Azacar,oompje waar ben je?

Alleen Ares & Azacar. Geen andere paardjes.

Ares werd steeds ouder, steeds sterker en zelfverzekerder. Zijn vacht was zo zwart als de nacht geworden. Hij beschoude Aisha niet meer als zijn moeder, ze liet hem in de steek voor de hengst van haar dromen en voor een 100% Fries veulen. Ares was woedend op haar geworden, Aisha had geprobeert zich er met uitvluchten uit te redden maar hij geloofde haar niet meer. En die verwaande Sensation: wat dacht hij wel? Eerst zijn moeder inpikken en daarna Ares gaan commanderen! Daar had Ares dus echt geen zin in. En die verwende Amy, opeens de prinses. Ares snoof kwaad. Amy, zo lief en schattig, het leek wel een goedzak! En Sensation en Aisha waren helemaal weg van de wereld. Zo blij waren ze met Amy, en Ares werdt compleet vergeten. Een vader had Ares nooit gehad, Odysseus had hij maar een paar keer gezien. Aisha verliet Ares voor een ''beter'' leven. Alleen Azacar gaf nog om Ares. Ares had gehoort dat Azacar een kudde was begonnen. De Bleeding Soul. De omgeving was even donker en grauw als Ares gevoelens voor Aisha,Amy en Sensation. Diepe haat voelde hij voor hun, zeker voor Sensation en Amy. Hij ging van draf naar stap. Zijn conditie was steeds beter geworden. Steeds kon hij langer rennen zonder moe te worden. Als Ares ooit moest vechten was hij er op voorbereid en zou een goede kans hebben om te winnen, zeker van goedzakken. Ares stopte en dacht na. Toen nam hij toch de beslissing en haalde diep adem. Een luid gehinnik naar Azacar klonk over de stoffige vlaktes.


(dit is vanuit Ares' standpunt, alles is dus mening en gedachten)

In een vlotte draf stoof hij over de Ashvalley. Een grote stofwolk achtervolgde hem en toonde dus ook zo zijn aanwezigheid. Menig paard zou daar bang voor zijn geweest maar waarom zou hij? Als iemand hem uit wilde dagen of hem probeerde te doden moesten ze dat maar doen. Zo beleefde hij weer eens wat. ZIjn hoeven zakten amper weg in de droge grond. Die doordat er nu helemaal geen regen viel nog droger was dan normaal. Vandaar die enorme stofwolk die hem achterna zat. Net als een kat een muis achterna zat. Dat deed Azacar aanmoedigen om harder te gaan, zijn tempo te verhogen. En dat deed hij. Zijn drafpassen werden langer, ruimer en uitgestrekter. Tot hij de overgang naar galop maakte en langzaam aan ook die versnelde. Heel rustig aan eerst in een verzameld galopje die steeds ruimer werd tot hij het normale arbeidstempo gevonden had. Maar ook vanaf dat tempo versnelde hij. Weer maakte hij grotere passen en strekte zijn gespierde hals voor zich uit, zijn oren in zijn nek gedrukt. De zwarte hengst schreerde als een schim over de vallei. Natuurlijk nooit zo snel als een arabier of volbloed maar voor de begrippen van het Friese ras was hij toch enorm snel. Het had hem dan ook wel enige training gekost en zelfs nu wilde hij nog verbeteren. Het was warm maar hij vond het aangenaam om vandaag hier te trainen. En aangezien deze weidse vlakte meest van de tijd toch niet bezaaid was met paarden kon hij zich hier lekker laten gaan. Tot hij een hinnik hoorde. Dat was wel iets waar hij moest wennen, dat hij geroepen werd door verschillende paarden. Bekend maar meest van de tijd onbekend. Om in zijn kudde toe te kunnen treden. Zijn donkere oren spitste hij en galoppeerde richting het geluid. Steeds vaart minderend tot hij weer verzameld galoppeerde. Machtig en stoer bewegend zoals alleen zijn ras dat kon. Het behang aan zijn benen en zijn lange, dikke manenbos maakten het geheel van een duivelse koning natuurlijk helemaal af. Een zwarte schim tekende zich in de verte af. Azacar wist wie hem geroepen had. De jonge hengst die hij onder zijn hoede had genomen. Zijn neefje, de zoon van zijn zus Aisha. Vlak voor Ares kwam hij tot stilstand. De stofwolk haalde hem in en hulde hen beiden in een wolk van stof en duisternis. De stof dwarrelde neer op zijn iets bezwete lichaam maar hij deerde er niet om. Zijn ijsblauwe ogen waren op de jonge hengst voor hem gericht. "Ares." begroette hij hem waarna hij kort knikte met zijn hoofd.