I'm Still here ~Zephyr~

In een vrij snel tempo verplaatste Zephyr zich. Hij was van plan om weer terug naar huis te keren. Zephyr vond de onderzoeken hier heel interessant. Hij weet nu hoeveel kuddes er waren in Dream horses. Hij wist hoeveel neutrale, goede en slechte kuddes er waren. Hij wist hoe de alfa's heten en de hogere rangen. Hij wist hoeveel leden er ongeveer per kudde zaten. Hoe dan ook. De kuddes waren hier maar zwakjes. Er liepen veel meer eenzame paarden rond. En dat kon hij natuurlijk niet tellen. Hij had hier en daar roddels gehoord. Zephyr had nog wat oude kennissen tegengekomen. Zephyr hief dominant zijn grote smal gebouwd hoofd. Via de geisers was de korte weg naar het Blood Horses territorium. Meestal nam Zephyr een andere weg. Maar deze keer had hij haast. Zephyr kon al dat vochtig/heet gebied ruiken. Hij liet zijn hoeven tegen de grond kletteren. Hij zwiepte met zijn lange staart. Hij moest nog regelmatig denken over Deina. Maar als hij dat eenmaal beseft gooide hij die gedachte al snel ver weg. Hij hield zich niet bezig met zulke dingen. Hij drukte zijn lange oren in de nek. Zoals altijd. Zijn lange witte sokken waren vuil. Door dat moerasgebied. Maar dat deed hem niet zo veel. Hij hield zich zeker niet bezig met zijn uiterlijk en zelfs niet met zijn gezondheid. Het was niet gezond je uitgeputte lichaam toch door te laten gaan. Zephyr voelde lange dagen pijn aan zijn spieren. Maar dan nog luisterde hij niet naar zijn klagende lichaam. Zijn grijze ogen leken nu iets donkerder te zijn. Misschien omdat hij teveel in gedachten was gezonken. Maar ja. Het kon hem allemaal niet schelen. Het enige wat hem kon schelen was oppermachtig zijn. Merries komen later. En dan misschien veulens. Zephyr stopte plots. Voor zich stoven geisers de grond uit. Het maakte een sissend geluid. Zephyr zijn ogen gleden zoekend naar een veiligere weg. Hij was dan wel een slecht paard, maar zelfmoord. Daar had hij nog niet zo'n zin in. Hij wilde nog eerst iets bereiken. Zephyr moest er zijn als Cobrazarao er niet zou zijn. Zephyr neemt de kudde dan in zijn macht. De drie dagen zullen weer eindeloos lang duren. Hij zal blijven gaan. Hij wilt zelfs niet drinken en eten onderweg. Dat koste hem teveel tijd. Zephyr had zich wel voorbereid voor zijn reis. Hij heeft zich volgegeten en gedronken. Zijn tank ontplofte bijna. Het zal er weer heel druk aan toe gaan. Vele kuddes zullen al aangekomen zijn. Voor bondgenootschap. Maar Cobrazarao en Zephyr hebben voor sommigen een andere plan. Sommige kuddes zullen ze afslachten. Vandaar dat Zephyr zo snel mogelijk terug moest komen. Zodat hij het feest niet zo missen.

Aan mijn lieve hatelijke vriendin Deina, anderen zijn eventueel ook welkom :3

In gedachten verzonken liep ze door de sneeuw. Haar achterbenen lieten een groot bloedspoor achter. Zelf was ze weer gaan trainen. Binnenkort kwam haar gevecht. Ze was daarom terug gaan trainen, alleen. Ze had veel geleerd van Cobrazarao en andere paarden. Ze kon het nu allemaal alleen en aan anderen leren. Ze sloeg met haar witte staart tegen haar flanken aan. Haar achterbenen hingen vol bloed en open wonden door de training. Ook haar oude wonden van de gletsjer waren weer open gesneden. Niet dat het haar iets kon schelen. Ze verloor liever bloed en stierf liever nu. Ze drukte haar oren in haar nek en snoof luid. Damp kwam uit haar grijze neusgaten en verdween in de lucht. Ze wou hier liever niet zijn. Liever was ze weg, ver weg. Ze wist niet meer wat ze moest doen. Ze was de weg verloren. Het zou gauw weer terugkomen als alles weer zoals vroeger werd, maar nu zat er teveel in haar hoofd. Ze dacht aan zoveel. De kudde, veulens, de hengst, Zephyr, het gevecht. Aan alles gewoon. Ook aan haar verleden. Ze had spijt. Spijt dat ze nu al zoveel veulens had rondlopen. Niet dat de veulen ongewild waren, maar nu besefte ze dat het te laat was. Te laat om terug te keren. Naar vroeger waar ze haar fouten nog kon rechtzetten. Ze hoopte dat haar laatste dochter slimmer zou zijn. Ze wist alles al over haar nieuwe veulen. Ze voelde het dat ze in aantocht was. Zij zou de kudde ooit overnemen en alle harten doen smelten. Zij zou slimmer zijn dan de idiote Deina. De witte merrie schudde zuchtend haar hoofd en liep verder. Verderop hoorde ze de geisers spuiten en sissen. Deina keek strak voor haar uit en liep steeds dichterbij de zwarte hengst die ze nog niet had opgemerkt. Ze was er gewoon niet bij met haar gedachten. Anders had ze hem allang opgemerkt. Kort zakte ze door haar achterbenen terwijl ze op het drogere gedeelte stapte bij de geisers. Ze keek om haar heen en zag toen een vage schim in de verte. Ze herkende hem meteen en het liefste van al wou ze omdraaien, maar het was te laat.

Zephyr stapte nog een beetje verder. Hij lette meer op de geisers dan de omgeving. Maar hij was nog steeds in staat om Deina te ruiken. Zijn neusgaten stonden wijd open. Ze vonden algauw de verse geurspoor. Zephyr zijn ogen gleden enkele kanten op maar zag haar nog niet meteen. Hij zakte steeds meer in de sneeuw. Ook zijn sporen van bloed lagen geschreven in het bloed. Zephyr ging gewoon verder. Misschien was het een toeval dat zij hier ook was. Zephyr stond plots stil. Hier waren de geisers minder actief. Dat merkte hij. Hier en daar stoof er nog één de ijskoude lucht in. Maar het was al een pak minder dan waar hij eerst was. Hier zal hij doorgaan. Zephyr bleef opeens stilstaan en merkte een witte merrie op. Met littekens. Deina... Hij snoof eens en blies zijn warme adem weer naar buiten. Een ijskoude wind blies door Zephyr zijn lange zwarte manen. Zijn sokken wapperden mee in de wind. "Deina" Zei Zephyr op een droge en kille toon. Zephyr zijn grijze ogen keken de merrie onderzoekend aan. Hij merkte dat ze het liefst ervan doorgaan. Zephyr werd er gefrustreerd door. Door dat vervelend gedoe. Zij moest er maar leven met haar foute daden. Dat kon hij en niemand anders aan veranderen. Nou ja... Hij kon nog altijd haar nakomelingen afslachten. Maar dan is ze haar geliefde oogappels kwijt. Zephyr wilde ook niet het vuile werk voor haar opknappen. Het was heel lang stil. Beiden waren duidelijk ongemakkelijk. Er sloeg weer een harde windgolf tegen Zephyr aan. Zephyr voelde wat onder zijn hoef borrelen en heet worden. Hij stapte een paar stappen opzij. Keek emotieloos. Opeens stoof er een grote geiser de lucht in. De wind blies het kokende water uit de buurt van Zephyr. Zephyr richtte zijn oog nog steeds op Deina. Er droop wat bloed van zijn borst. Het was duidelijk dat hij nog niet zo lang geleden klappen heeft zitten uitgeven. Maar het was niet zo'n bijzondere gevecht.

Opnieuw was ze in gedachten verzonken. Haar oren draaiden af en toe richting de geisers die één voor één hun adem uitbliezen. Zo leek het toch. De merrie liep heel traag, denkend en zigzaggend tussen de geisers door. Ze negeerde het ook elke keer als deze vlak naast haar opende. Kort gleden haar donkere ogen weer naar de schim. Ze stopte en staarde voor haar uit. Ze herkende de brede bouw en het hoofd. Ze snoof geïrriteerd. Was hij nou nog niet weg? Eerst wou ze hem nooit weg, maar nu wou ze hem elke keer ontlopen. Het was een keer gelukt, maar nu niet. Hij had haar al gezien en dan kon ze niet terugdraaien. Dan zou ze nog meer op een belachelijk beest lijken. De merrie haalde diep adem en liep naar de hengst toe. Ze liep niet echt naar hem, maar volgde haar pad tussen de geisers verder. Ze stopte bij hem en keek strak voor haar uit. Ze hoorde zijn woorden en negeerde het even. Toen ze door had dat hij haar naam gezegd had gaf ze een korte knik. Ze keek naar de hengst en drukte haar oren plat tegen haar schedel. Haar spieren stonden gespannen en een plas bloed vormde zich rondom haar benen. De merrie sloeg een keer met haar witte staart heel hard tegen haar witte flanken. Er stonden al wat littekens op. Dat had ze ooit eens gedaan. Ze was al vergeten wanneer. De grootste littekens waren die op haar oog en schoft. Ze zou die verhalen erond nooit meer vergeten. Vooral die van haar schoft niet. Ze zou nog wraak nemen. Deina hief kort haar hoef op maar zette deze meteen weer neer. Ze moest opletten. Op de zwarte hengst die voor haar neus stond. Ze moest niet de hele tijd aan het verleden zitten denken. Deina keek naar Zephyr en wachtte even af voor ze wat zou zeggen. Veel had ze niet te zeggen. Ze wou het ook niet. Haar donkere ogen gleden kort van hem af, maar toen ze de omgeving bekeken had keek ze weer naar hem. Haar stem klonk kort en krachtig: "Zephyr."

Weer was er een zeer ongemakkelijke bond tussen de twee paarden vastgebonden. Ze keken elkaar af en toe aan en daar weer snel weg. Ze wisten niets te zeggen en besloten te zwijgen. Zephyr was dit zeer beu. Vroeger deden ze normaal tegen elkaar. Maar nu? Neen, er was iets veranderd en Zephyr verdroeg die verandering niet. De merrie gedroeg zich zeer vervelend tegenover hem. Alsof Zephyr iets met haar had uitgespookt waarvan hij niets eens weet wat hij gedaan heeft. Zijn grijze ogen keken de witte merrie met de vele littekens leeg aan. Hij toonde geen gevoel, geen blijtschap, geen glimlach of warmte dat er normaal bij hoorde om een goede vriend(in) weer te zien. Maar Zephyr toonde niets. De merrie sprak enkel krachtig zijn naam. Maar verder hield ze haar tong in bedwang. Na nog zo'n tijdje te staan besloot Zephyr dit gezellige gesprek eindigt. "Ik ben van plan om nu naar mijn lang te trekken. Ik heb een zware reis voor de boeg en ze verwachten me spoedig. Houd je goed Deina. Ik hoop dat je een ware leidster zal zijn. En dat jouw leden je waardig zullen volgen en dienen." Hij gooide zijn hoofd in de lucht. De geisers spoten steeds hoger en krachtiger de lucht in. Maar het schrikte Zephyr niet af. Hij moest er zo doorheen. Zijn lange stekkelige manen stonden overeind. Door de wind die er steeds lang woelden. Zephyr merkte de bloedsporen op die Deina had gemaakt. Haar benen zaten onder verse wonden. Maar het verbaasde Zephyr totaal niet dat ze wonden had. Dat was wel vaker te zien bij slechte paarden. Hij zwiepte zijn lange zwarte staart alle kanten op. Zijn lange witte vuile sokken hingen vol met ijs.

Haar donkere ogen gleden naar de omgeving. Opnieuw was er die stilte. Ze had geen zin om iets te vragen of te zeggen. Daar wilde ze nu gewoon geen tijd aan besteden. Vroeger deden ze anders tegen elkaar. Ze zagen elkaar steeds terug en vonden het fijn. Als vrienden. Ze konden elkaar alles vertellen, maar nu? Nu wilden ze amper tegen elkaar praten. Deina wist dat het haar eigen schuld was, maar wat maakte het uit als ze zich zou veranderen? Niets. Hij verdween en dus maakte het gewoon niet uit. De witte merrie snoof eens luid toen de hengst begon te praten. Hij vertelde haar dat hij weer zou vertrekken naar waar hij net vandaan kwam. Naar die ene kudde in een ander land, zijn land. Deina knikte kortaf en hoorde dan de rest die over haar ging. Hij hoopte dat ze een waardige leidster zou zijn. De merrie knikte. "Bedankt, Zephyr. Hou je goed. Als je terugkomt zal ik er misschien niet meer zijn, maar zoek gerust mijn dochter op. Die reden, daar kom je nog wel achter." Haar stem klonk kort en koud. Geen emotie was er in te vinden. Geen hoop, geen vriendelijkheid. Niets. Ze snoof luid en keek naar hem waarna ze haar omdraaide en vertrok. Ze hadden elkaar verder niets te bieden en hij moest terug. Wat kon ze zeggen? Niets, niets niets. Ze snoof en galoppeerde ervandoor, net zoals de vorige keer. Het kon haar niets schelen wat hij dacht of van haar vond. Misschien zou ze hem niet meer zien. Dat voelde ze stiekem nu al, maar het kon haar niets schelen.

Zephy bleef met zijn ogen op haar gericht. Ach, hij had niet zo'n hekel aan stilte. Maar de stress die tussen de twee paarden was vond hij niet zo aangenaam. Zephyr deed geen moeite om iets te zeggen. Want Deina deed die moeite ook niet. Dus waarom zou hij die moeite dan nemen? Hij gooide zijn hoofd in de lucht. "Bedankt, Zephyr. Hou je goed. Als je terugkomt zal ik er misschien niet meer zijn, maar zoek gerust mijn dochter op. Die reden, daar kom je nog wel achter." Zephyr onderzocht hij gezicht tekens. Wat bedoelde ze daar nu weer mee? O, ja misschien omdat ze een gevecht verwachte. Als ze om zou komen had ze hem teleurgesteld. Dan had hij haar kracht en leiderschap echt onderschat. Maar ja. Hij dacht nog even na over wat ze daarna zei. Haar dochter. Maar welke dochter? Ze had er zo veel. Maar dat was Deina's keus. Zephyr wilde reageren. Maar Deina was weer zo leuk geweest en vertrok dan alweer. Zephyr werd er gek van. Misschien was het beter dat ze elkaar nooit meer zouden zien. Want dit relatie maakte Zephyr helemaal kapot. Zephyr werd er woedend van. Best, ga weg en kom niet meer terug! Ging er kil door zijn hoofd gezaagd. Hij snoof woedend en besloot nu te vertrekken. Hij knalde steeds kwaad met zijn hoeven tegen de grond. Hij baande zich een weg door de bloed heette geisers. Hij besefte zelfs niet dat er hier en daar bloed heette water door zijn huid brandde. Zephyr raakte er levend uit. Hij had enkele verbande plekken maar die zullen genezen. Zijn reis duurde 3 dagen. Zonder te rusten. Hij galoppeerde als een speer. Gefrustreerd reageerde hij het af op enkele leden die op zijn zenuwen had gewerkt.

pff this een flutjee hoor