Waar ben je? En waar ben ik?

Saros draafde angstig langs de rivier. ‘MAMA!’ schreeuwde hij in paniek. Saros lette niet op en struikelde, zijn knieën schaaften open. Maar hij stond weer op en draafde verder langs de rivier. ‘MAMA!’ klonk het nog een keer. Langzamerhand verloor hij zijn stem, steeds schorrer klonk het. Zijn ogen flitsen van links naar rechts. Angstig trilde hij. Saros had het koud, zijn vacht was doorweekt van het zweet van het rennen. Hij was ontzettend bang en alleen. Saros hijgde van de stress en inspanning. ‘Mama?’ probeerde hij nog een keer toen hij hoeven hoorde. Saros deed zijn oortjes naar voren en deed een paar stappen. Hij was zijn moeder kwijt geraakt, hij wist echt niet meer wat er was gebeurt. Hopend keek hij naar de plek waar hij het geluid van had gehoort. 'Mama?' Saros voelde zich zo klein, hier helemaal alleen. Het ruisende water was op de achtergrond te horen.

(open voor iedereen, goed of slecht)

Khali stond langs de rivier een beetje weg te dommelen. Ze luisterde naar het stromende water, wat erg rustgevend was. . "MAMA!" hoorde ze ineens roepen, ze keek op. Ze zag niemand. "MAMA!" hoorde ze weer. Dit keer iets harder, maar het klonk nog steeds zacht. Een veulen, dacht ze. "Mama? Mama?" Ze hinnikte een keer luid toen ze in de verte een klein veulen aanzag komen. Het dier zag er angstig en verward uit. Zijn vacht was nat van het zweet en hij rilde. Met vlotte draf passen draafde Khali naar het veulen. Op een afstand van ongeveer 8 meter hield ze halt. "Rustig maar kleintje" zei ze geruststellend en op een vriendelijke toon. Ze wou neit dat het veulen bang zou worden. met rustige stappen kwam ze dichter bij. "Wat is er, kleintje? ben je je moeder kwijt?" zei ze, met een zachte en nog steeds vriendelijke stem. Ze keek ongerust naar het kleine, angstige veulen dat voor haar stond. Ze zou haar best doen hem te helpen, dat deed ze altijd.

Er kwam een merrie te voorschijn. "Rustig maar kleintje" "Wat is er, kleintje? ben je je moeder kwijt?"zei ze. Nu begon Saros nog harder te trillen, hij was doodsbang voor de enorme merrie. Bang dook hij in elkaar. 'Wie...Wie ben... jij?' vroeg hij met trillende stem. Het was zijn moeder niet, en andere paarden had hij zelden gezien. Saros keek de merrie nog steeds met grote ogen aan. Bang dat ze hem zou aanvallen. Saros deed een paar stappen naar achteren en viel bijna de rivier in, snel stapte hij iets naar voren.

(inspiloosheid)

Khali zag dat het veulen bang voor haar was. "Wie...Wie ben... jij?" vroeg het veulen met trillende stem. Het was nu niet echt belangrijk wie ze was, maar ze besloot het het veulen te vertellen, misschien dat zich dan wat beter zou voelen. Mijn naam is Khali zei ze rustig. Je hoeft niet bang te zijn, ik doe je niks. Ik wil je helpen. zei ze daar gelijk achterna. Ze vond het niet belangrijk om zich aan elkaar voor te stellen enzo. Ze wou het veulen helpen, misschien kon ze helpen zijn moeder te vinden. Als die nog leefde of hier in de buurt was, anders zou ze wat anders moeten verzinnen. Desnoods zou ze het veulen onder haar hoede nemen. Ze zou hem nooit hulpeloos achterlaten. Een wild dier of slecht paard zou hem zeker vermoorden. En dat zou ze niet laten gebeuren, ze wou niet dat andere veulens net als zei zouden moeten opgroeien. Dat verdiende niemand. Ze keek naar het angstige veulen. "Zal ik je helpen je moeder te zoeken?"

'Mijn naam is Khali' 'Ik ... ben Saros.' Hij trilde nog steeds maar minder. 'Je hoeft niet bang te zijn, ik doe je niks. Ik wil je helpen. "Zal ik je helpen je moeder te zoeken?" 'Mama is weg...' zei hij verdrietig. Saros hinnikte nog eens treurig naar zijn moeder. Er kwam weer geen antwoord. Saros keek naar Khali. 'Weet jij waar ze is?' Saros kon weinig zien door de tranen in zijn ogen. 'Help je me?' vroeg hij hulpeloos. Saros' moeder was verdwenen toen ze bij de rivier waren. Zijn moeder had iets gehoort en had Saros even alleen gelaten.

"Ik... ben Saros" zei het veulen nog steeds angstig, maar minder dan net. "Mama is weg..." zei Saros verdrietig. Arm veulen, helemaal alleen. Hij hinnikte nog een keer hopeloos, maar het had geen zin. Saros keek Khali aan. "Weet jij waar ze is?" vroeg hij met tranen in zijn ogen. "Help je me?" vroeg hij hulpeloos. Khali keek met medelijden naar het arme veulen. "Nee, ik weet niet waar je moeder is" zei ze een beetje droevig. "Maar natuurlijk help ik je." zei ze met een liefdevolle blik in haar ogen. "Heb je honger? Of dorst?" vroeg ze aan het veulen, hij zou nu moeten leren gras te eten en water te drinken. Zij kon hem geen melk geven, hij was nog veel te jong om over te gaan op gras en water, maar het kon niet anders. Ze zag dat het veulen het koud had, ze liep voorzichtig naar hem toe en ging naast hem staan. Zo had hij het tenminste nog een beetje warm. Khali was nu meer op haar hoede, als er nu gevaar kwam zou ze het veulen beschermen. Ze spitste haar oren en keek het gebied rond, maar alles leek rustig.

Zijn hoeven dreunden over de grassige ondergrond. Twee donkere oren waren plat tegen zijn schedel gedrukt terwijl hij zich door zijn gebied snelde. Als kuddeleider was het één van zijn taken om zijn gebieden te beschermen. Ze continue in de gaten te houden. En alle geuren van paarden die hij ooit ontmoet had waren opgeslagen in zijn geheugen. Maar deze twee geuren die nu zijn neusgaten binnen waren gedrongen niet. Woest was hij geweest toen deze twee onbekenden zijn gebied binnen gedrongen waren. Want wát dachten ze wel niet. Dat hij een onbenullige, stumperige sukkel was die niets in de gaten had? Dat maakte hem nog woester dan hij al was. Spieren bolden op onder zijn dunne gitzwarte zomervacht. Doordat hij vanaf het ene uiterste punt van zijn gebied naar dit uiterste punt was gegaloppeerd zonder ook maar één keer te stoppen was er een dun laagje zweet ontstaan op zijn gitzwarte vacht wat het nog extra liet glanzen. Het leek alsof hij net een volledige beauty behandeling was ondergaan zo goed zag hij eruit. Want ook zijn woeste lange manen hingen machtig langs zijn krachtige, gespierde hals. Steeds dichter naderde hij zijn doel tot hij twee paarden zag. Een veulen en een merrie. Afkeurend trok hij zijn neus op. Als hij ergens een hekel aan had waren het veulens. En dan die merrie. Hoe zielig kon je zijn. Flarden van haar woorden had hij opgevangen. Zijn ijsblauwe ogen stonden kwaad en er leek een vuur in op te vlammen. Zonder vaart te minderen naderde hij de twee en sloeg kwaad met zijn dikke staart tegen zijn met talloze littekens bedekte flanken aan terwijl hij ze met een minachtende blik op nam. "Wat moeten jullie hier?". Beet hij hen kortaf toe met zijn ijskoude, rauwe stem.

Khali zag een grote zwarte hengst in een snelle galop hun kant op komen. Toen hij dichter bij was keek hij haar minachtend en woest aan. "Wat moeten jullie hier?" beet hij hen kortaf toe met een ijskoude, rauwe stem. Ze ging beschermend voor het veulen staan en keek de hengst recht aan. "Wat gaat jou dat aan." antwoorde ze de onbekende hengst. Ze had al aan hem gezien dat hij slecht was, en om de een of andere reden was hij behoorlijk boos. Ze wist dat hij sterk was, je kon duidelijk zien hoe gespierd hij was. Waarom moest hij zich er nou weer mee bemoeien, ze bleef hem aan kijken. Ze mocht dan wel een zogenaamd 'goedzakje' zijn, maar dat betekende nog niet dat hij haar kon zeggen wat ze moest doen. Ze bleef vastbesloten om Saros te beschermen staan en keek de hengst aan zonder enige uitdrukking op haar gezicht.

Ze was op de rand van het gebied geweest toen ze de hinnik hoorde. 'MAMA!!!' Een veulen! In gevaar?? Geen idee wat er aan de hand was, maar ze moest er naar toe. Ze wist dat ze hier eigenlijk niet kon komen. Het was het gebied van de hengst Azacar, maar dat maakte haar niets uit. Er was iets met een veulen aan de hand. Ze keek nog een keer om en twijfelde, maar zodra ze de hinnik nog een keer hoorde sprintte ze weg. Ze galoppeerde op haar eigen manier. Dit kon ze vele uren volhouden. Het had haar meer dan twee jaar gekost om dit tempo onder controle te krijgen, maar ze was trots op zichzelf dat ze het nu kon. Met grote passen galoppeerde ze richting de hinnik.

Na een paar kilometer rook ze anderen. Ze stond stil en rook. Een hengst en een merrie en nog iemand die ze niet goed kan ruiken. Ze draaft weg en volgt de weg met meer geduld. Na een bocht van de rivier ziet ze hen. Ze staat achter een merrie en een veulen en tegenover hen staat een hengst. Ze stapt voorzichtig dichterbij en hoort alleen het laatste. De merrie beschermt het veulen en de hengst is het daar niet mee eens. Dan houdt ze haar adem in. Een slechte hengst. Dat moet Azacar zijn. Ze wist het niet zeker, maar haar gevoel zei haar dat. Ze weet niet precies wat er aan de hand is, maar een ding weet ze zeker. Ze zal het veulen beschermen wat er ook gebeurt. Ze blijft op afstand van het veulen dat erg bang is. Ze kijkt naar de merrie. Het is Khali. Gezellig om haar hier weer tegen te komen. Ahum... Ze wisselt een blik met haar en kijkt dan naar de hengst. 'We helpen een veulen!'

De witte merrie galoppeerde door de rivier. Ze liep tegen de stroming in en was al enorm nat. Ze begon stilletjes aan moe te worden. Haar dikke buik zat in de weg dus goed trainen lukte haar niet. Ze snoof even en keek om haar heen. Ze rook een paar goedzakken en haar vader. Goedzo. Daar kon ze heengaan. Ze moest haar vader toch spreken. Het was al een tijd geleden dat ze nog gepraat hadden dus nu moest het wel lukken. Na het wegjagen van de paarden natuurlijk. Meteen sprong ze op de kant en schudde haar vacht uit. Ze snoof even en draafde er rustig heen. Ze zag een veulen en twee merrie's. Haar vader was er al. Ze keek ernaar en hoorde de merrie iets zeggen over het helpen van een veulen. Deina liep er meteen op af. "Een veulen? Helpen? Op ons gebied?" vroeg ze meteen ijskoud en keek beide merrie's kil aan. "Wij kunnen dat ook hoor" zei ze vals en richtte haar donkere ogen op het veulen. Ze stapte even dreigend in het veulen zijn richting. "Het zou een leuke prooi geweest zijn" zei ze spottend en ging daarna bij haar vader staan. "Vader" zei ze ijskoud en grijnsde. Ze keek daarna weer naar de paarden en snoof. "Rot toch op naar jullie bloemenveldje" zei ze daarna kil en sloeg met haar hoef op de grond. Ze zwiepte geïrriteerd met haar lange staart en keek ze kil aan. Haar oren lagen in haar nek en haar blik stond emotieloos. Ze konden maar beter snel weggaan, als ze slim waren tenminste.

[Kon het niet laten (a)]