![Fool's You All Are ☠ [Zephyr]-[Nar] Empty](https://2img.net/i/fa/empty.gif)
Zijn zware hoeven raakten de stoffige grond hard. Zephyr keek nors om zich heen. Wat was er van Dream Horses gebeurt? Ooit heerste hier slechtte beesten, zij die gevreesd waren. Er waren in die tijd meer slechte paarden dan goede, in de tijd toen zijn vader hier nog heerste. Cobrazarao. Eindeloze gevechten, overal lijken. Mooie tijden, mooie tijden. Zephyr zijn lange zwarte manen hingen voor zijn zure ogen. Je kreeg er geen glimp van. Yuup,toen waren de rotzakken aan de macht. Maar eenmaal dat iedereen zich tegen Cobrazarao keerde, en zijn vader uiteindelijk besloot om terug te keren naar zijn rijkdom. Toen viel het rijk van slechte paarden weg. Kennelijk konden ze het niet redden zonder zijn vader. Ach, wat zou het? Wat kon het hem nou eigenlijk ook weer schelen? Aan Dream Horses had je niets. Zephyr keek verveeld om zich heen. Nu liepen er alleen van die fake paarden rond die DACHTEN slecht te zijn. Zephyr grijnsde vals, eigenlijk... hoopte hij er zo eentje tegen te komen. Hij had zin om iemand hals open te rijten. Zephyr zijn neusgaten stonden wijd open. Er liep was bloed van zijn mond. Zephyr brieste krachtig zijn longen leeg. Waardoor bloedspetters alle kanten op vlogen. Zijn reuze hoeven beukte tegen de stenen ondergrond aan. Waardoor de omgeving een beetje trilde vanwege zijn reuze lijf. Zephyr was heel erg breed en een reus van een paard. Pik zwart met dikke zwarte manen die erg lang waren. Zephyr leidde een prinsen leventje, maar het was best saai. Geen idee waarom Zephyr het over zijn hoofd haalt om hier nog eens een hoef te zetten. Deze plek betekende NIETS voor Zephyr. En hij haatte deze plek ook nog eens. Misschien kon Zephyr het gewoon niet verdragen wat er allemaal met deze 'droom land' gebeurt was. Zephyr was duidelijk in een woeste bui. Hij had zin om alles en iedereen die hij tegen kwam af te ranselen. Zijn lichaam was nat van het zweet en hij bewoog zich ook zeer fors en ruig. Zijn hoeven boorden gewoon door die stenen ondergrond. Dat het bijna begon te barsten. Nee, kennelijk kon Zephyr het niet verdragen met wat er van Dream Horses geworden was. Zephyr blies nors. Ach, hij was weer eens in zijn boze buien. Zijn lange zwarte oren werden tot aan zijn schedel gedrukt. Zijn ruwe mondhoeken waren grimmig naar beneden gedrukt. Zephyr was een zuurpruim. Altijd nukkig, zo was hij nu eenmaal. Zijn wereld, dat was zwart. Nee, hij voelde geen geluk... hij verlangde naar pijn. Misschien sloeg zijn verstand op niets. Waarschijnlijk was hij niet de normaalste paarden. Soms probeerde hij zich zelf te pijnigen... hij voelde niets. Dat frustreerde soms, iemand die naar zo'n dingen verlangde... Aan zijn borst was een diep gesneden litteken. Heel erg groot, heel lelijk. Zephyr had veel littekens. Hij vocht dan ook heel veel. Heerlijk gevoel, die pijn het proeven van bloed, het tegenstribbelen van iets dat in leven wou blijven. Moorden...
Zephyr klom op de Drakenberg. Een plek waar hij zijn meeste tijd in spendeerde. Andere plekken was hij niet zo vaak te zien, af en toe dat stinkende moeras gebied. Andere plekken waren gewoon veel licht, ze bevatten gewoon TE VEEL LEVEN!! Zephyr had echt een hekel aan de meeste gebieden. Waar de vogels zongen, overal verschenen er bos dieren. Hij werd er knettergek van. Zephyr verdroeg niet veel gezelschap in de buurt. Zephyr kon wel waardige paarden verdragen. Paarden die hij 'Mocht' Paarden die echt een slechte brein hadden. Die mochten hem naderen. Die mochten hem gezelschap houden. Paarden die hij kende konden hem makkelijker naderen dan vreemden. Zephyr was niet zo'n sociale type en was liever alleen. Toch had hij steeds een honger naar macht, leiderschap. Ach, dat zat in zijn bloed. Zephyr was een dominant type. De meeste paarden wisten dat. Zephyr was verslaafd aan respect. Hij dwong graag dwazen die weigerden hem dat te schenken. Zephyr kwam eindelijk aan bij zijn bestemming. Zephyr gooide zijn blik naar beneden. Niets... Geen paarden die hier rond dwaalde. Vroeg zag je wel een boel paarden rondhangen. Slechte paarden, Zephyr had dat wel verwacht. Hij keek verveeld om zich heen.
Dwazen
Kucht, vet lang geleden mensen :')
Speciaal voor Nar ;D
Zephyr klom op de Drakenberg. Een plek waar hij zijn meeste tijd in spendeerde. Andere plekken was hij niet zo vaak te zien, af en toe dat stinkende moeras gebied. Andere plekken waren gewoon veel licht, ze bevatten gewoon TE VEEL LEVEN!! Zephyr had echt een hekel aan de meeste gebieden. Waar de vogels zongen, overal verschenen er bos dieren. Hij werd er knettergek van. Zephyr verdroeg niet veel gezelschap in de buurt. Zephyr kon wel waardige paarden verdragen. Paarden die hij 'Mocht' Paarden die echt een slechte brein hadden. Die mochten hem naderen. Die mochten hem gezelschap houden. Paarden die hij kende konden hem makkelijker naderen dan vreemden. Zephyr was niet zo'n sociale type en was liever alleen. Toch had hij steeds een honger naar macht, leiderschap. Ach, dat zat in zijn bloed. Zephyr was een dominant type. De meeste paarden wisten dat. Zephyr was verslaafd aan respect. Hij dwong graag dwazen die weigerden hem dat te schenken. Zephyr kwam eindelijk aan bij zijn bestemming. Zephyr gooide zijn blik naar beneden. Niets... Geen paarden die hier rond dwaalde. Vroeg zag je wel een boel paarden rondhangen. Slechte paarden, Zephyr had dat wel verwacht. Hij keek verveeld om zich heen.
Dwazen
Kucht, vet lang geleden mensen :')
Speciaal voor Nar ;D