Tears of an angel ~

Haar kleine, magere gestalte kwam maar met moeite vooruit. Haar eens zo mooie blauwe ogen waren nu niet meer dan twee doffe gaten met een blauwe gloed erin. Eens had Kai vreugde en liefde gekend, maar dat leek voor haar al jaren geleden. Een vermoeide zucht vormde zich gorgelend in haar longen en verliet haar zwarte lippen. Het leven was niet meer voor de jonge merrie weggelegd. Door de vuile vacht kon je haar ribben tellen. Ze was afgevallen en dat terwijl ze al zo klein en slank oogde. Haar ingevallen ogen waren op de kale grond gericht. Naarmate ze vorderde werd het ook steeds kouder en mistiger. Als ze eenmaal aan de top zou zijn gekomen dan was de mist zo dik dat Kai geen hand voor ogen meer kon zien. Ugh, het boeide haar toch geen flikker. Haar einde was nabij en daar had ze op de één of andere manier vrede mee. Khenia was oud genoeg om voor zichzelf te zorgen en over Kristen maakte ze zich al helemaal geen zorgen. Doordat ze in gedachten verzonken was, keek ze niet uit en struikelde de merrie over een grote kei die op haar pad lag. Met een harde klap raakte haar lichaam de harde grond. Pijn schoot door haar spieren heen. Alles duizelde voor Kai's ogen. Versuft bleef ze liggen. Haar hoofd had een harde klap te verduren gehad. Toen werd alles zwart. Kai besefte dat dat door het bloed kwam dat uit een hoofdwond stroomde en in haar ogen terecht kwam. Fijn, des te minder ze straks zou merken van de val die gepland stond. De merrie wilde haar leven beëindigen door een dramatische sprong van de bergen, zo het ravijn in. Kai probeerde wankelend op haar benen te gaan staan, wat met veel moeite lukte. Bloed droop op de grond en trok in de aarde. Haar knieën waren geschaafd en een diepe wond sierde haar rechter achterbeen. Haar witte manen klitten samen door het opgedroogde bloed van een eerdere struikelpartij vandaag. Het kleine merrietje had in de afgelopen weken alleen maar pijn meegemaakt, haar kudde was haar ontnomen, daarna bestond Dénali opeens niet meer en nu zat ze in een diepe depressie. Dat was de druppel die de emmer deed overlopen. Niemand zou haar missen. Saronse niet. Ravena niet. Haar ex-leden en nakomelingen ook niet. Punt uit. Van Visual en Merle had ze al maanden niets meer vernomen, waarschijnlijk ontweken ze haar gewoon. Allemaal zieke gedachtes vulden haar hoofd. Ze was het niet waard om nog een hartslag op de aardbol rond te dwalen. Iedereen had haar in de steek gelaten. Of zíj hen. Kristen had haar moeder er al voor gewaarschuwd; Kai moest socialer worden. De merrie was een einzelgänger. Ze schudde haar hoofd zwakjes. Bijna al haar levenslust was uit haar lichaam verdwenen. Niks kon de merrie nog van haar doel brengen. Niks kon dat nog doen. Zelfs de meest dierbare vriend van haar, Saronse, had dat niet in zijn macht. De laatste keer dat ze hem had gezien was bij het zilveren meer geweest. De mooiste nacht van haar leven was dat geweest, maar meer ook niet. Ondertussen had de merrie al bijna de top bereikt. Een spoor van bloed had ze achtergelaten. Wolven en andere roofdieren zouden haar makkelijk kunnen vinden. Het boeide haar niks, helemaal geen ene zier. Misschien was het ook wel beter, dan bleef haar lichaam korter bestaan nadat Kai het verlaten zou hebben. Haar lichaam raakte langzaam aan steeds kouder en gevoellozer. Kai moest opschieten anders zou ze hier sterven en niet ergens beneden in het ravijn. Bekenden zouden haar dan sneller vinden. Trillend stopte de merrie. Een ruige wind blies haar bijna omver. Ze had nog maar weinig kracht in haar bezit. Zover het nog ging bracht Kai haar gehavende lijf naar de rand van de berg. Ze keek de eindeloze diepte in. Een traan verliet haar ogen. Opeens kon ze niet meer op haar benen blijven staan. In slow motion raakte haar lichaam de grond. Kai viel in een oneindig diep zwart gehad en raakte buiten bewustzijn. Er was nauwelijks nog waar te nemen dat ze ademde. Een paard zou gelijk denken dat ze dood was. Haar lichaam was ijskoud en haar ogen gesloten. Niemand zou haar hier ooit vinden. Haar lichaam zou langzaam aan het ontbindingsproces beginnen wanneer Kai's ziel het lichaam verlaten had. Het was beter zo. Niemand zou de merrie missen.

-Alleen Saronse en anderen later wanneer ik dat aangeef-

Felle lichtflitsen schoten door het donker. Met moeite kreeg Kai haar oogleden een klein stukje omhoog zodat ze kon zien. Al was er niet veel bekijks door de dikke mist die op de berg hing. Een bekend geluid weergalmde door de wanden van het ravijn onder haar. Langzaam vormde het geluid zich tot woorden. “Kai? KAI!? Waar ben je?” Weerklonk de heldere stem van Saronse. Wait a second. Saronse?! Plotseling was Kai meteen honderd procent bij bewustzijn. De Paint hengst mocht haar niet vinden, niet in de toestand waarin ze nu verkeerde. Als Saronse de merrie zou vinden, dan hield hij haar gegarandeerd tegen. Dat mocht ze niet laten gebeuren. Hoeveel ze ook om de hengst gaf, het was niet genoeg om voor in leven te blijven. Gehuil van wolven weergalmde in haar pijnlijke oren. Ze drukte haar oren plat in haar nek. Fijn, Saronse kreeg dus hulp van zijn vrienden, de wolven. Iki was er dus vast bij en die herkende haar geur, dus zouden ze snel haar geurspoor gevonden hebben. Een pijnlijke kreun kwam uit haar keel omhoog toen de schimmelmerrie - voor zover ze nog wit was – een poging deed tot opstaan. Succes stond helaas niet aan haar zijde vandaag. Geërgerd gromde Kai toen haar spieren niet wilden meewerken. Ieder moment loerde het gevaar dat ze haar grip op de werkelijkheid kon verliezen en dan zou het een helse strijd worden om die weer terug te winnen. Met ontzettend veel moeite wist Kai wonder boven wonder op vier benen te blijven staan. Ze leek net een jong veulen die voor het eerst op zijn spillepoten kon blijven staan. Door het dagenlange vasten was de merrie veel van haar fysieke kracht kwijtgeraakt; geestelijke kracht had ze toch al niet meer. Ze zette haar magere lijf tot een sukkeldrafje. Door de plotselinge beweging begonnen haar wonden weer te bloeden. Shit, dat kan ik er ook nog wel bij hebben. Wankelend bracht ze haar lijf naar de rand van de berg en keek over de rand. Haar ogen moesten even de tijd nemen om de gedaante die zich zo’n vijftig meter onder haar bevond waar te nemen. Dat moest Saronse zijn. Door haar snelle sprong achteruit gleed ze uit. Daarbij kwamen stenen los en vielen op het ravijn in, recht op de plek waar de hengst zich ongeveer zou moeten bevinden. Fijn, nu zou hij haar aanwezigheid zeker opmerken. Het geluk zat haar vandaag zeker niet mee. Eigenlijk, als alles op rolletjes was gelopen, had Kai nu dood kunnen zijn. Dan had ze nu geen pijn meer gevoeld. Het leven was niet eerlijk, vond de merrie. Kreunend en steunend stond ze weer op. Verschillende schaaf- en snijwonden sierden haar lichaam. Ze keek om haar heen, waar kon ze nu het best naartoe gaan? Hier over de rand springen was geen optie, ze wilde het Saronse niet aandoen. Maar hij is je wel zelf komen zoeken, dus moet hij ook met de gevolgen leren dealen. Het kwaadaardige stemmetje in haar hoofd klonk erg verleidelijk om naar te luisteren en zich eraan over te geven. Kai vond een paadje die hogerop de bergen in leidde. Die volgde ze, een spoor van bloed achter haar latend. Een zwarte vogel vloog door de lucht. Even bekroop de angst haar dat het Amenia de tweede was, de vogel van Ravena. Als zij hier nu ook was, moest Kai zeker haast maken wilde ze haar doel nog bereiken. Eindelijk, na een tiental minuten klimmen en zwoegen, kwam Kai aan op de top. Ze keek naar beneden, maar zag niks door de weeïge mist die er hing. Hier was die iets minder dik dan een paar honderd meter beneden. Wankelend van de adrenaline die door haar aderen stroomde deed de merrie een stap achteruit. Kai sloot haar ogen. Dit was het dan, dacht ze triest. Haar zielige leven hiernaartoe geleefd. Niks kon haar nu nog van het zieke idee afbrengen om zelfmoord te plegen. De merrie opende haar blauwe ogen weer en zette haar lichaam in beweging. Met een grote sprong verliet ze de veilige ondergrond en ruilde die in voor de lucht. Als een blok viel de merrie naar beneden. Wat ze niet had verwacht, was de grond al zo snel weer te raken. Nog nooit had Kai zoveel pijn gevoeld in haar hele leven bij elkaar. Voelde het zo om te sterven? Dan bleef ze toch echt liever in leven. Helse pijnscheuten schoten door haar gebroken (?) botten. Ze probeerde uit alle macht om haar kiezen op elkaar te houden en het niet uit te kermen van de pijn. Kai verloor haar bewustzijn onmiddellijk. Meteen was de pijn weg.

“Death is peaceful”

778 woorden

PS: Kai is niet echt dood.

De wind speelde met de goudkleurige blaadjes die op de grond lagen, de blaadjes vlogen omhoog en dan weer omlaag, ze maakte kleine cirkeltjes om elkaar heen alsof ze een dansje deden rond een kampvuur. De witkleurige merrie stond midden op het pad, haar ogen gesloten en haar neus een beetje in de hoogte gestoken. De wind speelde met haar manen en staart, ze danste als het ware in de lucht. Paarskleurige ogen kwamen tevoorschijn, ogen die weer vol levenslust de wereld inkeken. Alweer, ze moest toegeven dat ze er blij mee was, want damn wat was ze een tijdje levenloos geweest. Ze grinnikte eventjes toen ze eraan terugdacht, eigenlijk was ze toen maar een zielig stukje witkleurig paard geweest dat vol met zelfmedelijden ronddwaalde. En dat moest dan ook nog eens Ravena voorstellen. Yeah, súre. Ravena schudde haar hoofd. Plots schoot haar eits te binnen. Niet iets wat ze plotseling herinnerde, iets wat je nog moet doen. Het was een gevoel, een raar gevoel, het gevoel dat er iemand was die op het punt stond om je hart te breken. Om iets verschrikkelijks te doen. Iets wat je niet had zien aankomen. Zo’n gevoel was het, ze wou het gevoel weg schudden, maar haar binnenste schreeuwde om aandacht. Het gevoel schreeuwde om aandacht beter gezegd. Het was een langdurige verschrikkelijke en pijnlijke schreeuw, zo eentje die voor altijd in je hoofd bleef hangen. Zo eentje waar je bang voor was. Ravena was niet snel en vaak bang, maar deze schreeuw dit gevoel gaf haar wel kippenvel. Er was iets mis met Kai, ze voelde het gewoon. ,,Kom op Amenia, we moeten haar vinden.’’ Ravena’s ogen schoten heen en weer, ze voelde gewoon dat er iets mis was met Kai. Misschien zou je het nooit begrijpen – dat hoopte Ravena van harte voor je – maar het was een gevoel dat je had als je zussen was een soort telepathie, je voelde het gewoon wanneer er iets mis was met je familie. Je wist wanneer je je aanstelde en wanneer niet. Ravena had eerst gevoel dat Kai weg was, dat ze voor altijd uit DH was, maar nu geloofde ze het niet meer. Kai was hier nog, ze was gewoon ergens aan het wegkwijnen alsof ze geen zin had om te leven. Ravena kende het gevoel, ze had het al 2 keer gehad. Maar ze had doorgezet iets wat ze ook wou dat Kai zou doen. Ze kon Kai erbij helpen als ze zou willen. Ravena snapte het niet, of misschien toch wel. Terwijl ze zo bleef kermen klom ze voorzichtig de berg op, ze moest haast maken maar wou niet zelf in de afgrond kukelen. Een bekende geur drong tot haar door. Toen een bekende stem. ,,Amenia wacht! We zoeken Saronse eerst!’’ Hij kon haar vast verder helpen, sowieso dat hij ook op zoek was naar Kai. Het kon niet anders, die twee hoorden bij elkaar. Tot haar spijt, haar allergrootste spijt, voelde ze een steek van jaloezie door haar heen gaan. ,,Nee Ravena, geen tijd, nu, laat het achter je.’’ Ze waren voor elkaar gemaakt. Púnt. Daarbij er was nu toch geen tijd om daarover te klagen. Ze moest nu Kai vinden. Kai was waarschijnlijk net zo levenloos als zij toen was, misschien wel levenlozer. Wat een raar woord eigenlijk. ,,Geen tijd Ravena. Geen tijd.’’ Ze moest eens wat doen aan haar concentratie problemen. Daar zag ze al een wolf. Eventjes twijfelde ze toen de wolf naar haar gromde. Maar toen blikte ze hem terug. Op haar kille Ravena manier. In de verte zag ze Saronse al. Ze galoppeerde hard op hem af, Amenia was al bij hem. ,,Saronse!’’ Hijgde ze toen ze voor hem stond. ,,Je bent ook op zoek naar Kai neem ik aan?’’ Vroeg ze. Ze wachtte een lange tijd. Toen schoot haar een idee te binnen. ,,Wacht!’’ Ze wende zich tot Amenia. ,,Amenia, ga vooruit, zoek Kai, ze zou wel ergens bovenaan zijn. Zoek haar en kom dan terug.’’ Ravena keek Amenia aan terwijl ze wegvloog. ,,Als er maar niets ergs met haar gebeurd is…’’ Mompelde ze zachtjes.


~Ik heb toestemming van Kai, hoop dat het goed is?~

Saronse deed zijn best om iets of wat te kunnen zien. Uiteindelijk drong het tot Saronse door dat Kai hier niet was. "VERDOMME" Vloekte Saronse had. En juist op het moment dat hij ontdekte dat Kai hier niet was begonnen de wolven te huilen. Hun roep teken. Saronse begreep de wolven taal grotendeels. Hij kende van vele dieren een deel van hun taal. Maar in de wolven verstond hij het beste. Ze hadden Kai gezien. Iki verscheen vanuit een gat en staarde even naar Saronse. Zijn gele ogen lichten een beetje op en zijn grote zachte oren waren vriendelijk naar Saronse gericht. Saronse was zoals een vader, en een beste vriend tegelijk. Een rare combinatie. Maar Iki en Saronse waren één. Verbonden voor eeuwig. ''één van mijn wolven had een glimp van haar gezien... We denken dat ze je probeert te vermijden Saronse.'' Saronse klom met moeite uit de zwarte diepte. Zijn sterke benen hielden zijn lichaam stevig overeind. Zijn ijs blauwe ogen gloeiden vurig. Vastberaden. Kai was baas over zichzelf. Zij had het recht om over haar leven te beslissen. Maar Saronse wist dat het nog niet tijd was om te gaan. Niet nu, ze had kinderen. Kinderen op de wereld gezet. Kinderen die nog niet alleen op de wereld achter gelaten mochten worden. Als Saronse de kans had zou hij haar ook tegen houden. Maar als Kai echt wou gaan... dan zou hij haar laten gaan. Want hij was de baas niet. Hij bepaalde niet over andermans leven. Enkel als hij wist dan men wou leven. Dan zou hij ingrijpen. Iki volgde Saronse zwijgzaam. wetend dat Saronse eventjes de tijd nodig had om deftig na te denken. Al spoedig verzamelden de wolven rond Saronse en gingen verder met hun missie. Zoekend naar Kai, hopend niet te laat te zijn. Plots vielen er brokken stenen uit de lucht. Die braken af door iets. Saronse greep net op tijd een wolf bij zijn nek en trok die weg. Hij ontweek deze gevaarlijke pijn op een haartje. Iedereen keek verbaast op. En Saronse kon een glimp opvangen van een wit achtig iets. Kai. De wolven hadden dit ook al opgenomen en gingen opgewonden verder. Omdat ze heel graag hun doel wilden bereiken. Plots verscheen er een vogel. Zwevend boven Saronse. Iki keek serieus op. Maar Saronse zag de glinstering in Iki's ogen. Iki gedroeg zich was leiderachtig. Streng, niet zo snel onder de indruk. Zo was een wolven leider meestal. Maar Iki had een vleugje Saronse liefde in zich. Saronse's manier van leiderschap. Het was Amenia, de vogel van Ravena. Saronse had al verwacht dat hij Ravena tegen zou komen. En ja hoor. ,,Saronse!’’ Hoorde hij zijn naam weerklinken uit de mond van deze geliefde vriendin. Ravena. Maar nu was er geen tijd voor een stevige begroeting. Nu moesten ze echt heel nodig Kai vinden. Als het maar niet te laat was. ,,Je bent ook op zoek naar Kai neem ik aan?’’ Saronse knikte. "Inderdaad, Kirsten vertelde me dat Kai..." Saronse viel even stil en hield dat woord maar even weg. "Maar ze leeft nog! We hebben haar zojuist nog boven gezien. Maar de klok tikt Ravena. we moeten haar NU vinden." Ravena had al meteen slimme plannen en had Amenia op pad gestuurd. Een groep wolven liepen vooruit en een deel bleven bij Ravena en Saronse. Het was raar dat wolven meewerkten. Het was gewoon onnatuurlijk... Maar de roedel hielp omdat dat de wens was van Iki. Iki, die onlangs tot leider was benoemd. Iki was eigenlijk nog iets te jong. Maar Saronse had ongeveer op dat leeftijd ook zijn titel gekregen. Iki vroeg veel raad. En Saronse deed zijn best om elke keer maar weer de juiste antwoorden te geven. Saronse's ijs blauwe ogen keken op toen hij Amenia terug zag vliegen. En juist op dat moment weerklonk een hees wolvengehuil. Saronse schoot in rengalop. Stoof op die richting af. Zijn krachtige spieren rolden vanonder zijn zachte dunne huid. Zijn vacht was donker vanwege het zweet. Zijn lichaam voelde heet aan. Zijn neusgaten waren wijd open. Hij ving de geur op van bloed. De dikke mist zweefde kalm rond. Deze plek voelde koud en kil aan. De bergen maakten alles zo duister. En de grond was bezaaid met scherpe stenen en een harde ondergrond. Hij richtte af en toe een vluchtige blik naar Ravena. Uiteindelijk kwamen ze aan op hun bestemming. Saronse blies krachtig de warmte uit zijn longen. Hij naderde zachtjes het lichaam van de magere merrie. Die al maanden geleden had. Saronse staarde eventjes naar het bewegingloze lichaam. De wolven hadden afstand genomen. Alleen Iki stond iets achter Ravena en Saronse. Zijn ogen straalden een droevige uitstraling uit. Het was opeens doodstil. Saronse kwam uiteindelijk voor Kai te staan en wreef haar manen pluk opzei om haar ogen te kunnen zien. Die dicht waren. Haar lichaam voelde koud en zwak aan. Ze had overal lelijke wonden. Maar ze was nog niet weg. Dat kon je aan haar buik zien. Die langzaam op en neer zien. Hij liet zijn hoofd een tijdje bij het hare hangen. Niet wetend of dit de aller laatste keer zou zijn dat hij haar levend zag. Uiteindelijk richtte hij kalm zijn blik naar Ravena en maakte plaats voor haar. Zij was tenslotte Kai's zuster. Hoe had dit ooit zo ver gekomen? Waarom moest hij telkens weer diegene verliezen waar hij het meest om gaf? Dat was altijd al geweest. Saronse snapte het gewoon niet. Saronse liet zijn hoofd wat hangen. Zijn zwarte lange manen verstopten zijn droevig gezicht.


Flutig :p ben er niet zo tevreden mee xD

Het was grappig, dat er gewoon een roedel wolven was die Saronse en Ravena hielpen bij de zoektocht naar Kai en om er nog een schepje bovenop te doen was er ook nog een vogel. Het was grappig dat de hele roedel wolven zijn prooi hielp enkel omdat de leider bevriend was met een van hun prooien. Het was gewoon grappig om te zien hoe die hele roedel wolven zowat de grond kuste waar de leider op had gelopen. Zo aanhankelijk en afhankelijk waren ze van die ene wolf. Ze zouden het eens bij Ravena moeten doen, de leden uit haar kudde. Dan zou ze pas kunnen lachen. ,,Ravena. Blijf erbij.’’ Mopperde ze heel zachtjes tegen haarzelf. Lekkere concentratie had ze. Ze schudde haar hoofd en keek Saronse aan. ,,Het maakt niet uit wat Kirsten zegt, ik geloof dat ze nog leeft. Ik voel het en jij gelooft het ook.’’ Zo, dat was ook weer geregeld. Ze waren het er in elk geval over eens dat Kai nog leefde. Maar stel dat ze te laat kwamen. Stel dat ze niet op tijd bij haar waren, dat ze hun net te slim en te snel af was? Dat mocht niet gebeuren! En het zou ook niet gebeuren nam Ravena zich dapper vol. Samen met Saronse en Amenia, en de roedel van wolven zouden ze Kai vinden en haar weer leven geven. Ravena zou haar hoop geven. Al snel hoorde ze het geklapwiek van vleugels hoog boven al het andere geluid uit. In de verte zag ze Amenia aan komen vliegen met haar machtige vleugels. Het verbaasde Ravena elke keer weer dat Amenia zich zo stabiel voort kon bewegen terwijl ze maar enkele keren haar reusachtige vleugels heen en weer sloeg. Het was slim hoe Amenia iedere keer weer van de luchtdruk gebruik wist ze maken om zo te vliegen zonder als een idioot op en neer te bewegen. ,,Niet nu Ravena. Niet nu.’’ Mompelde ze weer. Damn, ze begon zichzelf behoorlijk te irriteren aan haarzelf. Saronse was eerder dan Ravena, behoorlijk wat eerder. Terwijl hij alweer bijna verdwenen was aan de hobbelachtige horizon schoot zij pas in rengalop. Maar ze maakte het al gauw goed en haalde hem bijna in. Normaal had ze genoten van zo’n renpartij. Hoe hobbelig de ondergrond ook was. Maar nu moest ze het en kon ze er niet van genieten. Natuurlijk had ze het liefst niet met deze reden willen rennen en zeker niet zo haastig. Het liefst had ze gehad dat alles gewoon goed was met Kai. Dat het altijd goed was geweest. Maar het kon blijkbaar niet anders. Blijkbaar vond het lot het bijzonder leuk dat ze konden lijden. Of was dit werk van Magere Hein? Soms wierp Ravena een blik op Saronse, om te zien of hij nog steeds mee rende. Maar ze bleef vooral geconcentreerd – eindelijk een keer – naar Amenia staren. Om te zien of ze niet afweek van de weg. Natuurlijk was de vogel veel eerder op de plek van bestemming. Zij hoefde niet uit te wijken voor stenen en grote rotsblokken of wat dan ook. Maar uiteindelijk kwam ook Ravena er. Ravena stopte abrupt toen ze het magere lichaam van de gebroken Kai zag. Haar ogen waren open gesperd. Ze kon het niet geloven. Hoe had ze het ooit zo ver kunnen laten komen? Hoe had ze het nooit geweten dat het niet goed ging met Kai. Natuurlijk, ze dacht dat ze niet meer in Dream Horses was. Dat ze misschien wel dood was en nu ze Kai zo zag liggen was dat bijna de waarheid. Dat ze dood was. Maar de merrie leefde nog, haar borstkas ging langzaam op en neer. Ravena schudde ongelovig haar hoofd en ging langzaam naast Saronse staan. Kai was beschadigd, vieze wonden waren overal over haar lichaam verspreid. Ze was koud en zwak. Ze liet Saronse bij Kai staan tot hij haar de ruimte gaf. Ravena stapte langzaam op Kai af. Ze raakte zachtjes haar neus aan. ,,Kai…’’ Mompelde ze zachtjes. Tot haar , toch wel een beetje, spijt voelde ze hoe een natte traan langzaam over haar wang naar beneden rolde. En met een tragische val op het hoofd van Kai viel. Het liet een klein schoon spoor achter terwijl het zich op de wang van Kai een weg naar beneden volgde. Ravena bande de tranen weg, ze kropte ze op. ,,Kai, geef nou niet op.’’ Mompelde ze. ,,Alsjeblieft.’’ Stamelde ze vervolgens. ,,Kai… Waar is de sterke Kai gebleven? De Kai met wie ik vroeger samen speelde. Mijn sterke talentvolle zus, de vriendelijke levenslustige Kai? Waar is de levenlust in je ogen gebleven? Ik weet dat je het nog in je hebt. Kai, laat het alsjeblieft weer naar boven komen. Doe het op zijn minst voor mij, voor jezelf.’’ Ravena wierp een blik naar achteren. ,,Voor Saronse dan? Voor Kirsten of Khenia. Of voor pap en mam.’’ Ravena glimlachte eventjes zwakjes. ,,Zie Kai, er zijn nog zoveel mensen die om je geven. Zoveel mensen die niet willen dat jij deze wereld verlaat.’’ Ravena zuchtte eventjes tikte haar nog een keertje aan met haar neus en zette toen weer een pas naar achteren. Met droevige ogen keek ze het schouwspel aan van de doffe bijna dode merrie. Toen keek ze Saronse aan. ,,Wat moeten we doen?’’ Vroeg ze wanhopig. Hij zou het toch wel weten? Ze hoopte het van harte. Dit was een hele andere Ravena, dit was een Ravena die om iemand gaf, iemand die bijna dood ging. Dit was een Ravena die niet vaak, bijna nooit, zelden bij haar naar boven kwam. En nu was hij er.

Diep van binnen vocht de kleine merrie voor haar leven, maar haar hart dacht daar anders over. De vitale organen in haar lichaam hadden schade opgelopen. Haar darmen lagen stil door het lange vasten, haar longen zaten vol slijm door haar slechte gezondheid en de rest van haar lijf was gewoon bekaf. Ze hadden geprobeerd om Kai zolang als mogelijk was in leven te houden, maar als de merrie zelf niet wilde dan hield het op. De schimmel was te zwak om haar ogen te openen of ook maar iets te horen. Ze bungelde op het randje van dood en leven. Nog nooit was ze er zo slecht aan toe geweest. Nu pas zag Kai in dat het een domme fout was geweest om haarzelf van het leven te beroven, héél fout zelfs. Ze moest blijven vechten, ook al was dat het laatste wat ze deed. Ze moest het doen, voor haar vrienden en familie. Voor Kristen en Khenia; voor Saronse, Ravena en haar ouders. Haar vader en moeder hadden haar niet op de wereld gezet om vervolgens jong te sterven. Nee, ze moest blijven strijden voor alles wat haar lief was.

Een kreun ontwikkelde zich in haar binnenste om vervolgens naar buiten te komen en haar te verlaten. Alles deed pijn. Alsof al haar botten gebroken en verbrijzeld waren. Bloed uit de hoofdwond stroomde in haar halfgeopende ogen. Een klein streepje daglicht kwam door die kiertjes heen. Anderen zouden dit niet opgemerkt hebben dat Kai haar ogen open had en bij bewustzijn was gekomen. Haar borstkas ging nog even schokkerig en langzaam op en neer. Ademhalen ging de merrie moeilijk af. Dit kwam deels doordat ze op haar zij lag. Twee bekende stemmen drongen haar mistige geest in. Vaag herkende ze die. Had ze hen ooit ergens eerder ontmoet? Haar breinactiviteit was alarmerend laag. Kai's lichaam raakte langzaam onderkoeld. Net zoals die keer toen ze in dat ijsmeer was gevallen. Alleen toen was er een warm lichaam geweest die haar weer had opgewarmd. Dit keer moest haar lichaam het zelf zien te regelen. Weer kreunde Kai. De strijd met de Dood begon haar uit te putten. Ze had nieuwe moed nodig om dit te kunnen winnen. Moed die alleen vrienden haar konden geven. Kai was niet sterk genoeg om haar ogen te openen, maar misschien wel om te fluisteren. Dat hoopte ze tenminste. "Alsje... blief..t-t-t.." Haar zwarte lippen bewogen minimaal van elkaar maar de merrie moest een ongelofelijke inspanning leveren om die woorden de wereld in te helpen. Hopelijk was de boodschap duidelijk voor de twee paarden die zich bij haar bevonden. Wait, de geuren herkende ze! Vaag dan.. Saronse en Ravena. De stem van Ravena sprak haar toe, die een bemoedigend effect op de merrie hadden. Kai vocht weer voor haar leven.

"Alles wat mogelijk is." zei zijn warme beheerste stem.
Ja, dat klonk logisch, alles wat mogelijk was. Natuurlijk deed je dat voor een van je beste vrienden en je zus. ,,Maar wat is dan allemaal mogelijk?'' Mompelde ze zachtjes, wel zo hard dat hij het kon horen. Haar woorden verklaarden alle duizend vragen die in haar hoofd rondspookte. Ze maakte van al die vragen een vragen die alle vragen zou kunnen beantwoorden. Saronse zei dat ze het bloed moesten stoppen. Ze had al teveel bloed verloren. Direct kwamen er weer duizenden vragen in haar hoofd. Hoe dan, hoe moesten ze dat bloed stoppen? Moesten ze iedere wond schoon likken? No way, ze gaf veel om haar zus maar er was vast wel een manier om het bloeden te stelpen dan aan haar wonden te gaan lopen likken. Moesten ze het bloed opzuigen totdat het niet meer zou stoppen, in hun mond bewaren om het dan terug te gieten naar Kai ofzo? Dat was ook nogal smerig en iets wat ze niet voor haar lolletje zou doen. Misschien zou ze het doen als er echt niets anders was, ze wou niet dat haar zus zou sterven. Maar erg veel tijd had ze niet om te denken, Saronse veegde de tranen onder haar ogen weg en sprak haar bemoedigende woorden toe. "Verlies de hoop niet. Ik ben zo terug." Zijn stem was zachter, hij gaf meer hoop en moed deze keer. Ravena knikte en keek weemoedig naar Kai. Dus dit was hoe haar zus nu leefde? Ze balanceerde tussen hemel en aarde, ergens in die atmosfeer was ze nu. Net niet dood, net levend. Ravena vroeg zich af wat Kai nu zag op het moment. Zou ze gewoon iets zien zoals je zag als je sliep? Zou ze ergens over dromen? Hij zei iets over waken tegen Iki, maar ze volgde het niet helemaal, het boeide haar ook niet. Kai was nu het belangrijkste onderwerp. Saronse kwam behoorlijk snel terug met een pak mos. Ook Ravena merkte dat Kai meer begon te leven. Alsof ze de strijd nu ook zelf wou voeren. Ze mompelde iets. Het leek op een vraag om hulp. Op een alsjeblieft. Hoewel het Ravena niet helemaal duidelijk was waarom. Snapte ze dat Kai weer wou vechten voor haar leven. Saronse stopte het bloeden met het mos. Ravena keek de wolven kwaadaardig aan toen ze opgewonden werden. Natuurlijk konden zij er niets aan doen. Maar de eerste volgende wolf die nu nog een stap richting Kai zette zou ze ter plekken zijn hoofd eraf scheuren. Nee, ze had het totaal niet op wolven. Saronse ging aan een kant van Kai liggen. En toen Saronse wat tegen Ravena zei snapte Ravena waar hij naartoe wou. Dus ging ze aan de vrije kant van Kai liggen. Ze schrok toen ze het koude lichaam van Kai voelde en wist dat het beste was om te doen haar nu warm houden was. ,,En misschien Kai had je wel gedacht dat we je niet had gemist, maar we hadden je wel gemist. We hadden je zeker gemist.'' Zei Ravena na de woorden van Saronse. Het was waar, Ravena zou niet weten wat ze zou moeten zonder haar zus, niet alweer. Ravena voelde hoe het lichaam van Kai langzaam maar zeker wat warmer werd. Het bloeden was inderdaad al wat minder geworden, voor zover Ravena kon zien.

Haar hart bevond zich in een vlammenzee, die de kleine merrie ieder moment kon verzwelgen. Kai probeerde te hinniken, of in ieder geval een geluid uit te stoten. Door één of ander iets kon ze dat gewoon niet. Haar witte lijf bevond zich in volmaakte perfectie van stilstand. Alleen het licht op en neer gaan van haar ribbenkast was het enige wat waarneembaar was dat ze nog leefde. De blauwe holle ogen van de merrie waren gesloten, maar waren in gevecht met haar spieren in de hoop om ze te kunnen openen. Gelukkig was ze niet volledig van de wereld afgesloten, haar gehoor deed het nog prima. Kai kon Saronse ergens naartoe horen lopen, want zijn voetstappen werden minder hoorbaar; en Ravena stond in haar buurt, omdat Kai haar ademhaling en hartslag waarnam. Gek was dat eigenlijk; ze balanceerde op de rand van leven en dood, maar ze was zich van alles om haar heen bewust. Behalve haar zicht dan. Twee warmtebronnen kwamen naast haar koude lichaam genesteld liggen. Die van haar zus en Saronse. Meteen voelde Kai zich beter. Ze putte er nieuwe kracht uit, bovennatuurlijk sterk voelde de Arabische merrie zich op dat moment. "Kai.... Waarom o waarom wilde je ons verlaten?" Hoorde ze de stem van de hengst zeggen. Zijn stem klonk hees, bijna fluisterend. Net hoorbaar voor haar, omdat ze zich op de strijd die zich binnen in haar afspeelde moest concentreren. De woorden kwamen hard aan bij Kai, nu wilde ze het liefst weer van die klif afspringen en er dit keer voorgoed een einde aan maken. Hoe moest ze Saronse en Ravena straks onder ogen komen? Ja, nu zat ze nog lekker veilig achter haar oogleden verborgen, maar binnenkort niet meer. "En misschien Kai had je wel gedacht dat we je niet had gemist, maar we hadden je wel gemist. We hadden je zeker gemist." zei Ravena, kort na de woorden van Saronse. De woorden klonken.. gemeend. Kai was blij en beschaamd tegelijkertijd. Waarom had ze voor deze ophef moeten zorgen? Als het nu kon, dan zou ze diep willen zuchten. Het leven was soms zo oneerlijk voor haar.

Een uur lang vocht Kai al voor haar dierbare leven - dat dierbare deel was haar net pas duidelijk geworden -. Ze merkte dat ze steeds sterker werd. Deels door de kracht die Saronse en Ravena haar schonken. De witte merrie moest nu proberen om haar ogen te openen. Met veel moeite ging dit proces gepaard, maar het lukte haar. Langzaam opende ze haar blauwe ogen, die de kleur van Lapis Lazuli hadden. Nog steeds stonden haar ogen dof en levenloos, maar een nieuw vuur was aangewakkerd in haar binnenste. Ze wilde weer leven, voor zover ze dat dacht dan. De merrie was nog steeds depressief en kon zich ieder moment nog van de klif willen storten, maar het gevoel van zelfmoord plegen was afgenomen.

Het heldere licht van de hemel verblindde Kai's zicht tijdig. Hoelang had de merrie wel niet haar ogen gesloten gehad? Ze schatte het op zo'n twee à drie uur. Toen Kai haar zicht terug had, schoten haar ogen gelijk naar Saronse en daarna naar Ravena. Haar blik gleed gelijk weer naar de grond. De merrie probeerde haar lichaam rechtop te krijgen. Ze deed er tergend langzaam over, maar ze slaagde erin. Haar zwarte fluwelen lippen vormden moeizaam woorden. "Het.. spijt me.." waren de woorden die het eerst over haar lippen rolden. Kai's blauwe ogen bleven aan de grond genageld. "Ik had.. het nooit mogen.. doen. Het was stom.. van me. Heel stom." zei ze zacht met een schorre stem. Dikke heldere tranen biggelden over haar wangen en vielen op de stenen grond. De mist was volkomen opgetrokken, net zo snel als het gekomen was. "Ik wist niet.. wat me bezielde." Een schuldgevoel borrelde in haar omhoog. "Wat jullie niet.. weten, is dat ik.. wel degelijk.. gesprongen heb. Eigenlijk zou ik... nu teleurgesteld moeten zijn.. omdat het mislukt is." Haar stem was gebroken en nog zachter dan voorheen. Ze schaamde zich diep. "Ik dacht.. dat jullie het te druk met je eigen leven hadden.. om nog een lastpost als mij.. erbij te hebben. Ik ben als een blok aan jullie benen." Kai's stem klonk diep van zelf walging. Nog steeds vond ze zich een niksnut en lastig. De merrie legde moe haar hoofd neer op de scherpe stenen, wat weer voor nieuwe wondjes zorgde. Dit keer bloedde ze nauwelijks. De merrie was al teveel bloed verloren en dat begon ze nu te merken. Er dansten zwarte vlekken voor haar ogen.

,,En misschien Kai had je wel gedacht dat we je niet had gemist, maar we hadden je wel gemist. We hadden je zeker gemist.'' Voelde Ravena aan zijn woorden toe. Hij keek even op naar haar. Zijn gezicht had steeds een bezorgde uitdrukking. Hij ging kapot aan leed. Kon hij het maar allemaal overnemen. Die pijn, hij kon het niet verdragen om te zien hoeveel iets zoveel pijn kon voelen. Saronse kon enkel de pijn verzachten vanwege zijn gave. Zijn hele warme temperatuur bleef nog steeds op het zelfde niveau. Na lange, lange tijden begon Kai meer te reageren. En Kai wilde al meteen overeind komen. Saronse zette zich recht om Kai ondersteuning te geven. "Forceer je maar niet al te veel Kai. Je hebt heel veel van je kracht verloren." Hij hield Kai heel goed in het oog. Hij was zo blij dat ze weer bij het bewustzijn was. Zijn ogen gleden kalm over de zwakke lichaam van Kai. Botten en open wonden zichtbaar. Haar eens zo prachtige vacht die niet meer glansde. Haar doffe ogen die hem triest aankeek. Ze verlangde naar de dood. Hopend daar ergens haar geluk te vinden. Saronse stapte naar Kai en gaf haar een zetje. Hij streek haar manen goed en bekeek haar nog een keertje. "Je moest eens weten hoe blij ik nu ben." Zei hij met een zeer stille klank. Zijn heerlijke stem was eventjes niet hoorbaar. Even gleed zijn ogen de omgeving in. Het begon op te klaren. De mist werd kalm aan weggedreven door de wind. "Het.. spijt me.." Hoorde hij de bijna niet hoorbare stem. Saronse's aandacht werd al meteen naar Kai gericht en luisterde aandachtig wat ze wou zeggen. "Ik had.. het nooit mogen.. doen. Het was stom.. van me. Heel stom." Het was helemaal niet stom. Soms werd je gewoon zo wanhopig, voelde je zo'n enorme blijvende pijn. Saronse zijn hart deed er pijn van. Hoe had hij het ooit zo ver laten komen? Hij had beter op haar moeten passen verdomme! "Ik wist niet.. wat me bezielde." Saronse bleef luisteren. Zijn ogen bleven steeds kalm op haar gericht. "Wat jullie niet.. weten, is dat ik.. wel degelijk.. gesprongen heb. Eigenlijk zou ik... nu teleurgesteld moeten zijn.. omdat het mislukt is." Saronse slikte even. Hij wist wel dat Kai met opzet wou springen. Saronse had ooit eens ook zo miserabel gevoeld. Het gevoel dat hij iedereen in de steek had gelaten. En niet meer nuttig dacht te zijn. Een groot verdriet dat vast zat in je hart. Het gevoel dat hij het allemaal met de dood wou eindigden. Saronse zuchtte zachtjes. De wereld was soms zo onaangenaam hard. Te hard voor een levend wezen. De wereld daagde je steeds uit. Deal with it! "Ik dacht.. dat jullie het te druk met je eigen leven hadden.. om nog een lastpost als mij.. erbij te hebben. Ik ben als een blok aan jullie benen." Saronse klemde zijn tanden op elkaar. "Shhhh Kai, het is al goed." Hij stapte naar Kai en sloeg zijn hals over de hare en omhelsde haar heftig. Zijn krachtige, warme lichaam over de hare geslagen. "Eigenlijk.... Was het mijn fout geweest." Zei Saronse uiteindelijk. Hij omarmde Kai nog steeds en staarde met zijn ijs blauwe ogen naar de grijze lucht. "Ik moest uit jullie buurt blijven door een bepaalde zaak waar dat ik jullie niet mee wil opzadelen. Ik dacht dat het beter was. Maar blijkbaar was dat niet de oplossing. Kai, je bent geen blok aan ons been. Jij bent degene die mijn dag steeds goedmaak. Steeds als ik je zie. Je maakt mijn leven zoveel mooier. Je straalt de levenslust uit. Jij hebt een gave Kai. En ik beloof je dat ik je niet meer in de steek zal laten. Ik zal er nu altijd zijn. Wat er ook gebeurt." Hij wreef de triestige tranen weg en glimlachte warm naar Kai. "Kom nu maar, het word tijd om een warm plekje op te zoeken. Je moet nu herstellen Kai." Saronse richtte zijn blik op Ravena. "Help je mee om Kai te ondersteunen?" Ze moesten een grot vinden. Er was er eentje in de buurt. Dat wist Saronse wel. Maar waar ook alweer. Saronse zorgde dat Kai zo weinig mogelijk haar energie moest gebruiken. Ze had al zo weinig over. Nu moesten ze zoveel mogelijk haar krachten besparen.

Af, sorry de post is zo flutterig. maar ik had het druk ;p kan pas na s'avonds reageren ^^

“Je moest eens weten hoe blij ik nu ben.” Klonk de stem van Saronse. Zijn stem bijna fluisterend, onhoorbaar voor buitenstaanders. De kleine, gehavende merrie trok haar hoofd van de grond om hem in de ogen te kunnen kijken. Zijn ogen hadden een ijsblauwe kleur, de kleur van het Hoge Noorden. De plek die Kai het liefst het vermeed, maar bij Saronse deden zijn ogen haar niet denken aan sneeuw of kou. Nee, ze brachten haar naar een heerlijke rust plek waar iedereen in harmonie met elkaar leefden. De hengst naast haar had een hele speciale gave. Ieder paard zou het kunnen voelen in zijn buurt, dat wist Kai wel zeker. Al vanaf het begin had ze zich er door aangetrokken gevoeld. “En jij moet eens weten hoe gelukkig ik nu op de een of andere manier ben, ondanks alles.” Haar stem was prachtig, ondanks haar lichaam die total loss was. De grote gespierde hengst nam haar in een stevige omhelzende greep. Kai sloot haar ogen en genoot stilletjes van het moment. “Eigenlijk.... Was het mijn fout geweest.” Ze was het daar niet mee eens. Zíj had dit allemaal veroorzaakt, niet Saronse of Ravena. “Ik moest uit jullie buurt blijven door een bepaalde zaak waar dat ik jullie niet mee wil opzadelen. Ik dacht dat het beter was. Maar blijkbaar was dat niet de oplossing. Kai, je bent geen blok aan ons been. Jij bent degene die mijn dag steeds goedmaak. Steeds als ik je zie. Je maakt mijn leven zoveel mooier. Je straalt de levenslust uit. Jij hebt een gave Kai. En ik beloof je dat ik je niet meer in de steek zal laten. Ik zal er nu altijd zijn. Wat er ook gebeurt.” Zijn stem kwam zangerig aan in haar oren, de toon waarop hij het had gezegd was waarschijnlijk anders geweest dan Kai het zich verbeeldde. “Jullie zijn het beste wat me ooit is overkomen. Ik zou niet zonder jullie kunnen leven. Jullie als de zon en maan voor mij.” Haar stem kwam krachtiger over dan ooit. Ze opende haar diepblauwe ogen, die de kleur van lapis lazuli droegen en wrong zich met tegenzin uit Saronse omhelzing. Zo kon ze beter naar Saronse en haar zus kijken. “Het zal nooit meer gebeuren. Ik zweer het op mijn eigen graf.” antwoordde Kai zacht, maar gemeend. En als ze iets zwoor, dan kwam ze dat altijd na. No matter what would happen. “Kom nu maar, het wordt tijd om een warm plekje op te zoeken. Je moet nu herstellen Kai.” Saronse’s blik ging naar haar zus. “Help je mee om Kai te ondersteunen?” vervolgde zijn heerlijke stem. Alsof ze betoverd was stond Kai zonder al te veel moeite op eigen kracht op. Ze was nooit een aansteller geweest. En zou dat ook nooit worden. Never. “Ik kan prima op mijn eigen benen staan. Ik ben niet compleet hulpeloos.” Het kwam er een beetje vinnig uit, al was het niet de bedoeling geweest. “Misschien was ik wel zo zwak om me over te geven aan de Dood, ik ben nog steeds géén zwakkeling.” vervolgde ze, nu iets normaler. Kai keek naar om naar haar magere, gewonde gestalte. Haar vacht bijna doorschijnend, alsof ze een geest was en niet echt. Eng om te zien eigenlijk. Haar lange, vuile witte manen hingen in klitten langs haar dunne hals. Vroeger was die welvend en mooi geweest. Ze miste haar beeldschone lichaam. Nu was ze niet meer dan een zielig merrietje. Kai moest daar verandering in gaan brengen en dat kon alleen zij zelf. “Ik ga de strijd weer aan met het leven, hoe moeilijk die mij het ook zal maken in de toekomst. Opgeven is geen optie voor mij meer.” Weergalmde haar sterke stem door het stille gebergte. “Kaijani is back in town, forever now. So deal with it!” zei ze opgewekt. Misschien deed ze zich nu wel sterk voor, haar lichaam had een zware klap opgevangen. Ze was snel moe en had rust nodig om te kunnen herstellen, maar haar levenslust was weer terug. Dit keer liet ze het haar niet afpakken. Haar lapis lazuli blauwe ogen keken vol nieuw vuur haar vrienden aan.

OOC; Raaf, hoop dat je niet het erg vind dat ik al heb gepost.

Edit: @Ravena, Vergeef me dat ik het woord 'niet' er vergeten bij was te zetten.

"Wat jullie niet.. weten, is dat ik.. wel degelijk.. gesprongen heb. Eigenlijk zou ik... nu teleurgesteld moeten zijn.. omdat het mislukt is. Ik dacht.. dat jullie het te druk met je eigen leven hadden.. om nog een lastpost als mij.. erbij te hebben. Ik ben als een blok aan jullie benen." Kai moest eens begrijpen dat Ravena heel veel om haar gaf. ,,Kai, het is noch jou fout, noch die van Saronse.’’ Was ze nou de enige die hier het verstand nog een beetje mee had? ,,Luister Kai, of je nou gesprongen had of niet, je moet nu overnieuw beginnen. En waag het niet om ook nog maar één keer te denken dat je als een blok aan onze, mijn, benen bent. Laat staan het te zeggen. Dat ben je niet Kai.’’ Púnt. Uiteindelijk vroeg Saronse haar om te helpen met Kai te ondersteunen, Ravena knikte en schoot direct overeind. “Ik kan prima op mijn eigen benen staan. Ik ben niet compleet hulpeloos.” Ravena grinnikte en haalde –voor zover paarden dat kunnen- haar schouders op. “Misschien was ik wel zo zwak om me over te geven aan de Dood, ik ben nog steeds géén zwakkeling.” Ravena tuitte haar lippen. ,,Weet je wat ik nou niet geloof? Dat jij echt vanuit het diepst van je hart wou stoppen met leven. Ik geloof het gewoon niet.’’ Mompelde Ravena zachtjes. Ravena zag Kai omkijken naar haar eigen gestalte en ze moest toegeven. Kai zag er werkelijk waar niet uit. Haar manen waren vies, lang en zaten vol met klitten. Haar vacht was niet meer zoals vroeger mooi wit. Ze was vies, haast bruin geworden. Het leek doorschijnend. Alsof ze tussen de geestenwereld en de aarde had gezweefd, maar de zwaartekracht te sterk was en haar terug getrokken had naar alles wat levend was, naar alles wat levenslust had. “Ik ga de strijd weer aan met het leven, hoe moeilijk die mij het ook zal maken in de toekomst. Opgeven is geen optie voor mij meer.” Weergalmde haar sterke stem door het stille gebergte. “Kaijani is back in town, forever now. So deal with it!” Ravena grinnikte. [color=darkcyan],,Wij, in ieder geval ik, zal je helpen met je strijd met het leven Kaijani.’’[/color=darkcyan] Zei Ravena de nadruk legde ze op ‘Jani.’ Het was waar, Kai was nog steeds haar kleine zusje. Ze zag nog steeds het kleine veulentje in Kai. Het veulentje die Ravena maar eventjes gekend had, in feite maar een maand ofzo, toen hield ze het niet meer uit. Ravena knikte eventjes, keek nog een keer naar haar vacht en keek toen bedenkelijk. ,,Weet je wat ik denk? Dat we eerst eens eventjes een plek met water moeten vinden. Want eerlijk Kai, je ziet er niet uit zo.’’ Zei Ravena kalm en droogjes terwijl ze heen en weer keek. ,,Ik denk niet dat de zee of het ijsmeer opties zijn, dus het dichtstbijzijnde, veilige, water is bij de vallei.’’

OOC; dan hoop ik dat jij dit bedoelde;

Raaf, hoop dat je het NIET erg vind dat ik al heb gepost.


:'D Maakt niet uit joh