Pikachu komt eraan!

"Ik ben vandaag zo vrolijk. Zo vrolijk, zo vrolijk. Ik ben vandaag zo vrolijk. Zo vrolijk was ik nooit!" zong een vrolijke stem. Het gezand weergalmde over het gebied. Het was afkomstig van een bruin veulen. Een enorm vrolijk veulen. Haar naam was Pikachu. Ze was ongeveer 5 maanden en helemaal alleen. Erg was dat niet want ze kon best voor haar zorgen, dacht ze dan. Het veulen keek vrolijk om haar heen. "Ik ben vandaag zo vrolijk. Zo vrolijk, zo vrolijk. Ik ben vandaag zo vrolijk. Zo vrolijk was ik nooit!" zong ze opnieuw. Ze galoppeerde al snel langs het meander. Haar donkere oogjes op het stromende water gericht. Het was leuk om het te volgen, het had bochten. Ze hinnikte eens hard. "Grote Pikachu komt eraan! Opzij! Opzij!" gilde het veulen lachend en keek rond. Er was niemand, spijtig. Ze maakte een kleine sprong en galoppeerde verder langs het water. Ze briesde vrolijk en sloeg heen en weer met haar pluizige staartje. "Ik ben vandaag zo vrolijk. Zo vrolijk, zo vrolijk. Ik ben vandaag zo vrolijk. Zo vrolijk was ik nooit!" zong ze terwijl ze de weg bleef volgen. Ze verveelde haar eigenlijk wel. Waarom was er geen ander paard om mee te mogen spelen? Ze hinnikte eens. "Is er iemand? Het is hier saai hoor!" riep ze zo luid ze kon en wachtte af. Het was stil. Ze hoorde alleen haar ademhaling en het water. Ook nog wat vogels die voorbij vlogen. Niemand dus. Het veulen trok een droef gezicht maar draafde daarna verder. Ze zou iemand vinden. Ze zou zoeken tot ze een paard vond om mee te spelen. Beter dan alleen zijn. Ze keek rond met haar donkere oogjes en draafde verder. Hopelijk vond ze iemand! Het veulen begon wat hevig en hyper te springen. Ze wilde een paard, nu nu nu. Ze hinnikte nogmaals waarna ze opnieuw zong. "Ik ben vandaag zo vrolijk. Zo vrolijk, zo vrolijk. Ik ben vandaag zo vrolijk. Zo vrolijk was ik nooit!" zong ze opnieuw maar niet zo vrolijk meer. Ze haatte het om alleen te zijn.

[OPEN!]

Een grote appaloosa hengst galoppeerde tussen de bomen door. Zijn staart hoog opgestoken en zijn manen die vrolijk genoeg mee wapperden op de verschillend windvlaagjes. Zijn heldere ogen gleden tussen de bomen door, en vingen allerlei verschillende bewegingen op. De bladeren aan de hoge bomen ritselden door de wind. En af en toe vlogen er wat vogels krijsend rond of landden in de bomen. De hengst genaamd ZipCode galoppeerde rustig door. Zijn plan was het meander over te steken, maar daarvoor moest hij eerst tussen deze bomen door en over het strand richting het meander. ZipCode naderde het strand en hij verlengde zijn passen naar een snelle galop. Hij strekte zijn hals en liet zijn hoofd op borsthoogte zakken. Met grote passen galoppeerde hij door het mulle zand. Bij elke pas gooide hij zijn lange gespierde benen voor zich uit, om ze daarna weer naar zijn eigen richting te trekken. Zijn hoeven vonden hun weg door het zand en met moeite naderde hij het water. Lichtjes hijgend en met een bezwete glimmende vacht galoppeerde de grote appaloosa hengst het water in. Hij rilde even toen hij het water passeerde maar galoppeerde verder. Langzaam moest hij gaan draven en daarna ging hij over in stap. Met zijn hoofd nog net boven water uitstekend, zwom hij naar de overkant. Toen de grond onder zijn voeten terugkeerde spartelde hij en klom uit het water. Op de kant aangekomen schudde hij zich eens even verfijnd uit en het water spetterde alle kanten op. Wat hij niet gezien had was dat een klein veulen zijn richting naderde. De hengst spitste opeens zijn oren en bleef stokstijf staan. Een vrij vrolijk gezang weerklonk in zijn oren. "Ik ben vandaag zo vrolijk. Zo vrolijk, zo vrolijk. Ik ben vandaag zo vrolijk. Zo vrolijk was ik nooit!" klonk het niet ver bij hem vandaan. Hij keek snel en schichtig om hem heen en ving de schim op van een klein gedrocht. Hij volgde het kleine ding met zijn heldere ogen en nam alle bewegingen in hem op. Toen het ding naderde zag hij er een duidelijk veulen in. Rustig bleef hij staan en ontspande zich tot het veulen hem zou opmerken.