it's too late to fight

volgorde: Faye - Visje- Coktail - Skeith

De palmbomen ruiste soepel mee met de wind, en ging heen en weer, heen en weer. Alles was stil, en geruisloos, terwijl de opkomende zon aan het...opkomen was[oeioei, wat een zin x3]. De bladeren van de palmboom werden op en neer geblazen, wat voor een bladluis op zo'n palmblad wel extreem moeilijk zou zijn om vast te houden aan het blad. Maar dat deed er vandaag niet toe, want vandaag was het tijd voor een ander diertje, een paard om precies te zijn. En om nog preciezer te zijn, een jaarling. En niet zomaar een jaarling, een alfa-veulen was het, die later de kudde van iemand moest overnemen. En die iemand had de kudde genaamd Fire Flame. Helaas was ze niet een echt veulen van die iemand, maar een pleeg. Maar daar maakte Visual zich geen zorgen om! Samen met haar pleegbroertjes zou ze de kudde opvolgen. Als ze maar niet wordt verdrongen door twintig anderen pleegveulens vond ze alles best.
In een lichte draf ging Visual daar, haar hoeven denderend over de zachte grond. Al het zand stoof op, en soms keek Visual achterom, om te zien hoe dat eruit zag. Maar zo hoog stoof het zand niet op, dus ze gaf het maar op. [raden vanaf waar ik dat liedje opzette Coktail XD]Ze ging weer verder. Ze zag een witte schim op het zonnige strand, waar wel een ochtendnevel hing. Ze gooide haar hoofd de lucht in, en schudde met haar manen. Ze hinnikte luid en vrolijk naar de witte merrie. De zonsopkomst zag er fris uit, vandaag een geweldige dag, waarschijnlijk wel dus. Ze stopte bij de witte merrie. Het was lang geleden dat ze zich in het openbaar had laten zien, nou ja. De laatste keer was ze nog zo klein. Nu begon ze een karakter te krijgen. "Howdee!" zei ze vrolijk. "Hoeisttie?" zei ze totaal niet veulen-achtig. Ach, ze was immers een jaarling. Ze keek de witte merrie aan, en wachtte op antwoord.

De Paint merrie stormde vrolijk over het strand. Haar hoeven leken te zweven, terwijl ze met haar oren opgewekt naar voren gestoken een steeds langere afstand aflegde. Zand vloog omhoog, en haar hoeven lieten afdrukken achter in de witte ondergrond. Een luide bries ontsnapte aan haar lippen, haar hoofd hield ze fier en misschien een tikje dominant in de lucht. De ondergaande zon weerspiegelde in haar ogen, als een oranje bol die op dit moment precies de horizon aan leek te raken, alsof de zon op de zee balanceerde en zo weg kon rollen. Coktail keek er even naar, het was een prachtig gezicht, de lucht in verschillende tinten goud, roze, oranje en paars. De zee glinsterde door de laatste zonnestralen, die tot op het laatste moment hun best deden om alles te verwarmen. Toch zou het niet lang meer duren voor de maan op kwam en alles in een koel licht hulde, en ook de lucht begon al wat kouder te worden.
Coktail versnelde haar passen, de wind suisde in haar oren en voerde haar manen en staart mee. Haar nek hield ze sierlijk gebogen, haar passen waren sierlijk maar snel, ze strekte haar benen ver uit elkaar tot ze nog sneller ging en ze het gevoel had te vliegen. Ze sloot even haar ogen, hier genoot ze ongelofelijk van. Alleen zij, de zilte wind, de ondergaande zon en het kabbelende zeewater naast haar. Ze boog wat af van haar rechte koers, zodat haar hoeven in aanraking kwamen met het water en spetters omhoog wierpen, haar nog zonverwarmde vacht verkoelend.
De merrie grijnsde, er waren leuke dingen gebeurt sinds ze in DH was, maar ook mindere. De leuke waren bijvoorbeeld het feit dat ze zich aangesloten had bij de Quiet Sparkle, en nu deel uit maakte van een hechte kudde. Het voelde goed om ergens bij te horen, ergens deel van uit te maken. Het voelde goed om bij de Quiet Sparkle te horen. Alhoewel ze de leden nog maar nauwelijks kende, had ze het gevoel dat het een fijne groep paarden was. Ze had zin om met hen samen te werken. Maarja, every rose has its thorns… De aanstormende oorlog tussen de Fire Flame en de Black Rose was ook moeilijk te vergeten. En Coktail zou mee vechten aan de zijde van het goede. Maar toch was ze niet bang, en ze zou het niet worden ook. Coktail was sowieso geen paard dat snel bang werd, ze had altijd al een uitstraling van zelfvertrouwen gehad. Ze liet zich dan ook geen moment op haar kop zitten en had altijd wel het één of andere gevatte antwoord klaar staan, mochten er paarden zijn die haar even dachten te pesten. Bovendien was een goedgemikte schop ook niet uit den boze, dacht ze met een grijnsje. En ja, natuurlijk bleef ze wel vriendelijk tegen de goede paarden, van grappen maken hield ze veel.
Ze werd uit haar gedachten losgemaakt, toen ze twee paarden in de verte zag. Of beter gezegd; Één paard en een veulen, of nóg beter gezegd jaarling. Maar voor Coktail was dat gewoon veulen. Toen ze dichter bij de paarden was, grijnsde ze vrolijk naar hen. “Alohaa, hoe gaat het ermee?” zei ze opgewekt, terwijl ze een sliding stop in het zand maakte. Ze brieste vrolijk en keek met een twinkeling in haar ogen naar de witte merrie, en daarna naar de jaarling. “Haai, kleine.” Zei ze vriendelijk, en knipoogde met een lach.

De oren van de grote brede hengst hingen een beetje opzij en in zijn ogen stond een koude, maar verveelde blik. Sinds hij hier was, had hij nog geen enkel fatsoenlijk gevecht gehad en het barstte hier van de goedzakken. Hoe deprimerend kon een land zijn? Hij zwiepte geërgerd met zijn staart en brieste. De zilte zeelucht drong zijn neusgaten binnen en hij liet zijn blik rondgaan. In de verte waren drie stippen te zien, duidelijk de gestaltes van paarden. Even had hij de neiging om weer om te draaien en een ander gebied te zoeken, maar waarom zou hij er niet heen gaan? Als het goedzakjes waren, kon hij tenminste weer paarden pesten en bedreigen. Als het paarden waren die net als hij aan de duistere kant stonden, zou hij misschien een fatsoenlijk “gesprek” kunnen voeren. Het was al te lang geleden dat hij fatsoenlijk met een paard had kunnen praten, Tiara was een uitzondering. Met haar kon hij alles bespreken; ze hadden niet veel woorden nodig. Ze wist waar hij naar zocht en hielp hem dan ook met heel haar hart. Een kleine grijns trok een mondhoek omhoog. Hij stapte op zijn dode gemak naar het groepje toe. Zijn hoeven lieten diepe afdrukken achter in het strandzand en zijn manen en staart wapperden in de sterke zeewind. De geuren van de paarden stroomden zijn neus binnen en als automatische reactie, draaide hij zijn oren iets naar achteren. Ze moesten niet denken dat hij zo’n lief zoetzappig goedzakje was, want dat was hij absoluut niet. Skeith was een van de meeste verdorven paarden die hier op aarde rondliep. Zijn lichaam was breedgebouwd en goed gespierd; ideaal dus om te doden. En dat was iets waar hij zeer goed in was. Hij kwam dichterbij de paarden en liet zijn blik over hen heen glijden. Één voor één bestudeerde hij hen en het was al gauw duidelijk dat het goedzakken waren. Hij zuchtte verveeld en stapte op hen af. Zijn verschijning was zeer angstaanjagend, vergeleken met die van de andere drie paarden die zo te zien alle drie een zuivere, onschuldige ziel hadden. ’Goedendag, vrienden.’ Sprak hij op koude toon, het laatste woord werd door hem sarcastisch uitgesproken. Deze paarden zouden nooit zijn vrienden worden, wat er ook gebeurde. Misschien, als een van hen zich zou bekeren tot de duistere zijde, zou hij hem dan een klein beetje respecteren. Maar zij, noch hij zagen er niet uit alsof ze dat zouden doen. Hij zwiepte met zijn staart en wierp ieder paard een kille blik toe.

-mijn inspiratie vliegt weg, ren er even achteraan met een vlindernetje-

[nee, ik pak het wel :) *ren ren*]

Visual keek even met een eigenwijze blik naar een andere paint merrie, die naast haar was komen staan. Kleine? Hoe durft die merrie dat te zeggen? Ze was niet klein, ze was groot. Eigenlijk was ze eigenwijs, net zoals een chihuahua die denkt dat ze groter zijn dan andere honden. Zo ongeveer was ze. Mijn tijd komt nog wel, zuchtte ze in gedachten. Ze liet haar oren rusten, en wachtte even. Toen kwam er een donkere hengst aan. Geen greintje angst ging door Visual heen, ook al wist ze direct dat de hengst slecht was, en met sarcasme praatte. Maar ze bleef als een muur op haar plek staan. Zo'n mietje was ze ook weer niet, zelfs al is een jaarling een mietje, zij was het niet. Toen begon de witte merrie, die trouwens een arabier was, rondjes om alledrie heen cirkelen. Visual keek een beetje nieuwsgierig naar de witte merrie. "Kleintje," mompelde die terwijl ze haar aantikte als een dom spelletje tikkertje. Dit werd Visual te veel. Kleintje, kleintje en nog eens kleintje. Altijd werd ze zo genoemd, ook al is ze pasgeboren, een paar maanden of een jaarling, ze was een kleintje. "Let op je woorden, anders stuur ik mama op je af!" zei ze als een verwend nest dat zat te jennen om een koekje. Visual hield van jennen, anderen irriteren, en deze merrie had precies het goede moment uitgekozen om Visual kleintje te noemen. Ze wachtte op een reactie.

[boe, wat een inspi x3]

[ík pak het wel *neemt elektrische vliegenmepper bij de hand*]

Coktail hief haar hoofd op toen ze in de verte een figuurtje zag naderen. Vermoedelijk een paard. En ja, even later werd haar vermoeden bevestigd toen het figuurtje nog dichterbij was en de duidelijk contouren van een hengst aan nam. Toen hij dichtbij genoeg was, werden ze eerst allemaal aangestaard. Coktail staarde uitdagend terug, de hengst had de houding van een slecht paard, en zijn woorden bevestigden dat nog eens. ’Goedendag, vrienden.’ Het was een sarcastisch uitgesproken zin en Coktail gooide haar hoofd eens naar achteren, en rolde met haar ogen, niet onder de indruk. “Goedendag, mijn beste vriend.” Zei ze op dezelfde sarcastische toon, en snoof. Ja, Coktail was nou eenmaal niet het paard dat je op die manier moest benaderen, want je kreeg een opmerking terug.
Haar oren spitsten zich en ze draaide haar hoofd naar de Arabische merrie, toen die plotseling begon te lachen. Haar mocht ze in elk geval wel; Het was een vrolijke merrie, en ze zag er erg vriendelijk uit. Ze keek met een kleine grijns om haar lippen toe hoe de witte merrie elk van hen met haar neusje aantikte, en een bijnaam gaf. Coktail schudde haar hoofd en lachte, toen ook zij aan de beurt kwam en ‘Tweekleur’ genoemd werd. Ze vond het wel leuk, en besloot dat de witte merrie ook een bijnaam verdiende. Dus zette ze een paar elegante stappen naar haar toe, tikte haar aan met haar grijswitte neus en zei vriendelijk; “Sneeuwvacht.” Ze vond het een erg aparte, maar wel leuke manier om paarden te begroeten.
Nu werd de aandacht van de paint merrie weer afgeleid naar de jaarling, die iets in de richting van ‘kleine’ mompelde. “Ooit ben je volgroeid, en dan mag jij het tegen de veulens zeggen, kleine!” zei ze met een scheve grijns, maar het was wel half om haar te troosten. "Let op je woorden, anders stuur ik mama op je af!" zei het veulen, het klonk nogal uit de hoogte. Coktail lachte opgewekt, zoals ze wel vaker deed want meestal was ze wel vrolijk, en keek toen weer naar het veulen. “Chillax, dude!” zei ze, nog steeds met haar maar al te bekende grijns, die haar gezicht haast nooit leek te verlaten.
Ondertussen hield ze één oor op de hengst gericht, in afwachting van wat hij zou doen, aangezien hij niet al te vrolijk leek. Maar aan de andere kant; Nu aanvallen was niet verstandig, zij waren in de meerderheid ook al was één van hen een jaarling. Nog steeds waren er twee sterke, volwassen merries.

Het was de paint die als eerste aan hem antwoordde. Haar woorden, echter, irriteerden hem en hij wierp haar een dreigende blik toe. Het was niet zo dat hij een antwoord terug niet kon waarderen. Het was eerder dat een antwoord van hem goedzak hem irriteerde. De schimmelmerrie begon te lachen en zijn ogen flitsten naar haar toe. Even trok hij een wenkbrauw op, hij zag hier in de verste verte niets humoristisch aan. Toen ze hem met haar neus aanraakte, kneep hij zijn ogen samen tot spleetjes, maar hield zich verder in. De merrie begon te spreken en haar stem verbaasde de grote hengst enigszins. Van zo’n fijn klein jong paard zou je een lichte, heldere stem verwachten, maar de stem van de merrie was hees. De jaarling, die door de witte merrie “kleintje” werd genoemd, protesteerde verontwaardigd en een van zijn mondhoeken trok lichtjes omhoog. Dat soort gedrag waardeerde hij wel. Een paard moest voor zichzelf kunnen opkomen. Zwijgend hoorde hij de conversatie aan, zijn humeur dalend met de seconde. In wat voor circus was hij nu weer beland? Een stel vrolijke paarden dat het leuk vond om elkaar een bijnaam te geven? Hij zwiepte met zijn staart en zijn blik schoot naar de paintmerrie, die hem nauwlettend in de gaten hield. Haar blik zei in feite genoeg voor hem; ze dacht waarschijnlijk dat hij een gevecht zou aangaan. Maar hij wist nog niet of het zo ver zou komen vandaag. Hij was niet bang om te vechten, er waren maar weinig uitdagingen die hij niet was aangegaan. Hier was er echter sprake van een groep van vier paarden, van wie iedereen jonger was dan hij. Er zat zelfs nog een jaarling tussen. Zouden zij werkelijk denken dat hij bang zou zijn? Het idee was haast lachwekkend. Hij brieste verveeld en “flapperde” even met zijn oren omdat er wat zand in zat. ’Nu je iedereen een nieuwe naam hebt gegeven, ben ik benieuwd naar de naam die je ouders jou hebben gegeven.’ Skeith sprak met zijn gebruikelijke kille stem. Deze keer klonk het heel beheerst. Zijn ondertoon was niet dreigend of vol haat. Zijn zwarte ogen gleden langzaam naar de witte merrie toe, aan wie hij de vraag had gesteld. Namen waren altijd handig om te weten, zo kon je tenminste iemand aanspreken. De bruine hengst was niet zo sociaal aangelegd, maar het was af en toe wel handig als je je slachtoffer nog langer wilde martelen.

[nooh, geen electrische vliegenmepper =O :')]