Where are you, little one?

De gespierde gestalte van de hengst liep iets haastig over de sneeuwvlakte. Het was, aan de maan te zien, ongeveer middernacht. De maan stond groot en helder aan de hemel De witte bol aan de hemel zorgde dat de sneeuw leek te schijnen. Paco's buik werd dan ook verlicht, even als de bovenkant van zijn lichaam. Zijn oren stonden bijde een andere kant op, om elk geluid te kunnen opvangen. Zijn zusje. Zijn kleine, kwetsbare zusje. Waar was Sunset? Paco had haar geur hier vaag geroken. Dus ze moest hier zijn geweest. Maar wanneer wist hij niet. Het kon zo al een paar weken terug zijn. Maanden, als hier verder geen paarden meer waren geweest. De hengst bleef stappen richting het zuiden. Hij moest en zou haar vinden, misschien waren er meer paarden die iets over haar wisten.

-Open voor iedereen!-

De wind nam een nieuwe geur mee in dit, op eerste gezicht, godvergeten plaatje. Paco hief zijn hoofd en zijn ogen speurden de omgeving af. Toen zag hij een zwarte schim zijn kant op komen. het paard was volledig zwart, en stak dus erg af in dit gebied. De zwarte hengst sprong aan in galop. Paco deed een paar stappen achteruit toen het paard moeite deed om te stoppen, maar toch nog door gleed. Het paard stopte echter op tijd, en zette zijn hoeven weer netjes onder zijn lichaam en grijnsde vervolgens naar Paco. "Kan je ook al zo moeilijk slapen?" vroeg de hengst. Paco snoof. Hij had hier eigenlijk geen tijd voor. Hij wilde zijn zusje zoeken. Slapen? Wat was dat? Hij had al weken niet meer normaal geslapen. "Dat kan je wel zeggen." zei hij maar. Wie weet was Sunset wel veilig. Hij kon wel een gesprek aangaan, zij zou er niet dood aan gaan. "Maar ja, als je hier komt doe je dat ook eigenlijk zelf. Het is hier akelig koud, en de sneeuw geeft nu licht. Natuurlijk kan je hier niet slapen." hij greens even. Hij schudde kort zijn hoofd een zuchtte. "Maar nee, ik ben wel met een reden wakker. Ik zoek mijn zusje. Mijn lang verloren zusje. God mag weten waar ze is. Ze heet Sunset, ken je haar misschien? Klein, zwart wit gevlekt, IJslander?" vroeg hij de hengst.

Lloyd bestudeerde nieuwsgierig de vreemdeling. Hij was een barrokachtig paard. Zijn blauwe ogen vielen hem ook al op, je zag niet zo vaak donkerbruine paarden met blauwe ogen.
"Dat kan je wel zeggen." Lloyd grijnsde naar de hengst. Hij zwiepte eens met zijn staart, wat ervoor zorgde dat hij een kluit sneeuw dat onderin zijn staart was blijven plakken, met geweld tegen zijn flank werd gesmeten. Een rilling schoot fel door Lloyd lichaam. Hier was zijn zomervacht niet voor voorbereid. Zijn hoofd schoot een keer omhoog en probeerde vervolgens serieus naar zijn gesprekspartner te kijken.
"Maar ja, als je hier komt doe je dat ook eigenlijk zelf. Het is hier akelig koud, en de sneeuw geeft nu licht. Natuurlijk kan je hier niet slapen." Op het gezicht van de hengst ontstond een grijns. Lloyd lachte eens kort hardop. 'Geloof me, als je goed moe bent, kan je overal slapen.' Lloyd had eens van vermoeidheid ingestort tussen de rotsen. Pas toen hij wakker werd ontdekte hij dat hij bovenop een bergbeekje had geslapen.
"Maar nee, ik ben wel met een reden wakker. Ik zoek mijn zusje. Mijn lang verloren zusje. God mag weten waar ze is. Ze heet Sunset, ken je haar misschien? Klein, zwart wit gevlekt, IJslander?" Deze woorden interesseerden Lloyd. Hij keek de hengst met een glimlach aan. 'Ja, ik heb van haar gehoord. Ze leidt een kudde hier in Dreamhorses. De Quiet Sparkle, een goede kudde, als ik zo specifiek ben.' Lloyd lachte eens kort. 'Ik kan haar mijn collega noemen. Ik ben Lloyd, leider van Paradox, de neutrale kudde.'  

Oh dit is flut.

Paco zag dat de zwarte hengst hem bestudeerde. Natuurlijk, hij keek zelf ook. De zwarte hengst leek wel een beetje op een fries, vond Paco. Maar toch ook weer totaal niet. Paco wist niet wat voor ras de hengst was. Het maakte hem ook niet uit, paard was paard, toch? Het paard grijnsde toen hij beaamde dat hij ook niet kon slapen. Paco zag hoe hij met zijn staart zwiepte, een zo een hele kluit sneeuw tegen zijn flank aan sloeg. Oeh, dat was vast koud. Hij keek het paard met een grijns aan. Dat had hij kunnen verwachten. 'Geloof me, als je goed moe bent, kan je overal slapen.' antwoordde het paard. Paco keek hem aan en knikte langzaam. "Maar dan moet je wel heer erg moe zijn, lijkt me." zei hij. Paco vertelde over Sunset en zag dat de hengst iets van herkenning toonde. Hoopvol ging zijn bruine hoofd omhoog. Laat het alsjeblieft goed nieuws zijn! 'Ja, ik heb van haar gehoord. Ze leidt een kudde hier in Dreamhorses. De Quiet Sparkle, een goede kudde, als ik zo specifiek ben.' het paard lachte eens kort. 'Ik kan haar mijn collega noemen. Ik ben Lloyd, leider van Paradox, de neutrale kudde.' Paco keek Lloyd even stomverbaasd aan. Zijn kleine, kwetsbare, onzekere zusje. Leidster van een kudde? Wauw. Hij voelde zich 100 kilo lichter nu hij wist dat Sunset niets mankeerde. Waarschijnlijk dan. "Leidster. Wauw." stamelde Paco dan ook. Naarna keek hij Lloyd weer aan. Hij was dus ook leider. "Ik ben Paco. Geniet je van het leiderschap?" vroeg hij, toch wel redelijk nieuwschierig.

'Oh mijn vriend. Zijn we niet allemaal eens zo erg vermoeid geweest dat we gewoon onze ogen sloten en in slaap vielen?' Paco zag de geïnteresseerde blik van de zwarte hengst. Hij herinnerde het zich nog maar al te goed. Die ene nacht, toen Sunset ervandoor ging. Natuurlijk nam ze de benen, eindelijk weg uit de slecht geworden kudde. Paco was er allang uitgezet. Hij was dagen en nachten wakker gebleven, om te kijken of hij zijn zusje kon redden. Maar toen ze ontsnapte was hij te moe om achter haar aan te gaan. Haar te beschermen. Natuurlijk was hij wel achter haar aan gegaan. Maar toen, die nacht, de 5e nacht dat hij amper had geslapen, kwam hij in een sneeuwstorm, en hij was daar terplekke in slaap gevallen. Te bizar voor woorden. 'Aangenaam, Paco,' zei Lloyd vriendelijk. 'Het leiderschap bevalt me prima, als je leiden over jezelf meetelt. Mijn kudde telt nog geen leden naast mezelf.' Lloyd schudde zijn hoofd. Owh, awkward. [b]"Ehm, oh, dat is... Balen. Sorry, als ik dat wist had ik het niet gevraagt." hij grinnikte even. "Ach, genoeg paarden hier volgensmij. Je krijgt vanzelf wel leden." probeerde Paco Lloyd te overtuigen. "Waarom kan jij eigenlijk niet slapen?" vroeg hij ineens, terugkomend bij het begin van het gesprek.

Gelukkig moest Lloyd zelf ook lachen om zijn kudde. Ach ja. Het leven zat nooit helemaal mee. Dat kon gewoon niet. 'Daar moet ik dan maar op hopen!' zei de zwarte hengst. "Niet zo negatief." grinnikte paco. 'Geen idee, ik ben simpelweg nog niet moe, dus waarom zou ik slapen? Al die uren slaap, verloren tijd,' Paco keek hem aan. "En... op deze manier besteed je je tijd beter?" vroeg hij. Misschien was Lloyd hier wel met een reden, wist hij veel. 'Mag ik vragen waarom je Sunset zoekt? Waarom is ze weggegaan?' vroeg Lloyd toen. Paco hief zijn hoofd en schudde een kluit sneeuw uit zijn staart. "Er zijn wat... Complicaties geweest." begon Paco. "Sunset en ik zijn opgegroeid in een goede kudde, onze vader was de leider. Maar hij werd uitgedaagd. De uitdager won de kudde, de rest van de kudde werd verjaagd, behalve Sunset. De kudde werd slecht, en wat er met Sunset gebeurd is weet ik dus niet. Ik weet dat ze het niet goed bij de kudde was. Ik kwam er vaak langs, maar kon nooit dichtbij genoeg komen om haar te helpen. Op een dag was ze weg. Sinds die dag zoek ik haar. Zij het met wat moeilijkheden."

-Flut-

Paco vond blijkbaar dat zijn kudde nog wel een kans had. Hij wist dat het uiteindelijk wel zou lukken. Maar wat was een neutrale kudde in een land waar goed en kwaad streden. Ze hadden geen reden om bekend te zijn. Geen reden om gevreesd te zijn. Ze waren er gewoon voor de paarden die een thuis nodig hadden en het onaantastbare van het neutrale in zich hadden.
"En... op deze manier besteed je je tijd beter?" Daar had Paco een punt. Natuurlijk besteedde hij zijn tijd niet bepaald goed. Hij moest nu een beetje een goed argument verzinnen. Een scheve grijns ontstond op zijn gezicht.
'Ik verken Dream Horses,' zei hij schaapachtig. Lloyd wist een blik op zijn gezicht te forceren alsof hij elk van die vier woorden die hij had gezegd met het diepste van zijn hart meende. Waarom zou hij de sneeuwvlakte willen verkennen. Er was hier niets, helemaal niet 's nachts. Toch hield hij zijn gezicht in een uiterst serieuze plooi.
"Er zijn wat... Complicaties geweest." Lloyd spitste zijn oren en keek geïnteresseerd naar de hengst. "Sunset en ik zijn opgegroeid in een goede kudde, onze vader was de leider. Maar hij werd uitgedaagd. De uitdager won de kudde, de rest van de kudde werd verjaagd, behalve Sunset. De kudde werd slecht, en wat er met Sunset gebeurd is weet ik dus niet. Ik weet dat ze het niet goed bij de kudde was. Ik kwam er vaak langs, maar kon nooit dichtbij genoeg komen om haar te helpen. Op een dag was ze weg. Sinds die dag zoek ik haar. Zij het met wat moeilijkheden."
Lloyd keek de hengst aan. Kennelijk was hij erg op zijn zusje gesteld. 'Het spijt  me dat te horen, Paco. Ik weet zeker dat je zoektocht nu tot een einde is gekomen. Sunset kan niet ver weg meer zijn. Je kan simpelweg naar haar hinniken, ze zal waarschijnlijk denken dat het een aanmelding voor haar kudde is.' Lloyd keek de hengst eens nieuwsgierig aan. Sunset was een IJslander, hij leek er niet helemaal op. Zouden ze verschillende ouders hebben gehad? Lloyd besloot zijn mond te houden.

-Flut. D:

Paco zag dat Lloyd een scheve grijns op zijn gezicht kreeg. Tja, je besteedde je tijd nou een maal niet goed als je op de sneeuwvlakte was. Toch? Paco greens ook, toen Lloyd antwoord gaf. 'Ik verken Dream Horses,' zei hij. Paco keek hem aan en zag dat de zwarte hengst zijn gezicht in plooi probeerde te houden. Hij zelf deed daar geen moeite voor en bulderde het uit van het lachen. "En dat doe je s' nachts? En dan ga je hier heen?" hij grinnikte. Daarna vertelde hij over de oude kudde. 'Het spijt me dat te horen, Paco. Ik weet zeker dat je zoektocht nu tot een einde is gekomen. Sunset kan niet ver weg meer zijn. Je kan simpelweg naar haar hinniken, ze zal waarschijnlijk denken dat het een aanmelding voor haar kudde is.' Paco knikte. Dat was geen slecht idee. Hij zag het gezicht van de hengst, hij keek naar hem. Natuurlijk keek hij naar hem. Misschien kende hij Sunset wel. En ja, zij verschilden behoorlijk wat. Het was ook een vreemd verhaal allemaal. Maar het maakte ook niet uit. Ze hadden elkaar weer gevonden. Bijna dan. Zou ze hem wel herkennen? Of zou ze denken dat hij een of andere idioot was die haar voor de gek wilde houden? Nou ja, daar maakte hij zich straks wel zorgen om.

-flut-