Weet je wat? Wie komt er met alle goeden ideeën? IK! Wie doet al het werk? IK!

Yago liep rond. God, hij had het zo gehad! Alcatraz liet niets meer van zich horen en van die derderangs player hoefde hij ook niets meer te horen, die kon opdonderen. Het maakte hem geen flikker meer uit. Hij ruïneerde zijn eigen leventje wel als dat nodig was en knapte zelf wel alle klusjes op. Bovendien moest hij nog net niet uitkijken voor zichzelf, hij was immers een levensgevaarlijk wezen. De enige merrie die ooit dichterbij was gekomen dan anderen was Ravana en daar had hij nu gigantisch veel spijt van. Toch had hij zich nog redelijk herpakt. Eigenlijk kon hij best trots zijn op zichzelf. Het enige wat aan hem markeerde was dat hij absurd klein was en een überschattige snoet had. Toch had ieder nadeel zijn voordeel, want hoewel Yago zich keer op keer in situaties bevond waar enkel paarden dood uit kwamen, leefde hij nog steeds. Weliswaar verbitterd en met het idee dat hij de wereld best wel zelf kon regeren. Misschien hij zelf niet eens zozeer, zeg nou zelf: Wie wil er een ukkepuk op de troon? Oops, verkeerde gedachte. Een ukkepuk was één of ander dom veulen dat nergens verstand van had, hij was gewoon het meest coole hengst geval aan de slechte kant met tactiek. Ze hadden daar beneden uit te kijken, want een goed stel hersenen was veel gevaarlijk dan een krachtpatser te zijn. Binnen een week heerste hij over Dream Horses, misschien nog wel iets eerder. Hij kreeg geen respect van iemand, maar daar zou wel verandering in komen niet. Hij was het zo zat om iedere keer als een hond behandeld te worden en volgepropt met gras als veulen met de woorden "daar word je sterk van, m'n jong!" De laatste keer dat, dat gebeurde heeft Yago de bek persoonlijk opengetrokken van dat persoontje zonder leven en hem volgestopt met eigen gras. "De bek open heah, m'n jong? Je kan niet genoeg nemen voor je toekomst!" Men, hij was VOL-WAS-SEN! Grown up, oud zat om alles te doen. Wie kwam er altijd met de goede ideeën? HIJ! Wie kon er al het werk doen? HIJ! Hij was het zo spuugzat! Nu reageerde hij zelf de wereld dan maar. Desnoods met stokken onder de poten gebonden, maar hij ging de wereld overheersen! En laat het toeval nou net willen dat er een merrie langskwam. Yago zette gelijk zijn snoetje om naar het meest schattige beest dat je ooit moest hebben gezien, brieste zoetjes en vroeg: 'Goeiendag merrie! Wat een weer, is het niet?'


Celeb

Bedenkelijk stapte ze rond. Het zuiden was warmer dan ze had verwacht. Zowel wat temperatuur betrof als wat sfeer betrof. Eenmaal rolde ze met haar ogen. Nog steeds restten haar diverse vragen. Onder andere de vraag over het feit of hier het vuur ooit zo ver kon woekeren dat het alles vernietigde. Dat onrust en paniek gezaaid werd. Een duistere en donkere sfeer die niet iedereen kon waarderen. Maar zij wel. Want zij, was anders dan alle anderen. Kon niet beschreven worden met één pen. Mócht ook niet beschreven worden met maar één enkele pen. Wílde niet beschreven worden.
Smakkend met haar lippen bewoog ze even. Haar hoofd iets schuin in de lucht en haar oren naar voren gedraaid. Diverse geluiden wist zes waar te nemen. Diverse geuren verpestten of verblijdden haar reukorgaan. Ze had diverse ontmoetingen opgedaan de laatste dagen. Elke geur van elk paard kon ze onthouden. Ethisch gezien moest dat mogelijk zijn. En toch vergat ze die keer op keer. Wist ze niet welke geur bij welk paard hoorde. Wist ze überhaupt niet wie wélk paard wás. Interesseerde het haar niet. Kon het haar niet deren. Had ze er geen belangstelling voor. Een glimlach krulde haar lippen en ze lachte. Een zilveren geluid verliet haar keel. In feite was ze gewoonweg ~krankzinnig.
De melodie van het leven klonk door haar hoofd. Het ritme werd weerspiegeld door haar hoeven. Duister. Doods. Donker. Zonder vreugde. En toch vol léven. Het wist haar zowaar ‘vrolijk’ te maken.
En áltijd zou het de natuur zijn die haar aan dat leven bond. Altijd waren het die elementen die haar vol energie deden stromen. Want liefde deed haar niets. Noch zou haat haar kunnen boeien. Onwetend zou ze door het leven gaan. Altijd en eeuwig. Omdat het schadelijk kon zijn om dingen te weten. Hoe vaak kwam het niet voor dat men krankzinnig werd omdat zij tevéél wisten? En dat was exact wat ze wilde besparen. Die pijn en moeite nam ze liever niet.
En toen stond hij daar ineens. Voor haar voeten. Ze moest –tot haar grote verbazing- haar hoofd iets laten zakken om hem recht in de ogen te kunnen kijken. Haar zwarte ogen boorden zich diep in de zijne. Een groene glinstering was ditmaal niet aanwezig. Haar bloeddorst was groot. Al zou ze hém niet verslinden. Ze was geen kannibaal. ’Het is warm voor een herfst. Normaliter zou de zon al lang vertrokken moeten zijn. Zodat de winter het land kon voorbereiden op een periode van koude en ijs..’ koel klonk haar stem. Misschien zelfs enigszins verveeld.

God had hij weer; een arrogante trien die alleen maar aan zichzelf dacht. Fantastisch! Yago wierp haar een verveelde blik toe voor hij zichzelf weer herstelde. Verdorie, die soort slordigheidsfoutjes moest hij afleren. Hij zette weer een lief lachje op, maar zijn blik bleef priemend. Hij snoof een keer minnetjes, wist dat te verbloemen en om te toveren tot een lief lachje. Zwaar geïrriteerd door het feit dat de merrie groter was dan hem, nam hij haar in zich op. Hmm, ze was gespierd, alleen haar ego en arrogante stond Yago niet aan. Hij snoof nog eens en brieste daarna liefjes. Hij hield zijn pluizige oortjes naar voren gespitst en plakte een glimlach rond zijn snuit, maar het lukte hem niet zijn verdere houding mee te doen. Iedere spier naast die in zijn blonde kop gilde bijna "KRENG KRENG KRENG!" Ze deed hem sterk denken aan de merries die hem gras voerden, maar hij was te klein om wat tegen haar te doen. Hij bestudeerde haar nog eens aandachtig en nam dit keer een barmhartige blik. Het ging hem steeds moeilijker af, dus om zijn werkelijke emotie te verbergen schraapte hij een keer 'ongeduldig' met zijn hoefje over de grond. 'Voor een herfst is het schitterend weer, vind je niet, edele jonkvrouw? Ik hoop dat het nog even herfst blijft. Het lijkt alsof de aarde iemand heeft ingehuurd om de wereld te verven,' zei hij liefjes. Bléh! Wat een vernedering! Hij grijnsde een keer vals. Hij haatte de herfst, hij hield het liever bij de zomer. Dan viel hij het minste op en was het mooi warm. Een koude periode van ijs. Yago's blik schoot naar de hare en onderzocht hem zoekend. De grijns veranderde weer in een glimlach. 'Kijk uit met wat je wenst, merrie,' zei hij donkerder dan dat de bedoeling was geweest. Hij plakte een brede glimlach op z'n snuit voor hij zijn kop afwendde en weer naar de verte staarde, hoewel, voor zover hij over het koren heen kon kijken. Ooit behoorde dit allemaal tot hem. Het was absurd dat een ronduit geniale hengst als hij zo'n bestaan leidde, en dat was hij dan ook spuugzat.

Ongeïnteresseerd snuffelde ze aan wat korenaren. Uit pure desinteresse trok ze er één uit de grond en kauwde ze erop. Langzaam. Onsmakelijk. Boers. Zonder zich te generen. Bedachtzaam en toch gedachteloos. Er was niets om over na te denken. Haar blik gleed weer naar het kleine figuur tegenover –of eigenlijk benéden haar- en peilde de situatie. ’Neem me vooral niet kwalijk-‘ ze negeerde zijn opmerkingen ’- maar waarom neemt jouw ego zoveel ruimte in beslag op deze locatie?’ Hoewel haar woorden haar mond droogjes verlieten, waren ze zo in eerste instantie niet bedoeld. Walging moest vervoerd werden in deze zinnen, maar deze bleef steken in haar keel. Nooit kon zij de ábsolute controle over haar lichaam uitoefenen op momenten dat dat nodig is. Ten tijde van het jagen, liet ze haar geest los en kon ze bijna roekeloos haar gang gaan. Intuïtief wist ze hoe ze handelen moest. Maar wanneer het aankwam op een conversatie, had ze geen andere keus dan te hopen dat haar woorden wisten welke toon ze moesten aanslaan en welke betekenissen ze erin lieten schuilen.
Haar oogleden bewogen iets, evenals haar ogen. De groene glinstering was volledig verdwenen. Onrust werd gezaaid. Gepaard met paniek en wantrouwen. Een gelukzalige glimlach sierde zijn gezicht. Bloed drupte van zijn kin. Rode spetters waren op zijn benen en de rest van zijn lichaam waarneembaar. Hij zou heerser zijn van het heelal. Heerser zijn van het universum. En bovenal; heerser zijn van háár.
Ze accepteerde het niet. Het was geen goed plan. Bovendien wílde ze het niet. En wat ze niet wilde, zou ze ook niet hebben of krijgen. Fronsend met haar wenkbrauwen keek ze naar de uitgespuwde graankorrels die nu aan haar voeten lagen. Dat vogels deze shít konden verdragen. Dat hun darmen dit überhaupt kónden verteren. Hoofdschuddend liet ze haar neusvleugels trillen toen ze een diepe zucht liet weerklinken. De zon begon hoger en hoger aan de hemel te staan. En ondanks alles hadden nog maar weinig bomen hun bladeren écht verloren in dit gebied. Misschien was het niet zo’n goed plan geweest om hier te gaan ronddolen. Ze was in het noorden beter af geweest.
’Zou je de zon willen laten herrijzen als ze voor het laatst geschenen heeft? De wind opnieuw doen laten waaien als zijn adem op is? De regen bevochtigen wanneer hij uitgedroogd is? En zou je het vuur kunnen laten ontvlammen als het honger heeft?’ Dit maal vuurde ze de vragen uit interesse op hem af. Wérkelijke interesse die zelfs haar ogen bereikte. Smalend was haar glimlach terwijl ze wachtte op haar antwoorden. Antwoorden die ze wél wilde hebben.

Yago schudde een keer liefjes zijn kop en wierp een blik op de merrie. 'Het toppunt van Arrogantie is jezelf met mij vergelijken, bruine prinses,' zei hij op een bijna slijmerig lief toontje. Yuk, hij moest echt af van dat lieve imago, maar binnenkort zal iedereen hem kennen. Vals knepen zijn kleine oogjes kort samen. Zijn mond bleef een grote grijns. 'Bovendien kan ik jou net zo goed hetzelfde vragen, merrie,' antwoordde hij koeltjes terwijl hij een keer minachtend snoof naar haar toe. Ze was arrogant, een trut en bovendien beviel haar hele kleur Yago nu al niet meer. Yago brieste een keer en snoof daarna. Hij was kort zijn imago verloren en stond als een behoorlijk, klein, dominant opdondertje daar. Hoewel hij voor een opdonder wel veel indruk moest maken, omdat hij bij wijze van spreke zijn hele voorkomen kon veranderen in minder dan een minuut. Yago wiebelde een keer met zijn wenkbrauwen en daarna nam hij weer het schattige kopje op zijn smoel wat hij eerst had. Hij wierp nog eens een blik op de merrie voor zich, maar negeerde verder wat ze zei. ALleen het gebeuren over de zon maakte dat zijn oren gespitst werden. 'Weet je dat dat me geen donder kan schelen. Dan sterf ik maar, dat bezuur ik later wel als ik in mijn graf lig,' antwoordde hij onverschillig. Bovendien kwam hij er later wel achter als hij dood in zijn graf lag en na een tweede leven ging, dat hij dan ten dode bij voorwaarde opgeschreven was. 'Allereerst: Mocht de regen uitdrogen, dat gebeurd niet, want daarvoor is er 'ooit' een gigantische waterplas genaamd de zee neergestreken. Vuur en ontvlammen, die snap ik niet en volgens mij wíl ik het niet eens snappen omdat het me niet interesseert, sorry!' zei hij koeltjes met naar voren gespitste oortjes. Hij was nieuwsgierig. Wie was de merrie dat hij zo moest nadenken over de antwoorden. Nadenken deed hij praktisch altijd, maar nooit over dat soort dingen.

Met haar voet verpletterde ze de uitgespuwde graankorrels. Één voor één. Vol aandacht. Haar geest was volledig bij de weerzinwekkende graankorrels die, ondanks dat ze smaakloos waren, toch enige interesse bij haar konden opwekken. Want als zij niet geïnteresseerd was, had ze hoogst waarschijnlijk geen énkele aandacht aan deze vreemde korrels geschonken. ’Natuurlijk kun je dat vragen, “hengst”. Maar of je vraag redelijk zou zijn, is een tweede.’ Langzaam vervaagde haar glimlach. Veranderde haar houding omdat haar ogen zwart begonnen te vlammen. Het was geen woede die werd opgewekt. Enkel irritatie die haar tot gruwelijke dingen kon drijven. Toch zou ze ervoor zorgen dat ze hem heelhuids achterliet. Mentaal gezien zou ze hem tot op het bot willen krenken. Fysiek interesseerde het haar niet zoveel. Zijn bloed wilde ze absolúút niet proeven.
~Vrijwillig liet ze haar blik opnieuw naar hem toe glijden. Gevuld met nonchalance en onwetendheid. Maar toch, was de irritatie ook waarneembaar. Niet in haar ogen, maar in haar woorden. Haar stem die dit keer wél naar haar luisterde. ’Uit jouw antwoorden, handelingen en verdere woorden kan ik diverse conclusies trekken. Conclusies die zowel waar als onwaar kunnen zijn. Wellicht komen sommigen dicht bij de waarheid. Dat is immers ook mogelijk.’ strak hield ze haar blik op hem gericht. Boorde ze haar ogen diep in de zijne. Dwóng ze hem om naar haar te kijken. Te luisteren. En de dingen die ze zei te begrijpen. ’Iedereen streeft naar macht. Elk individu wil kunnen heersen. De een heeft dat verlangen nét iets sterker dan de ander, maar iedereen wíl het. Zo ook jij, “hengst”. Ik weet meer over jou dan jij zult weten. Dingen die in mijn oren gefluisterd worden door de wind in een taal die jij nooit begrijpen zal. En jij zult die nooit kúnnen begrijpen, omdat je niet wíl nadenken over de vragen die ik je net stelde.’ Haar ‘conclusie’ begon op een zachte, bezwerende toon en eindigde hard en koud. De laatste woorden klonken waarschijnlijk zelfs ietwat gepikeerd. Ze was haast belédigd vanwege het feit dat zijn kleine brein de moeite niet nam om te probéren erover na te denken. Zo velen vergaten het. Wisten simpelweg niet meer dat het de natúúr was die hen op aarde had gezegd. De natúúr hetgeen was dat geëerd moest worden.
’Heb respect voor dat- en diegene die geëerd moeten worden. Doe dat op je eigen manier. Maar vergeet niet waaróm je hen eert. Waaróm je hun geen schade op wilt leggen.. Want zonder deze handelingen, zul jij nóóit een échte heerser zijn…’ Elk woord werd nu duidelijk door haar uitgesproken. Met krácht benadrukt en met haar vage wijsheid onderstreept. Toch wist ze dat ze gelijk had. Vertrouwend op haar geest en ziel. Wétend dat hij áltijd over haar zou waken. Wat er ook gebeuren zou.