Saaiheid.

Sloom, zoals altijd, liep de pikzwarte hengst over de prairie. Zijn manen lagen helemaal in de war door de wind. Elke stap vond hij irritant. Alsof hij nooit meer wilde lopen. Geen zin om dat te doen. Hoef voor hoef, nog steeds heel sloom, liep de hengst verder. Het was koud, ijskoud maar dat deerde hem niet. De sneeuw kraakte onder zijn hoeven terwijl hij, ja nog steeds sloom, liep. Hij snoof even en schudde zijn hoofd. Hij had een tijdje alleen rondgedwaalt en nu kwam hij weer onder de paarden. Maar zin om iemand te zien en tegen te komen had hij niet. "Hm.. Qwynt wat doe je hier?" mompelde de hengst geirriteerd. Hij rolde met zijn ogen en liep alweer sloom verder. Zijn staart bleef stil hangen. Hij was niet zo'n paardje dat zijn of haar staart heen en weer zwiepte om sierlijk en mooi te zijn. Hij rolde opnieuw met zijn ogen. Wát een gedacht had hij nú weer. Hij zuchtte eens diep en stopte na een tijd. Hij had nu echt geen zin meer om verder te lopen. De vogels waren weg en het was best stil. Buiten het kraken van de sneeuw dat een paard aankonigde. Alsof deze de koning ofzo was. Qwynt snoof even en wachtte rustig af. Het maakte hem niet veel uit wie het was. Veel zin om te praten had hij niet. Hij schudde zich even uit en keek dan naar de donkere schim. Gezellige saaiheid. "Ugh.. Niet dus" mompelde hij stil en droog tegen zichzelf. Hij richtte zijn donkere ogen op het paard en zweeg. Hij had geen zin om te begroeten, nu nog niet. Zeker niet als eerste, veel te saai voor hem.

Ondanks dat zijn vacht niet bepaald dik was had Quil het niet koud. Zijn lichaamstemperatuur lag boven het normale en zorgde er voor dat hij zonder te rillen door kon lopen. Ondanks dat bleef er een laagje sneeuw op zijn rug liggen, hij absorbeerde namelijk de meeste warmte voor zichzelf. Het was ten slotte verspilde energie om het naar buiten te brengen, het zorgde er alleen voor dat het binnen drong tussen de dekharen van je vacht, wat ook echt een héérlijk gevoel gaf. Die gedachte liet hem schudden om de sneeuw van zich af te laten glijden, hij had toch niet echt interesse in gesmolten sneeuw -vroeg of laat ging moest het eens gaan smelten-. De sneeuwbui was gaan liggen en ook de wind bleef redelijk uit de buurt, zodat hij vrij zicht had op de omgeving. Het enige wat hij opmerkte was witte sneeuw, grijze wolken en een zwart pa...
'Aha, een paard.' hij begon zijn slungelige lichaam in een draf te zetten. Draf ging ten slotte sneller en het koste bijna net zo weinig energie als stappen. Quil kon het dan ook úren volhouden. Om de zwarte hengst niet te overvallen vertraagde hij zijn tempo weer toen hij naderde, op ongeveer honderd meter afstand.
'Hee hee zwarte' zei hij droogjes, zijn gebruikelijke grijns keerde terug waar hij hoorde, zijn snuit. Hij hielt halt op een paar passen afstand van de hengst, niet in de interesse om nog verder te lopen. Sowieso had hij geen zin in bukken en een gesprek, náh.. Alleen als hij kon jennen vond hij het leuk om met vreemden te praten.

Qwynt keek ongeïnteresseerd naar de hengst die naar hem toe kwam. In draf nog wel. De pikzwarte hengst keek rustig naar de andere hengst die jonger was maar groter. Hij was best groot. Veel maakte het hem niet uit. Hij snoof even en zijn ogen gleden over de hengst. Qwynt rolde met zijn ogen toen hij hoorde hoe de hengst hem begroette. Hij dacht vast dat hij Qwynt kon jennen of irriteren. Mooi niet dus. "Zozo Bruintje de beer" zei hij droog tegen de hengst. "Ach.. Bruin.. Donkerbruin.. Deert niet" mompelde hij er hoorbaar achteraan. Hij grijnsde even en keek naar Quil. Nee, Qwynt zou zich niet snel voorstellen. Zeker niet aan een of ander veulen dat groter is en hem probeert te irriteren. Wie zou zijn naam moeten weten? Waarom zou hij hun naam moeten weten? Het maakt toch niets uit? Hij was vriendloos dus meerdere paarden leren kennen om nog vriendlozer te worden wilde hij niet. Veel te saai zou hij dan zeggen. Zelfs vrienden waren saai voor hem, te saai. Alles in zijn hele -nog jonge- leven was saai. Te saai voor woorden dus waarom.. Ach wat. Hij dacht altijd veel te moeilijk. Hij snoof en schudde de gedachte weer weg. Hij bekeek de sneeuw onder zijn hoeven even en keek weer naar de andere hengst. Hoe zou hij gaan reageren op zijn droogheid? Daar was hij lichtjes nieuwsgierig naar. Lichtjes, niet heel veel.

Dat hij er niet in geslaagd was de hengst met 'zwarte' op stang te jagen verbaasde hem niet, het was ten slotte -nog- niet jennend bedoeld. Hij keek wel raar op bij 'bruintje de beer', zo was hij nog nooit genoemd, die moest hij onthouden.
'Neuw, je hebt zoveel namen voor donkerbruin' hij dacht er over na een lijstje op te ratelen, en achja wat deed het er ook toe.
'Chocoladebruin, Bruintje-beer-bruin' hij keek bij de laatste even naar Qwynt. 'Kastanjebruin.. noem maar op..' zijn toon was niet zeer enthousiast te noemen, qua stand net iets onder wat onder 'normaal' viel. Hij was niet zozeer onder de indruk van de hengst, al deed zijn karakter -op het zeer irriterende ongeïntresseerdheidachtige na- dat al wat opkrikken.
'Maar goed, hoe heet dit zeer *kuchje* interessante paardje voor me?' hij legde de klemtoon plagend op je. Hij was tenslotte een Quarter Horse, als hij zo keek ten minste. Die waren meestal rond de 1.55, als het niet minder was. Eigenlijk was het triest om te gaan spotten met grootte, te voor de hand liggend.. Quil zelf was trots op zijn afkomst, trots op het feit dat hij behoorde tot een stam die tot het verleden ging en zich afzonderde van de reguliere paarden. Hij hoefde geen eens overdreven saai of agressief te wezen, neuh hij kon gewoon normaal doen. Ze keken toch niet over hem heen, wat hem zachtjes liet lachen om zijn binnenpretje.

-Jemig, mijn inspiratie is op. o.Ô-

Qwynt keek ongeïnteresseerd naar de donker bruine hengst, héél donkerbruin. Hij snoof even en hoorde wat hij verder zei en begon op te noemen. "Hoef ik dat te weten? Nee" zei hij dan droog en ongeïnteresseerd. Hijzelf wist wel de kleuren van een paard dus.. Waarom noemde die hengst het dan nogmaals op? Hij had er geen interesse in. Zeker geen zin om ernaar te luisteren alsof hij een leerling was en hij de leraar. Hij hoorde dan wat hij vroeg en rolde met zijn ogen. "Nou, winnie the pooh. Ik heb geen zin om te praten en om geplaagd of gejend te worden. En mijn naam maakt niets uit dus.. Hou je mond dicht" mompelde hij lichtjes geirriteerd. Waarom zei hij eigenlijk iets? Hij schudde geirriteerd zijn hoofd. "En denk eraan dat ik jou naam ook niet wil weten, dankjewel" zei hij dan droogjes en draaide zich om. Hij keek even naar de hengst en maakte toen aanstalte om weg te lopen. Hij had nu echt geen zin meer om te wachten op een reactie. Hij had geen zin in geplaag, gejen en een gesprek over kleuren en namen. Dat was echt iets voor kleuters en hij? Hij was een puber. Een geirriteerde puber deze keer. Hij moest zich zelfs inhouden en zijn woede controleren. Hij had geen zin om aan te vallen, kwaad te worden of nog eens te vechten. Niets voor hem.

Quil's blik stond nu op stand; WTF. Hij kreeg bijna de neiging een klap te geven, maar hij had zelf ook geen zin in experimenteren met vechten. Hij was tenslotte een jaar jonger -wel groter, maar daar moest je niet te veel aandacht aan besteden-.
'Hoor eens meneer huppelflups' hij had er niet over nagedacht hoe hij hem wilde noemen, dus zei hij gewoon het eerste wat in hem op kwam. 'Het kan mij ook geen donder schelen of ik je verveel of niet' hij kwam razendsnel met zijn voorbenen van de grond en gaf hem er een tik mee. Hij bleef nog 'bescheiden', al zat hij van binnen vol opgekropte irritatie. Wat dat betreft leek hij ergens ver weg op Sham, beide kropten ze irritatie op, Quil voerde het alleen fysiek uit.. Sham niet.
'Donder maar op hoor uk, denk dat je aardig eenzaam zult blijven als je zo tegen íedereen doet' hij rolde met zijn ogen en stond al klaar om weg te lopen -de andere kant op natuurlijk-. Al zou hij het ook niet erg vinden een kort gevecht te houden, al was hij daar vandaag niet geheel voor in de stemming. Zijn zwarte ogen keken via zijn ooghoeken naar Qwynt, benieuwd naar zijn reactie. Was het 'niets' en ongeïntresseerd, klap 2, was het normaal, weglopen, was het vechten, vechten. Hmm, wat een heerlijke keuzes had hij toch opgesteld voor zichzelf.

De pikzwarte hengst stopte en hoorde de woorden. Hij snoof geirriteerd en voelde woede in zich opkomen. Hij wist dat hij zich na een paar dingen niet meer kon kalmeren. Dat lukte niet. Hij spande zijn spieren en drukte zijn oren meteen in zijn nek. Hij keek achterom, ijskoud naar de bruine hengst. Hij voelde de tik en bleef staan waar hij stond. "Hm.." mompelde hij even kalm en droog. Toch was hij niet kalm meer. Het vuur in hem brandde en kon er elk moment uitkomen. De hengst kon elk moment een aanval starten. Hij hoorde dan wat de hengst nog zei en grijnsde. "Ik ben vriendloos, dat klopt. Daar heb je eens gelijk in. Maar het voelt heerlijk, iedereen die je niet moet" zei hij en grijnsde lichtjes. Hij zag dat de hengst zich omdraaide om de andere kant uit te lopen en schoot naar hem toe. Hij beukte zijn borst tegen zijn achterhand. Hij had zijn oren in zijn nek gedrukt en zijn tanden ontbloot. Zijn spieren stonden gespannen en zijn neusvleugels -wtf raar woord- trilden van woede. Ook hijzelf trilde maar dat kwam door de woede aanval die hij gekregen had. Hij steigerde hoog en gaf een paar klappen tegen de hengst. Omdat deze zo groot was raakte hij zijn hoofd niet maar wel zijn zij en borst. Hij hinnikte even woedend en landde weer. "Rot toch op en laat me met rust" siste hij naar de hengst en stapte achteruit.

Als reflex draaide hij zich zo snel mogelijk om, wat zorgde voor een kleine wankeling. Hij maakte een raar grommend geluid die vanuit zijn borstkas kwam, puur uit irritatie. Hij gaf met zijn hoofd een dreun terug, waar hij zelf alleen een paar seconden duizelig door was. Hij schudde met zijn hoofd om nu de sterretjes weg te jagen, zodat zijn zicht weer goed was. De klappen voelde hij, al was het voor een groot gedeelte gedempt door de wintervacht. Bijten was misschien handiger, dan kwam je misschien door de vacht heen.. Hij stippelde van te voren een patroon uit voor zijn benen en gebruikte die dan ook, het was ten slotte een schande als hij struikelde terwijl hij uitgedaagd had. Bliksemsnel draaide hij naar hem toe, zijn hoofd hapte twee keren fel achter elkaar, de ene keer bestond het vooral uit haar dat nu in plukjes ronddwarrelde. Quil was blij dat het de laatste tijd beter ging met zijn oog-been coördinatie, het ging de laatste tijd razendsnel in een stijgende lijn omhoog.
'Je kunt ook zelf weglopen, of doen je poten het niet meer?' hij doelde op het oprot gedeelte, zijn toon lag bitter, zonder nog een spoortje sarcasme. Deze hooguit irritante hengst zou hij zeker op het lijstje 'gaat ooit dood' zetten, misschien zelfs met hulp van Sham. Die schoot op het moment ook uit zijn slof bij dingen zoals dit, dus moeilijk hoefde dat geen eens te zijn.

Qwynt snoof geirriteerd en voelde de dreun van de hengst. Hij schoot achteruit en schudde wild zijn hoofd om weer beter te zien. Hij had namelijk even wazig gekeken door de klap. Hij keek weer naar de hengst die het blijkbaar ook had. Even last van de dreun. Het was zijn eigen schuld vond Qwynt. Hij voelde de beten en snoof geirriteerd. Het kwam best hard aan. Hij hoorde de woorden maar zei niets meer. Hij gooide zijn voorhand de lucht in en sloeg zijn benen tegen de rug van de hengst. Hij beet en spuwde wat plukjes uit. Oh wat haatte hij winter en dit was 1 reden. Vaak vocht hij niet dus leren deed hij niet. Toch ging het best goed voor hem. Hij beet nogmaals en proefde wat bloed. Heerlijk. Nu wist hij wel zeker welke kant hij kiezen zou. Hij schoot achteruit en draaide zijn achterhand hard tegen de hengst. Hij sloeg met zijn achterbenen en draafde -best sloom- rondjes. Hij schudde zijn hoofd en keek even naar de hengst. "Jij hebt poten, ik heb benen" zei hij droog. Waarom hij er een opmerking over maakte wist hij niet. Maar wat hij wel wist was dat hij geen zin meer had om te vechten. Zijn rug bhing al snel onder het bloed maar het maakte hem niets uit. Hij keek de hengst nog een keertje geirriteerd en woedend aan. Daarna draaide hij zich om en draafde -zoals altijd 'sloom'- weg. Hij had er genoeg van en dat liet hij merken ook. Weer een vriendje -kuch- erbij. Kon het nog leuker? Hij rolde met zijn ogen en draafde weg. Ver weg van de hengst stapte hij alweer sloom verder.

Toxic haalde een enorme groep paarden nog in in een drafje. Ze keek de kudde even stom aan. "Is dat alles wat jullie kunnen, jullie gaan erg traag," zei ze domiant. De leider was een merrie en ze was groter. "Als je er zoveel problemen mee hebt dzt we onze energie besparen dan kun je dat maar beter niet doen." Zei ze met haar lage stem. "Nope, dat doe ik inderdaad niet, want ik ben altijd acteif. lui is gewoon niets voor mij. Alléé, dat denk ik toch, maar misschien voor jou wel hé, luiwammes!" Zei ze aldus dominant. Wie durfde haar zo tegen te spreken. Niemand!! Ze draafde rustig verder. Ze kwam bij twee hengsten uit?. De ene hengst was weggelopen van de andere hengst. Ze volgde degene die weggelopen was. "Zo zo zo, wie hebben we hier, een goedzakje?" Snoof ze geiriteerd en dominant. Ze liet een gemen grijns zien, en ze liet haar blik omtoveren in een woeste blik. Ze steigerde en hinnikte. "Antwoord dan hé.. of heb je schrik soms?" Vroeg ze bitcherig. Sommige noemde haar bitch van het jaar (BVHJ) but so wath. Ze konden haar zo wel nioemden, das hun probleem. Zei Toxic. E,n het was als een compliment voor haar. Goed genoeg. Ze keek de hengst kil aan.

Qwynt zag de zwarte merrie en hoorde de woorden. Kalm en beheerst draaide hij zich om en keek de merrie aan. "Een goedzakje?" spuwde hij eruit. "Dat kun je eerder tegen dat ding voor je zeggen merrie" zei hij fel tegen haar. Hij kwam toen dichterbij. Zijn donkere ogen keken in de hare. Hij stond nu vlak voor haar. "Ik? Bang? Dat is in een ander tijdperk" zei hij met een kalme stem. Hij hief zijn hoofd even op en keek haar snuivend aan. "Ik zou maar eens leren rustiger aan te doen tegen paarden. Als je nieuwe vrienden wilt en niet als een domme kinderachtige overdreven merrie over te komen" zei hij droog en lichtjes geirriteerd. "Maargoed mijn naam is dus Qwynt" zei hij kalm tegen haar en keek even kil naar Quil. "Ga naar je kudde van de goedzakjes" zei hij droog en rolde met zijn ogen. Hij sloeg even wild met zijn staart en drukte nog steeds zijn oren in zijn nek. Hij keek zo even naar de hengst maar richtte dan een ongeïnteresseerde blik op de zwarte merrie. Ze was een Fries, breder dan hem natuurlijk. Deed ze daarom alsof ze de béste was? Qwynt zuchtte geirriteerd maar schudde de gedachte weg en keek haar emotieloos aan.