Wake up the members of my nation..

"So wake up the members of my nation.
It's your time to be, there's no change untless you take one.
And the time to see the brighter side of every situation.
Somethimes are meant so be and give me your best and give it all to me."

Quiet keek om haar heen, en zag echt helemaal niémand. Echt niemand. Haar naam kreeg dus eindelijk ergens een betekenis voor. Het was hier echt onwijs stil. Ondanks het kabbelende water was er geen ander paard te zien, zelfs geen andere dier zoals een kikker of iets dergelijks. Haar blauwe ogen tuurden nogmaals het gebied af, wat voor een groot deel bedekt was met water. Door de wind die ondanks de zomer een beetje speelde, ontstonden er kleine golfjes. Af en toe kreeg ze een paar natte spetters over haar heen, maar ze vond het niet erg. In tegendeel, ze was vandaag best wel in een goede stemming. Misschien kwam dit wel omdat ze eindelijk doorhad hoe je moest leven. En niet meer door onder de plak te zitten bij haar stomme broer. Ze was echt blij dat ze voor DH gekozen had, want het beviel haar hier wel goed. Ondanks alle wannabe's, goede én slechte, waren er ook wel een paar leuke te vinden. De hengsten waren hier zo om haar vinger te winden. Langzaam maar zeker liet ze haar witte onderbenen in het water zakken, en liep zo een stukje over de rivier. Toen het diep begon te worden -zo ongeveer in het midden- en sprong op een kleine rotsverhoging die in het midden te vinden was. Behendig bleef ze op het grijzige ding staan, en zo had ze ook meteen uitzicht over heel het gebied. Nu verschenen wel een paar kleine kikkers en wat andere beesten, maar nog steeds niet van haar soort. Een paard. Na een tijdje turen en de wind die maar door haar manen spreidde, werd ze onderbroken door een geluid. Overduidelijk hoefgetrappel was achter haar te horen, en met een ruk was haar hoofd de andere kant op. Haar ogen nauwden zich tot spleetjes en in de bosjes bewoog inderdaad iets. Hmmz. Een soort schim werd zichtbaar, en het leek een beetje de kenmerken van een paard te hebben. "Ja, ik heb je heus wel gezien hoor.." sprak ze, hard zodat degene het wel móest horen. Een tikkeltje ongeduldig trappelde ze wat met haar hoeven op de gladde steen en wachte tot de schim zich zichtbaar zou maken.

In een slakkentempo stapte de zwarte hengst over het zandpad, verse hoefafdrukken bleven achter en iedereen zou kunnen zien dat hij hier had gelopen. Een vaag glimlachje krulde zijn mondhoeken omhoog, doelloos staarde zijn ogen naar het oneindige zandpad. Ja, voor de eerste keer in zijn leven voelde de hengst zich echt down, hoe ging hij zijn dochter in godsnaam vertellen dat mama en papa uit elkaar waren? Elke seconde van de dag was hij aan het denken en ondertussen bonkte zijn hoofd als een gek en nog steeds had hij geen oplossing, zijn kleine arme Raquell..
Nijdig trok hij een blaadje van de boom en schoot een zijpaadje in, struiken vormde zich steeds dichter bij elkaar en niet veel later was hij omring door felgroene en grote struiken. ''Fijn.'' mompelde hij chagerijnig en zwiepte een aantal keren met zijn staart, om enkele vliegen van zijn zwarte vacht te verjagen. Een fris briesje liet zijn manen even opvliegen en tegelijk maakte zijn staart een rondje aan zijn achterwerk. Zijn hoofd schuurde hij even tegen een boomstronk aan en daarna vervoerde zijn benen hem weer verder, waar hij heen ging? Geen idee. Op dit moment maakte het de hengst ook vrij weinig uit, als hij maar even alleen kon zijn en niet aan al die ellendige dingen moest denken. Toch had hij er zelf voor gekozen om zijn cremello kleurige merrie achter te laten maar hij wist dat hij haar nooit zou vergeten. De merrie was zo speciaal voor haar geweest.
Door zijn onoplettendheid had hij niet in de gaten dat hij in de richting van een merrie liep, al had hij wel vaag iets geroken. ''Ja, ik heb je heus wel gezien hoor..'' was de zin die hem alert maakte. Met wijd opengesperde ogen keek hij schichtig in het rond en voordat hij het wist, stond hij vlakbij een witte merrie. Sultan slikte en snoof kort, zijn oren draaide iets naar achter en zijn ogen vernauwde zich tot spleetjes. Als begroeting knikte hij kort naar haar, zijn humeur was niet als de beste vandaag en dat was raar voor de hengst, aangezien hij normaal gesproken altijd heel vrolijk en rustig was. Vandaag was hij geprikkeld, chagerijnig en down. Damn, waarom moest het nou net hem overkomen weer gezelschap te hebben terwijl hij dat niet wilde? Als hij het wel wilde kwam hij niemand tegen en als hij het niet wilde, kwam hij nou juist wel weer paarden tegen. Nijdig smeet hij zijn blik van de merrie af.

Quiet zag een pikzwart paard die zich zichtbaar maakte vanuit de bosjes. Niet echt vrolijk, zo te zien. Hij knikte even naar haar -als begroeting als het goed was- en ook zij knikte even terug. De hengst kwam dichterbij, en na een tijdje stond hij voor haar. Het was een onbekend paard voor haar, maar dat waren bijna alle paarden hier. Alleen the king of wannabe, die blijkbaar Cobrazarao heette, had ze al gezien. De blauwe ogen van haar keken naar de hengst, terwijl zij nog steeds op het rotsblok stond te dopperen. Behendig sprong ze van het gesteente af en kwam net voor de hengst terecht. Ze knikte nogmaals even na hem, en zocht met haar ogen de zijne. Quiet liet haar mond in een neppe lach overglijden, terwijl ze met haar ogen nog steeds droog naar hem keek. "Pluk een roos en zet hem op je hoed zou ik zeggen.." zei ze, en ze liet de glimlach weer zakken. Ze stapte een rondje om de hengst en bleef daarna weer voor hem staan. Haar witte vacht shine-de in het felle zonnetje. Ze leek net een discobol. "Ik ben Quiet trouwens," liet ze hem weten, en ze keek naar het zwarte paard voor haar. "Wat is er aan de hand? Misschien can I help you.." vroeg ze aan hem, en ze keek hem vragend aan. Haar manen hingen netjes over haar hals en leken wel zilver in de zonnestralen. Net Pegasus, dat verhaal over dat speciale paard. Haar gedachtes liet ze weer wegvagen, terwijl ze afwachtend naar de hengst zonder naam keek.
Enkele kleine vogeltjes dansten rond haar hoofd, en nadat ze haar hoofd had geschut merkte ze dat er eentje op haar hoofd zat. Geïrriteerd schudde ze nogmaals haar hoofd, en nu besloot het blauwe ding weg te vliegen. Ze snoof even en nauwde haar ogen tot spleetjes door de hete zon. Het werd haar allemaal een beetje té warm nu de laatste tijd, ondanks dat ze daarnet in het water was geweest. Van haar mocht de herfst het liefst nu al van start gaan.. Verzonken in gedachtes wachte ze op een reactie.

Zijn ogen draaide een rondje door zijn kassen zodra hij de droge woorden uit de mond van de merrie hoorde rollen. Zuchtend schudde hij zacht zijn hoofd en liet zijn hoef met een dreun tegen de grond aankomen. ''Aangenaam Quiet. Mijn naam is Sultan.'' hij kon het niet meer bijhouden hoevaak hij dit zinnetje al uit had gesproken, de laatste tijd kwam hij zoveel onbekende paarden tegen en op de een of andere manier begon het hem de keel uit te hangen. Het was altijd een keer gezellig en leuk en daarna leken ze gewoon van de aardbodem te verdwijnen en de enigste die hij bleef zien, was zijn goeie vriendin Pearl. De rest was allemaal foetsie, want ook de grijze hengst Falcon zag hij niet meer.
''Er is zoveel aan de hand. Ik denk niet dat je me kan helpen.'' waren zijn zachte woorden. De enigste die hem hiermee zou kunnen helpen, was zijn ex-partner Sapphire. Misschien kon die het haar gewoon vertellen want Sul had geen idee hoe hij het moest brengen, nijdig sloeg hij zijn staart een aantal keren tegen zijn lichaam aan en richtte zijn wijd opengesperde, warmbruine en fonkelende ogen op de merrie. ''Of je zegt dat je me zou kunnen helpen met het zoeken van woorden die ik tegen mijn dochter kan zeggen, want ze weet nog niet dat haar moeder en ik uit elkaar zijn.'' voegde hij er toen bedenkelijk aantoe. Triomfantelijk draaide hij zijn hoofd richting de bosjes, toen een bruin konijn spastisch van bosje naar bosje schoot, wat hadden die dieren de laatste tijd toch? Het was alsof iedereen veranderde, de een werd slecht, de ander neutraal..
Sultan was zelf ook veranderd, hij was van goed naar neutraal gegaan en zelf vond hij dat dit het beste bij hem pastte, aangezien hij soms zijn bek wel open wilde trekken. Slecht zou niks voor hem zijn, hij hield absoluut niet van bloed en zo diep wilde hij gewoon niet zakken. In zijn ogen waren het paarden die het verkeerde pad hadden gekozen, het enigste wat anders was aan hen was dat ze altijd kill keken en zogenaamd altijd naar bloed 'snakte.' Naah, niet echt iets voor Sultan dus! Hij had al zat van zulke paarden ontmoet en nooit zou hij ervan ondersteboven zijn, die paarden hoorde gewoon niet thuis in gebieden zoals Dream Horses. Geirriteerd snoof de hengst heen en strak hielden zijn ogen de merrie in de gaten, wachtend op haar reactie.

''Aangenaam Quiet. Mijn naam is Sultan.'' Zijn woorden deden Quiet weer opkijken, en meteen waren de gedachtes uit haar hoofd verdwenen. Ze knikte even als een antwoord, hetzelfde als hij het aangenaam bedoelde. ''Er is zoveel aan de hand. Ik denk niet dat je me kan helpen.'' "Sultan dus hè.." en net op het moment dat ze verder wou praten, werden de blikken van hun twee weggetrokken door een klein beest die door de bosjes schoot. ''Of je zegt dat je me zou kunnen helpen met het zoeken van woorden die ik tegen mijn dochter kan zeggen, want ze weet nog niet dat haar moeder en ik uit elkaar zijn.'' Zijn nieuwe woorden vulden haar oren, en ze luisterde naar hem. "Tsja, dat is niet de beste situation ever.. Best wel moeilijk.." En deze keer kon ze geen glimlach onderdrukken. "Je kunt tegen haar zeggen dat het je spijt, maar dat jij en haar moeder uit elkaar zijn gegaan. Omdat het niet meer ging?" Ze keek de hengst die dus Sultan heette nogmaals vragend aan. Hij kon het beter zeggen zoals het gewoon was, en er beter niet omheen draaien. Natuurlijk wist ze niet echt hoe het voelde, maar het leek haar sowieso wel het beste. Ze stapte even heen en weer en liet haar hoeven afdrukken in de grond drukken. Ze gooide haar hoofd even omhoog en liet haar manen naar achter vallen. Haar blauwe ogen keken weer in de donkere eyes van Sultan, waar trouwens een overduidelijke kudde-geur te ruiken was. De Quiet Sparkle, ofcourse. "Quiet Sparkle?" Sprak ze haar gedachtes hardop uit, en ze snoof even daarna. Dit kon minachtend overkomen, maar zo bedoelde ze het ook weer niet. Maar het was in iedergeval niet echt dé kudde voor haar. Ze was gewoon geen kuddedier, maar dat was natuurlijk haar mening. Een zucht verliet haar mond en verzorgde voor mini rookwolkjes die snel de lucht in bliezen. Naast haar was nog steeds de rivier, en nadat ze gestopt was nam ze even de pauze om wat water te drinken. Haar snuit was nog nat, en ze trok haar hoofd weer naar boven. Tevreden schudde ze haar hoofd heen en weer, en het water spetterde een aantal richtingen op. Ze keek met een nep-vals grijnsje naar Sultan, die wel een paar spetters meegekregen moest hebben.

Doelloos staarde zijn ogen naar de grond, hij voelde zich echt down. Het feit dat hij verdomme Sapphire had verlaten en bij hun ontmoeting, had hij nog gezegt dat hij haar nooit meer zou laten gaan en wat had hij nu gedaan? Sultan kon zich wel voor zijn kop slaan, damn! De merrie van zijn leven, zoals Sultan haar altijd zag, had hij verlaten. Arme Raquell, hoe zou ze er eigenlijk op gaan reageren? Wild schudde Sultan de gedachtes uit zijn hoofd.
Een felgekleurde vlinder fladderde vrolijk rond zijn hoofd, meestal reageerde Sultan er op maar dit keer gaf hij geen kick. Hij had gewoon niet zijn beste humeur, dus waarom zou hij in godsnaam naar zo'n fladderend ding gaan zitten kijken, wat boeide hem dat nou? ''Dat klopt.'' was zijn kalme antwoord, toen de merrie zei dat het niet de beste situation ever was en ze had gelijk, dat was het zeker niet. ''Aan zoiets zat ik ookal te denken, maar is dat niet moeilijk te begrijpen voor een veulen van net zes maanden?'' hij sprak het meer tegen zichzelf, dan tegen de merrie.
Zijn oren draaide even voor een kort moment naar achter om wat geluiden op te pikken, maar al snel waren zijn zwarte oren weer naar de merrie gedraaid. ''Dankje.'' zei hij mompelend. Zuchtend duwde hij zijn neus een keer tegen zijn borst aan en stak hem daarna fel in de lucht, zijn spieren waren gespannen en zijn houding werd dominant. Yeah, de oude Sultan was weer terug aan het komen! Tuurlijk zou hij nog een tijdje down zijn, maar gelukkig ging het de goeie kant op.
Quiet sprak de naam van de kudde uit, waar hij zelf in zat. Of ze het tegen hem had, wist hij niet zeker dus hij besloot er gewoon antwoord op te geven. ''Quiet Sparkle, daar heb ik me bijgevoegt.'' zei hij kalm met zijn hoofd een tikkeltje schuin. Een vaag glimlachje liet zijn mondhoeken omhoog wijzen, het zwakke zonnetje verwarmde zijn vacht en een klein glanslaagje werd gevormd. Op de een of andere manier mocht het van hem wel kouder worden, met een zwarte vacht was de zomer echt niet fijn! Het trok meer warmte aan, dus had hij het meestal warmer dan lichte paarden. Maar hij stoorde zich er niet zo aan, het was nou eenmaal zo en hij kon er vrij weinig aan veranderen. ''Ben je nieuw hier?'' vroeg hij uit oprechte intresse.