Once upon a night, we'll wake to the carnaval of life

Hij brieste eventjes. Een glimlach sierde zijn lippen, hij had zojuist een veulentje en merrie achter gelaten, wetende dat ze veilig waren in de handen van de zwarte voor hem onbekende hengst. Hij had het zien gebeuren, de geboorte zien gebeuren. Iets wat hem vreselijk gelukkig en blij maakte. Wetend dat er weer een goed veulentje op de wereld was, weer een vrolijk huppel ding. Zo eentje die hij nu eigenlijk bij zich had moeten hebben. De hogen bloemen kietelde zijn buik. Waardoor hij soms eventjes met zijn been door de lucht sloeg, alsof hij een vlieg wou pakken. Iets wat natuurlijk complete onzin was. Hij brieste eventjes, langzaam slofte hij verder. Plots stond hij stil, een vreselijke jeuk had zich gevormd achter zijn oor. Hij tilde zijn been op, krapte achter zijn oor, en liep toen droog verder. Alsof hij dit iedere dag deed. Wat meestal ook zo het geval was. Een hinnik vulde zijn oren. Hij tilde zijn hoofd op. Een hinnik afkomstig van Pearl. Dé drachtige Pearl. Gelijk schoot hij in galop, het was duidelijk dat het lente was. Dit was de tweede geboorte die hij vandaag mee zou maken. De bloemen kietelde hem. En in zijn snelle galop nam hij een hoop bloemen mee. Enkele bleven in zijn staart hangen die met hoge snelheid langs hun op kwam. Voor de bonte inmiddels al liggende merrie stopte hij. Een hoop bloemen uit de grond schuivend. Nu pas kwam hij echt tot de conclusie dat Pearl eigenlijk zijn schoonzus was, en zo dadelijk zijn nichtje geboren zou worden. Remember had al vele nichtjes, maar de meeste, nee wacht, hij kende er geen een. Dit zou de eerste worden die hij zou zien. Het had toch iets speciaals. ''Hallo Pearl!'' Zei hij opgewekt. Ze hoefde niets terug te zeggen, hij wist zelf dat je beter niet kon praten. En hij ging tegen Pearl niets zeggen van wat ze wel of niet moest doen. Dat wist ze waarschijnlijk zelf maar al te goed, aangezien ze hem en Magnifico ook geholpen hadden. Maar nu waren de rollen omgedraaid. Waren Sultan en Pearl de nieuwe ouders. Net als Puck was, en haar partner. Hij glimlachte breed. En keek haar kalm aan. ''Goed je te zien.'' Zei hij uiteindelijk. Er heerste een stilte maar geen pijnlijke stilte. Een stilte die in deze gevallen beter was.

~Nu is die toch echt af xD~

Sultan liet zijn zachte neus door de fleurige bloemen glijden, snoof de zoete geur eens goed op en zuchtte ontspannen. Hij versnelde zijn passen geleidelijk, smeet zijn edele hoofd een keer in de lucht en nam zijn voorbenen mee, waardoor hij een kleine sprong maakte en een overgang maakte tot een galop. Bruine aarde werd met zijn achterhoeven meegenomen, al briesend croste de zwarte hengst tussen de bloemen door, tot een hinnik zijn oren bereikte. Pearl; ze was drachtig en haar hinnik had niet met véél energie geklonken. Meteen stopte hij, maakte een lichte sliding en draaide vervolgens rap zijn lichaam om, waarna hij er als een speer vandoor ging. Hoeven dreunde tegen de grond, bloemen werden omhoog gegooid en de ogen van Sultan waren vernauwd tot spleetjes, om de wind niet zijn ogen te laten irriteren. De liggende merrie en zijn broer kwamen al in zicht, zodra hij gearriveerd was snoof hij lichtjes, keek glimlachend naar Remember en liep vervolgens richting Pearl. 'Hé, gaat het?' Vroeg hij haar lichtelijk bezorgd. Even gleed zijn blik naar haar enorm dikke, opgezette buik. Als het aan hem lag, was het tijd dat hun veulen ter wereld zou komen. Anders was het kleine ding wel heel laat.
Een waterig zonnetje stond aan de horizon, het was niet heel erg warm; er stond een fris windje en dat was fijn voor Pearl. Bevallen was niet zomaar iets; het was zwaar. Het vergde enorm veel energie van de moeder, terwijl de vader er alleen maar een beetje bij stond en hoopte dat alles goed zou af lopen. Sultan kantelde zijn hoofd lichtjes, keek eventjes rond en vervolgens richting zijn broer Remember. 'Fijn dat je er bent, dankje.' Fluisterde hij, terwijl de warme klanken goed hoorbaar waren. Eindelijk kwam hun kleine veulen ter wereld; wat had hij daar lang op gewacht, zich op verheugd en nu was het moment daar. Dat hij opnieuw vader zou worden, een klein veulen langs hem had lopen. Misschien dat hij zijn andere nakomelingen dan een béétje achter kon laten, want hij zou ze toch nooit meer zien.

Rustig stond de witte merrie te grazen in een veld vol prachtige bloemen. Af en toe tilde ze haar hoofd een keer op om even rond te kijken. Maar, gelijk daarna liet ze het weer zakken om weer verder te kunnen grazen. Het was vandaag niet heel erg warm. Rond de zestien graden, schatte Kai. De merrie vond het een fijne temperatuur. Niet te koud en niet te warm. Al zou ze het niet erg vinden als de zon zou doorbreken en haar vacht zou verwarmen. Alsof iemand haar gedachte kon lezen, kwam de zon opeens tevoorschijn. Genietend stond Kai daar in het jonge ochtendzonnetje. Die de strijd gewonnen had tegen de wolken. Langzaam doezelde Kai een beetje in. Net toen ze op het randje van realiteit en dromenland bevond, klonk er een luide hinnik. De merrie herkende gelijk de bekende klank erin. Het was de hinnik van Pearl. Het was een van de kuddeleiders en ze was bovendien hoogdrachtig. Waarschijnlijk hinnikte ze omdat ze op het punt stond te bevallen. Kai was al meerdere keren bij een bevalling aanwezig geweest. En iedere keer was het weer een wonder als er een gezond veulen geboren werd. Ook deze keer wilde Kai de geboorte van een veulen niet missen. De merrie snelde in galop in de richting van de hinnik. Ze wist niet waar het vandaan kwam, maar had wel een vermoeden. Het bloemenveld was vrij groot. Na even zoeken, vond Kai de andere paarden. Ze zag dat Pearl op de grond lag en weeën had. Sultan en Remember waren er ook al. ''Hey,'' groette Kai op een zachte toon. Ze liep een meter van de andere vandaan en zette daar een voetje op rust.

[beetje flut]

Wat was het toch fijn, de lente. Veulens werden geboren en ze konden eindelijk lekker buiten spelen. Ze had nog geen enkel vriendje, maar er waren veulens op komst. Ze kwam dan ook juist terug van de kleine hengst Poeki. Hij was geboren bij Puck en Kenzo. Puck kende ze nu al een beetje, maar Kenzo niet. Hij zat niet echt in de kudde. Ze grinnikte even bij die gedachte. Als hij een paar dagen oud zou zijn konden ze lekker samen spelen. Ze zuchtte en liep richting het kuddegebied. Al moest ze niet ver lopen want een hinnik klonk vanuit de verte. Het was een hele bekende hinnik en hij was voor de kuddeleden. Pearl. Ze had gehoord dat de bonte merrie samen met haar familielid Sultan een veulen zouden krijgen. Zou het nu zijn? Meteen draaide het kleine veulen haar om en draafde ze in de richting waar het geluid vandaan kwam. Ze moest toch een stukje verder lopen dan de plek waar Puck haar veulen had laten geboren. En ook het spoor van haar vader ging deze keer in de richting van de hinnik. Hij was na Poeki vast meteen op de hinnik van Pearl afgekomen.
Nieuwsgierig draafde ze wat sneller, maar ze was zo ongeduldig dat ze meteen in galop sprong. Galopperend kwam ze naar de groep toe. Het was bijna een even grote groep als bij Puck. Nu met andere paarden, behalve haar vader. Sultan was er ook en Pearl was bijna aan het bevallen. Ze had een hele dikke buik. Daesha spitste haar oren naar voren en kwam voorzichtig tot stilstand bij de groep. Er was een witte merrie die ze nog niet kende. Haar bruine heldere ogen keken om haar heen. "Hallo. Ik ben Daesha." Voorzichtig, tegen Pearl én Kai, sprak ze tegen de merrie's. Ze zwiepte vrolijk met haar staart en trippelde naar de zwarte hengst. Zacht begroetend duwde ze haar neus tegen die van de hengst. Ze draaide haar daarna om en liep naar haar vader toe. Ze duwde haar lijf tegen de zijne en keek dan weer naar de moeder en vader. Wanneer zou het geboren worden?