Another Comeback

Nirvana's ogen zochten fel de omgeving af. Ze had, zoals bekend, wel eens last van stemmingswisselingen. Soms was ze bijna arrogant te noemen, soms was ze depressief en zag ze weinig redenen om door te gaan. Op dit moment was ze vol energie. De energie uitte zich in iets wat bijna woede genoemd zou kunnen worden. Echt kwaad was ze echter niet. De witte merrie was bijzonder oplettend. En ook al was ze niet boos, door de blik in haar ogen leek ze alsof ze alles en iedereen in stukjes wilde scheuren.
De witte merrie briesde waarschuwend en liet langzaam haar hals zakken. Terwijl ze een paar slokken van het frisse water nam schoten haar oren alle kanten op om het kleinste geluidje op te kunnen vangen. Ze was veranderd de laatste tijd, zonder contact met andere paarden, een totale eenzaamheid. Desondanks geloofde ze niet dat ze meer was veranderd dan het gebied in DreamHorses. En zéker de inwoners zouden zijn veranderd. Even dacht ze aan Cionaodh, maar ze schudde hem van zich af. Hij zou haar nooit vergeven wat ze gedaan had en daar moest ze mee leren leven. Dit besefte ze al toen ze begon en sindsdien is de pijn afgenomen. Nu was het alleen nog een doffe, altijd aanwezige pijn. Meer de pijn van een ander dan van zichzelf.
Plotseling schoten haar oren naar achteren tot ze plat in haar nek lagen en met een ruk bracht ze haar hoofd omhoog. Hoorde ze iets, of was het verbeelding geweest?

De twijfels waren altijd aanwezig in zijn hoofd. Geen moment kregen zijn hersens rust. Echter was het niet Dream Chasers waar hij zich druk om maakte. Met een kleine zucht liet hij zijn hoofd zakken. Alles was zo mooi voor hem geweest en nu had hij niets meer. Nirvana was alweer weg en had zijn verstand zo ongeveer meegenomen. Sinds haar vertrek kon hij niet helder meer denken. Hij miste haar meer dan ooit, zeker nu hij haar het liefst haar mening had gevraagt rondom de twee goede kuddes. Nog steeds wist Cionaodh niet of hij voor Amiya haar kudde of die van Sham zou kiezen. Met beide kon hij goed overweg, maar Sham kende hij beter. Aan de ndere kant was hij ooit Sham zijn leider geweest, vandaar dat hij ook niet wist of dat goed zou uitpakken. Maar bij Amiya had hij die zekerheid ook niet. De voskleurige Tinker Hengst schudde lichtjes zijn hoofd. Zijn gesprek met beide leiders had hem ook niet heel erg veel geholpen. Misschien moest hij dan toch maar een poosje solitair leven, maar om eerlijk te zijn zag hij dat niet helemaal zitten.

In zijn rustige stap was hij op een droog takje gaan staan die langs de oever van de rivier lag. Hoewel het snel stromende water en de puinhoop in het kleine laagje sneeuw de bewijzen van de storm van laatst waren, was de lucht nu geheel blauw. Stralend blauw. Waren dat gunstige tekenen voor hem? Een frisse wind sloeg in zijn gezicht, maar de hengst had nergens last van met zijn dikke vacht en volle bos behang. In de zomer kon hij door de hell gaan, maar nu was het een zegen. Een plotse geur deed hem opkijken. Tussen de bomen door keek hij rond, hij rook duidelijk een paard. Echter herkende hij de geur niet, omdat hij de eigenaaresse al te lang niet gezien had. Maar het plots zien van een wit silhouet doet hem zijn oren strak naar voren draaien en rustig tussen de bomen tevoorschijn komen. Een vraagend, murmelend hinnikje klonk. Was ze er echt weer? Zonder aarzelen liep hij in een rustige stap op haar af. Altijd zou hij op de poederwitte merrie staan wachten. "Nirvana?" klonk zijn stem zachtjes. Terwijl hij haar naderde speeldede wind met de toppen van zijn manen.

Ja, ze hád wat gehoord. Nog steeds lagen haar oren strak naar achteren. Haar ogen stonden leeg toen ze de hengst op nam. Een voskleurige Tinker. Waarschuwend briesde ze en hief haar hoofd nog wat verder op. Ze wilde geen gezelschap, niet nu. Maar.. Plotseling werden haar ogen groter, de druk op haar oren nam af. De felheid keerde terug in haar ogen met een hevigheid die ze zelf niet verwachtte. Verwoed schudde ze haar hoofd, stapte achteruit. Nog steeds hoofdschuddend liep ze nog verder naar achteren, tot haar hoef uitgleed op de oever van de rivier. Slechts het feit dat ze niet op dat been gesteund had, deed voorkomen dat ze de snelstromende rivier in was gevallen. Nogmaals briesde ze, kwaad dit keer, alsof het zíjn schuld was dat ze bijna de rivier in was getuimeld. Toch nam het hoofdschudden langzaam af tot een zwak protest. Het kon niet waar zijn. Hij kon het niet zijn. En toch.. Langzaam hief ze haar hoofd om hem aan te kunnen kijken. In haar ogen was iets van de oude Nirvana terug te zien, de Nirvana die herinneringen deelde met de voskleurige hengst voor haar. Toen werden haar ogen weer hard. Nee, dit kwam gewoon omdat ze het zo graag wilde, hij is een waanbeeld, hij is niet echt - het schoot allemaal door haar hoofd. Hij sprak en ze begon te rillen, hoewel ze de kou en de sneeuw eerder de schuld af. Ze was verward, en meer dan dat. Hij kón het niet zijn, hij zou haar nooit op deze manier aanspreken na wat ze had gedaan!

Heel rustig en bijna in slowmotion had de hengst gelopen, maar blijkbaar was hij toch te snel geweest en leek Nirvana gewoon gek geworden. Toch had de merrie zijn verstand meegenomen toen ze weg was gegaan. Bij de waarschuwende bries en kwade blik bleef hij stilstaan. Wat Cionaodh hiermee moest wist hij ook niet. Waar was de poederwitte merrie waar hij zo van hield en zo graag terug wou in zijn leven. Maar blijkbaar was dit niet de juiste manier om haar te benaderen. Bedachtzaam draaide hij zijn voskleurige oren naar achteren. Voordat hij het doorhad lag Nirv bijna in het water, als gevolg van dat ze achteruit liep. Nu was het zijn beurt om boos te worden, iets wat zelden gebeurde en alleen opkwam als een van degene waar hij om gaf in gevaar was of in dit geval dat hij zich zo hopeloos voelde. "Nirvana, houd op! Je bent en gevaar voor jezelf en verd0mme waarom moet je altijd zo moeilijk doen? Je maakt het mij ook niet gemakkelijker" schreeuwde hij haar bijna toe. Ondertussen stonden ook zijn oren naar achteren gedraait, maar ze lagen niet plat. Daar zou heel veel voor nodig zijn. Hij deed toen twee grote passen naar voren, maar kon de boze blik niet behouden. "Snap je dan niet hoeveel pijn je mij hiermee doet?" zei hij. Een gekwelde blik verscheen en zijn hoofd liet hij een stukje zakken. Het enige wat hij kon doen was afwachten, hij kende Nirvana haar stemmings wissels als geen ander.

De witte merrie hoorde zijn woorden. Beter gezegt: Elk woord leek een klap die in haar hele lichaam natrilde. Na zijn tirade knipperde ze een paar keer verdwaasd met haar ogen. Inmiddels stond ze doodstil, ze durfde geen stap meer te verroeren. "Ben je het echt?" Haar stem klonk schor en zacht, en ze kon niet voorkomen dat het aangaf hoe verward ze was. Haar ogen keken hem bijna smekend aan, de witgekleurde oortjes hingen opzij. Ze wilde zo graag, oh ze wilde zo ontzettend graag dat hij echt was, dat het moeilijk te geloven was. Te mooi om waar te zijn, leek het. Toen kwamen zijn volgende woorden. "Snap je dan niet hoeveel pijn je mij hiermee doet?" Nirvana boog haar hoofd en er gleed een enkele traan over haar wang. Ze wilde de blik in zijn ogen niet zien. Maar samen met het besef dat hij écht was, kwam dat ze het dit keer echt had verprutst. Een 'sorry' zou niet genoeg zijn. Meerdere tranen volgden.

Heel snel nadat hij de woorden uitgesproken had had hij spijt van zijn woorden, de vorm van het lichaam van Nirvana had even geen vaste houding, maar trilde wat. De wind blies rond de twee paarden en in het licht van de ondergaande zon glommen hun beide vachten. Die van de poederwitte merrie anders dan die van de voskleurige hengst. Zilver en goud. Cionaodh spitste zijn oren en draaide deze ietswat onzeker een stukje naar voren en deed nog een pas in haar richting. "Natuurlijk ben ik het, Nirvana" kwam er rustig uit. Hij wilde naar haar toe stappen, haar troostend tegen zich aanduwen en zeggen dat ze zich zorgen om niets maakte. Altijd, maar dan ook altijd en eeuwig zou hij op haar blijven wachten. Ze was zijn wederhelft, zijn soulmate. En zomaar zou hij Nirv ook niet kunnen vergeten. Bij het zien van de traan kon de voskleurige hengst zichzelf wel vervloeken. Nog een paar pasjes en hij stond naast haar, hij duwde zijn neus met de brede, witte bles tegen haar wang aan en haalde de traan weg. Maar daarna draaide ze haar hoofd van hem weg en kon hij niets anders dan een pas achteruit doen. Ook Cio's oren hingen nu slapjes opzij en met een trieste blik keek hij haar aan. Hij snapte niet hoe hij haar duidelijk kon maken hoeveel ze voor hem betekende, hoe graag hij haar zou vergeven en zijn neus weer tegen de hare aan drukken.

[Sorry, no inspiration..]

De blik in zijn ogen, zijn bewegingen en zijn stem vielen haar op. Hij leek niet boos. Maar.. hoe kan dat? Langzaam stopten de tranen. Haar vochtige, glinsterende ogen keken hem verbaasd en bijna smekend aan. Hoe kon hij nou niet boos zijn? Toch had hij een traan weggeveegd, en dat leek haar toch een teken dat hij... niet boos was. Maar dat kon niet! Dat was onmogelijk! De witte merrie keek hem aan, zag zijn trieste blik en kon het niet meer aanzien. In twee snelle passen was ze bij hem. Ze drukte haar neus zachtjes tegen de zijne en snoof zacht. Al snel daarna deed ze nog een half stapje naar voren om haar hoofd tegen zijn stevige hals te leggen. Bijna kwamen er weer tranen, van dankbaarheid, dat híj hier naast haar stond en haar blijkbaar vergaf. "Bedankt," klonk het zacht, bijna onverstaanbaar door de ingehouden tranen. Ze wist dat het niet voldoende was. Niets zou ooit voldoende zijn om goed te kunnen maken wat ze had gedaan. Maar ze was hier nu, met hem. En dat was alles wat ze wilde. En beter dan ze ooit had durven dromen.

Een tijdje verzette de Tinker hengst geen stap, stond er even wat ongelovig bij om de reactie van de merrie, maar kon een warme glimlach vervolgens niet onderdrukken. De opluchting gleed over zijn gezicht en in zijn bries was het ook duidelijk te horen. Hij wist als geen ander hoe de buien van Nirvana konden zijn en hij was ook heel erg blij met deze omslag. Ze geloofde hem en dat was voor hem al heel wat waard. Ze waren best een apart stel. Het was niet Nirv, die weg was gegaan, die moeite moest doen om hun relatie weer voort te zetten, maar juist hij, Cionaodh die al die tijd had gewacht op haar terugkeer, die haar moest overtuigen dat hij niet zonder haar kon en haar bij zich wou. Hij zou al haar kuren en bui'en slikken als koek, nouja, gras in dit geval. Zijn brede neus liet hij over haar hals glijden en stopte bij haar maantop. Diep snoof hij de hengst haar lucht in en ontspande zijn houding. Nu was het Cio's beurt om zijn tranen binnen te houden, echter waren deze van opluchting. "Nirvje?" klonk zijn stem vragend en hij trok daarbij zijn neus wat terug. "Waarschuw je me de volgende keer, als die komt, als je weggaat?" zijn stem klonk zachtjes, maar toch duidelijk. Het was niet zo dat Cio dat van haar eiste, maar hij hoopte dat ze zijn verzoek zou inwilligen. Dat zou voor hem gemakkelijker zijn, dan had hij tenminste afscheid en had hij enig idee van wat ze deed en waar ze was. Met haar tuerg komst had Nirvana eigenlijk ook zijn verstand terug gebracht. Voorlopig had hij aan het gezelschap van de poederwitte merrie genoeg, alleen hen tweetjes en geen ander.

De tranen bleven hierna weg en lieten een brede, gelukzalige glimlach over. Ze genoot van de aanrakingen van de aanrakingen van de voskleurige hengst. Zelf frummelde ze met haar lippen tegen zijn hals, manenkam en schoft. Tevreden, dat was het enige woord dat nu bij haar paste. Het was lekker weer ondanks dat het winter was. Zeker niet koud: De nabijheid van deze hengst bezorgde haar ruim voldoende warmte. "Hm?" gaf ze als antwoord. Ook zij trok haar neus wat terug om hem recht aan te kunnen kijken. Ze slikte en keek naar de grond toen hij zijn vraag had gesteld. Ze zuchtte, hief haar hoofd weer. "Ik hoop dat die nooit komt," zei ze eerlijk. "Maar zo wel: Ja, dat beloof ik je." Deze belofte was moeilijk. Het was niet voor niets dat ze geen afscheid van hem genomen had. Nirvana had dat simpelweg niet gekund en ze was bang dat ze niet bij haar besluit zou kunnen blijven. "Ik beloof het," herhaalde ze zacht mompelend.

Het leek eeuwen geleden dat hij zo genoten had van een aanraking van een merrie. En niet zomaar een merrie. Nirvana was terug. Zijn lip had haar maantop gevonden had haar even gekroelt, terwijl haar witte neus tussen zijn manenbos was verdwenen. De ruimte die ze hadde genomen om te praten was vrij klein, zijn neus was op een paar centimeter van de hare, maar hij kon haar rustig aan kijken zonder zijn nek te verdraaien. Haar antwoord zorgde ervoor dat er een kleine glimlach over zijn gezicht trok. "Dankje, maar ik hoop ook niet dat ik je ooit nog moet missen.." antwoorde hij en duwde zijn neus zachtjes tegen de hare. Het deed Cionaodh goed dat ze hem dit beloofte. Het afscheid van de poederwitte merrie zou hij lastig vinden, maar dat had hij liever dan niet weten waar ze was of dat haar wat was overkomen. Natuurlijk had hij die zekerheid ook niet als ze hem zei dat ze ging, maar het zou hem wat zorgen schelen. Hij duwde zijn neus zachtjes langs haar kaak en streek zo verder naar haar hals en deed ene pas naar voren. Zijn neus zocht haar maantop weer op en bleef zo staan. Hoe moest hij haar vertellen dat hij gestopt wat met de kudde. Als het goed was wist ze daar nog niets van. "Nirv?" klonk zijn stem opnieuw vragend.

De witte merrie glimlachte na zijn antwoord. Nog steeds had ze het gevoel dat de hengst gewoonweg te goed voor haar was. Met de gedachte dat het gesprek afgelopen was, voor nu in ieder geval, begon ze hem weer een beetje te kroelen. Verbaast trok ze haar hoofd echter weer terug, toen er voor de tweede keer een vragend "Nirv?" klonk. Nirvana fronsde, er was iets in zijn toon... "Ja..?" vroeg ze voorzichtig. Op de één of andere manier had ze zo'n voorgevoel dat dit belangrijk was. Uiterlijk geduldig, maar van binnen toch wat gespannen over wat hij te zeggen had, keek ze de voskleurige hengst aan.

[even geen inspiratie --"]