Alweer die droom.

Lala liep rustig bij het zilveren meer, de zon scheen door de bomen. Lala ging naar het water toe, en dronk wat. Daarna ging ze liggen, en dacht na, over de droom. Hopelijk kreeg ze de droom weer, dus sloot ze haar ogen. En viel al vlug in slaap,

"Lala liep op een onbekende plaats, het was erg donker, dus kon Lala niet veel ontdekken. De plaats was grauw, zag ze. Overal stonden kromme bomen, het was een enge plaats. Lala zuchtte, en wou weg gaan, maar haar hoeven, beweegde niet. Opeens hoorde Lala een stem, het was haar moeder, ''Reis en ondek!'' riep haar moeder, ''Moeder!'' Lala riep terug naar haar, maar waar was ze? Lala ging op de stem af, en vond haar moeder. Licht straalde om haar heen, Lala zuchtte diep, ''Moeder.'' zei ze nogmaals, en liep naar toe. Lala en haar moeder begroette elkaar., ''Waarom zijn jullie weggegaan?'' vroeg Lala aan haar moeder, tranen vielen op de grond. Opeens begon haar moeder te veranderen, en een tel later stond de poema voor Lala. Lala schrok, wou weg. Maar dat hoefde niet, want de poema viel opeens neer op de grond, hij was dood,''

Lala werd hijgend wakker, de stem van haar moeder galmde door haar hoofd, '''Reis en ondek.'' zei Lala,s moeder. Wat bedoelde ze daarmee? Veel tijd had Lala niet, om na te denken. Want getrappel van hoeven deed haar opkijken.

De karamel-kleurige merrie was nieuw in Dreamhorses. Gauw op onderzoek uitgaan natuurlijk. Haar blik viel tussen de bomen en de grond gevuld met bladeren door, die zo uitkwam bij het zilveren meer. Adembenemend was het. Ze hield haar adem in zo mooi was het, zo mooi reflecterend op de zon, dat gewoon zilver was. Tja, anders heette het niet het zilveren meer, dat was wel logisch. Net zoals dat zij Caramell heette, ze was ook karamel-kleurig. Maar dat was niet echt bijzonder, ongeveer elk paard was wel karamelkleurig, of bruinkleurig, of zwart of wit. Caramell was een bergpaard, dat was bijzonder. Met lichtere manen. Dat was koffievos achtig iets, maar ze noemde zichzelf karamelkleurig. Ze keek weer naar het zilveren meer. Nog steeds sprankelde het, net zoals daarvoor. Caramell kon haar eigen ogen niet geloven, zo mooi was het. Nergens anders had ze zoiets prachtigs gezien als dit. Ze dacht aan de lange reis die ze heeft gemaakt om hier te komen. Ze zuchtte even. Ze miste haar familie wel, het was wel altijd gezellig met haar vader en moeder. Veel wilde ze er niet over denken. Nu was ze in Dreamhorses, dat wist ze. Ze had er best veel over gehoord van haar moeder. Ze vertelde dan verhalen over paarden die het altijd goed hadden, volop voedsel hadden. Maar zij hadden het nooit kunnen vinden. Nu ook niet. Nooit eigenlijk. Ze splitsten op, en als Caramell wel Dreamhorses had gevonden, hadden haar ouders dat dus niet. Caramell was goed opgevoed, en was dus een goed paard. Ze was gewoon goed, nooit heeft ze zich aangetrokken gevoeld tot de slechte kant, of neutraal. Toen viel haar blik op een slapende sneeuwwitte merrie, die waarschijnlijk een nachtmerrie had. Ze was immers niet vredig en rustig aan het slapen. Caramell zag dat de merrie wakker werd, en ze ging in rengalop naar de merrie toe, die al naar haar opkeek. "Gaat het wel een beetje?" vroeg ze medelevend aan de merrie. Geduldig liet ze de merrie even op adem komen, en wachtte ze af op een reactie.