May we live in peace

Het stromende water sprong hier en daar op tegen een bovenliggende rots in het water. Door de zware regenval zag je enkel nog kleine zwarte puntjes tussen het kolkende water omhoog komen. Het zou niet lang meer duren of ze zouden tijdelijk verbannen worden door het water van het zicht. De regen bleef namelijk met flinke bakken uit de lucht vallen. Iets wat al maanden geleden was, zo een storm. In de lucht ging het ook flink te keer. Felle flitsen gingen door de lucht als vuurpijlen richting de aarde. Donderslagen alsof de goden ruzie hadden.
En daar liep hij dan, met zijn oren tegen zijn schedel aan gedrukt. Doorweekt tot op zijn huid. Een sombere blik vulde zijn grote bruine ogen. Zijn ramsneus wiegde heen en weer op het tempo van zijn stap. Navayo hield helemaal niet van onweer. Eigenlijk hield hij de laatste tijd van helemaal niets meer. Zijn ooit zo glanzende vacht was dof geworden, zijn lange manen waren kort geschuurd en zijn staart stak alle kanten uit. Sinds hij DH had verlaten had de hengst een zwaar leven gehad. Veel schoot er niet meer over van het machtige dier dat hij ooit was geweest.
Door wanhoop gedreven was hij terug gekeerd naar het land waar hij ooit zo gelukkig was geweest. Hij begreep niet waarom hij deze prachtige plek ooit had verlaten. Misschien was het de wrok geweest richting Sunset's ongeboren veulen, al kon hij zich dat nu haast niet meer voorstellen. Hij zou zijn leven geven om de kleine bonte merrie nog eens te kunnen zien, haar geur door zijn neusgaten te laten gieren. Oh wat verlangde hij naar zijn allerliefste Sunset. Hij had zijn leven vergooid alsof het niets was, het had hem allemaal niet meer uitgemaakt. Naf had gedacht dat het leven aan zijn voeten lag, dat hij kon doen wat hij wou. Jammer maar helaas, zo was het niet gegaan.
Hij tilde zijn hoofd wat hoger. Zijn ogen vulden zich met een sprankje hoop. In de verte was een grot waar hij zou kunnen schuilen. Met een kleine motivatie van zichzelf zette hij zijn uitgemergelde lichaam in een versnelling hoger. Een klein sukkeldrafje kreeg hij uit zijn lichaam geperst. Van zodra hij aan de ingang was vertraagde hij weer. Dankbaar stapte hij de droogte van de grot binnen en schudde zijn lichaam uit. Hij zette zijn lippen aan een klein plasje om een paar slokken water te drinken en zocht een droge plek waar hij met een zware plof neer ging liggen. Vermoeid sloot hij zijn ogen en droomde hij weg, niet bewust zijnde van de hoeven die richting hem kwamen.

Een warme lentezon brandde op de gouden vacht van Navayo. Zijn ogen halfdicht, genietend van het prachtige weer dat het voorjaar de kudde bood. Zijn oren gingen van links naar rechts, luisterend naar verdachte geluiden. De jonge hengst had het getroffen met 2 merries aan zijn zeide. Hij wist niet of de dames praten konden of hem verstond als hij iets zij. Vaak produceerden ze hinnikjes met bepaalde klanken in waar hij uit kon op maken dat ze iets bedoelden of dat ze hem verstonden. Opzich maakte het hem ook niet uit. Het was al een hele prestatie zijn eigen kleine kudde te hebben. Als jaarling was hij door zijn vader uit de kudde verjaagd. Bijna een jaar had hij met andere jonge hengsten rond gezworven en zijn krachten met hen gemeten. Hij was wel altijd de slimste geweest van de groep. Vele jaarling hengsten probeerden enkele merries te veroveren van veel oudere en sterkere hengsten, zonder succes. Naf had zijn tijd rustig afgewacht tot hij een bijna 3 jarige sterke hengst was geworden. Tactisch als hij was had hij bij een oudere hengst 2 merries mee kunnen nemen. Nu, 11 maanden later zouden zijn veulens er haast moeten zijn.

Gebrul maakte hem wakker uit zijn droom. Met een zucht openende hij zijn ogen en automatisch gingen zijn oren naar achter. Geïrriteerd keek hij naar de zwarte hengst. Met een snelle blik over het dier zijn lichaam kon hij zien dat hij niet alleen er veel beter uit zag als hij, maar ook groter was als hemzelf. Naf was nu niet te grootste van de hoop. Met zijn meter 61 was hij eerder een kleine hengst. Hij had het geluk zijn bouw mee te hebben, anders had hij heel wat meer problemen gehad in zijn leven. Hij had altijd het geluk gehad een geweldige hals te hebben gehad en een relatief groot hoofd. Hij was zeker geen lelijk ding om een campolina te zijn. Meeste van zijn Braziliaanse rasgenoten hadden de pech een hoofd groter als hun hals te hebben en dus zeker niet aantrekkelijk te zijn.
Met een lichte grom zette hij zijn donkere benen onder zijn lichaam en hees hij zich omhoog. Op een Nonchalante manier schudde hij zijn zere lichaam uit. Uitrusten was misschien toch niet zo'n goed idee geweest. Pas nu realiseerde hij zich in hoe een verschrikkelijke staat hij was. Hij durfde zijn eigen dan ook niet te bekijken, in plaats daarvan keek hij langs de hengst door, naar buiten. Tot zijn grote spijt goot het water nog steeds met bakken uit de lucht. Afdruipen zat er dus echt niet in. Naf zuchtte eens en keek naar de hengst.
"En wie ben jij als ik vragen mag?" Enkele seconden stilte braken aan en nog voor de hengst antwoord kon geven trok Naf zijn grote mond nogmaals open.
"Want je mag verekkte goed zijn om mijn rust te verstoren" Hij kon zijn eigen wel op zijn domme kop slaan. Hij moest zich echt eens gaan realiseren dat hij zulke dingen niet moest zeggen. Hij was bijlange niet in de staat om zich zo'n uitspraken te veroorloven. Had hij in goede conditie geweest had hij de randjes van geduld af kunnen wandelen, maar nu moest hij echt wel uitkijken wat hij zei. Naf nam bewust geen agressieve houding houding aan, hij wist dat hij nu toch niets kon beginnen. Hij had er ook echt niet de puf voor over. Nogmaals zuchtte hij.
"Waar zijn alle paarden naartoe? De kuddes?" Wat hoopte hij dat hij een antwoord kreeg dat hem geen rillingen zou geven. Wie weet wat er was gebeurd met zijn vrienden, en nog erger, met zijn geliefde Sunset.

Navayo grinnikte heesjes. Lange tijd geleden dat zijn ruwe, groffe kant nog eens opspeelde. Hij moest vast niet goed wijs zijn. Hij had geen greintje kans tegen de hengst. Misschien een paar jaar geleden, toen hij nog stevig in zijn hoeven stond, toen zijn conditie top was.
"Ik ben altijd in de positie om vragen te stellen." Merkte Navayo op. Een stemmetje in zijn hoofd vertelde hem zijn mond te houden, maar zijn lippen bewogen voor hij het gedacht had. Stomme, stomme Naf, zoals altijd zichzelf in de problemen werken. Daar had hij altijd een handje van gehad, problemen opzoeken. Zelfs hier in DH wist hij zich in nesten te werken. Weeral, voor de zoveelste keer. Toch was het lachoniek. Hij had inmiddels wel al slimmer moeten zijn geworden met de jaren.
De hengst maakte een opmerking over wat hij zocht. Voor even dacht hij om de waarheid te spreken, maar de volgende opmerking van de hengst deed hem lachen. Nou lachen, eerder een dwaze grinnik die over zijn lippen rolde voor hij goed en wel besefte wat hij werkelijk gedaan had.
"Misschien zoek ik wel je moeder. Krijgt ze eens een fatsoenlijk veulen." Gooide hij tussen een paar blikken door richting de hengst. Naf zette zijn vermoeide lichaam in beweging, meer richting de uitgang van de grot. De geuren van de wereld prikkelden zijn neus. Het leek alsof de conversatie met de hengst hem nieuw leven had ingeblazen waarvan hij niet eens wist dat het nog bestond. Diep in zijn lichaam voelde hij zijn hart steviger bonzen, zijn longen zich dieper vol zuigen met lucht, hij voelde zich terug levend.
"Wat had je gedacht? Een zielig goedzakje te vinden waar je je op kon botvieren?" Vroeg hij nog aan de hengst. Hij was werkelijk waar benieuwd naar het antwoord. Naf was dan wel neutraal, maar zijn duistere kant speelde vaak genoeg op. Voor Sunset en andere leden van de kudde was hij de goede brave Navayo, maar voor vreemden kon hij hard uit de hoek komen.