Zephyr Meet Boots <3

Zephyr was weer eens niet gehoorzaam geweest. Hij had geen behoefte om naar de bomen te staren van de Black Rose Kudde. Het enige wat hij dacht over de woorden van zijn vader waren Blablabla. Buiten de Black Rose gebieden is het veel te gevaarlijk. Boeie. Nou en dat ze hem wilden vermoorden? Hij was typisch de mini Cobrazarao. Hij hield zich echt niet mee bezig met die onzin regeltjes. Hij had ook zo een hobby weet je. Stomme goedzakken verjagen en doden. Hij deed het graag. Er was altijd woede in zijn hard opgesloten. En hij moest zich echt afreageren. En dat was idiaal op paarden. Goedzakken dus. Maar ook de slechte paarden zou hij met plezier kunnen doden. Maar op de een of ander manier kan hij dat maar niet doen. Waarschijnlijk omdat die belangrijk waren om mee te doen bij oorlogen en om een nieuw winst te zijn bij de kudden. Bah. Er moest altijd wel iets in de weg zijn. Hij genoot nog van zijn vrijheid. Want later zou hij een hoop stres hebben. Black Rose zien in leven te houden. Dan moest hij er altijd voor zijn. En zien sterk te blijven. En... later ook een merrie vinden. Maar dat hoeft toch niet? Was een nakomenling echt nodig? Hij kon er maar niet aan denken. Hij hoorde Cobrazarao het elke keer weer herhalen. Hoe belangijk het was. Zephyr kreeg haast koppijn met al dat denken. Hij stapte goed door. Hij was bedekt met littekens en wonden. Maar niet zo overdreven als zijn vader. Hij zou een grote lengte krijgen dank zei zijn vader. Ook had hij spieren. Maar hij moest nog heel hard werken om de kracht van zijn vader te bereiken. Anders was hij echt niet in staat zijn alfa rang te behouden. Vandaar dat hij dus ook veel paarden uitdaagt om te vechten. Zodat hij meer kan leren vechten. Hij werd echt chagarijnig met die stres om zich heen. Zijn toekomst was al lang uitgedacht door zijn vader. Maar ja. Hij vond het ook best een eer. Om de Black Rose kudde later over te nemen. Dan was hij toch voor iets nuttig. Hij zwiepte even met zijn staart en hoorde boven zich gerommel. Fijn, het gaan donderen. Natuurlijk zou het ook gaan regenen. En dat vond hij prima zo. Want nu het zomer was. Wat het echt bloed heet. En hij haatte ook de brandende zon. Zijn ogen waren gewoon niet gewend aan dat fele licht.

(Alleen Laarsje en Zeepje )

In tegenstelling tot de 'Dark prince', was het bonte koninginneke enorm happy. Het weer was lekker warm, Boots blij dat ze geen zwarte vacht had! Haar dunne, gevlekte vacht was nu juist lekker en bijna 'fris' te noemen. Boots brieste luid en draafde in een vlot tempo rond. Haar neus was hoog in de lucht. Een wannebe Arabier? Nah nee, daar was Boots net iets te lomp voor gebouwd. De levenslust straalde van haar af. Haar staart zwiepte nog eens vrolijk op en neer en Boots hoorde een klein vogeltje langs haar heen fluiten. Hoe cliché... Boots was nu gewoon zo goed als nutteloos te noemen, even terugkomend op de post van Zephyr. Misschien klonk nutteloos over dramatisch, maar zeg nou zelf: Wie heeft er op dit moment wat aan een huppelend, springend en vrolijk paard? Niemand, niet? Boots maakte rustig een overgang terug naar stap en schudde met een druk gebaar haar hoofd. Damm, die horzels waren ook weer mee gekomen. Boots liet een oerkreet horen en zwiepte met een behoorlijke kracht naar de vliegen. Vrolijk draafde ze daarna weer verder met hoog opgetrokken knietjes. Het leven was mooi! Ze had immers Shammeke weer gevonden na een lange tijd en die was overduidelijk nog steeds op z'n Sham'st. Hoe idioot het ook moge klinken, Boots was blij dat Sham zijn klungeligheid en soms onhandigheid nog niet verloren had. Boots snoof daarna diep en merkte dat de lucht boven haar donkerder begon te worden. Damm! De Black Rose was in de buurt! Boots liep haar neus achterna en kwam bij een jong zwart paard uit. 'Wel wel, als ik jouw houding en bouw niet uit duizenden ken: Jij moet Zephyr, het veulen van Sythka en Cobrazarao zijn.'

( Ja ik ben lekker dramatisch :) )

Zijn lichtgroende ogen die bijna blauw leken te zijn vingen nog geen paarden op. Hij stapte nog even door en stopte bij een kronkelend rivier. Het water stond laag. Die zal straks weer gevuld worden. Meestel verscheen Zephyr pas als het weer slecht is. Dan waren er ook minder paarden. Hij liet zijn hoofd zakken en dronk enkele littertjes water op. Het is zelden dat hij hier vers water drong. Je vond in de Black Rose ook niet veel. Hij hoorde al iets dat op een paard leek. Een vierhoevig wezen. Maar al gauw rook hij een paard. Een sterke geur drong door zijn neusgaten. Het paard droeg ook de geur van Sham. Hij hief rustig zijn hoofd op en richtte die meteen naar een bonte. Ze leek ouder. Maar het boeide hem verder ook niet. Wat moet die nou weer? Hij kneep zijn ogen tot spleten. Hij luisterde naar wat de merrie hem te zeggen heeft. Zephyr was meer rustig en vloog niet zo snel uit. Maar hij had wel vaak behoefte om aan te vallen. Maar de laatste tijd wacht hij af en moest hij wat meer over de andere weten. Zodat hij geen belangrijke paardjes de hals om vliegt. De merrie bleek al meteen hem te herkenen. Hij snoof even. Hij had echt geen zin om te staan kletsen met een of ander paard. Hij bekeek de merrie eens goed. Hij zou echt niet weten wat voor een het was. " Dat zie je dan goed. " Zei hij kortaf. Eerst moets hij zien wat hij zegt. Hij kende haar niet. Dus wacht hij maar even voordat hij haar begint af te katen. Hij rook gewoon aan haar dat ie heel close is met die Sham. Niet zo'n wijs beest. De idioot die in de terrein van de slechte paarden drong. Het stiekte daar met die rotzakken. Een goedzak was er snel vermoord. Maar goed. Hij heeft na die ontmoeting niets meer gehoord. En dat boeide hem ook niet.