Iemand die mij hoort?

Casanova schrok toen er ineens stoom langs hem omhoog kwam en sprong opzij. Hij keek verbaasd naar de warme lucht die uit een gat in de grond kwam. Hij snapte er niks van, 'hoe kan dat nou!?' mompelde hij tegen zichzelf. Hij stak zijn neus uit en snoof de stoom in, daar had hij gelijk spijt van. De hete lucht brandde in zijn neus hij brieste en trapte met zijn voorbenen naar de geiser. 'Stomme stoom' mompelde hij weer. Hij draaide zich om, Bah, ik vind het helemaal niet leuk hier. Hij zwiepte boos met zijn staart en sprong aan in galop. Hij galoppeerde in een, voor zijn doen, rustig galopje. Weer kwam er ineens stoom uit de grond vlak voor zijn hoeven, hij maakte een grote sprong opzij. Hij bleef gelijk stilstaan, keek om zich heen en liep stapje voor stapje verder. Hij was nu voorzichtiger dan net, en hield de grond goed in de gaten. Na een stukje lopen, en natuurlijk voor geisers aan de kant springen, kwam hij bij een sneeuw vlakte. Hier zal het wel veilig zijn bedacht hij. Hij liet zich op zijn knieën zakken waarnaar hij zich in de sneeuw liet vallen. Hij rolde een paar keer om en stond toen weer op. Door de sneeuw was hij weer mooi schoon geworden, niet dat het hem veel kon schelen of hij nou schoon was op niet. Hij zuchtte, zijn adem lieten witte wolkjes ontstaan. Hij keek om zich heen, hij voelde zich best wel alleen nu hij niemand om zich heen had. Hij hief zijn hoofd in de lucht en hinnikte een keer luid. Misschien zou iemand hem horen en op zijn hinnik afkomen.

Terwijl ze rustig rondstapte over de kale grond zag ze een stuk verderop rook omhoog komen. Het duurde niet lang voor het weer weg was. Hooguit een paar seconde. Nieuwschierig stapte ze eropaf. Toen ze nog maar een paar decimeter ervanaf stond, kwam die stoom weer. Ze schoot achteruit en keek er angstig naar met haar hart kloppend in haar keeltje. Ze herstelde zichzelf weer snel en keek waar het uitkwam. Die dingen waren hier overal! Ze zag in de verte sneeuw. Ze galopeerde met kleine passen aan en slalomde om de geisers heen. Na een tijdje kwam ze aan bij de sneeuw. Een hoog hinnikje verliet haar keel. Haar oren draaide alle kanten op. Ze hoopte dat er iemand zou reageren op haar hinnik. Ookal klonk het niet zo hard omdat ze er niet zoveel kracht achter kon zetten als een volwassen paard. Ze wachte gespannen af en speurde met haar ogen de hele omgeving af. Wat moeilijk ging omdat er ook rotsen waren waar ze niet overheen kon kijken.

Casanova stond verveeld aan een tak van een boom te kauwen, af en toe keek hij even rond of schrok hij van een geluidje. Hij was zich nu echt aan het vervelen, hij vond het niks aan om alleen te zijn. Hij had liever iemand bij zich, om mee te spelen. Of in ieder geval gewoon gezelschap. Als hij maar niet alleen was. Terwijl hij verveeld voor zich uit staarde hoorde hij ineens een zacht hoog hinnikje. Dat is vast een veulentje, dacht hij Of een paard met keelpijn. Het maakte hem eigenlijk niet zo veel uit of het nou een veulen was of een volwassen paard. Hij was allang blij dat hij een ander paard hoorde, nu zou hij misschien niet meer alleen zijn. Hij sprong aan in een rustig drafje en draafde in de richting waar het hinnikje vandaan kwam. Vanuit de verte zag hij een klein veulen stond. Hij stak zijn neus in de lucht en rook dat het een merrie was. Hij keek in het rond, maar zag geen ander paard die de moeder van het veulen zou kunnen zijn. Ze zag er angstig uit, zou wel door die stomme geisers komen, dacht Casanova. Hij liep langzaam naar het veulen toe, hij wou niet dat ze bang weg zou rennen. "Hallo" zei hij op een zachte, vriendelijke toon "Ben je hier helemaal alleen kleintje? ben je je moeder kwijt?" Hij keek naar het veulen terwijl hij een antwoord afwachtte.

Ze hoorde geen hinnik terug. Ze keek even naar de grond. Misschien was ze hier dan toch alleen. Maar toen ze weer op keek zag ze in de verte een schim. Een silhouette die steeds dichterbij kwam. Ze hinnikte vrolijk. Maar ergens werd ze een beetje bang. Omdat ze niet kon weten of het een goed of slecht paard was. Ze was nog jong en zou geen partij vormen voor een groot volwassen paard. Ookal was ze al een aantal maanden oud. Ze wachte af tot het paard dichterbij kwam. Ze kon niet weten of het een hengst of een merrie was omdat de wind de verkeerde kant opstond. Ze zag het paard nu van 25 meter afstand. Ze zag zijn kleuren. Erg mooi vond ze. Terwijl ze het paard bekeek was hij er al. Ze keek een beetje omhoog en spitste haar oren naar voren. Zijn houding was niet aanvallend waardoor ze niet bang meer was. 'Hoi' Zei ze een beetje verlegen. 'Mijn ouders zijn er niet meer..' Zei ze na een tijdje. Curlin had haar groot gebracht sinds ze 2 weken was. Maar nu wilde ze graag op ontdekking uit en de rest van de wereld ontdekken. Ze vondt zichzelf groot en sterk genoeg ervoor. Ze keek hem aan en rook nu wel dat het een hengst was. Ze hoorde het ook aan zijn stem. Die zo zacht en vriendelijk was, dat ze nu helemaal op haar gemak was.

Casanova zag dat het veulen haar houding veranderde, ze zag er niet erg bang uit. Hij bekeek het veulen nieuwsgierig, ze zag er niet verwaarloosd uit. 'Hoi' Zei het veulen zachtjes. Heel even was het stil. 'Mijn ouders zijn er niet meer..' zij het veulen na een tijdje. 'Ben je helemaal alleen dan?' vroeg Casanova. Hij bedacht zich ineens dat hij zich nog niet had voorgesteld. 'Mijn naam is trouwens Casanova' zei hij snel. Hij begon eigenlijk wel een beetje honger te krijgen. Hij schraapte met zijn hoef door de sneeuw, waardoor er was gras te voorschijn kwam. Hij nam een hap van het gras en keek kauwend naar het veulen. 'Wil je ook wat?' vroeg hij, waarna hij verder schraapte en er meer gras te voorschijn kwam. Hij graasde nog wat meer, en keek af en toe naar het veulen. Hij wachtte af tot ye antwoord zou geven.

Ze voelde zich wel op haar gemak bij hem, maar ze bleef op haar hoede voor het geval dat. Al verdacht ze hem niet. Ze luisterde naar zijn vraag. 'Ja.. Ben een paar dagen geleden op pad gegaan om de rest van de wereld te ontdekken' Antwoorde ze hem. 'Ik ben Dancing Moon' Zei ze als antwoord op zijn volgende vraag. Ze keek nieuwschierig naar wat hij deed. Waarom schraapte hij zo in die sneeuw? Dacht ze een beetje verward. Toen er ineens gras tevoorschijn kwam op de plek waar hij dat deed, kon ze haar ogen niet geloven. Ze had nooit kunnen bedenken dat hieronder gewoon gras was. Ze knikte vlug toen hij vroeg of zij ook wat wilde. Ze begon hevig te schrapen met haar hoef. Maar omdat haar hoeven niet zo groot waren, kon ze niet zoveel in een keer weg krijgen als Casanova. Maar uiteindelijk was ze toch door die dikke laag sneeuw heen en was daar ook ineens gras. Ze was helemaal trots. Vlug begon ze aan de sprietjes te kauwen. Het smaakte toch wel wat anders dan het gras dat ze gewend was. Maar dat maakte haar niet uit. Ze was allang blij weer gras te zien.

'Ja.. Ben een paar dagen geleden op pad gegaan om de rest van de wereld te ontdekken' Antwoorde het veulen 'Ik ben Dancing Moon.' Casanova dacht even na, 'Helemaal alleen?' zei hij een beetje verbaasd. 'Maar waar zijn je ouders dan? zijn ze..' hij aarzelde even, hij wou niet dat ze verdrietig zou worden van zijn vraag. 'Zijn ze dood?' vroeg hij voorzichtig. Hij kon het zich niet voorstellen dat ze echt helemaal alleen was. Ze moet toch ouders hebben, of in ieder geval iemand die voor haar zorgt. Ze zag er nog zo jong uit, het was toch onmogelijk voor zo'n jong veulen zonder moeder te leven. Hij kon het zich echt niet voorstellen om alleen op te groeien, zonder leeftijdsgenoten, zonder moeder? Maar dat zou waarschijnlijk wel komen door dat hij in zijn veulen jaren nooit alleen was. Hij had altijd wel iemand om mee te spelen, vanwege de grote kudde waar hij in leefde. Hij bekeek het veulen nog een keer goed, ze zag er toch echt gezond uit. Misschien was er wel iemand geweest die voor haar had gezorgd. Hij nam nog een hap gras en wachtte haar antwoord af.

Ze luisterde naar hem en dacht terug aan vroeger. 'Toen ik een week oud was..' Begon ze. Het was moeilijk voor haar om erover te praten, maar besloot het toch te vertellen. '.. Was de hele kudde gevangen.. Tenminste.. Dat denk ik. Want ik sliep in een grot, maar toen ik wakker werd waren ze weg.. Toen zocht ik 3 weken naar ze en kwam ik een merrie tegen genaamt Curlin, zij heeft voor mij gezorgt al die tijd.. Maar ik wilde meer van de wereld zien dus ben ik zelf op pad gegaan' Vertelde ze tegen hem. Ze schraapte vlug verder met haar hoefje om gras tevoorschijn te halen maar het werkte ook goed als afleiding voor haar. Zodat ze even haar gedachten ergens anders kon houden. Ze keek afentoe naar de hengst. Maar dat duurde telkens maar heel even want dan ging ze weer vlug verder met schrapen. Ze had nu al een aardig groot stuk leeggeschraapt voor haar hoefgrootte.

'Toen ik een week oud was..' Begon Dancing Moon. '.. Was de hele kudde gevangen.. Tenminste.. Dat denk ik. Want ik sliep in een grot, maar toen ik wakker werd waren ze weg.. Toen zocht ik 3 weken naar ze en kwam ik een merrie tegen genaamd Curlin, zij heeft voor mij gezorgd al die tijd.. Maar ik wilde meer van de wereld zien dus ben ik zelf op pad gegaan' Casanova luisterde aandachtig naar haar verhaal, hij kon merken dat ze het moeilijk vond om er over te praten. Dus er had wel iemand voor haar gezorgd, ene Curlin, Die kende hij niet. 'Wat rot voor je dat je je ouders kwijt bent' Zei hij op een vriendelijke toon. 'Maar is het niet gevaarlijk om zo alleen rond te lopen?' vroeg hij aan Dancing Moon. Hij bedacht zich dat er genoeg slechte paarden en andere gevaren waren, vooral voor zo'n klein veulen. Hij wist wel zeker dat ze het niet zou overleven als ze een slecht paard tegen zou komen. Hij keek afwachtend voor een antwoord naar Dancing Moon.

Ze keek op toen hij weer begon te praten. Ze dacht even aandachtig na over zijn vraag en kwam erachter dat ze eigenlijk helemaal niet echt had nagedacht over dat ze een slecht paard zou tegen kunnen komen. 'Ik gokte het erop dat me niks zou gebeuren..' Zei ze na een tijdje. Ze wilde meer zien van de wereld. En omdat ze Curlin het niet aan kon doen om helemaal overal mee heen te gaan, was ze in haar eentje gegaan. Ze hoopte vrienden te vinden, en stiekem hoopte ze haar oude familie weer ooit tegen te komen. Maar eigelijk wist ze al dat die kans wel zo minimaal was dat ze het eigenlijk beter gewoon kon vergeten. Ze was zo in gedachten verzonken dat ze niet in de gaten had dat ze heel dood naar een steen met een laagje sneeuw aan het kijken was alsof die haar had gehypnotiseerd. Ze keek meteen op en keek even naar Casanova.

Casanova wachtte geduldig op Dancing Moon's antwoord. 'Ik gokte het erop dat me niks zou gebeuren..' Zei ze na een tijdje. Daar moest hij even over nadenken, heeft die merrie haar gewoon alleen weg laten gaan? Dat vond hij wel een beetje raar. Maar hij wist natuurlijk niet zeker dat die merrie haar zomaar in haar eentje op pad had laten gaan, dus besloot hij het te vragen. "Maar heeft de merrie die voor je zorgde je dan zomaar laten gaan?" vroeg hij voorzichtig, hoewel de verbaasdheid wel een beetje doorklonk in zijn stem. Hij vond het maar raar, maar hij zou eerst haar antwoord afwachten voordat hij erover zou oordelen. Hij nam nog een hap gras en kauwde erop terwijl hij nadacht. Hij begon een beetje gek te worden van het stilstaan, hij hield daar eigenlijk niet zo van. Maar hij besloot om eerst Moon's antwoord af te wachten, daarna zou hij wel een stukje gaan rennen. Hij kon natuurlijk altijd vragen of ze ook zin had om haar benen even te strekken. Hij schudde zijn hoofd even en zijn manen vlogen heen en weer, daarna keek hij weer naar Moon, die ondertussen een beetje doods naar een steen stond te kijken. Hij brieste even zachtjes , ze keek meteen op en keek hem aan. Afwachten keek hij haar aan.

Ze keek hem aan. Maar toen hij dat vroeg, keek ze vlug weg. Ze was eigenlijk gewoon zomaar weggegaan. Ze had niet het lef gehad om naar Curlin toe te stappen en het haar te vertellen. Ze slikte even maar wist even niet meer wat ze nu moest zeggen. Dalijk zou hij boos worden omdat het zo onverstandig was van haar. Maar omdat ze niet wilde liegen besloot ze het hem toch maar te vertellen. 'Eh.. Ik heb het haar niet verteld..' Zei ze zacht terwijl ze hem niet aankeek. Dat durfde ze nu gewoon niet. Ze vond het moeilijk om met andere te praten. Altijd was ze bang iets verkeerd te zeggen of een boze reactie te krijgen. Ze had haar oortjes naar achteren gelegt terwijl haar hoofd laag hing. Ze hing met haar neus bij het gras maar kon van de spanning niet eten. Ze wachtte nerveus op zijn reactie. Hopend dat het gewoon rustig zou zijn. Ze snoof een keer ligt en merkte dat ze steeds meer energie had nu. Ze wilde het wel weer eens kwijt. Even lekker gek doen. Maar of Casanova zo speels was wist ze niet. Ze durfde het ook niet aan hem te vragen. Dus liet ze het maar zoals het was.

Casanova zag dat Moon weg keek na zijn vraag, hij vroeg zich af waarom. Het was even stil, na een tijdje zei ze zacht 'Eh.. Ik heb het haar niet verteld..' Casanova zag dat ze hem niet aan durfde te kijken. Ze zou zich er wel voor schamen ofzo, dacht hij. Hij dacht even aan de merrie, die zou wel ongerust zijn. Hij wist verder er niks te zeggen, en hij zag dat ze er liever niet over wou praten. Hij schraapte even met zij hoef over de grond. "Heb je zin om een stukje te rennen?" vroeg Casanova opgewekt. Hij maakte een klein sprongetje waarna hij een stukje weg draafde. Hij draaide zich om en keek om naar moon. "Ga je mee? of blijf je hier?" vroeg hij op vriendelijke maar nog steeds opgewekte manier. Hij wou natuurlijk niet dat ze zich verplicht zou voelen om mee te gaan, het was haar keus. Maar om eerlijk te zijn zou hij het wel leuk vinden als ze mee zou gaan, hij wou eigenlijk niet alleen zijn. Hij had nu eindelijk iemand gevonden en hij dacht dat ze wel zin had om even haar benen te strekken. Als veulen was hij altijd in beweging, maar hij wist niet helemaal zeker of ze net zo energievol was als hem. Hij draafde een een stukje terug en steigerde laag, hij was nog steeds een beetje bang dat ze hem als een bedreiging zou zien. Hij bleef op een afstandje staan en keek afwachtend naar Moon.

Ze keek verbaast op toen hij dat vroeg. Ze voelde zich opgelucht omdat ze nu niet meer over Curlin ging. Ze maakte een vrolijk sprongetje. 'Natuurijk ga ik mee!' Zei ze weer helemaal vrolijk en zette het op een lopen. In een voor haar snelle galop ging ze er vandoor. Ze genoot van de frisse lucht en snoof het diep op. Ze keek vrolijk achteruit en hinnikte een keer vrolijk. Ze had nog echt een veulengalopje. Ze vond het leuk om weer eens lekker gek te kunnen doen. Ze was pas sinds kort zo energierijk. Aangezien ze daar eerst te zwak voor was. Daarom was ze ook nog niet in zo'n goede conditie. Maar ze had al veel geoefend om beter te worden en het rennen langer vol te kunnen houden. Ze keek naar de sneeuw die in het rond vloog omdat ze erdoorheen gallopeerde

Dancing Moon keek een beetje verbaasd, zag Casanova, maar tegelijkertijd ook opgelucht. Hij had wel gedacht dat ze niet meer over al die moeilijke dingen wou praten. Ze maakte een vrolijk sprongetje waarna ze riep "Natuurlijk ga ik mee!". Ze gallopeerde hem voorbij, en hij vloog achter haar aan. Hij zag dat ze zo hard ging als ze kon, wat voor hem een normale galop was. Maar hij ging niet te snel, hij hield er rekening mee dat zij kortere benen dan hem had. Hij was benieuwd hoelang ze het vol zou houden, hij had een behoorlijke goede conditie en kon het lang vol houden. Maar hij hield Moon wel goed in de gaten, als hij zag dat ze moe zou worden zou hij langzamer gaan. Hij wist niet zeker of ze het zou aangeven als ze moe werd. Hij hoorde de sneeuw onder hun hoeven kraken, hij vond het altijd wel een leuk geluid. Maar dat was zowat ook het enige wat hij leuk vond aan sneeuw, als hij geweten had dat hier zoveel sneeuw lag was hij hier nooit heen gegaan. Soms, heel soms vond het het wel leuk, en het was soms ook wel is mooi om te zien. Als alles wit was, en het was handig om je vacht schoon te krijgen. Maar nu begon hij de sneeuw behoorlijk zat te worden. Hij ging iets sneller. Toen hij Dancing Moon had ingehaald remde hij af. Met een sliding kwam hij tot stilstand. Hij had besloten om ergens anders heen te gaan, ergens waar geen sneeuw was. Hij twijfelde even of hij zou vragen of Moon mee wou maar besloot het gewoon te vragen. Hij vond dat hij haar niet zomaar achter kon laten, maar als ze niet mee wou zou hij het ook goed vinden. Hij had gehoord dat er bij de heuvels veel vers gras was en grote velden, dat leek hem wel wat. Hij keek naar Moon. "Zeg, Moon" zei hij vriendelijk "Ik mag Moon zeggen toch?" Hij wachtte niet op antwoord en ging er vanuit dat ze dat niet erg vond. "Ik ben die sneeuw eigenlijk wel zat" ging hij verder "Ik ga naar De Heuvels, heb je zin om mee te gaan?" Hij keek haar nieuwschierig aan, stiekem hoopte hij wel dat ze mee zou gaan, hij wou eigenlijk niet weer alleen ergens heen gaan. Hij was nu al veel te lang alleen. Maar misschien wou ze liever hier blijven, wat hij zich niet kon voorstellen. Hij keek haar nog steeds aan, wachtend op haar antwoord.

Vrolijk bleef ze met Casanova mee galloperen. Ze genoot er helemaal van. Maar na een tijdje hard te hebben gegallopeerd, begon ze toch wel moe te worden. Maar ze liet er niks van merken. Toen hij uiteindelijk zijn gallop eindigde met een sliding, raakte ze een beetje in de war. Ze wilde wel stoppen. Maar ze vond een sliding maken toch wel heel erg eng. Ze besloot hem na te doen maar door haar dunne beentjes ging ze onderuit. Op haar kont gleed ze verder over de sneeuw en kwam uiteindelijk tot stilstand. Vlug zette ze haar beetjes weer onder haar neer en stond snel op. Ze schudde zich uit want ze zat nu helemaal onder de sneeuw die haar afkoelde. Ze draaide om en galopeerde vlug terug naar Casanova. Toen hij vroeg of hij haar Moon mocht noemen keek ze hem een beetje verbaast aan. De meeste paarden die vroegen dat niet maar deden dat gewoon. Ze knikte maar vlug. Toen hij begon over de heuvels, dacht ze weer aan Curlin. Ze hoopte maar dat ze niet op de plek kwamen waar zij was. Want dan zou ze het uit moeten leggen waarom ze zomaar weg was. 'Uh ja is goed' Zei ze alsof er niets aan de hand was maar ergens was ze nu toch wel erg nerveus. Ze vond het wel leuk om bij hem te zijn. Ze was benieuwt hoe oud hij was. Aangezien hij wel speels was voor een groot paard vond ze.

Casanova grinnikte toen hij zag dat Moon hem na probeerde te doen met een sliding. Ze keek hem een beetje verbaast aan toen hij vroeg of hij haar moon mocht noemen. 'Uh Ja is goed' zei ze, Casanova zag dat ze een beetje nerveus was, hij vroeg zich af waarom. Maar hij vond het wel leuk dat ze mee ging. 'Zullen we morgen naar de heuvels dan?' vroeg hij, het begon al donker te worden en het leek hem geen goed idee om in het donker op pad te gaan. Hij zag verder op wat bomen staan, er lag niet zo veel sneeuw onder de bomen. Het leek hem een goede plek om te overnachten. Hij keek even naar Moon, 'Ga je mee?' vroeg hij op vriendelijke toon, waarna hij in een rustig drafje naar de bomen draafde. Hij ging onder een boom staan en keek naar de grond, groen gras kwam te voorschijn toen hij met zijn hoef door de sneeuw schraapte. Hij had bijna alle sneeuw weg geschraapt zodat Moon niet in de koude sneeuw zou moeten liggen. Zelf ging hij tegen de moon aan staan en keek over de vlakte, geen andere paarden in de buurt. De kust was veilig, ze konden nu rustig slapen. 'Ik heb een slaapplek voor je gemaakt' zei Casanova terwijl hij met zijn neus naar het weg geschraapte stukje wees. 'dus als je wil kan je daar slapen' zei hij, hij wou haar nog steeds niks verplichten. Hij hield alles goed in de gaten, het leek er niet op of er een ander paard in de buurt was, maar je weet maar nooit. Hij was blij morgen weg te kunnen uit de sneeuw, hij verheugde zich nu al op het groene gras.

Toen hij voorstelde om morgen naar de heuvels te gaan knikte ze. Ze volgde zijn blik naar de bomen. Waarom zou hij daarnaar kijken? Vroeg ze zich af. Ook toen hij vroeg of ze meeging was ze verbaast. Maar ze besloot hem gewoon te volgen. Ze galopeerde vlug achter hem aan. Toen ze zag dat hij bij de bomen stopte, ging ze optijd afremmen want ze wilde niet weer uitglijden met een sliding. Ze stapte het laatste stukje naar de boom verder. Ze keek naar hem hoe hij de sneeuw zo makelijk kon wegschrapen. Ze zou willen dat ze ook al zo groot was.. Ze keek hem vrolijk aan. 'Dankjewel!' Zei ze en duwde haar neusje tegen zijn hals aan waarna ze op de grond ging liggen tegen de boom aan. Ze was erg moe doordat ze weinig had geslapen de laatste tijd.

Casanova was al een tijdje wakker, maar besloot te wachten tot Moon uit zichzelf wakker zou worden. Hij vond nog steeds dat ze slaap nodig had, ze moesten natuurlijk best een eind lopen voordat ze bij de heuvels aan zouden komen. Hij verheugde zich er zo op, het groene gras, de warme zon. Hij werd er helemaal vrolijk van, zodra Moon wakker werd zouden ze vertrekken. Ze zou natuurlijk eerst moeten eten enzo, hij had al wat voor haar klaar gelegd. Hij had verderop een appelboom gevonden, er hingen niet veel appels meer aan. Maar hij had er toch een stuk of zes gevonden. Hij vroeg zich af hoeveel ze nodig had, hij had er zelf twee gehad. De rest mocht zei hebben, zei moest nog groeien, ze was nog jong. Ook al was hij ook nog jong en moest hij ook nog groeien. Hij was nog maar net twee, maar toch, zei had meer nodig vond hij. Stiekem was hij best wel een beetje trots op zichzelf, hij vond dat hij best goed voor haar zorgde. Ook al kende ze elkaar nog maar net een dag misschien. Een klein beetje ongeduldig, stond hij te wachten tot ze wakker zou worden.

[Zal ik een topic maken in de heuvels? (:]

Moon zat in een diepe slaap. Ze droomde over de heuvels, het spelen met Mysterio.. Ze vond hem zo leuk.. Maar hij was zo slecht.. Terwijl Moon zelf een vrolijk en lief veulen was die niet zo gemeen wilde zijn. Ze miste hem wel maar ze moest verder, andere paarden ontmoeten.. Maar met Mysterio kon dat niet aangezien die andere paarden haatte.. Vrolijk galopeerde ze door het gras, tot ineens de andere paarden verdwenen en de heuvels veranderde in die moerassen. Weer stonden er paarden om haar heen die haar bang maakte en uitlachten. Ze was echt doodsbang. Deze droom had ze nu al meerdere keren gehad. Ze kreeg een harde trap van een paard waardoor ze van de schrik wakker werd. Ze sprong gelijk overeind met een bonzend hart en keek angstig de omgeving rond. Maar toen ze zag dat Casanova bij haar was en er geen eng ander paard te zien was kalmeerde ze weer en ontspande. Ze keek naar de grond. Ze hoopte dat het nooit echt zou gebeuren, in haar dromen vondt ze het al eng genoeg! Haar blik viel op een aantal appels die vlak bij haar lagen. Vragend keek ze Casanova aan.

(Goed idee:D)

"Die zijn voor jou" zei Casanova toen hij zag dat Moon verbaasd van de appels naar hem keek. Hij glimlachte even naar haar. "Eet maar rustig hoor, we hebben alle tijd." zei hij kalmpjes. Hij verheugde zich er echt op om lekker jong gras te eten. Het was nog niet zo heel laat, de zon was nog maar half op de hemel. Het was een klein beetje mistig, maar dat deerde hem niet. Stiekem was hij wel een beetje ongeduldig, maar hij deed zijn best het niet te laten merken. Hij wou niet dat Moon zich zou haasten. Nadat ze genoeg gegeten en gedronken hadden, maakte Casanova aanstalten om te vertrekken. Met Moon aan zijn zijde ging hij op weg naar de heuvels.

[Ik maak straks wel ff een topic aan moet eerst even eten. ;p]