Washing Wounds

Langzaam mompelend over de enorme hoeveelheid zielige goedzakken stapte hij over het gras. Hij had zijn route uitgeplent richting het Zilveren meer, en de enigste reden waarom hij her heen ging was om zijn wonden schoon te maken. Echter alleen maar op dit tijdstip van de dag, en dat was in de nacht. Hij ging hier liever niet heen als het lekker zonnig was, overdag was hij liever in de Grotten of in het Moeras. Of andere donkere plekken, en zeker geen vrolijke plekken. De zomer was niet bepaald het leukste seizoen hij hield meer van de Winter. Dan kan hij op zijn gemak overal lopen, ook in het walgelijke Bloemenveld. De bloemen zijn toch weg dan door de kouw dus ziet het er enkel leuker uit. En dan hebben goedzakken maar weinig plekken om heen te gaan omdat de slechte paardn overal te vinden zijn in de winter. Na de vele meters die hij had gelopen kwam het meer in zich tussen de bomen, gelukkig was er geen maan. Nieuwe maan als hij het goed had, al kon het hem niks schelen hoe het heten. Als het maanlicht er niet was leek het meer niet van zilver en dat was goed genoeg voor hem. Na nog enkele meters gelopen te hebben zetten hij zijn eerste passen in het water, stap voor stap liep hij erin. Hij ging gewoon staan en liet het bloed meegaan met het water. Een wolf had laatst nog in zijn been gebeten echter was het gevecht snel over. Maarja volgende keer mischien een uitdagend gevecht, zijn vacht zat onder de modder en vieze drap. En hij had er geen zin in om ontstoken wonden te hebben, even ging hij helemaal kopje onder. Hij ging alweer snel boven water. Uit zijn manen druppelte kleine water druppeltjes en zijn vacht glom prachtig. Veel merrie's zouden het prachtig vinden, maar er zijn slimmere merrie's die zich niet lieten verlijden.

Nirvana liet zich in een rustig tempo verder leiden door haar gevoel. Ze had geen doel om heen te gaan, eigenlijk had ze helemaal geen doelen meer in haar leven. Wat, eigenlijk, best vervelend was - want waarom leefde ze dan? De merrie wist het niet, maar dacht er ook niet teveel over na. Ze was nu weer helemaal op haar oude conditie na de zware bevalling van Ithilwen en dat was maar goed ook. Ze had er een verschrikkelijke hekel aan zwak te zijn. Bovendien werd het weer zomer, en zelf prefereerde ze ook de winter, hoewel om een heel andere reden. In de besneeuwde gebieden viel ze niet zo veel op met haar witte vacht. Nu, in de zomer en 's nachts, kon ze zich nauwelijks verschuilen en was ze een makkelijk zichtbare prooi - met nadruk op zichtbaar, want een makkelijke prooi zou ze nooit zijn.
De merrie was in gedachten verzonken, toen ze bij het Zilveren Meer aankwam. Als de maan zichtbaar was geweest zou het meer prachtig glinsteren in het zwakke licht, maar de maan hield zich verborgen, dus het meer was zo'n beetje onzichtbaar. Slechts het zachte ruisen van het water was te horen. Zonder echt op haar omgeving te letten, overbrugde ze de afstand tussen het meer en begon wat te drinken. Plotseling drong er echter een andere, onbekende geur haar neusgaten binnen. Haar ogen werden alert, maar ze bleef verder drinken om niet te laten merken dat ze het had geroken. Toch was ze zich er nu bewust van dat ze niet alleen was. Langzaam hief ze haar hoofd en keek om zich heen, maar door de nacht was er weinig te onderscheiden. Haar oren lagen dreigend naar achteren, wetend dat wie het ook was, háár duidelijk zou kunnen zien.

-AAAAAAAAAAAAAAAHHHHHHHH Tijdens post op Esc gedrukt omdat je plaatje irri werdt en foetsie post -

De hengst stond stil wachtend tot zijn wonden schoon waren door het water wat het vuil wegspoelde. Zijn blik naar voren gericht. Na enkele seconde tijd zag hij een witte schim, opvallend en dat hoogst waarschijnlijk door haar kleur. "Wie moet je voorstellen" Waren de eerste woorden die zijn mond verlieten, eigenlijk standaard naar zijn zin wat het minder erg maakte. Goed of slecht was niet te zien in het donker ondanks ze wit was, en aardig op een afstandje stond. Maar aan de geur leek het een merrie, en jonger of ouder dan hem merkte hij ook niet aan geur. Mischien als ze zich zal laten zien maar nu ging het schatten niet. En goed, neutraal of slecht zal hij zomenteen kunnen merken aan haar toon, lichaamshouding en karakter, al kon je de andere twee onder karakter zetten. Zijn blik bleef naar voren gericht wachtend op reactie, er waren de laatste tijd veel paarden waardoor er bijna geen rustige plek meer was. Maar plezier maken door andere te laten lijden was toch een leuke optie om te kiezen als zijn rust verstoord is. En vooral nu wilt hij geen paarden omzich heen, zijn wonden schoonmaken was nou niet echt iets waarbij hij op andere paarden wachten. Zijn zwarte vacht glom, enkel zijn benen zaten onder wonden en een litteken op zijn hoofd. Litteken, het was eerder een korstje het kon hem echter niets schelen. Hij beschouwde het niet als een trofee, hoe zielig. Het is juist slecht om gewond te raken vondt hij, toch raakte hij aardig veel gewond en dat kon hem ook niet veel schelen. Hij kon tegen pijn, en bij dat woord dacht hij aan Pain. Pain zal zijn naam ooit eer aan gaan doen en dat hopelijk zo snel mogelijk.

[serieus, was je post weg? Ö bij mij gebeurd er verder niks, alleen dat plaatje dan... sorry!]

Het duurde niet lang voordat er een stem uit het donkere klonk. Met een ruk richtte Nirvana haar hoofd naar de richting waar het geluid vandaan leek te komen. Haar oren lagen nog steeds plat naar achteren, de stem had niet bepaald vriendelijk geklonken. Great, dacht de witte merrie sarcastisch. Een tijdje zweeg ze en probeerde haar ogen aan het donker te laten wennen. Uiteindelijk meende ze een schim in het water te zien, maar zeker was ze niet. "Nirvana," antwoordde ze uiteindelijk met tegenzin, omdat ze wist dat de ander niks zou zeggen als zij bleef zwijgen, en ze wilde weten waar hij was. "Wie ben jij?" In haar stem klonk de tegenzin om dit te vragen, maar ze wilde het gesprek op gang houden. Ze wilde weten waar ze aan toe was - ze hield absoluut niet van verassingen. Langzaam deed ze een stap naar voren en strekte haar hals iets, in een poging de, blijkbaar zwarte, hengst te onderscheiden. Haar ogen tuurden strak naar het water.

[geen heel erg lange post xD]

-Ik was niet zo ver gellukig-

Er bleef een korte tijd stilte maar witte schim sprak, nu hij haar stem hoorde leek het een merrie. Blijkbaar neutraal, zo leek het een goedzak zal toch anders en vrolijk reageren. Nirvana, dat was dus de merrie haar naam. Hij verwachte het al de vraag hoe hij heefte, dit keer maakte het hem weinig uit om het te zeggen, waarom niet weten wie ervoor je staat. Mischien vermoord je hem of haar wel en die weet nog niet eens je naam doortevertelllen in de diepte's van hell dat was nou erg voor het slachtoffer. "Hikaru" Verliet uiteindelijk zijn mond. Hij vondt het belangrijk de naam te weten van zijn slachttoffer niet in alle gevallen sommige waren het niet waard. Totaal niet. Het was stil en echte inspiratie had hij niet om een gesprek te beginnen en laat maar om iets te zeggen. Om iemand te laten lijden was meer zijn ding, en vooral witte paarden waren leuk. Het bloed was nog opvallender op witte vachten, witte vachten die heel schoon waren vooral. Hij stond stil en kijkend, zijn maanpluk lag een beetje over zijn ogen. Maar als je echt slim was merkte je dat zijn ogen geen glinster hadden en enkel zwart en duisterheid waren.

-Ike ook-

Ze knikte toen hij zijn naam uit sprak; Hikaru. Aan zijn stem te horen was het een echte slechte hengst. Jippiejajee. Haar oren lagen strak naar achteren, weigerend het gesprek nog verder door te zetten, en liep van hem vandaan langs het water. Ze wilde drinken, maar wilde dat niet terwijl ze het risico liep ineens aangevallen te worden. Uiteindelijk hield ze iets verder stil, net ver genoeg dat ze het tenminste zou horen als de hengst haar kant op zou komen. Ze liet haar hals zakken en begon gulzig te drinken. Haar zintuigen hielden deze Hikaru echter nog scherp in de gaten, ze vertrouwde hem voor geen meter. Waarschijnlijk zat hij nu al allemaal manieren te verzinnen waarop hij haar zou kunnen vermoorden. Zonder na te denken snoof de witte merrie verachtend, en schrok een beetje toen ze haar eigen geproduceerde geluid hoorde. Haar oren bleven strak in haar nek liggen. Hij zou wel merken wat een 'makkelijke prooi', ze was, dacht ze verontwaardigd. Uiteindelijk had ze genoeg gedronken en hief ze haar hoofd, terwijl ze ondertussen haar hals even uitschudde. Onbewust zochten haar ogen de hengst in het water weer op.

[sorry voor late post, had ontzettend weinig inspi - en nog steeds niet zoveel xD]