude water van de rivier. Ze probeerde zo ver mogelijk van het water te staan want hier wilde ze zeker niet invallen. Zélie stapte weer achteruit en draaide haar naar de bonte hengst. "Zeg eens. Was je geschrokken toen je me zag? Zo eng ben ik toch niet, wel?" Haar stem was rustig en neutraal. Ze wist nog niet aan welke kant ze moest staan. Ze deed tegen iedereen vriendelijk op het moment. Wie zou ze bang zijn van haar als ze nu zoals haar moeder zou zijn. Ze snoof en keek omhoog naar de bonte hengst.