Again.

Opnieuw. Alles wilde de grijze hengst opnieuw doen. Hij wilde weer een nieuw leven beginnen. Hij had het geaccepteerd dat Bailey en Hikaru partners waren. Hij had gehoort dat ze drachtig was en hij zou ze kunnen feliciteren. Toch deed hij dat niet. Daar had hij nou geen behoefte aan. Hij accepteerde het maar ze samen zien wilde hij niet. Hij ging nu meer aan de slechtheid werken. Hij zou weer paarden gaan trainen zoals Escape. Hij had niets meer van de hengst gehoord jammer genoeg. En voor Cobra zou hij veel doen, zeker sterker worden. Hij snoof even en rolde met zijn ogen. Van Heltari had hij ook niet meer gehoord. Hij had hard gevochten met de merrie. Hij had veel nu en hij was er blij om. Hij liep rustig verder door het bos. Zijn hoeven stapten rustig in de sneeuw en maakten afdrukken. Hij grijnsde even en zwiepte met zijn staart. Eindelijk waren de vliegen weg, kon er niemand verdrinken bij de waterval en kon hij weinig veulens zien. Veulens. Hij wilde een nakomeling van hem maar een échte merrie. Eentje die mooi is voor hem. En niet té klef. Hij grijnsde bij die gedachte en al snel drong een geur zijn neus binnen. Een hengstige merrie. Dat was wek erg.. Toevallig.

[Ik&Ineske]

Ineske was inderdaad hengstig. Nog maar net was ze ontsnapt uit de klauwen van een opdringerige hengst wiens naam ze niet kende, of ze rook al de felle geur van een nieuw, onbekend paard. Onbekend voor haar, tenminste. Zonder enige twijfel een hengst. Sham had 'goede' impressies op haar nagelaten, waar ze moeilijk vanaf kwam. ze leek het niet kunnen laten om af en toe eens vriendelijk te zijn tegen onbekenden en ook het vechten ging haar niet meer zo goed af als vroeger. Onwillekeurig belandde ze in de bossen. Ze voelde hoe dewind langs haar vacht streelde en haar manen werden meegevoerd. Ze was gaan stappen, na het uitputtende gevecht met de hengst had ze echt wel nood aan een rustiger tempo. Nog steeds zweette ze. Ze had gerend alsof haar leven er vanaf hing, een ander, ongewenst wel, veulen zou echt niet leuk zijn. De geur van het onbekende werd erger. Ze hield halt en keek rond. Een andere geur vulde nog haar neusgaten, oh ja, hengstigheid. Juist ja.. Even verder op stond een schimmelkleurige hengst. Aarzelend steigerde ze even waarschuwend en haar neusgaten trilden. Ze had echt geen zin in ongewenst bezoek, ze moesten maar uit haar buurt blijven. Zweetdruppeltjes parelden op haar hoofd en de wondes op haar schoft en in haar borst pikten vreselijk. Ze bloedden en waren vers. Ze negeerde de pijn.

Revolution keek om zich heen op zoek naar het paard -nu dus merrie- die de geur met zich meedroeg. Zijn ijsblauwe ogen gleden over het gebied en toen viel de schimmelkleurige merrie in zijn beeld. Hij keek er rustig naar en bleef staan waar hij stond. Hij zwiepte met zijn staart en snoof even. Hij bekeek de merrie. Ja, zij was degene met die heerlijke geur. Maar hij was niet zoals iemand anders. Hij zou niet zomaar iemand bespringen. Nee, daar zou hij een reden of een gevoel voor moeten hebben. Hij snoof en merktte dat ze steigerde als waarschuwing. Hij bleef kalm en grijnsde even. Hij merktte de wonden op, alsof hij wist wat er gebeurd was. Hij zuchtte en schudde zijn hoofd. Rustig kwam hij dichterbij en stopte voor haar. Zijn ijsblauwe ogen keken haar recht aan. Zijn blik toonde geen emotie. Hij snoof en wachtte rustig af op haar reactie. Benieuwd was hij. Ze kwam uit zijn kudde, Black Rose. Benieuwd naar haar reactie was hij.

De hengst naderde haar en niet van plan om uit te wijken, bleef ze staan. Toen de hengst voor haar halt hield en haar met zijn ijsblauwe ogen aankeek; keek ze even lang terug; ook al was ze moe, zwakker werd ze er niet van en minder brutaal ook niet. Ze verschoot echter er wel van dat de hengst zijn lip niet optrok of haar, zoals die voskleurige van daarnet, besnuffelde en rond haar heen liep. Zijn ijsblauwe ogen vielen haar vrijwel meteen op. Ze hief haar hoofd hoog op en keek hem fel aan. 'Wat moet je?', vroeg ze, nog steeds slechtgezind, ze had namelijk geen zin in een aanvaring als daarnet, maar was ook niet meer in zo'n leuk humeur.

Rustig bleef de hengst haar aankijken. Ja, duidelijk iemand van Black Rose. Maar af en toe deed ze als een goedzakje. Ze rook er ook naar. Maar bij die geur drong er eentje van een hengst. Hij keek naar de verse wonden, vast van die hengst. De geur was erg vers. Hij kon al helemaal bedenken wat er gebeurt was. Iets waar hij eigenlijk niet tegen kon. Ook al kon hij het grappig vinden en ermee lachen, zo was hij niet. Hij zou misschien vaak gemeen en kortaf doen maar hij mocht niet vergeten dat ze bij zijn kudde hoorde. Dat was al een reden waarom hij iets aardiger zou doen. Niet zoals een goedzak maar toch wel iets aardig. Hij grijnsde even en hoorde wat ze zei. Ze had een slechte bui en hij wist al wel hoe dat kwam. "Ik moet niets. Niet zoals een andere hengst van je zou willen" zei hij ijskoud. Alles bij hem was ijskoud. Daar was hij best nieuwsgierig achter, over hoe haar reactie zou zijn. Hij had ijsblauwe ogen, een ijskoud hart diep vanbinnen maar.. Hij had ook nog eens een ijskoude vacht. Zelfs in de zomer was deze ijskoud. Een dikke vacht had hij niet. Meer een dunne laag van een glanzende vacht, net ijs. Hij snoof even en wachtte rustig af.

Toen hij zei dat hij niets moest, niet zoals een andere hengst van dr zou willen, haalde ze even opgelucht adem. 'Oké', zei ze toen en kon de opluchting in haar stem niet verbergen. Maar toch bleef ze opletten. Goedkope praatjes waren snel gemaakt, maar toch geloofde ze hem ergens. Ze snoof even. De geur van Black Rose was sterk aanwezig. 'Ik ben Ineske, en ik merk dat je in Black Rose zit. Hoe heet je, hengst?', vroeg ze zachter. Hier kon je duidelijk de invloed van Sham merken. Ze werd vriendelijker. Ze brieste even zachter en zwiepte haar staart meer ontspannen heen en weer. De hengst was wat groter dan haar, had ook haar schimmelkleur en die ijsblauwe ogen pasten goed bij hem. Ook zijn lichaamsbouw was allemaal in verhouding, merkte ze op.

De hengst keek haar rustig aan en zag wat ze deed. Hij luisterde naar haar woorden en merktte dat ze zachter en vriendelijk begon te praten. Hij snoof even en hief kort zijn hoofd wat hoger. "Aangenaam, ik heb denk ik wel eens wat over je gehoord. Revolution is de naam" zie hij dan ijskoud, nog steeds. Hij sloeg even met zijn staart heen en weer en kort gleden zijn ijsblauwe ogen nogmaals over haar heen. Ze was niet mis maar ze werd vriendelijker en dat beviel hem niet. Er was iets en daar zou hij wel eens achterkomen. Hij grijnsde lichtjes en wachtte verder wat af. Hij wilde wel eens weten of ze nog vriendelijker zou doen en dan.. Dan zou hij eens praten met haar. Hij geloofde niet dat een slecht paard snel verandert of wil veranderen. Hij wilde er deze keer het fijne van weten.

'Leuk', mompelde ze even zachtjes, hem lang aankijkend. Tenslotte sloeg ze haar ogen even neer en ging met haar zijkant naar hem staan. Ze snuffelde wat over de grond en hield de hengst oplettend in de gaten. Onbewust gingen haar oren wat naar voren. (hihi, een rijmpje, oren + voren (= .. Naja) Ze sloeg haar staart even heen en weer. Het zweet begon wat op te drogen en het bloed deed hetzelfde. Toen ze wat geknisper hoorde, van blaadjes, schrok ze meteen op, steigerde en zette enkele passen achteruit. Een vogel verscheen even, zoekend naar wormen. En vloog op meteen toen ze steigerde. Ze schudde haar hoofd even geïrriteerd. Leuk, had ze zich lekker voor schut gezet...

Rustig bleef hij staan en keek haar aan. Hij knikte even ongeïnteresseerd en keek om zich heen. Ook hij hoorde wat geluid en keek rond. Hij zag hoe ze steigerde en naar achteren ging. En wat kwam er, een vogel. Was ze daar nou van geschrokken of bang? Hij rolde met zijn ogen en zuchtte. Hij liep rustig naar haar toe en stopte voor haar. "Nou vertel het eens" zei hij dan. "Jij bent de béta van de Black Rose, je bent bang van een vogel. Ik voel dat er een reden is dus. Vertel het, dan help ik je" zei hij kalm. "Je kan me vertrouwen, je geur is lastig. Maar ik ben te vertrouwen, anders had ik allang aan je geroken of gefleemd. Of je zelfs besprongen, dat weet je best" zei hij ijskoud en grijnsde even. Hij wilde de reden wel eens weten van haar gedrag. En hij wilde toch paarden gaan trainen dus misschien was zij een soort leerling. Al was ze niet echt een type om door hém geleid te worden, eerder omgekeerd.

De hengst leek haar te doorzien. Hij kwam weer dichter naar haar toe, en met haar oren draaiend luisterde ze naar zijn woorden. Ze knikte. Zijn laatste woorden waren juist, dan had hij dat inderdaad al gedaan. Ze keek hem even aarzelend aan. Ze leek te moe om nog koppig te worden of moeilijk te gaan doen. 'Sham, de leider van The Ethereal, is voor een jaar mijn partner geweest. We kregen zelfs een veulen, Rival. Sinds kort is hij dus leider van de kudde. Ik viel voor een goedzakje, idioot die ik ben. Bovendien heeft hij mij verziekt met zijn 'invloed'. Ik ben niet meer de door en door slechte merrie van vroeger,' mompelde ze met spijt in haar hart. Bovendien ben ik nog maar net van hem af, komt er al een hengst zonder leven op me af die enkel aan zijn bloedlijn denkt. Fijn dat ik hem die kans niet gegeven heb.' Vertwijfeld keek ze Revo aan. 'Leuke Bèta hé? Ben het gewoon niet waard.' Ze schudde haar hoofd even triest , maar besefte dan dat ze redelijk dramatisch klonk en hief haar hoofd corrigerend op. 'Ach, wat maakt het;'

Rustig keek hij haar stil aan. Hij grijnsde even en luisterde naar de woorden. "Sham, dat misbaksel" mompelde hij zacht en snoof. Hij sloeg zijn hoef even tegen de grond waardoor een putje ontstond. Hij richtte zijn blik naar haar toe en luisterde verder. "Hm je bent het inderdaad niet meer. Maar het zit er nog wel. Diep diep vanbinnen zit je slechte merrie. Door die hengst is het weggegaan en maakte het plaats voor iets nieuws. Dat moet je proberen te vervangen door die slechte merrie. Die moet weer terug naar boven komen" zei hij ijskoud alsof hij alles wist. Hij grijnsde en zwiepte met zijn staart heen en weer. Hij dacht nogmaals na over hoe hij kon helpen en keek haar aan. "We zouden wat goedzakjes moeten uitdagen en moeten trainen, binnen de kortste keren ben je weer jezelf. Je moet de oude slechte béta weer terugvinden" zei hij rustig en snoof even.

Ze knikte even toen hij Sham een misbaksel noemde. 'Dat is hij', mompelde ze traag. Ze luisterde naar de uitleg van de hengst. Hij had gelijk. Ze moest zichzelf terugvinden. Ze had een jaar lang een andere persoon geweest. Dat was hààr niet. Opgewekt sloeg ze haar hoef even op de grond. 'Je hebt gelijk!', snoof ze even en keek de hengst aan. 'Wil je me dan helpen haar terug te vinden?', vroeg ze hem benieuwd en een tikkeltje enthousiast. Even hief ze haar staart op, trippelde even ter plaatse van opwinding en sloeg haar hoofd in de lucht. 'Bedankt', zei ze enkel, al had de hengst niet veel gezegd. Ze hief haar voorhand even boven de grond, maar liet al snel deze zakken. 'Wanneer beginnen we?'

De grijze hengst keek haar aan en grijnsde toen ze zijn antwoord bevestigde. Hij zwiepte met zijn staart en keek even rond. Hij merktte dat ze opgewekt werd. Haar gedrag stoorde een beetje. Hij rolde met zijn ogen en keek haar rustig aan. "Ik help je wel, nu of wil je nog wat rusten na die actie met die hengst?" vroeg hij dan kalm en grijnsde. Hij wist niet wat er gebeurd was met de twee en daarvoor met dat misbaksel maar toch. De wonden zagen er niet goed uit, al waren ze gestopt met bloeden. Dat was al een goed teken vond hijzelf. Hij snoof even en liep kort weer een rondje om haar heen. Hij voelde zich helemaal herboren zonder nog aan die merrie en haar stomme partner van een Hikaru te hoeven denken. Hij had zichzelf terug gevonden dus dan zal zij dat ook kunnen. Daar was hij 100% zeker van.

'Nu,' zei ze vastberaden. Ze had gezien dat hij met zijn ogen rolde en wist dat het om haar gedrag ging. Meteen vlogen haar ogen weer in haar nek en probeerde ze weer duister uit haar ogen te kijken, wat niet echt heel goed lukte. Ze keek hem recht in zijn ogen aan toen hij om haar heen liep en snoof even. Ze bleef vierkant staan en hield haar hoofd trots omhoog. Ze draaide zich naar de hengst toe en keek hem aan. 'Oke', ik ben klaar', zei ze, waarna ze even grijnsde en de hengst aankeek. Ze had hem nog niet aangeraakt, dus zou ze nog wel gaan verschieten van zijn ijskoude vacht.
[flutpoostalarmmm]

De hengst grijnsde even en knikte kort. Ze wilde duidelijk weer haarzelf. Héél duidelijk was het te zien. Dat vond hij al goed. Rustig begon hij om haar heen te cirkelen. "We gaan eerst wat testen" zei hij kalm en kwam dichterbij. "Wat ik nu ga doen allemaal is niet gemeent. Dit is allemaal voor de training. Ik doe iets en jij moet je reactie doen. Wees slim, snel en puur slecht" legde hij rustig uit. Hij zwiepte met zijn staart en liep naar haar toe. Hij drukte zijn oren in zijn nek en liet zijn tanden zien. Hij sloeg wild met zijn staart en nam een dominante houding aan. "Misbaksel" zei hij expres. Hij wilde haar reactie weten. Dat ze wild werd en terug deed. Dat ze agressief deed of wat anders. Dat moest hij zien. Uitdaging, agressief zijn, alles dat bij een slecht paard hoorde.

Ze wachtte benieuwd af toen hij zei dat hij wat ging doen. Niet alles was gemeend, dus.. Reactie? Slim? Puur slecht? Ze twijfelde even toen hij Haar uitschold, maar gooide haar ogen toen plat in zijn nek. Zoals ze vroeger zou gereageerd hebben? Nou, kon hij wat krijgen. Ze ontblootte haar tanden en hief haar voorhand op. Haar hoeven maaiden wild door de grond en kwamen gevaarlijk dicht bij revolution. Ze sprong wat vooruit en haalde dreigend naar hem uit. Ze raakte hem bijna, en vloog rakelings langs hem heen. Heel even waren haar ogen diepzwart. Ze raakte hem niet aan, ze besefte immers nog steeds dat het een test was. Kalm stopte ze en keek naar achteren. De hengst zijn reactie was op dit moment belangrijk voor haar. Ze was misschien helemaal niet snel geweest.. maar de rest wel? Ze hoopte het maar. Ze hoopte dat ze niet helemaal verpest was.

Rustig bleef de hengst staan met dezelfde houding. Hij snoof en stamptte nogmaals op de grond. Stof vloog op en een bries deed zijn manen wat meebewegen. Hij had zijn hoofd erg hoog op en alles gaf een prachtig kil effect. Hij keek haar aan en merktte haar reactie al snel. Oren in haar nek, ontblootte tanden en steigeren. Hij keek rustig toe met een valse grijns op zijn snuit. Hij knikte even tevreden. Al kon ze sneller zijn en meer doen. "Goedzo. Zo zou een goedzak niet meteen reageren" zei hij en grijnsde naar haar. Hij sloeg met zijn staart en liep rondjes om haar heen. "Hm. Ook dit is niet gemeend maar ik wil je reactie zien" zei hij en stopte bij haar achterhand. Opeens sprong hij op haar achterhand en klemde zich vast. Verder deed hij niets. Zijn neus gleed even over haar schoft heen, alsof hij zou gaan bijten. Zo ver ging hij nou ook weer niet dus bleef hij zo staan. "Bijt gerust, stamp me, raak me maar. Ik kan er tegen" fluisterde hij erna nog in haar oor en wachtte af.

Ze knikte even gerustgesteld. Ze was dus nog wel degelijk slecht. Toen hij rond haar heen begon te lopen, hield ze hem oplettend in de gaten. Plots sprong hij op haar achterhand en klemde zich vast. Dit was net nog gebeurd, en heel even beschouwde ze dit als echt. Ze schudde haar hoofd diep geïrriteerd en sloeg haar achterhand naar hem uit, en als dat niet lukte, liet ze zich vallen, draaide zich razendsnel om, krabbelde overeind en Steigerde nogmaals. Haar oren lagen diep in haar nek en zo snel ze kon haalde ze naar hem uit, beet hem in de borst en sloeg haar hoef dreigend voorwaarts. Ze leek vergeten te zijn dat het een training was en leek niet van plan te gaan stoppen. Ze had zijn ijskoude vacht gevoeld en was daardoor ook meteen geschrokken. 'Blijf van m'n lijf af, je bloed is het niet waard!'

Revolution snoof even en voelde haar achterbenen op de pijnlijke plaats. Hij snoof even kwaad maar hield zich kalm. Hij voelde hoe ze haar liet vallen en krabbelde overeind. Hij voelde de trap en de beet. Hij schoot achteruit en drukte zijn oren in haar nek. Ze leek op deze trainingen wel slecht. Maar hij wist dat de echte slechte merrie er nog niet was. Hij grijnsde even en hoorde de woorden. "Ik weet dat" zei hij kalm als antwoord. "Je trainingen gaan goed maar ik vind nog wel iets waar je een goedzakjes reactie op geeft. Maar nu even rust" zei hij en knikte naar de wonden. Hij had geen pijn maar werd wel moe. Hij legde zich neer en keek dan even naar haar. Ze was mooi en met een heel slecht karakter zou het super zijn. Maarja. Ze wilde vast geen partner jammer genoeg. Revolution zuchtte toen hij aan haar en Bailey dacht maar rustig schudde hij die gedachte weer weg.

Ze keek donker uit haar ogen en keek hem vol venijn aan. Toen hij echter niets terug deed, leek ze weer te beseffen dat het fake was. Toen hij antwoordde op wat hij zei, werden haar ogen weer zacht. 'Het spijt me', zei ze verontschuldigend en keek hem aan. 'Ik had het niet tegen joú, ik had het tegen de hengst die je speelde', zei ze zachtjes en keek hem even vertwijfeld aan. 'Ja, even rust.' Ze keek naar zijn wonden en haar oren gingen even opzij hangen; ze had iemand die haar wilde helpen pijn gedaan! Toen hij lag, liep ze dichter naar hem toe en snuffelde aan zijn wonden. 'Je vacht is ijskoud', merkte ze op, fluisterend. 'Hoe?', vroeg ze kort en keek de schimmelkleurige hengst vragend aan. ze was weer de vriendelijkheid zelve. Boven hen pakten donkere wolken stilaan samen. Onweer, daar was ze bang van.

Revolution keek haar aan en knikte even. "Je hoeft het niet te zeggen. Ik weet dat dat tegen de hengst was die ik speelde. En niet zielig en vriendelijk nu Ineske. Je doet het weer fout" zei hij kalm en hoorde dan wat ze zei. "Ik ben zo geboren. Als je het warm hebt in de zomer, kom maar bij me" zei hij dan en grijnsde even. Hij bleezf rustig liggen en merktte de donkere wolken op. "Zozo onweer. Nog leuker" zei hij en stond weer op. Hij schudde zich even uit en keek weer naar haar. Hij wist niet dat ze er bang voor was. Hijzelf niet. Onweer was super, zeker voor de slechte paarden. Regen, donder, bliksem. Heerlijk noemde hij het. De geluiden, het gevoel en het beeld vond hij stoer. Vaak rende hij rond in het onweer. Hij kon er zelfs middenin slapen. En wat het nog enger en spannender voor hem maakte was dat ze bij bomen stonden.

Zielig en vriendelijk? Oh shit, daar ging ze weer. Ze deed haar oren weer in haar nek en hief haar hoofd op. 'Ook eens wat anders,' zei ze droogjes. Eigenlijk vond ze het wel erg bijzonder dat hij zo was. Ze keek hem even aan. zijn ijsblauwe ogen, die kleur, paste nu zeker bij hem. Ijs. Hij stond op nadat hij zelf Onweer voorspelde. Meteen keek ze naar boven. Het wit van haar ogen verscheen toen ze een eerste donderslag hoorde en haar neusvleugels trilden. Ze stapte angstig achteruit en schudde haar hoofd. 'iK haat onweer!', sprak ze luid en brieste geïrriteerd. Door verschillende branden had ze geleerd angst te hebben van die samenpakking van wolken, die over het land bulderde. Een flits liet haar ogen weerkaatsen en wild begon ze te steigeren, waarna ze zich klein maakte.

Revolution keek naar de flits en grijnsde. Heerlijk. Hij keek naar Ineske die angstig keek en begon te steigeren. Ze maakte haar klein en Revo snoof. Hij liep naar haar toe en duwde haar, niet hard. "Opstaan" siste hij streng. Even vergat hij dat ze béta was, dit was belangrijker. "Onweer is niets. Het kan gevaarlijk zijn maar zo ga je niet lang béta blijven" zei hij rustig en keek haar aan. "Het maakt alleen geluid en licht, meer doet het niet" zei hij kalm. "Soms komen er branden maar dat komt niet zo vaak voor" zei hij verder. "Dus opstaan en leren jij" zei hij iets strenger. Een leraar kon hij goed zijn, een leider ook maar voor nu was het een leraar. Hij was best streng maar voor nu wilde hij dat haar slechtheid naar boven kwam en dat ze niet bang ging wezen voor wat geluid en licht.

Ze schrok even op toen Revo naar haar toeliep en haar streng zei dat ze moest opstaan. Koppig bleef ze zitten. 'Branden komen àltijd als ik er ben', sprak ze koppig en draaide haar hoofd weg, terwijl ze angstvallig hinnikte toen ze weer een donderschok kwam. Niet lang béta blijven? Ze keek hem even met een giftige blik aan en krabbelde overeind. Op dit moment, haatte ze hem, hij dwong haar om op te staan terwijl ze het niet wilde, en toch kreeg hi jhaar zover dat ze het nog deed ook. Toen er enkele flitsen op elkaar volgden, trilde haar vacht en liep er een rilling over haar heen. Ze sloot haar ogen, ze wilde niet kijken, ze wilde niet toekijken hoe er opnieuw een brand zou ontstaan. Haar benen trilden met haar vacht mee.

Revolution keek haar aan en merktte de koppigheid. Hij hoorde de woorden en rolde met zijn ogen. Hij merktte de giftige blik en toch stond ze op. Hij grijnsde, het was gelukt. Ze was vast kwaad op hem maar nu deerde dat niets. Hij wist zeker dat ze blij zou zijn dat ze later weer de slechte merrie was. Hij keek haar aan en gaf een duw. "Ogen open, stop met trillen en geniet" zei hij streng maar ook kalm. "Er komt geen brand. De bliksemflitsen gaan de andere kant op. Zo heb ik geleerd ervan te houden" vertelde hij haar. Misschien werktte het bij haar. "De bliksemschicht wijst in een richting en is wat verder weg. Hier komt hij niet dus brand komt er niet, wacht maar" zei hij rustig en sloot zijn ogen van genot. Het geluid begon te minderen en de regen kwam. De flitsen werden kleiner en zo begon het onweer te stoppen, zonder brand.