Caravan // open

Donkeren wolken gleden over het gebied, de angst nestelde zich eronderdoor. Het was dood stil, niemand, behalve zij, was te bekennen in het gebied. Alsof iedereen die dit gebied betrad in de bang werd gebracht door angst. Iedereen behalve zij. Zij was niet bang, zij was hier.
Natuurlijk was dit onzin, natuurlijk durfden paarden niet te komen? Waarom ze niet kwamen, omdat wolken, donker als de nacht over het gebied gleden. Bliksemschichten lichtte de hemel op. Gedonder was luid boven haar te horen. Paarden hielden niet van noodweer, zij genoot ervan.
Zij, zij, zij, zij, zij. Zij was geweldig. Zij was mooi. Zij was perfect. Zij was dik. Het enigste aan zichzelf waar ze van baalde, wat ze haatte van zichzelf, in elk geval was ze minder dik dan vroeger. Ze was afgevallen, ze zou afvallen. Dan zou ze al helemaal perfect zijn. Dan zou iedereen van haar houden en dan zou ze Dream Horses overnemen om vervolgens als een dictator rond te paraderen.
De wind speelde met haar manen, het zee water kletterde tegen de kliffen die om het water heen stonden, haar hoeven waren diep in het natte zand gezonken. Ze keek toe hoe een bliksemschicht het water raakte, de klap was raar, de donder was luidruchtig, het leek alsof het water eventjes licht had gegeven, Avalyn zette een paar passen naar achteren, daar waar het water haar absoluut niet zou raken. In dat water kon je beter niet meer gaan zwemmen de komende tijd.
Meters hoge golven braken en spoelde aan op het zand. Takjes, schelpen, zeewier werd mee terug de zee in genomen en net zo snel weer uitgespuwd. Ze genoot van de kracht van de natuur, van de woeste zee, van het onweer, van de harde wind die haar bijna omver duwde.



ooc:
Heel veel beter dan dit gaat het niet worden sorry :C
Mijn volgende post word beter!

Wát deed hij hier? Waarom was hij niet in de grotten blijven liggen toen hij de donderwolken aan de lucht waren? Maar nee, hij was toch doorgelopen, omdat hij Dream Horses wilde verkennen. Inmiddels was hij hier twee dagen en had nog niet veel gezien. Maar nu liep hij in de stromende regen door het strand bij de zee, waar het zand langzaam in modder veranderde en in zijn bruin/zwarte sokken bleef kleven. Hij bromde wat en stapte verder. Wat had hem zo ver gekregen dat hij nu hier was? Even keek hij naar de lucht, die verlicht werd door een flits. Een glimlach verscheen op zijn gezicht. Geen vriendelijke, geen valse. Een.. rare? Zijn hoofd ging de lucht in, zijn manen plakten tegen zijn hals. Het was donker, nacht, en de wolken maakten het nog donkerder. Thorin stapte door tot hij bij de zee was. Hij keek een beetje gefascineerd naar de zee, de kracht waarmee die het land op smeet, en weer terug trok. Zijn manen werden ineens met een ruk naar voren getrokken; de wind draaide. Plots merkte hij de merrie op, een paar meter van hem vandaan. Waarom had hij haar niet opgemerkt? De regen was te dicht geweest? Dat zal het wel zijn. Wat deed zij hier nu? Het zand waaide op en bleef in zijn vacht plakken. Thorin keek even naar de merrie, maar liep niet naar haar toe, misschien had ze helemaal geen zin in hem.

-Oke, beetje flut... Sorry-

Donkere onweerswolken gleden laag over het gebied, felle bliksemschichten lichtte de hemel op, donder zo luid dat het je doof maakte voor een fractie van een seconde. Moeder natuur was op zijn felst en alles wat de koffievos kleurige merrie kon doen was er verwonderd naar kijken. Verwonderd over de kracht van de natuur, over de pracht van het ruige weer. Het was een van de dingen waar ze van genoot: Moeder natuur op zijn ruigste. Het leukste vond ze om toe te kijken hoe onschuldige levens werden genomen, hoe de dood ze kwam halen, gekleed in een lange, zwarte, gerafelde mantel met zijn witte stok in zijn hand. Zolang hij maar niet voor kwam.
Ze was zeiknat, het water droop van haar doorweekte vacht af. `Muhh,’ de klanken rolde achteloos haar mond uit, dit was dan weer een van de dingen die ze haatte, nat zijn. Wanneer haar manen en staart aan haar lichaam kleefden, haar voorpluk over haar ene oog heen hing als een gordijn, de andere compleet onbeschermd tegen de prikkende regen achter laten. De regen vloog in haar oren, die ze nu maar strak in haar nek hield, er was geen gevoel vreselijker en erger dan het gevoel van regen dat constant in je oor liep.
Ze had de hengst allang opgemerkt, hoe slecht weer het ook was. Maar of hij haar opmerkte? Ja, uiteindelijk wel, ze zag het aan hem, ze merkte het aan alles. En toch kwam hij niet, ze brieste geërgerd en draaide haar hoofd weg van hem. `Nou dan niet,’ murmelde ze zachtjes en beledigd.
Toch kon ze het niet laten, ze draaide haar kont, zodat ze naar de hengst keek en met grote passen beende ze richting hem. Haar ogen waren dichtgeknepen, vals keek ze de hengst aan. Toen hij haar kon horen begon ze te praten. `Ben ik niet goed genoeg voor je, hengst?’ ze spoog de woorden uit, ze stopte niet met lopen, maar ze liep wel langzamer. Pas voor pas verkleinde ze de afstand tussen hun, alle veiligheid was allang verdwenen, die had ze vorig jaar al achter zich gelaten. `Ben ik niet mooi genoeg voor je, zie ik er niet slim genoeg uit? Ben ik niet groot genoeg, hengst?’ ze stopte eventjes met praten, nog vier passen dan zou haar neus de zijne aanraken, toch liep ze door. `Ben ik niet dun genoeg voor je?’ suggereerde ze, doelend op haar uit proportie gestelde buik.
Toen raakte haar neus de zijne, ze voelde zijn warme zachte huid tegen die van haar. `Jij stom, arrogant, egoïstisch zwijn dat je er bent,’haar stem was onheilspellend, een stap verkeerd en de hengst zou een klap krijgen. Haar stemming was al niet al te best, nu hij haar zo rakelings negeerde.

De tinker hengst keek om toen hij de hoeven van de merrie naar zicht toe hoorde komen. Vanzelfsprekend volgde het lichaam erboven ook. "Ben ik niet goed genoeg voor je, hengst?" de woorden werden letterlijk zijn kant op gespuugd. "Ben ik niet mooi genoeg voor je, zie ik er niet slim genoeg uit? Ben ik niet groot genoeg, hengst?" Thorin hief zijn hoofd iets verbaast. De merrie was inderdaad kleiner dan hij, maar waarom zou ze niet goed voor hem zijn? Waar sloeg dit allemaal op? "Ben ik niet dun genoeg voor je?" de merrie bleef doorlopen, tot ze met haar neus de zijne aanraakte. Hij voelde haar gejaagde ademhaling door haar warme vacht. "Jij stom, arrogant, egoïstisch zwijn dat je er bent," De stem van de merrie was onheilspellend, zorgde ervoor dat hij oplette. Hij wachtte even en zette vervolgens de aanval terug in. "Misschien ben ik niet zo'n prater, merrie, misschien dat ik daarom op afstand bleef. Of misschien ben jij wel niet zo'n prater, en hield ik daar juist rekening mee." Kaatste hij terug, maar hij hield zijn stem kalm. "Misschien was je wel zo'n onzekere merrie, maar ja, dat kan ik niet ruiken." Hij keek haar aan, met kalme ogen. Als ze hem een klap zou geven dan zou dat veranderen, maar ja, wist zij veel.

-Tja, ehm. Flut, sorry-